اومه برخه
* * *
تواب سترګې رڼې کړې! مور يې تر څنګ ناسته وه، هغې ورو وويل:
_ سره غرمه دې کړه، مکتب دې هېر دی؟
هلک د باندې ووت. په چوتره کې هېڅوک نه و، پر دسترخوان خيرنې پيالې، توره چايجوشه او له پاستو ايستل شوې خامې ژۍ پرتې وې. تواب له څا بوکه را وايسته، څو لپې اوبه يې مخ ته ور واچولې، د تره له غوسې ډک غږ يې واورېد:
_وا وا! نه لمونځ، نه اودس! د سپي غوندې مردار مخ دې نيولی دی، خدای ته به څه وايې!
تواب ور وکتل،تره يې د دالان په وره کې ولاړ و.
تواب کوټې ته ننوت، د تره له ملنډو ډک غږ پسې ورغی:
_دا کور به بې برکته کړې.
تواب بکس ور واخيست، مکتب ته لاړ، ټوله ورځ يې د خولې خوند بد و، غرمه يې کور ته زړه نه کېده، کلا ته نږدې سره لمر ته د لښتي پر ژۍ کېناست، پښې يې اوبو ته ور وغځولې، يو دم يې تلې وتڼخېدې، ناره يې کړه، په بيړه ودرېد. جُوجُو له اوبو راووت، تواب وويل:
_زړه مې دې بوټ را وايست.
بېرته غلی کېناست.
جُوجُو وويل:
_چورت دې سم نه دی.
د تواب شونډې وخوځېدې:
_تره ته مې غوسه راځي، خو تر هغه مې هم کونډې ته خوا بديږي.
جُوجُو وويل:
_ما يې فکر کړې!
تواب په حيرانی ورته وکتل:
جُوجُو وويل:
_له بکسه دې قلم او کاغذ راوباسه!
هلک هماغسې وکړل.
جُوجُو وويل:
_وليکه!
_څه؟
_وليکه! تا د يوې مجبورې ښځې عزت ته په سپکه وکتل، بس! په دوو، دريو ورځو کې به د ټوپک خوله در واوړي!
جُوجُو غلی شو، کاغذ ته يې وکتل، ويې ويل:
_ښايسته خط نه لرې، خو بيا هم ښه دی، لوستل کېږي.
کاغذ يې د هلک له لاسه کش کړ.
تواب مخامخ وکتل، ليرې د غونډۍ په لمنه کې تور سيرلي، د تورو ټکو غوندې ښکارېدل. ورو يې وويل:
_ښه نو، دا خط څه کوې؟
ځواب يې وانه ورېد، ورمېږ يې کوږ کړ، جُوجُو نه و.
تواب کور ته لاړ، ډوډۍ يې له مستو سره وخوړه، اوږد وغځېد، مازيګر يې اوږه وخوځېده. خور يې وه، هغې په خواشينۍ وويل:
_پلار مې ډاکټر راووست.
تواب په بيړه کېناست، سترګې يې وموښلې:
_څوک ناجوړه دی؟
_لالا مې سړې تبې نيولی، په دې ګرمې کې غبرګې بړستنې ورباندې پرتې دي.
تواب ولاړ شو، د تره کوټې ته ورغی، ډاکټر پېچکارۍ ډکوله، پلار او نيکه يې غلي ناست ول. تواب خپل تره ته وکتل، لړزې اخيستی و، پر لاندنۍ چاودلې شونډه يې ډومبک وينه پرته وه.
تواب خپلې کوټې ته لاړ، ورو يې وويل:
_جُوجُو!
ځواب يې وانه ورېد. منډه يې واخيسته، د کلا د دروازې تر مخ ودرېد:
_جُوجُو!
باغ ته لاړ، د انګورو د تاکونو په مينځ کې ودرېد، چيغه يې کړه!
_جُوجُو!
پرررر، شو، له شنو پاڼو خړې مرغی والوتې.
