اندېښنه مې وه. دفتر ته له رسېدو سره سم مې کمپيوټر روښانه کړ، يواځې دفتري ايمېلونه راغلي ول. بس! اته بجې بله جلسه وه.
ورغلم، له همکارانو سره د راډيويي خپرونو په اړه وغږېدم، خو زړه مې کمپيوټر ته راختلی و، ما ډېرې پوښتنې درلودې.
لس بجې خپلې شعبې ته راغلم، پر مېز څو کاغذونه پراته ول، اصلاح يې غوښته.
اه! راډيو د اوبو د ژرندې غوندي ده، څلرويشت ساعته چالانه وي، په تېره بيا د نړېوالو راډيو ګانو کار ډېر دقت غواړي. وړه تېروتنه هم د منلو وړ نه ده، خو بيا مې هم په منډه د ايمېل پاڼه راواړوله، څه نه وو راغلي، کاغذونه مې راواخيستل، پوره دوه ساعته وخت يې وغوښت.
غرمه شوه، همکاران ډوډۍ ته لاړل، خو زه کمپيوټر ته کېناستم. په بيړه مې وليکل:
_نه يې! لکه چې پښېمانه شوې؟
درې بجې ځواب راغی.
_وبښه. معايناتو ته تللې وم، بس! ژوند ته مې تمه نشته، خو دوی مې نه پرېږدي.
ورځ تېره شوه، ماخستن مې تر يوه وخته يو ناول ولوست، خو فکر مې سره راټول نه و. اخير مې زړه طاقت ونه کړ، نومره مې پيداکړه. زنګ ورغی، خو ځواب مې وانه ورېد.
ښه شېبه ووته، زنګ راغی، ټلېفون مې غوږ ته ونيو.
_هلو
ويې ويل:
_وبښه، پوليس راغلي ول.
حيران شوم:
_ولې؟
_بس، ځينې پوښتنې يې رانه کولې، هو رښتيا، يوه هېله!
_وايه.
_ګوره!
په خبره کې ور ولوېدم
_درته ومې کتل.
له خندا شنه شوه:
_ نو څنګه درته ښکارم؟
ومې ويل:
_کږې سترګې، يوه لويشت پزه او د چونګښې غوندې غټه، اوږده خوله.
خندا يې زور ونيو، ويې ټوخل، په ټوخي کې يې وويل:
_نه، دومره هم بدرنګه نه يم، خوله مې وړه ده، سترګې غټې، وېښته مې ګڼ او پيچلي، ږمنځ پکې بنديږي، بس، يواځې له رنګه، يو څه توره يم.
ومې ويل:
_ښه! هيله دې ياده کړه!
ويې خندل:
_هو! ته ټلېفون مه راته کوه. سمه ده؟
خندا راغله:
_ولې؟
_هسې، مصرف درباندې راځي.
په خبره کې يې ور ولوېدم:
_ وږی درته ښکاره شوم؟
ويې خندل:
_هيله کوم، زما هدف دا نه و، ته زما د ژوند کيسه ليکې، نو ټلېفون هم بايد زه درته وکړم.
ومې ويل:
_خو زه هم په موضوع پسې ګرځم.
ويې خندل:
_که مې دا خبره ونه منې، کيسه نه شته. .
_سمه ده صيب.
خندا يې زور ونيو:
_مننه صيب.
ټوخي واخيسته، تر ډېره يې وټوخل، بيا يې اوږده ساه تېره کړه، په زحمت يې وويل:
_يوه دقيقه.
درب شو، له غږ څخه پوه شوم چې ټلېفون يې پر يوه کلک شي کېښود، مېز يا کوم بل څه.
ټيټ غږ مې واورېد، واضح نه راته، خو نارېنه غږ و، کله کله به د ښځې آواز هم ورسره ګډ شو. ښه شېبه ووته، بيا مې په غوږ کې کړپ شو، مقابل لوري وويل:
_ښه ، نور؟
ومې پوښتل:
_ له چا سره خو دې تر څڼو ونه نېول؟
له خندا شنه شوه:
_نه، خو نرسه يې يوه روپۍ کړه.
