د کورونا په تنهایي کي | استاد م. معصوم هوتک

کورونا راغله ،جهان په ډار دئ

که ئې ملت دئ، که ئې سرکار دئ

منتظر هر څوک، و بد خبر ته

وای که نن نه وي، سبا مو وار دئ

+++

کورونا نه ده، انسان مرگو ده

په تن وړوکې، په زور کي لو ده 

غوږ  و طبیب ته، تکیه و خدای ته

بس همدا لاره ،د ژغورېدو ده

+++

پرون جنگونه ،نن کرونا ده

د آفتونو، راته سلا ده

د ملتونو، گټمن هغه دي

چي ئې د عقل، سترگه بینا ده

+++

چي لس کلن وم ،خپره وبا وه

له کندهاره، پورته غوغا وه

خلک ناپوه وه، جهل ځپلي

واکسین و دوی ته، غټه گناه وه

+++

تر اویا تېر یم ،بیا هغه شپې دي

له کورونا مو، نارې سورې دي

خلک هغه شان، لا بې پروا دي

هماغه آش دئ، هغه کاسې دي

+++

لوی مصیبت دئ، دنیا لړزېږي

یو خړ سېلاب دئ، په خروښ تېرېږي

زموږ کوتاه فکرو ، ته خو مو پام دئ

چي پر چوکیو، سره جنگېږي

+++

مرض به تېر سي، بیا به روڼا سي

له وایروسو به، پاکه دنیا سي

مأیوسه مه سئ ،د خدای له رحمه

ورکه خوښي به ،بیرته پیدا سي

+++

که نړۍ ډکه، له وایروسونو

بل خبر نسته، بې له مرگونو

راځئ په ټولو، دا ږغ کړو پورته

چي ژوند تعبیر دئ، د امیدونو

آشاوا ــ کاناډا

۹ د اپریل ۲۰۲۰ع