پنځمه برخه
* * *
تواب په خاورو کې پلتۍ ووهلې، زنګون يې دروند شو، په بيړه په پښو ودرېد، لاړ، له نورو هلکانو ګوښی کېناست.
جُوجُو وويل:
_ته ولې لوبه نه کوې؟
تواب مخامخ ګوته ونيوله:
_هاغه مو سر ټيم دی، وايي چې زموږ د کلي رنګ مه بدوه، ښه کوټبال (فوټبال) نه شې کولی.
_کوم يو؟
_په دفاع کې ولاړ هلک، هغه چې لوړه ونه لري.
_خو د ګول وهونکو خونده مو نشته، ستاسو کليوالو تر اوسه دوه _ صفر بايللې ده.
تواب غلی و.
جُوجُو وويل:
_هغه د خړ پرتاګه وال سمه لوبه نه کوي، خوښه دې نه ده چې ته ور ګډ شې؟
تواب سوړ اسويلی وايست:
_تر ما تکړه دی. که داسې نه وای، نو زه به يې هم په مسابقه کې نيولم.
_اه! تمه دې مه باسه.
_څنګه؟
د جُوجُو غږ يې وانه ورېد. يو دم د خړ پرتاګه هلک چيغه کړه، منډه يې واخيسته ، په بيړه له ميدانه ووت او په خاورو کې کېناست. توپ ودرېد، هلکان پرې راټول شول، تواب هم ورغی، د هلک رنګ سپين اوښتی و، يوه خبره يې تکرار وله:
_پيری!!!
تواب څنګ ته ودرېد، جُوجُو وويل:
_ تندی دې سم ونيسه، بس! پر اوږه يې ور کېناستم، له پزې مې کش کړ، نور مې هېڅ هم نه دي کړی.
يوه هلک وخندل:
_مات ياست، بانې کوئ.
په ونه لوړ هلک ته غوسه ورغله!
_له خولې سره دې پام کوه، لوبه نه پرېږدو.
وروسته يې په خاورو کې ناست هلک ته وکتل:
_راځه! لس دقيقې وخت لا پاتې دی.
هلک ځای پر ځای ناست و.
په ونه لوړ هلک وويل:
_پروا نه کوي،. په لسو نفرو هم توپ کولای شو.
د تواب په غوږ چونډۍ ولګول شوه، جُوجُو وويل:
_ور مخته شه.
تواب د نري هلک مخې ته ودرېد:
_ما نيسئ؟
هلک د (هو) په بڼه سر وخوځاوه. تواب لوڅې پښې ميدان ته ور ګډ شو. يوه شېبه يې منډې ووهلې، خو توپ يې پښې ته نه سيخېده. اوږه يې درنه شوه، جُوجُو وويل:
_ګول ته ور نږدې شه.
تواب د مقابل لوري له دفاع سره ودرېد. توپ هوايي راغی، په دفاع کې ولاړ چاغ هلک منډه ور واخيسته، توپ ته يې سر ورکړ، خو توپ يو دم لوړ شو او د تواب پښو ته ولوېد، تواب د خپلې ښۍ پښې بټه ګوته ورته سيخه کړه او توپ د ګولچي له اوږې سره ښويه تېر شو. يو دم چيغې شوې، ميدان نارو او چکچکو پر سر واخيست. شېبه وروسته بل توپ د تواب پښو ته ولوېد، چاغ هلک منډه پرې را واخيسته، يو دم يې ټوډه ووهله، پړ مخې پرېووت. تواب توپ په لغته وواهه، توپ تېز نه و، خو ګولچي حرکت ونه کړ، توپ په رغړېدا له دروازې ووت. چکچکو، نارو او شپيلاقونو زور واخيست. ګولچي چيغې وهلې، قسمونه يې خوړل چې کوم چا تر پښې ټينګ نيولی و، چاغ هلک هم همدا يوه خبره را اخيستې وه، ويل يې چې تواب پښه ورته کېښوده، خو نورو ور پورې خندل.
لوبه مساوي ختمه شوه، تواب د کلي هلکانو پر اوږو واخيست، پر ټول ميدان يې راوګرځاوه، تر کلي پورې هم د تواب صفتونه اورېدل کېدل.
تواب نيغ جومات ته لاړ، د ماښام لمونځ يې په ملا پسې وکړ، بيا يې کور ته مخه کړه چوترې ته وخوت، غوږ يې ونيو، له يوې کوټې د ژړ ا نری غږ راته. ورغی، د تره پېغلې لور يې ژړل، د خولې له کونجه يې د وينو نرۍ سره ليکه را ماته وه. تواب د هغې تر څنګ کېناست، يوه شېبه غلی و، بيا يې ورو وويل:
څه شوي؟
د نجلۍ ژړا زور ونيو.
له چوترې څخه يې د تره چيغه راغله!
_دا سپۍ مه راباندې وژنه! مېړه غواړي.
وارخطا ښځه کوټې ته راننونه، د نجلۍ پر خوله يې لاس کېښود، په رېږدېدلې غږ يې وويل:
_د خدای روی ومنه! غلې شه، که دې نيکه خبر شو، خدايکه د ژوند څکه ورنه وکړې.
تواب وويل:
_تره ناوې! څه خبره ده؟
ځواب يې وانه ورېد.
تواب د باندې ووت، مور يې غوا لوشله، ورغی، پر اخوره کېناست. ورو يې وويل:
_هيلۍ يې ولې وهلې؟
ښځه غلې وه، نږدې تړلي خوسکی د غوا د غولانځې خواته زورونه وهل، د دېګ په تل باندې د شيدو د دارو د لګېدو غږ اورېدل کېده.
تواب وويل:
_ادې! زما خبره دې وانه ورېده!
ښځې ورو وويل:
_څه يې کوې، خوارکی يې له اخه ټوخه واچوله.
_ولې؟
_هيلۍ له کارېزه اوبه راوړې، په لاره کې کوم تږي ځوان مساپر اوبه ترې غوښتې وې، دا خبره يې وړې خور پلار ته وکړه، بس!!! غم ترې جوړ شو.
غوا وځوځېده، ښځې په بيړه له لندو خوشايو خپلې پايڅې ور ټولې کړې، په غوسه يې وويل:
_مرداره شې! کالي دې را بې نمازه کړل.
تواب ته يې وکتل، ورو يې وويل:
_د شيدو خونده يې نشته، خوسکی ور پرېږده!
تواب ټيټ شو، پړي ته يې لاس کړ، خوسکی تر غوا لاندې ووت.
ښځه دالان ته لاړه.
شپږمه برخه بله دوشنبه خپرېږي
یره په دوشنبه دې بلا ولګېږي، ایسته به مو ټول یو ځل خپور کړی وای. زما په نظر دا د نورو خلکو له زورونې نه خوند اخیستل دي چې یو ډول رواني ناروغي هم ده.