احمدصدیق احمدی
نویسنده و استاد پوهنتون
مهم ترین موضوع که جهانِ حاضر با آن دست و پنجه نرم می کند “ترویرزم” نام گرفته است، تا جایی که روزانه ده ها و حتی صدها تن به همین بهانه جان های شان را از دست می دهند و هر ساله استراتیژی کشورهای قدرت مند از نو ساخته می شود و نیز ده ها کنفرانس و پیمان روی همین منظور برگزار و یا هم عقد می گردد؛ گویی که حاکمانِ عیسوی، یهودی، هندو، مسلمان و حتی بازمانده گان کمونیزم یکجا با رهبران سرمایه داری غرب باهم متحد شده اند تا بزرگ ترین اتحادیه ای میان کشوری تاریخ را در برابر تروریزم شکل دهند. پرسش این جاست که چگونه بر مبارزه با تروریزم توافق کرده اند، درحالی که دیدگاه ها بر تروریزم متفاوت ارائه می شوند؟
در سال 2001م ایالات متحده امریکا، امارت طالبان را به بهانه ای پشتیبانی از تروریزم از بین برد. درست یک دهه پس از آن جوبایدن، معاون بارک اوباما و دومین مقام رسمی آن کشور بیان داشت: «طالبان دشمنان امریکا نیستند.» وی در سال 2011م طی اظهاراتی گفته بود: «تاکنون هیچ اعلامیه ای که رئیس جمهور امریکا در اظهارت خود به سبب تهدید به منافع ملی امریکا، طالبان را دشمن خطاب نموده باشد، پخش نکرده است.»
در کشورهای غربی هرگاه سوی قصدی بر جان شهروندان شان-به دلایل مختلف- از جانب مسلمانان صورت می گیرد، آن را حمله ی تروریستی عنوان کرده و بر رخ همه جهانیان می کشانند، درحالی که روزانه به ده ها حادثه؛ مانند: تجاوز، قتل و انواع وحشی گیری دیگر از سوی شهروندان آن کشورها انجام می شود، اما این مسئله هیچ گاه در رسانه ها بازتاب نمی یابد.
در افغانستان، امریکا که به بهانۀ ترویرزم از یک و نیم دهه قبل تاکنون به نظامی گری خود ادامه می دهد و تا هنوز هیچ اثری از امنیت و ثبات به نظر نمی خورد، گویی که افغانستان تنها محلِ آزمایش تسلیحات نظامی امریکا بوده باشد که در آن انسان ها نشانه گرفته می شوند. این واقعیت در بسیاری از کشورهای اسلامی که امریکا در آن ها حضور دارد؛ مانند: سوریه، عراق، یمن، لیبیا و غیره کشورها یکسان است. باوجود این به نظر نویسنده، خطرناک تر از بُعد نظامی بُعد غیر نظامی آن است که باید عمیقاً به آن چشم دوخت.
امریکا با جنگ علیه ترویرزم و دست آویزی “آزادی” و “دموکراسی” بسیاری از ارزش های فرهنگ ما را متزلزل ساخته است. در بخش حکومت داری “سود” به عنوان شکننده ترین معضلی است که حال و آینده ی نظام اقتصادی دولت را به چالش گرفته است. بیرون کشیدن بانک نوت ها توسط مردم و نیز ایجاد شعبه ای از بانکداری اسلامی در برخی از بانک های خصوصی و دولتی، یکی از همین علت هاست. “کسب منفعت مادی” از هر آدرسی که باشد به عنوان یکی از عادت های مردم حتی در ادارات دولتی مبدل شده است. به همین علت فساد اداری که دولت آن را به عنوان کشنده ترین معضل یاد می کند، امروزه نظام سیاسی را به چالش گرفته است.
در بخش اجتماعی، روز تا روز زنا و فحشا که رسانه ها آن را “تجاوز جنسی” اعلام می دارند افزایش می یابد، اما دولت تنها به تصویب قوانین برای جلوگیری از آن اکتفا کرده است؛ راه حلی که هیچ اثری بر کاهش آن ندارد. چنان چه حکومت قبلی قانون منع خشونت علیه زنان را توشیح نمود و در حکومت کنونی عین همان قانون، ولی با تغییر الفاظ زیر عنوان “قانون منع آزار و اذیت زنان” به تصویب رسید که بیشتر بر آزار و اذیت زنان در خیابان ها و ادارات دولتی تأکید شده است. این درحالیست که شهرهای بزرگ از جمله کابل پایتخت که گفته می شود در نواحی مختلف آن فاحشه خانه های رسمی زیر عنوان رستورانت های فامیلی ایجاد شده است کیست که آن را فساد و تجاوز بنامد؟!
