سهار مې په بېړه کمپيوټر چالان کړ، خو د مريم ايمېل نه و راغلی، اته بجې ورکشاپ شروع شو، د نويو راغليو کسانو وړتيا مو مالوموله، ځينې يې ښه ول، فکر يې درلود.
رخصتۍ ته لس دقيقې پاتې وې چې کمپپوټر ته کېناستم، مريم ايمېل رالېږلی و، لنډه جمله يې ليکلې وه.
_سلام! خبرې مې په غږ کې درولېږلې.
خبرې مې په فلش کې راواخيستې، د دفتر له موټره په کوټې سنګي کې کښته شوم، هوټل ته ور وګرځېدم، يو خوراک کباب يې په اخبار کې راته تاو کړ، يو څو مالټې مې هم په پلاستيکي کڅوړه کې واچولې.
کور ته ناوخته راغلم، برق و، لومړی مې بخارۍ ولګوله، بيا کمپيوټر ته کېناستم، د رالېږلو خبرو وخت مې وکوت، څه کم، لس دقيقې وې.
د مريم غږ مړاوی و:
_سلام! پوهېږم چې ډېر بوخت يې، خو بيا دې هم زما خبره ومنله، د يو داسې چا خبره چې مرګ يې لنډ دی. مننه.
شايد زما په خبرو کې اضافي ټکي ډېر وي، په خپله پوهېږې، يواځې د کار ټکي ترې درواخله. تا رښتيا ويل، کيسه اوږده ده، په ټلېفون کې نه ويل کيږې، بس! همدا يې ښه لاره ده. زه به په ايمېل کې خپلې خبرې درلېږم. کېدای شي ځينې پوښتنې ولرې، خو ما فکر کړی دی، هر ماخستن به ټلېفون هم درته کوم، که دې څه ويل، په ټلېفون کې پوښتلی شې.
ټوخي واخيسته، يو سوړ اسويلی يې ويست، ويې ويل:
بښنه غواړم. د خپلې کورنۍ د غړو او کلي نوم نه شم درته اخيستلای، کتاب هرڅوک لولي، کېدای شي چې کوم شناخته پرې برابر شي، نه غواړم چې په کلي کې مې يواځينۍ مشره خور، د خپلې کورنۍ په کيسه پوه شې او نور پيغور ورکړي.
بس! څه درته ووايم، خوشاله ژوند مو درلود، خو هر څه له مينځه لاړل، هرڅه، ټول زما له لاسه.
مريم غلی شوه، وروسته غريو واخيسته، په تيټ غږ يې وژړل، په غريو کې يې وويل:
_اه! وبښه، خپل ځان نه شم کنټرولولی.
يو نارينه غږ مې واورېد، غږ رانږدې شو، په ماته ګوډه انګليسي يې وويل:
_ښه يې؟
مريم ځواب ورکړ:
_هو
سړي وويل:
_پوهېږې، ژړا دې صحت ته تاوان لري.
چوپه چوپتيا شوه، شېبه وروسته مې د قدمونو د لېرې کېدو غږ واورېد.
مريم په غريو کې وويل:
_ نه مې ژړا ته پرېږدي او نه هم خندا ته.
يوه شېبه غلې شوه، بيا يې خپله خبره پسې وغځوله:
_ بس! دا يو کوچينی دولتي روغتون دی، ډاکټران يې ښه خلک دي، ځينې يې په ماته ګوډه انګليسي پوهيږي، پام راباندې کوي، نه پوهېږم، يابه يې زړه راباندې سوځي. دلته يوه زړه نرسه ده، لوسي نوميږي.
پوهېږې! زه کله کله وينه راګرځوم، خو د لوسي ورټ نه رانه کيږي، په بيړه خوله او غاړه راپاکه کړي.
لوسي په اصل کې د بوسنيا ده، هلته په نويمو کلونو کې جګړه وه، خاوند يې په خپل کور کې ولګېد، دې ايټاليا ته پنا راوړه، په خپله وايي چې له تېرو اتلسو کالونو راهيسي په همدې روغتون کې کار کوي.
زه له روغتونه دومره نه وځم، اجازه هم نه راکوې، لوسي وايي چې ډېره ګرځېدا درته ښه نه ده. ټوله ورځ په همدې کوټه کې پرته يم، هرې خواته سپينې کاشي دي، پاکې، مخ پکې ښکاري، د چت په ژېړ ګرد ګروپ، د لمر مينه ماتوم.
بس! کله کله د روغتون انګړ ته وځم، خو خوند نه راکوي، اسمان تل ورېځ وي، هر څه بې روحه ښکاري ، يواځې د ناجو ولاړې کتار ونې ژوندۍ راته ايسي.
په دهلېز کې درې پايې کمپيوټرونه شته، پخوا ډېره ورتلم، پښتو سايټونه به مې کتل، پام مې غلط و، خو اوس مې سېکه ختلې ده، ډېره نه شم کېناستلی.
مريم ټوخي واخيسته، يودم يې وخندل، ويې ويل:
_اه! وبښه، لکه چې بلې خواته ولاړم.
لنډه شېبه غلې وه، بيا يې وويل:
_څو کاله مخکې له خپلې کورنۍ سره کلي ته لاړم، پلار مې خټګر راوغوښت، په زړو کوټو يې لاس وواهه، ويل يې چې کله کله به د مکتب په رخصتيو کې ورته راځو.
يو مازديګر مې پلار را نارې کړې، په خوند يې وويل:
_خزانه مې پيدا کړه!