تواب پر پوله کېناست، شېبه ووته، پزه يې کش شوه، جُوجُو وخندل:
_کوټ، کوټ، کوټ…ډېر راپسې وګرځېدې؟
تواب په غوسه وويل:
_ځان راوښيه، په تره دې څه ټکه راوستې ده؟
پر پوله سپينه رڼا را وګرځېده:
_اه ګرانه! تره دې ډېر بې زړه دی!
_نو تا څه وکړل؟
_هېڅ! کونډې ته يې يوه ارزان بيه ګوتمۍ اخيستې وه، را پټه مې کړه، تره دې غرمه ويده و، ګوتمۍ او کاغذ مې په خولۍ کې ورته کېښودل. خرهاری يې د زغملو نه و، غوسه راغله، پر پزه مې خوله ور ولګوله، سړی نېغ کېناست، خولۍ ته يې وکتل، رنګ يې والوت، کاغذ يې ولوست، چيغه يې کړه، شا پر تخته بېسده پرېووت.
تواب په خبره کې ور ولوېد:
_ که يې زړه درېدلی وای، بيا؟
جُوجُو وويل:
_ ځورېدا ورته ښه ده، دی به تر اوسه په دې فکر کې وي چې په رڼا ورځ يې څنګه په خپل کور کې خط او ګوتمۍ په خولۍ کې ورته کېښودل.
جُوجُو غلی شو، وروسته يې يو دم وويل:
_له کونډې سره مرسته کوې؟
_هو
_نو يو بل خط هم وليکه. دوه ، درې ټکي بس دي. په دوو ورځو کې د کونډې له پاره د پنځو لکو افغانيو تيارول او که دېرش مرمۍ؟
دا هم وليکه چې پيسې به د شپې دوولس بجې په زړه ژرنده کې ږدې او له کونډې به ليرې ګرځې.
تواب په حيرانۍ ورته کتل.
جُوجُو وويل:
_بله چاره نه وينم، خط په پاکټ کې واچوه، تره ته دې ووايه چې له فوټباله راتلم، له ګڼو ونو يو ناشناخته سړی راووت، سپېره، ډبل برېتونه يې لرل، سترګې يې سرې وې، پر مخ يې يو لوی تازه پرار (زخم) ښکارېده او له جېبه يې د توپانچې ميل راوتلی و. همدا پاکټ يې راته ونيو.
* * *
تواب غلی کېناست، مخې ته يې وکتل، پاڼې وې. لاس يې ور وغځاوه، نرۍ څانګه يې په دوو ګوتو کې ټينګه کړه، کړس شو، څانګه ماته ملا، لاندې وځړېده. په نوې پيدا شوې چوله کې يې ژرندې ته وکتل، ړنګ دېوالونه له ورايه ښکارېدل، د ژرندې زړه ناوه وچو بوټو نيولې وه.
تواب ورو وويل:
_جُوجُو؟
ځواب يې وانه ورېد.
کونګ نارې کړې، تواب په بيړه پورته وکتل، د ونې په ګڼو پاڼو کې هېڅ هم نه ښکارېدل، سپينې سپوږمۍ ته پنډې ورېځې ور روانې وې، له کلي د سپيو غپا راتله.
پاڼې وخوځېدې، هلک په بيړه ولاړ شو.
جُوجُو وويل:
_زه يم.
تواب سوړ اسويلی وايست، بېرته کېناست.
سپينه رڼا را تاو شوه، جُوجُو وويل:
_وختي راغلی يې؟
تواب ژرندې ته کتل…
جُوجُو وويل:
_بېځايه مه وېرېږه!
تواب په خبره کې ورولوېد:
_اوس هم د زړه په زور راغلم.
جُوجُو وويل:
_ يوه ښځه مې ولېده، ماشوم يې د بلاوو او لېوانو په کيسو ويداوه، وېروونکې خبرې يې ورته کولې، ويل يې، د باندې توره بلا ولاړه ده، که ويده نه شوې، يوه ګوله به دې کړي.