این ها بخشی از پدیده های اند که به عنوان آزادی و دموکراسی از پسی برنامه ای مبارزه با “تروریزم” بیرون آمده است که جزئی از اجزای اساسی نظام سرمایه داری به شمار می رود که درین عصر غرب آن را بر سایر ملت ها از جمله ملت ما، پیشکش می نماید. این درحالیست که قبلاً چنین پدیده های در فرهنگ ما-که بهتر است آن را فرهنگ اسلامی بنامیم- وجود نداشت. بناً شایسته نیست که بجای ریشه یابی تروریزمِ معمایی امریکا بر این واقعیت های کشنده ای که غرب و مزدورانش عملاً در آوردن آن نقش دارند، چشم دوخت؟
در این میان اما “ثقافت اسلامی” پوهنتون ها هم از نظر دور نمانده است. خوب یادم هست زمانی که در میان سال های 2003 تا 2006م در پوهنتون کابل درس می خواندم استادان شرعیات “جنگ فکری” را به عنوان ثقافت اسلامی تدریس می کردند. در آن زمان گمان می رفت برخی از استادان که جدیداً از غرب آمده بودند علیه تدریس ثقافت اسلامی توطئه می چیدند. آن ها خواهان محدود ساختن مدتِ تدریس ثقافت اسلامی از چهار سال(هشت سمستر) به دو سال شده بودند، شاید دلیل اش همین بود که در مضمون فوق بیشتر از تکتیک های نفوذی فکری و تجسسی مستشرقان در سرزمین های اسلامی یاد شده است، بد شان آمده بود؛ در نهایت برنامه به میل شان پیش نرفت.
حال نزدیک به یک دهه از آن زمان گذشته است، اما این بار عبدالحفیظ منصور که خود داعیه یی جهاد و دفاع از اسلام را در سر دارد، زبانش تیزتر و درازتر از زبان غرب زده های که ما دیده ایم، شده است. وی در مجلس عمومی پارلمان ثقافت اسلامی که یگانه مضمون درسی پوهنتون ها که در آن برخی از مسایل اسلامی آن هم بشکل عام تدریس می گردد را منبع تربیه ای تروریزم عنوان نموده است. من پی نبرده ام که چرا جناب منصور با این همه علم و دانشی که کسب کرده تا هنوز تروریزم را که امریکا آن را بهانه قرارداده زیربنای فرهنگ و ارزش های ما را یک سره در حال نابود کردن می باشد، تفکیک نکرده است؟! شاید وی ترویرزم را همان هایی بداند که فقط وی را بُکشند تا مقام و منزلتی باد آورده اش را از وی بستانند و بس.
چنین برداشت های نادرست از سیاست هایی پنهانی غربی ها در جهان اسلام نام دارد. در عصر معاصر شریف حسین که در آن زمان والی و حاکم نجد و حجاز-منطقه ای که کشور عربستان یکی از آن هاست- بود بدون درکِ سیاست تجزیه طلبانه و تفرقه افگنانۀ انگلیس از سیاست جنگ علیه دولت عثمانی که یگانه دولتِ قدرت مند در جهان اسلام محسوب می شد، حمایت نمود.
همین شد که پس از پیروزی انگلیس و تجزیه خلافت عثمانی هیچ چیزی برایش میسر نگردید، و در نتیجه کشورهای اسلامی یکی پی هم تجزیه گردیدند که اساس تفرقه سیاسی کنونی در آن زمان گذاشته شد که تاکنون هم جریان دارد. جالب این که شریف حسین باوجود همیاری با انگلیس ها، پس از مریضی اش تقاضای ادامه زندگی در فلسطین را نمود، انگلیس ها بیدرنگ این درخواست وی را رد کردند، زیرا فلسطین به یهود وعده شده بود؛ آن چه که نه در دنیا به درد اش خورد و نه هم در آخرت.
حال گذشت زمان پاسخ خواهد داد تروریزمی را که “عبدالحفیظ منصور” در ثقافت اسلامی پوهنتون های افغانستان ریشه یابی کرده است با تروریزمی که امریکا آن را دنبال می نماید، وی را به کجاها خواهد برد؟ پرسشی که پاسخ آن بر انسان های بیدار از شواهد سیاسی روشن است. پس باید بیدار اندیشید، بیدار باید زیست و بیدار باید مُرد؛ بیداریی که محاسبۀ روز حشر، مکافات و مجازاتِ بهشت و جهنم جاویدان آن بیشتر از پیش مسلمان را در برابر شناخت حق و باطل بیدارتر می سازد؛ آن چه که برخی ها آن را خیره می بینند.
کومی مسالی ته چی ښاغلی حفیظ منصور اشاره کړی، زما په آند سمه خبره ده! ولی؟ ځکه توپیر داسلام په تعبیراوتفسیر کی دی. دلته کم ترکمه ۱۲۰۰ کاله کیږی چی داسلام مبارک دین راغلی اوپه دی موده کی ډیرتمدنونه په دی خاوره کی داسلام دسپیڅلی دین په سیوری کی منځ ته راغلی چی دغزنویانو، تیموریانو، ګورګانیانو اودبلخ اوبخارا تمدنونه یی غوره بیلګی دی.
په داتیروپیړیو کی مسلمانان نه یوازی داچی دنړی دفکری اوفیزیکی مخکښان و، بلکه نورادیان یی هم له ځان سره مل کړی و. تنفرنه و، غیرمسلم ستیزی نه وه اوبشرته دبشرپه سترګه کتل کیدل.