ورغلم، ده د وره له يوه زاړه چوکاټه خاورې پاکولې.
پلار مې وخندل:
_دا وينې؟
ور نږدې شوم. د لرګي پر پاسنۍ برخه يو څه کېندل شوي و، ځيره شوم، ليکلي يې وو.
مريم
١٣٦٨ هجري، شمسي کال، د حمل اتمه
دا زما د زېږېدو نيټه وه.
مريم غلې شوه، يو سوړ اسويلی يې ويست، ورو يې وويل:
_ښکلې ورځې وې، خندل به مې، د کلي له نجونو سره به ګودر ته تلم، خو خوشالي لنډه وي، تربرونه رامخته شول، پلار مې يې د کوټو جوړولو ته نه پرېښوده، ويل يې چې ګډ ميراث دی، ټول حق پکې لرو.
پلار مې له بدو لېرې سړی و، د دعوو حوصله يې نه لرله، زړه يې مات شو، د کوټو کار يې په نيمايي کې پرېښود، بېرته ښار ته راغلو او بيا مو هيڅوخت کلی ونه ليد.
موږ د کابل په خيرخانه کې اوسېدو، کوچينۍ کورنۍ وه، څلور نفره. مور، پلار، وړوکی ورور او زه، مشره خور مې په کلي کې واده ده، نه غواړم چې د هغې په اړه نور څه ووايم. بس، هوښياره ده، د خسرګنۍ زړونه يې ساتلي دي.
پلار مې لوستی سړی و، خندا يې ډېره وه، ابا مو باله .
مريم وټوخل، ويې ويل:
_پلار مې په ځوانۍ کې صاحب منصب و، خو د تنظيمي جګړو او طالبانو په وخت کې يې ازاد کاروبار کاوه، ده به له پاکستانه وړه راوړل او د کابل په منډه يي کې به يې خرڅول، خو د کلداري حساب مالوم نه و، په وروستيو کې يې تاوان وکړ.
کله چې د کرزي حکومت راغی، بيا يې هم ماموريت وانه خيست، څه پيسې ورسره وې، د کوڅې په سر کې يې د خوراکي موادو کوچينی دوکان جوړ کړ. کور خپل و، کرايه يې نه غوښته، مور مې هم په يوه شخصي مکتب کې معلمي کوله، ګوزاره مو کېده.
خوشاله ژوند مو درلود، مور مې تر پلار کشره وه، ډېره کشره، د دوی په عمرونو کې پنځلس کاله فرق موجود و. ښه مې په ياد دي، يو وخت د خپلوانو کره ميلمانه وو، زه او مور مې د بس مخکينی دروازې ته ور وختو، کلينر راغی، مور مې کرايه ورته ونيوله، خوهغه ور ياده کړه چې پيسې مې دي له پلار ه واخيستې.
بس! مور ته مې خدای ورکړه، کله چې به مې پلار په غوسه شو، نو مور به مې جدي څېره ونيوله او وبه يې ويل:
_پلاره! څه خبره ده؟
پلار ته به مې خندا ورغله.
مور مې ډېره ښکلې وه، ډېره. تر غټو تورو سترګو يې اوږده باڼه راتاو ول، کله چې به يې وخندل، تر سپينو غومبرو لاندې به يې نرۍ ګونځې پيدا شوې. بس! موږ ټول دې ته شوي و، يواځې رنګ مو له پلاره اخيستی دی.
مريم وټوخل. يوه شېبه غلی وه، وروسته مې د اوبو د غړپ غږ واورېد، سوړ اسويلی يې ويست، په مړاوي غږ يې وويل:
_خوشاله وم، غم مې نه پېژانده، تر خبرو مې خندا ډېره وه. خو دا خندا تر يو ويشت کلنۍ راسره وه، بس! تېر کال هر څه بدل شول، هرڅه.
خبرې ختمې شوې.
وږی وم، کمپيوټر مې بند کړ، لاړم او بخارۍ ته نږدې کېناستم.
کباب بد نه و، خو تر غوښې يې وچې ډوډۍ خوند راکړ، د مرچو او مثالو څکه ( مزه ) ور وتلې وه.
ماخستن ناوخته د مريم ټلېفون راغی، وار له واره يې وويل:
_په ليکلو ارزي؟
يودم يې وخندل:
_اه ، وبښه، سلام!
د سلام ځواب مې ورکړ.
ويې ويل:
_خبرې دې واورېدې؟
_هو.
_پوښتنې لرې؟
فکر مې وکړ، تر دې دمه هرڅه روښانه ول:
_نه، خو يوه هېله!
_وايه!
_ داځل يو څه ډېرې خبرې راوليږه.
ويې خندل:
_ولې؟
_سبا پنجشنبه ده، جومه او شنبې رخصت يم، د ليکلو له پاره ښه وخت دی.
ويې ويل:
_سمه ده، تر تا زه ډېره بيړه لرم.
غلی شوم.
ويې ويل:
_هو رښتيا، يوه پوښتنه مې په ذهن کې راتېره شوه.
_وايه.
کور مو ډېر ارامه دی، د ماشومانو غږ نشته.
ومې ويل:
_هغوی غزني ته تللي دي.
ويې خندل:
_غږ دې خوبولی دی. څو بجې دې.؟
ټلېفون مې سترګو ته ونيو.
_يوولس.
ويې ويل:
_ ستړی به يې ، خوب به درځې.
فکر مې وکړ، پوښتنه مې نه لرله، د ( هو ) ټکی مې له خولې راووت.