ته هم نه يې ملامت، ډاډه يم، مور يا انا به دې دا رنګه کيسې درته کړې وي، څوک چې په ماشومتوب کې ووېروې، په لويوالي کې لوی زړه مه ورنه غواړه!
جُوجُو غلی شو، تواب ته يې وکتل، هغه د ژرندې ړنګو دېوالونو ته وچې سترګې نيولې وې….
جُوجُو وويل:
_مه وېرېږه، موږکان دي، په رالوېدلو وچو پاڼو خېژي.
تواب هماغسي ژرندې ته کتل…
جُوجُو وويل:
_اه ګرانه! زړه دې مه خوره، شپه تر ورځې ښه ده، انسانان ويده دي، تاوان نه رسوي.
جُوجُو غلی شو، چوپه چوپتيا وه، پر پاڼو د موږکانو د تېرېدو غږ راته، ليرې يوه چرچرک نارې وهلې…
شېبه ووته، جُوجُو وويل:
_اوس يې وخت دی، تره دې بايد راغلی وای.
تواب په خبره کې ور ولوېد:
_راځي!
_ډاډه يې؟
هو، پرون ماښام مې خط ورکړ، د برېتور سړي څېره مې نوره هم له وېرې ورته ډکه کړه، لاره ترې ورکه شوه، کوټې ته ننوت، شېبه وروسته يې ښځې چيغې کړې، تره مې بيا ضعف کړی و. خو سهار ته په خپلو پښو تر موټره ورغی، د کلا دروازه ما ورته خلاصه کړه، رنګ يې ژېړ و، مازيګر پلی کور ته راغی، نيکه ته يې وويل چې موټر عوارض پيدا کړي و، خرڅ يې کړ، په پيسو به يې بل موټر واخلي.
جُوجُو وويل:
_نيکه يې قانع کړ؟
_تره مې د موټرو په کاروبار ښه پوهېږي، دا رنګه سوداوې يې پخوا هم کړې وې.
کړپ شو، تواب ځان ټيټ کړ، پاڼې يې ورو له سترګو ليرې کړې، تره يې د ژرندې مخې ته ولاړ و، يوې بلې خواته يې په وېره کتل. وروسته يې د ژرندې پر ناوه يوه غوټه کېښوده.
جُوجُو څانګې وښورولې، د تواب تره يو دم چيغه کړه! زنګنونه يې پر ځمکه ولګېدل، په زوره يې وويل:
_د خدای له پاره! واړه ماشومان لرم!
جُوجُو يوه څانګه ماته کړه، له کړپ سره، سړی پر ځمکه پرېووت، خپله پزه يې پر غولي وموښله!
_توبه مې ده، بد مې کړي، د خدای روی ومنئ، بيا به داسې نه کوم.
سړي يوه شېبه توبې وايستې، بيا ورو ولاړ شو، تواب تر هغو پسې کتل چې په تورو ونو کې ننوت.
جُوجُو وويل:
_دا خو ډېر بې غېرته و…
تواب په خبره کې ور ولوېد:
_ له رسوايۍ ډارېده.
جُوجُو وويل:
_راځه!
دواړه د ژرندې ناوې ته ودرېدل، تواب غوټه خلاصه کړه، د زرګونو پنځه تړلي بنډله وو.
جُوجُو وويل:
_دا پيسې بايد کونډې ته ور ورسوې.
تواب په پوښتونکي نظر ورته وکتل.
جُوجُو وويل:
_زړه دې غټ ونيسه، زه درسره يم.
تواب نيم ساعت وروسته د کونډې د کور دروازې ته ولاړ و. هلک د دروازې په ليخک کې تړلې غوټه کېښوده، شاوخوا يې وکتل، يوه تيږه يې له خاورو راپورته کړه، دروازې ته يې ونيوله او دروازه يې پرې وټکوله.