دشوریانو دیرغل راوروسته کله چی دمنځنی ختیځ دجیلونو دروازی دافغان جهاد سره دملاتړ په پلمه پرانیستل شوی نو دهرډول کسانو ترڅنګ داسلام سامی تعبیر چی یهودی ریښه لری هم زمونږ فکری محیط ته راننوتله. افغان جهادی محیط دابن تیمه دنظریاتو په بنسټ نوی څیره غوره کړه.په کومه کی چی کرکه اوتنفرپه سرکی قرارلری.
دغه نوی اخوانی-وهابی -سلفی اوسعودی-انګریزی تعبیر زمونږ دسنتی مذهبی تعبیرځای نیونکی شو،. خلکو ته یی شک ورواچاوه اوحتی ځینو خوخپل نومونه هم غیراسلامی وبلل اوبدلون یی ورکړ، سپین ګل اوژیړګل دعبده اونورنومونه خپل کړل. زمونږ په ۱۲۰۰ کلنو باورونو یی دبطلان خط کش کړ؟ نوهمداو چی دتروریزم غوبل پیل شو، هرچا به چی څو ورځی په دی افراطی تنظیمونو کی تیری کړی نو شیخ الحدیث به شو اوپه لمانځه کی به یی کاراته اوجودو هم پیل کړه، زیارت یا قبرته تلل خوشین کفروګرځید اوکفاروته لاس ورکول اویا دهغوی سره خبری کول حرامی وبلل شوی،پداسی حال کی چی دوی ټول دحرمینو شریفینو ترمتولی پوری دکفارو په سخاوتمندیو خوشند واهه. خبره ترطالب اوالقاعده واوښته او امت نیغ په نیغه دداعش اوحزب التحریر سره مخ شو. کوموچی زمونږ دمذهبی ملایانو هغه شکونو چی دوی ښځی په زوره نکاح کوی، اودڅلورمی خورنکاح روابولی اوحتی کولای شی دنورو ښخی کنیزی ونیسی ،نړی داشیان په سترګوولیدل.
له تونس څخه وهابیانو په زرګونه نجونی دجنسی جهاد په نامه سوریی ته واستولی اوپه آچین اونوروځایوکی ددوی اعمال خلکو په ستګرو ولیدل.
حفیظ منصورډیرلوی جرات کړی، کټ مټ دتونس داخوان المسلمین دمشر الغنوشی چی څومیاشتی وړاندی یی په رسمی توګه له اخوان المسلمین سره پریکړون اعلان کړ اوزیاده یی کړه چی مونږ په غلطه و، کله چی امت ونه منلو نوبیا مونږ ورته خشونت اوزور وړاندی کړ، اوزمونږ دزورپه پایله کی استعمار ټولی سیمی راپسی ونیوی.
هوکی خبره همداسی ده!! که داستعمار تاریخ اوعثمانی امپراطوری دړنګیدو عواملو ته وګورو نو دآل سعود وهابی ګوډاګی حکومت دهمدی تعبیرپه رڼا کی جوړ شو، اوتردی دمه یی په پوره اخلاص دغربی استعمار غلامی وکړه.
غربی استعماروکولای شول په ډیرمهارت سره په یوه غیښی دوه نښی وولی: یوخویی اسلامی امت داسی بی اتفاقه کړ چی اوس دوه مسلمانان په یوه دینی موضوع کی سره هم فکره ندی، حتی دګنډی په تړلو کی یی هم اختلاف راواچاوه، اوبل یی ځای دبلی ریښتینی اسلامی ورورګلوی څخه هم بی غمه کړ. عرب اوعجم یی ټول وخوړل.
حفیط منصورښه وایی: اسامه څوک و، عبدالله عزام، انس، البغدادی داټول دلته لیونیان شول بیا یی خپل ملکونه په ننی ورځ اخته کړل:
زمونږ کښتی یی ډوبوله
خپل دریاب یی توفانی شو
داسلام تعبیر یوه حساسه اواوږده فلسفی موضوع ده، چی دعوامو لپاره یی درک ستونزمن دی. له بلی خوا داهل سنت اوجماعت دوه مرجع وی: الازهر اودیوبند چی دواړه دانګلیس داستعمارپه وخت کی جوړی شوی او اوس ورسره سعودی پوهنتون او اکوړی مدرسه هم مل شوی، نوباید زمونږ تعبیر انګلیسی اواستعماری وی!!
مونږ باید بیرته خپل بومی تعبیرته چی داشراق اومحبت فلسفه ده ولاړشو. مونږ حق نلرو په خپل ګاونډی هندو ظلم وکړو، مونږ دخپل پیغمبر(صلی الله علیه وسلم) دارشاداتو مطابق باید له نوروادیانو سره ښه چلند وکړو. دحضرت عمر(رضی الله عنه) اویهودی کیسه معروفه ده، دمولانای روم جلند له غیرو مسلموسره اونورو اسلامی علماو چلند څرنګه و.
یارمی هندو زه مسلمان یم
دیاردپاره درمسال جاروکومه
نوربیا