محمد اشرف غنی رئیس جمهور کشور دو روز پیش با حامد کرزی و شماری از سیاسیون برجسته در ارگ دیدار و مشوره‌های را بخاطر مقتدر ظاهر شدن حکومت و سیاسیون در مذاکرات صلح با طالبان گفتگو کرده است.
با شدت گرفتن بحث مذاکرات صلح در کشور و تلاش های گوناگون از جانب کشور های مختلف می توان گفت که تا حدود زیاد زمینه ها برای فصل صلح و آرامش ملت رنجیدیدۀ افغانستان مساعد گردیده است.
با در نظر داشت حساسیت موضوع و اهمیت گفتگو ها هر یک از جناح های داخلی اعم از حکومت ، سیاسیون ، احزاب و طالبان تلاش دارند تا با استفاده از نفوذ خویش اختیارات بیشتری را در صورت استقرار صلح تصاحب کنند . از همین رو هر یک از این جناح ها در تلاش اثبات موثریت خویش در این گفتگو ها می باشند و جد و جهد به خرج می دهند تا باشد توجه قدرت های بیرونی را به خود جلب کنند.
در همین حال کشورهای ذینفع در امور افغانستان (امریکا،روسیه، چین، عربستان، ایران، پاکستان ،امارات ، قطر و کشورهای آسیای میانه) نیز در تلاش کسب امتیازات و منافع بیشتر اند به همین منظور هر یک به صورت پراگنده مشغول چانه زنی با مخالفان مسلح دولت (طالبان) می باشند که برگزاری نشست های دوحه و مسکو نمونه های بارز آن می باشد.
سیاسیون و برخی از احزاب کشور در عدم حضور نماینده گان حکومت در نشست مسکو با نماینده گان گروه طالبان دیدار و گفتگو کردند و برخی از اشتراک کننده گان بدون در نظر داشت دستآوردهای 18 سال اخیر و منافع عامه یکبار دیگر حرف دل پاکستان را که همانا ایجاد یک حکومت مؤقت می باشد بر زبان رانده و چهرۀ اصلی خود را نشان دادند که برای دستیابی به منافع فردی و تیمی خویش منافع علیای کشور را حاضرند زیر پا و در صورت نیاز قربانی کنند.
اما با در نظر داشت حساسیت موضوع می توان گفت که دولت افغانستان در رأس رهبران حکومت وحدت ملی دست به ابتکار عمل زده و با سیاسیون تاثیر گذار کشور در مورد ایجاد اجماع ملی صلح در کشور بحث و گفتگو نمایند.
هرگاه در چنین شرایطی دولت افغانستان به خاطر بسیج ذهنیت های سیاسیون و اتحاد نظر در مورد صلح کشور تدابیر پیشگیرانه اتخاذ نمی کرد احتمال چند پارچگی و ایجاد بحران تازۀ دیگری متصور بود اما حال روزنه های امید به خاطر رسیدن به این معمول بیشتر می گردیده است.
با توجه به آنچه گفته آمدیم ابتکار اخیر حکومت وحدت ملی می تواند بن بستی را که صلح به آن بر خورده است شکسته و راهی باشد برای رسیدن به آرزوی دیرین مردم رنجدیدۀ دیار مان باشد.