منډه يې واخيسته او دروازې ته مخامخ په ګڼو نيالګيو کې کېناست، سپوږمۍ تېزه وه، ان د دروازې پر سر د غومبسو غټه ځاله هم ښکارېدله.
وخت ووت، دروازه خلاصه نه شوه.
جُوجُو د تواب پر ورانه چونډۍ ولګوله.
تواب ورو ولاړ شو،بيايې دروازه وټکوله، په منډه يې ځان تر نيالګيو را ورساوه.
د کونډې وارخطا غږ يې واوېد:
_څوک يې ؟
وخت ووت، دروازه هماغسې تړلې پاتې شوه.
جُوجُو وويل:
_يو ځل بيا!
تواب غلی ولاړ شو، داځل يې دروازه يې په شدت وټکوله.
کونډې وويل:
_څوک يې؟
دروازه خلاصه شوه، وارخطا ښځه په وره کې ودرېده، په لاس کې يې د تناره سيخ نيولی و. ښځې يوې بلې خوا وکتل، يوه شېبه ودرېده، بيا يې غوټې ته پام شو، ور وايې خيسته او کور ته ننوته.
جُوجُو وويل:
_راځه!
تواب په حيرانۍ ورته کتل…
جُوجُو وويل:
_زړه دې، که غواړې چې د کونډې له حاله خبر شې، نو په ما پسې راځه.
تواب حرکت ونه کړ.
جُوجُو وويل:
_مه وېرېږه. نه دې ويني.
تواب وويل:
_خو دروازه تړلې ده، د ځنځير شرنګ دې وانه ورېد؟
جُوجُو په خبره کې ور ولوېد:
_اه ګرانه! نوي خو مو نه دي سره پېژندلي.
تواب دروازې ته ودرېد.
جُوجُو ورک شو، شېبه وروسته د دروازې ځنځېر ورو له دړې سره ولګېد، تواب اوږه ورکړه، دروازه نيمکښه شوه. هلک په احتياط انګړ ته ور ننوت، شاوخوا يې وکتل، سپېره غولی و، ان يو شين ډکۍ هم نه ښکارېده، يوازې له څا سره يو کوږ نيالګی ولاړ و. تواب چوترې ته وخوت، يودم څراغ ولګېد، تواب پرېووت، د جُوجُو ورو غږ يې واورېد:
_دې خواته!
هلک ور وښويېد، له کړکۍ سره غلی کېناست. کوټې ته يې وکتل، کونډه حيرانه ناسته وه، خلاصې غوټې ته يې وچې سترګې نيولې وې. وروسته يې يو دم يو بنډل ور واخيست، څراغ ته يې ور نږدې کړ، په ځير ځير يې ورته وکتل.
بيا يې يو ناڅاپه وخندل، خندا يې زور ونيو، د هغې تر څنګ پروت ماشوم کېناست، په حيرانۍ يې خپلې مور ته وکتل، په وېره يې وويل:
_ادې ! ډوډۍ دې موندلې ده؟
ښځې مخ ور واړاوه، يو دم يې غېږه ترې تاوه کړه، بېرته يې له خپل ټټره بېل کړ، پيسې يې ور واخيستې ، په خوند يې وويل:
_دومره پيسې مې په ژوند نه وې لېدلې.
ماشوم غلی و.
ښځې وويل:
_اوس به دې نو خورکۍ د کابل په ډاکټرانو وګرځوم، خدای به يې جکه جوړه کړي.
ماشوم ورو وويل:
_ډوډۍ به ډېره وي؟
_هو زړه! سهار به يوه ګونۍ اوړه را وغواړم، له دې ايسته به خپل تنور بلوو.
نجلۍ وسونګېده. ښځې د هغې خوار ولي وښورول، په خوند يې وويل:
ښايستې لورې، سترګې رڼې که!