_ولې؟
_هيڅ! د روغتون مشر نرسې ته په غوسه و، ويل يې چې پوليس يې ولې زما کوټې ته راپرېښي ول.
ومې ويل:
_نو پوليس څه وايي؟
_هيڅ! له مانه يې دوې، درې پوښتنې وکړې، خو ډاکټر وايي، دوی دا حق نه لري چې له داسې سختو ناروغانو پوښتنې وکړې. نظر يې دا دی چې ډېرې خبرې درته ښې نه دي.
ومې ويل:
_ په رښتيا هم ډېره نه غږېږې.
له خندا شنه شوه:
_نو زه ډېرې خبرې کوم؟
_نه، يواځې لس دقيقې په ټلېفون کې راسره وغږېدې.
خندا يې زور ونيو:
_ پوهېږې! دلته داسې څوک نه شته چې زړه ورته تش کړم. دا زوی مړي دومره نه غږېږي.
په خبرو کې يې ور ولوېدم:
_زوی مړي؟ :
_هو! ولې؟
_دا خو ډېر کليوال ټکی دی.
له خندا شنه شوه:
_هی! ما په کلي کې ژوند کړی.
ومې ويل:
_خو ته په انګليسي هم پوهېږې.
په خبره کې راولوېده:
_دومره بېسواده مې هم مه ګڼه، ادبيات مې لوستې دي.
ومې پوښتل:
_چېرته؟
_په کابل پوهنتون کې.
غلی شوم.
ويې ويل:
_ګوره!
په خبره کې يې ور ولوېدم.
_درته ومې کتل.
له خندا شنه شوه.
_ګوره! پوهېږم چې ذهن به دې له پوښتنو ډک وي، زه کولای شم چې د ژوند ټوله کيسه په دوو ټکو کې درته خلاصه کړم، خو له دوو ټکو ناول نه ليکل کيږي.
ومې ويل:
_سم وايې صيب.
_نو ته يې دروغ بولې؟
_نه، خو يوه خبره ده، مابه ټلېفون غوږ ته نيولې وې، که به ستا کيسه ليکم؟
ويې خندل:
_ام م م … سمه ده.
غلی شوه.
ومې ويل:
_اورې؟
ويې خندل:
_فکر ته مې پرېږده!
يوه شېبه غلې وه، بيا يې وويل:
_چټ ښه نه دی؟
_نه، پردۍ مزدوري مه راباندې دروه. په کور کې هم انټرنيټ نه لرم.
_سمه ده، زه به يو بل فکر وکم. ښه، په کابل کې هوا څنګه ده؟
ښيښې ته مې لاس ور وغځاوه، غروی مې پرې تېر کړ، د انګړ د دروازې پر سر ژېړ ګروپ ته د واورې لوی بڅرکي ور روان ول.
ومې ويل:
_واوره اوري.
ځواب مې وانه ورېد.
* * *
په سبا يې ټوله ورځ مصروفه وم، بس! دفتر ته يې نوي کسان نيول، د انتخاب واک، ما او زما يوه بل همکار ته راکړل شوی و. تر ماښامه مو له هغو کسانو سره خبرې وکړې، چې د کار د موندلو له پاره راغلي ول، ټول څلويښت کسه وو، يو، يو مو راوغوښت، پوښتنې مو ترې وکړې، په پای کې مو لس تنه ترې راويستل، دوی ته مو بايد درې ورځې ورکشاپ نيولی وای، ځکه دفتر يواځې څلورو کسانو ته ضرورت درلود. داسې کسان چې د راډيويې خپرونو جوړولو ته جوړ وي.
ورځ تېره شوه، خوما دومره وخت ونه موند چې ايمېلونه وګورم.
لاره بنده وه، ناوخته له موټره کښته شوم، دوې هګۍ، څو رومي بانجان او وچه ډوډۍ مې راواخيستل، يخني وه، سترګو مې اوښکې کولې.
برق نه و، د ګاز په ډبه پورې تړلې جالۍ لوېدلې وه، دوکان ته تګ د زړه زور غوښت.
