در واقع صلح و جنگ دو واژه متضاد اند و همزمان نمی توان هر دوی آن را به کار بست زیرا هرگاه جنگ حکمفرما باشد صلح استقرار نخواهد یافت و هرگاه صلح آید ، جنگ راهی جز جا خالی کردن برای وی ندارد.
به عباره دیگر اگر صلح را اکسیجن و جنگ را کاربن دای اکساید فرض کنیم صلح زندگی میخشد و بر عکس تنفس کاربن دای اکساید کشنده می باشد قسمی که جنگ عامل کشتار و ویرانی است.
یقیناً در فضای صلح می توان به چیزهایی مانند آرامش، ترقی ، رفاه ، رشد اقتصادی ، شکوفایی شهری _ روستایی و اعتبار خوب در جهان دست یافت اما بر عکس جنگ جز کشتار، ویرانی، معلویت _ معیوبت و بد نامی به بار نمی آورد. پس چگونه می توان از یک سو سنگ صلح خواهی را بر سینه کوبید و از جانب دیگر آتش جنگ را شعله ور ساخت؟
حکومت افغانستان به نمایندگی از اکثریت مردم افغانستان با درک و در نظرداشت اهمیت صلح و ثبات برای جامعه و کشور عزیز مان به دلیل نشان دادن حسن نیت برای مخالفین مسلح دولت (گروه تروریستی طالبان) شماری از مخالفین زندانی را در آستانه عید سعید فطر از زندان رها کرد تا باشد گام بلندی در راستای استقرار صلح و ثبات در کشور برداشته باشد. اما بر عکس گروه طالبان نه تنها این که به خواست مردم افغانستان که اجرای آتش بس در روزهای عید بود پاسخ رد دادند با نمک نشناسی تمام به کشتار مردم بیگناه افغانستان ادامه دادند.
گروه طالبان بدون اعتناء به خواست های صلح جویانه و حسن نیت دولت جمهوری اسلامی افغانستان در شرایطی که از یکسو بحث گفتگوهای صلح با این گروه داغ است با بیرحمی تمام یکبار دیگر مردم افغانستان را در کندهار ، کابل ، غزنی ، فاریاب و سایر نقاط کشور آماج حملات جبونانه ی خویش قرار دادند.
در شرایطی که نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان با قدرت تمام در هر گوشه ی کشور غرض جلوگیری از فعالیت های تروریستی و تخریبی طالبان سینه را سپر نموده و هر اقدام نظامی و چریکی آنها را سرکوب و اجازه سر بلند نمودن را برای شان نمیدهند گروه طالبان به عوض خویشتن داری و به پاس احترام برای خواست مردم افغانستان بر عکس دست به انجام حملات انتحاری ، انفجاری و ماینگذاری میزنند که متأسفانه همواره شهروندان ملکی و بی دفاع ما بیشتر قربانیان این حملات را تشکیل میدهند.
بناءً ایجاب میکند دولت افغانستان و شرکای بین المللی اش ضمن این که از استقرار صلح و ثبات در همه جهان و به ویژه افغانستان حمایتشان را اعلام میکنند در کنار آن بالای طالبان و آنانی (کشورهای حامی گروه طالبان) را که همچنان فرمان (اشترنگ) گروه طالبان را در اختیار دارند بالای شان فشار وارد نمایند تا برای گروه طالبان اجازه دهند که بصورت یکرنگ با و بی ریا به گفتگوهای صلح پرداخته و از خشونت و کشتار دست بردارند.
همچنین حکومت افغانستان نیز با تمام معنی متوجه تمام حرکات گروه های تروریستی طالبان و انجام حملات تروریستی شان باشند زیرا این گروه همواره با استفاده از موقع و در شعاع گفتگوهای صلح دست به انتحار، موتر بم،ماین گذاری و انفجار زده و هیچگاه فرصت ها را برای به خاک و خون کشانیدن مردم را از دست نمی دهند.