د تودوخې ژوند
د تور،
او ساړه،
يخچال په دننه کې،
د تودوخې ژوند،
يوازې څو ګړيه وي،
خو،
هر دغه،
ګړي،
د يخنۍ يوه وړه ټوټه،
ويلوي .
د سرلوړۍ لاره
سپوږمۍ،
په دغه،
يوه تبۍ،
ټپي ټپي،
ژړ مخ،
جګو، جګو ونو،
سپېدار،
ناجو،
صبر ته،
د ښکلا،
آزادۍ،
او سرلوړۍ،
لارې ښيي.
د مينې نومونه
په آسمان کې،
په زرګونو،
ستوري،
په ځمکه کې،
تر سل،
ډېر ګلونه شته،
لاله،
نسترن،
ياسمن . . .
خو،
دغه ټول ،
يوازې
او
يوازې
زما او ستا،
د مينې نومونه دي.
زموږ د بڼ،
تر ټولو
جګ دېوال
کله چې،
د جګړې پر مهال،
د ټانک مرمۍ،
زموږ د بڼ تر ټولو جګ دېوال و ران کړ،
د هغه له شا و خوا،
خاورو او مَټ نه،
نوي بوټي راشنه شول،
اوس دغه نيالګي دومره ستر شوي دي،
چې ټول،
ما شومان يې،
تر سيوري لاندې لوبې کوي.
د چمن واښه
زه او د چمن واښه،
ډېر ((څه))،
ګډ سره لرو،
هغه پخپل سر پيدا دي،
زه هم هيڅکاره،
يم،
له باران سره زما مينه له وړکتوب نه ده،
هغوی هم په باران مين دي،¨
خو،
چمن باران « تندې » ته غواړي،
زه يې « لوږې » ته،
کله چې باران وي،
زما فکر پټي ته لاړ شي،
که دا باران هلته وشي،
څومره غله دانه به ترلاسه کړو،
او کله هم وايم:
که دا باران بېخي د غنمو وای،
هيڅ ماشوم به وږی نه بيدېدلای.
د سترګو اوښکه
زه،
ستا،
له سترګو،
يوه راوتلې،
اوښکه يم،
چې د اننګونو،
له رباط وروسته،
ايله په ايله،
ستا لبانو ته،
رسېدلی يم،
- o
که مخته لاړه نه شم،
وچه به شم.