په ځان څرنګه ور خبر شوم؟
د فکرونو، باورونو، ایدیالوجیو او تمدنونو سيروم، چې ټند او پزې ته ورسولم، بیا خپله لوږه را پکې راویښه شوه.
بیا خپل «ځان» را یاد شو! بیا یوازې زه وم او یو خدای مې ؤ.
بیا ځان د خدای له وختونو را سره ؤ؛ خو ما فکرونه، اندونه، طرزونه او د ذهن ذوقونه پنډ پنډ تړلي او پر زړه ور خوشې کړي ؤ. اوس د ځان غږ، زما له ډېرو ژورو برخو راته!
له هغې راهیسې دې ته چمتو کېدم، چې «ځان» ومومم. ځان ښه په مړو سترګو ووینم، په ځان پوه شم او له دې وروسته فقط «ځان» واوسم.
خو اګاه یم چې ټول عمر ځانته ور پر لاره وم. دا زما غوڅ برخلیک ؤ- او دی، او هر بل یو ما په شان داسې دی.
دومره په (الفبا) کې مزل، فقط د «ځان» تجربه کول ؤ. نو اوس دلته په دغو ګامونو کې ځان لوڅ را غږوم.
زه باستانشناس یم او ځان تر هغو را سپړم، چې پرته له یوه هېڅ راپاتې نشي.
غواړم دومره بت شکن شم، چې هېڅ نوم او څېره او یادګاري نښه پاتې نشي.
دا انځورونه څرنګه راووتل؟
«ځان» نیم تاریخ دی. دا خدای تعالی ته نیم ورتګ دی.
خو دا یوازې لیک نه دی، یوازې د چاپ لپاره د یوه اثر د چمتوکولو خواري نه ده!
دلته زه بهېږم. دلته زما سندره پېلېږي، جوړېږي، لوړېږي او ځان تر خپل خدایي کوره پورې سوزي.
نو چلند دا ډول دی. طرز او ددغې مجموعې ډول، سبک او هنر داسې دی.
دلته په هر ګام کې، ګامونه پرانستل کېږي او یو ګام په ټولو ګامونو کې خپله ساه شړي.
ځکه زه غواړم دستي په دستي ځان واوسم او په دې خاطر یو ځای ټول غږ دباندې راباسم.
دلته تاسو زما د «شېبې» ټول وس او ټوله وړتیا ګورئ.
دلته خپله فردي اګاهي غږوم؛ هغه څه چې په حاضره شېبه کې زما ټوله خدایي خبرتیا ده. نو حرکت، څرخونه، ختل، بېرته کښېوتل، لوېدل او بیا بیا پورته کېدل، پرواز کول،
او د خپلو ذهني بېوسیو په سریښو کې نښتل، ټول دلته را ټول او ستاسو د یوه یوه د زړه په جنت کې الوزي.
خو ددې ضمانت کوم، چې د هېڅ یوه د ځنډولو او تړلو نیت نلرم. او ځان راته دغسې دی، خو ځان به اوس مومم.
خبر دې وئ، چې ځان زموږ لپاره لوی برزخ دی.
ځان مو لوی مخپټی دی. ځان یو له دوو لوی ناآشنا دی.
او له ناآشناو سړی وېرېږي؛ ښایي له څښتنه وېره مو ددې ناپوهۍ په رحم کې پنځېږي.
ځان مو هېڅ نه دی لیدلی؛ کنه اوس به په ځمکه روان آسمانڅکي الوتونکي وو.
دلته هر ګام کې، ځان پسې پل اوچتوم، ځان پسې الوزم او ځان پسې سره لمبه کېږم.
هر ګام زما یو پوره ګام دی.
خدای شته، حقیقت شته، غږ شته، کلمه شته؛
خو دا ټول له دې لیک، له دې لیکواله دومره غوړېدلي،
دومره آزاد، دومره زیات، دومره پوره او دومره کامل،
چې دا کلمې یې د پښو ګرد هم نشي کېدای.
د هارولد کلمپ په وینا: کمال بل ګام دی.