نجلۍ هماغسې پرته وه.
ښځې وويل:
_وګوره، پيسو ته وګوره! ټول زرګون دي.
نجلۍ مړاوې د مور په لاس کې نيولي بنډل ته وکتل، په زحمت يې وويل:
_چا راوړې ؟
ښځه غلې شوه، شېبه وروسته يې ورو وويل:
_نه پوهېږم!
چوپه چوپتيا شوه، مور، لور او زوی پيسو ته کتل…
د ښځې شونډې وخوځېدې:
_ملايکو!
ټول غلي وو، يوه هم کومه خبره ونه کړه، پر خړ دېوال د ماشوم د ببرو وېښتو سيوری لړزېده.
جُوجُو د تواب پزه کش کړه، تواب ولاړ شو، ورو له انګړه ووت. مخکې لاړ. تر هدېرې تېر شو.
جُوجُو وويل:
_نېک کار خوند نه لري؟
تواب ځړېدلی سر روان و.
جُوجُو وويل:
_سمه ده، څه مه وايه.
وخت ووت، تواب د کلا تر مخ د مېلمنو د کوټې بام ته وخوت، پر سپېره ډاګ ستوني ستغ اوږد وغځېد. پورته يې وکتل، د سپوږمۍ رڼا تېزه وه، ستوري تت ښکارېدل.
جُوجُو وويل:
_کور ته نه ځې؟
تواب سوړ اسويلی وايست:
_نه، د تره له سوبه (علته) مې زړه نه کېږي.
غلی شو.
جُوجُو وويل:
_بيا ژاړې!
_نه
_ما دې په سترګو کې سپوږمۍ ولېده، صافه نه وه، يوې بلې خوا ته ړنګېدله، اوښکې وې.
تواب ټوخي واخيست، يوه شېبه يې وټوخل، ويې ويل:
_کونډه او د هغې ماشومان مې سترګو ته ولاړ دي.
جُوجُو په خبره کې ور ولوېد:
_اه ګرانه! دا خو يوازې يوه وه، که په نورو کيسو پوه شې، زړه به دې وچوي.
جُوجُو غلی شو، يودم يې وويل:
_اورې؟
_څه؟
_د بېلچې غږ
_هو، خو ډېر ليرې دی.
جُوجُو وخندل:
_دومره هم نه، له وېرې ورو کار کوي.
تواب وويل:
_نو دا وخت؟
جُوجُو په خبره کې ور ولوېد:
_راځه! ځينې خبرې بايد درته مالومې شي.
دواړه له بامه ښکته شول، ولاړ غنم يې په مخه ورکړل، تېرو لوخو ته ودرېدل. تر لوخو ور هاخوا يو چا د کارېز اوبه اړولې.
تواب په بيړه وويل:
_دا خو تاجو دی، ده پرون اوبه ولګولې. نوبت يې تېر شو.
د جُوجُو غږ يې واورېد:
_د اوبو په غلا پسې راوتلی.
_اه، نه يې شم منلی، د تاجو له غلا نه بد راځي، حرامه يې ګڼي.
_اوس خو يې وينې.
تواب غلی شو.
جُوجُو وويل:
_راځه!
دواړه بېرته شاته وګرځېدل، له ګڼو چنارانو ووتل، د زنګولې غږ راغی، د پچو بوی له خاورو سره ګډ و.
تواب ته غوسه ورغله:
_د خدای له پاره، کوچي شنو تاکونو ته رمه ور پرې اېښې.
دواړه د پخڅې تر څنګ تېر شول، يو څوک پر سرداو ناست و، پر دېوال له راغليو څانګو يې زردالو شکول، پورته سپينه سپوږمۍ ولاړه وه.
تواب ځړېدلی سر د کلا خواته روان شو.
جُوجُو وويل:
_ځينې نورې خبرې هم شته.
ځواب يې وانه ورېد.
اتمه برخه بله دوشنبه خپرېږي