بخارۍ مې د ټلېفون رڼا ته ولګوله، جامې مې بدلې کړې، په توره شپه کې د برق د راتلو په تمه اوږد وغځېدم، خو تيارې خوند رانه کړ، غيرت راته ودرېد، د کوټ په لستوڼو کې مې لاسونه ننه ايستل او د باندې ووتم.
سوړ باد چلېده، پورته راڼه ستوري ځلېدل. دوکان ته ودرېدم، شمه بله وه، بېسېکه رڼا يې پر ژېړې تلې سپينې ليکې جوړې کړې وې.
بنډل جالۍ مې راوخيستې، کور ته راغلم، شېبه وروسته د کوټې پر سره پرده ژېړه رڼا ولګېده.
وږی وم، هګۍ مې پخې کړې، خو رومي بانجانو يې خوند خراب کړی و، يخ وهلي ول.
د کړايي مينځل مې د برق راتګ ته پرېښوده. بخارۍ ته نږدې اوږد وغځېدم، زړه مې نيولی و، کتاب مې راواخيست، وچې خبرې وې، ښه کوه، بد مه کوه.
له ټلېفون څخه شنه رڼا پورته شوه. مسيج و، يوه ملګري مې ليکلي و:
_مزې دي وکړې. ها ها ها…
خو زه نه پوهېدم چې ما څه مزې کړې وې.
ورته ومې ليکل:
_نه، مزې مې نه دې کړې، ها ها ها…
ټلېفون مې کېښود، خو شنه رڼا يې نه ورکېده، ورته ومې کتل، مسکال راغلی و، د نجلۍ نومره وه، زنګ مې ورته وواهه، خو ځواب يې نه راکاوه.
پينځه دقيقې وروسته مې بيا د ټلېفون پر شنه تکمه ګوته ټينګه کړه، لنډ يې وويل.
_وروسته ټلېفون درته کوم.
برق راغی، تلويزيون مې ولګاوه، په يوه چينل کې امريکايي فلم و. رينګ اف لارډ. زما د خوښي فلم. څو ځله مې ليدلی و، خو زړه يې نه را واهه، له لوړ تخيل، تصوير او قوي ليکنې څخه مې يې خوند اخيست.
پام مې غلط و، ټلېفون راغی، هماغه نومره وه.
ويې ويل:
_وبښه، زندان ته تللی وم.
حيران شوم.
_هلته دي څه کول؟
_د پلار لېدو ته.
_پلار دې بندي دی؟
سوړ اسويلی يې ويست.
_هو! پنځلس کاله بند ورباندې ختلی.
يودم غريو واخيسته، په ژړا کې يې وويل:
_پوهېږې! زه يې سمه نه پيژندلم.
غلې شوه.
ومې پوښتل:
_ولې؟
په غريو کې يې وويل:
_نو څه وخت به زما کيسه ليکې؟
_په ټلېفون کې نه کيږي.
_بس! سبا ته دې ايمېل وګوره.
ومې ويل:
_ستا نوم؟
مريم.
يوه شېبه غلی شوه، بيا يې په مړاوي غږ وويل:
_ستړې يم، ډېره ستړې، وېريږم چې کيسه به مې بشپړه نه شي.
بل ښځينه غږ مې واورېد. غږ نږدې و، مريم يې په ماته ګوډه انګليسي پوهوله چې د دوا د خوړلو وخت دی.
مريم وويل:
_اورې؟
_هو
_نرسه ده، وايي چې دوا وخوره.
يودم يې وخندل، خو خندا يې جړه وه، غريو پکې ګډ و، ويې ويل:
_پوهېږې! دا شنې سترګې باور نه راباندي لرې، تر هغو به دلته ولاړه وي، تر څو چې پينځه ترخې ګولۍ تر ستونې تېرې نه کړم. ګرمه نه ده، ګولۍ يې په کثافت دانۍ کې موندلې وې. ښه نو، سبا ماخستن ټلېفون درته کوم، خو ايمېل دې هېر نه شي، ويې ګوره، ښه شپه.