حکومت افغانستان در این اواخر با جدیت بیشتر از گذشته روی دریافت راه های حل به کشمکش های کنونی میان دولت و مخالفین در سطح ملی و بین المللی تلاش می ورزد ، که می شود این اقدامات حکومت را گامی در راستای رسیدن به صلح در کشور تلقی کرد.
صلح در واقع یکی از نیاز های جدی هر جامعه می باشد زیرا در صورت دست یافتن به صلح ما از مزایای یک جامعۀ مترقی ، دیموکرات ، با اقتصاد شگوفا و تساوی حقوق تمام اتباع کشور برخور دار می گردیم.
حکومت افغانستان توسط شورای عالی صلح با تلاش های پیهم خویش توانست حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار یکی از تندرو ترین احزاب مخالف را از راه مفاهمه و گفتگو وادار برای پیوستن به پروسه صلح نماید که تمام اعضاء جنگجویان این حزب عملاً به این پروسه پیوستند و امروزه به عنوان یکی از احزاب سیاسی فعالیت هایش را ادامه می دهد.
همچنین به خاطر رسیدن به صلح حکومت دو دوره نشست کابل را در سطح بین المللی با حضور بیست و چند کشور و چندین سازمان بین لمللی برگزار کرد که این هم نشانۀ تمایل حکومت افغانستان برای آغاز گفتگوها در مورد صلح با طالبان می باشد و قرار است که در آینده نه چندان دور یک نشست بزرگ به اشتراک علمای چندین کشور اسلامی در مورد جنگ افغانستان در کشور اندونیزیا دایر گردد.
با آن که درب گفتگوهای صلح از زمان حکومت آقای کرزی تا کنون به روی طالبان و دیگر گروه های مخالف دولت باز بوده و از آن زمان تا کنون یک دفتر سیاسی را بخاطر تسریع روند گفتگوهای صلح برای این گروه در قطر گشودند اما متأسفانه تا کنون گروه طالبان هیچ گام عملی در راستای صلح نبرداشته اند.
با وجود این که دولت افغانستان ده ها بار از طالبان خواسته است تا تن به روند گفتگوهای صلح دهند اما هیچگاهی گروه طالبان به این صدا ها لبیک نگفته و همواره صدای صلح را با انتحار و انفجار پاسخ داده اند.
جالب این جاست که به تازه گی گروه طالبان خواستار مذاکرات صلح افغانستان با دولت امریکا شده اند که این عمل آنها در واقع نهایت زبونی و وابستگی شان را نشان می دهد و هر شهروند آگاه به سادگی می تواند به این موضوع پی ببرد که طالبان در زیر فشارهای استخبارات پاکستان این تصمیم را اتخاذ کرده اند ، زیرا پاکستان می خواهد با این کار از یک جهت توجه امریکا را به طالبان معطوف کند و از جهت دیگر از زیر فشارهای امریکا شانه خالی کند.
حالا که حکومت امریکا نیز تجربه چندین ساله از سیاست های دوگانۀ پاکستان دارد به این موضوع پی برده که حتمن در زیر کاسه نیم کاسه ای وجود دارد زیرا این پرسش بر انگیز است که چرا طالبان در عوض حاضر شدن به پای میز مذاکرات صلح با دولت افغانستان خواهان گفتگو در مورد صلح با کشور سومی شده اند ، با برداشت همین موضوع کاخ سفید نیز تنها راه برای گفتگوهای صلح، دولت افغانستان و شورای عالی صلح عنوان کرده و دولتمردان امریکا گفته اند که اگر طالبان خواستار گفتگوهای صلح استند می توانند با دولت افغانستان روی میز مذاکره بنشینند.
اما با توجه به این که طالبان در طول دو دهه حاضر به صلح با دولت افغانستان نشده اند نمی توان بیشتر خوشبین بود و تنها گزینۀ موثر برای کشانیدن طالبان به میز گفتگوهای صلح آوردن فشار های بیشتر بالای حامی و بانی اصلی آنها پاکستان می باشد ، زیرا همانگونه در زیر فشار های امریکا و جامعۀ جهانی پاکستان طالبان را دستور به گفتگوی صلح با دولت امریکا داد به همین ترتیب می تواند پاکستان دستور نشستن پای میز مذاکره با دولت افغانستان را نیز به رهبران این گروه صادر نماید.
از جانب حکومت افغانستان جداً طالبان و دیگر گروهای مخالف دولت را زیر فشار شدید در میدان های نبرد قرار دهد تا نا گزیر گردیده و تن به گفتگوهای صلح بدهند.