زما مور به همېشه رښتيا نه ويل/ مفتي عبدالولي

  ما ته مې مور په خپل ژوند کې اته ځله دروغ ويلي دي او زه به هغه اته واړه دروغ چې ما ته مې مور ويلي و، تاسې ته ووايم.

لومړي دروغ دغه کيسه زما له پيداېښت نه شروع کېږي چې زه د يوې غريبې کورنۍ يکې يو زوى يم چې په ښه او بد پوه شوم، نو موږ نېستۍ په مخه کړي و، ان تر دې چې د خوراک څه مو نه درلودل، که کله به څه پيدا شو، نو هم مور به مې خپله برخه خواړه هم ما ته راکړل او دا به يې راته وويل چې “زويه! ته يې وخوره، زه مړه يم ” دغه زما د مور لومړى دروغ و چې ما ته مې مور ويلي و.؛

دويم دروغ: زه چې لږ غوټکى شوم، نو مور به مې د کور کار خلاص کړ، نو زموږ کور ته څېرمه يو ډنډ و، هغې ته به د کبانو (ماهيانو) نيولو لپاره ورغله، بله ورځ يې د الله په فضل او کرم سره دوه کبان ونيول، ژر ژر يې پاخه کړل او زما مخې ته يې کېښودل، ما به چې د کبانو لشکې غورځولې، نو مور به مې هغه بېرته له دسترخوانه راپورته کولې او په هغې پورې به چې د غوښې کوم پوټى نښتى و، هغه به يې خولې ته کاوه، زه مې د مور پر دغه کار ډېر غمجن شوم، نو هغه دويم کب مې د مور مخې ته کېښود چې مورې دغه ته وخوره، نو مور مې هغه کب بېرته زما مخې ته راوړاندې کړ او ويې ويل چې ” بچيه! ته يې وخوره، زما هسې هم کبان نه دي خوښ” دا يې دويم ځلي دروغ و چې ما ته يې ويلي و.

درېيم دروغ: کله چې زه ښوونځي (سکول) ته د تلو شوم، نو مور مې د جامو ګنډلو په يوه کارخانه کې کار شروع کړ چې ګنډلې جامې به يې کور په کور ګرځولې، په ژمي کې يوه شپه باران ورېده، ډېره يخه شپه وه، ما مې په کور کې د مور انتظار کاوه، ځکه چې ډېر ناوخته شوى و؛ خو مور مې لا کور ته نه وه راغلې، نو زه مې د مور په لټون پسې راووتم، په چم ګاونډ کې مې مور څارله، ناڅاپه مې پرې نظر ولګېد چې د يوه کور په دروازه کې ولاړه وه، کالي يې پلورل، نو ما پرې ورغږ کړ چې مورې! بس دى نوره به ستړې شوې يې او وخت هم نا وخته دى، راځه چې کور ته ځو، پاتې کالي به سبا خرڅ کړې، مور مې د دې خبرې په اورېدو راته په خواږه نظر وکتل او ويې ويل چې “نه زويه! زه دمه يم، ستړې نه يم” دا يې درېيم ځلي دروغ و چې ما ته يې ويلي و.

څلورم دروغ: زما د ازموېنې وروستۍ پارچه وه، مور مې ټينګار کاوه چې زه هم در سره ځم، لنډه دا چې مور مې راسره لاړه، زه ترې د ازموېنې صحنې ته ننوتم او مور مې راته بهر په لمر ولاړه وه او د برياليتوب دعاګانې يې را ته کولې چې له ازموېنې وزګار شوم او راووتم، نو مور مې په غېږ کې راونيولم، د ګنو د شربت ډک ګيلاس يې راکړ چې دا وڅښه، د شربتو دغه ګيلاس يې زما لپاره په پيسو اخيستى و، ما چې ترې يو غړپ وکړ او مور مخ ته مې پام وکړ چې خولې يې پر مخ راماتې وې، نو ما ورته د شربتو ګيلاس ونيو چې مورې ستا ډېره ګرمي شوې ده، دغه شربت ته وڅښه، نو مور مې راته وويل چې زه تږې نه يم” دا يې څلورم دروغ و چې ما ته يې ويلي و.

پنځم دروغ: پلار مې مور ته په ځوانۍ کې د بېلتانه داغ په زړه ورکړ، يعنې مړ شو او د کور ټول بوج مې د کونډې مور پر اوږو بار شو، په يواځې ځان به مې مور د کور ټول لګښت له کومه کړى واى؛ خو دا چې زما تره ډېر نرم زړى انسان و، نو کله نا کله به يې يو څه راولېږل، کنه نو هسې به پاتې و، ګاونډيانو چې زموږ حال وليد، نو زما مور ته يې د بلې نکاح مشوره ورکړه او دا يې ورته وويل چې ته لا ځوانه يې که له بل چا سره نکاح وکړې، نو کور به دې ودان شي، نو مور مې ما ته په کتو وويل چې “نه! زه مېړه ته اړتيا نه لرم” دا يې پنځم دروغ و چې ويې ويل.

شپږم دروغ: الحمدلله چې ما خپلې زده کړې سر ته ورسولې، نو د الله په فضل او کرم سره را ته ښه وظيفه په لاس راغله، نو ما له ځانه سره دا فکر وکړ چې نور مې بايد مور ارام وکړي او زه کار، ځکه چې مور مې کمزورې او بوډۍ شوې هم ده او هسې هم زه په کار ولګېدم، نو مور مې له کاره منع کړه او د خپلې تنخوا نه مې د هغې لپاره خرچه وټاکله؛ خو مور مې د پيسو له اخيستو نه انکار وکړ چې “د الله فضل او کرم دى، له ما سره هر څه شته، پيسو ته؛ خو بېخي ضرورت نه لرم، ته يې وساته پکار به دې شي” دا يې شپږ م دروغ و چې ما ته يې ويلي و.

اووم دروغ: ما د خپلې وظيفې تر څنګ خپلې زده کړې هم جاري ساتلې وې؛ خو کله چې مې زده کړې سر ته ورسولې، نو معاش مې هم ور سره ډېر شو، د معاش پر ډېرېدو سربېره انګلستان ته د تلو وړانديز هم راته وشو، لنډه دا چې انګلستان ته لاړم، په انګلستان کې چې مې کار روزګار ښه روان شو او ځان مې پکې ښه پوخ کړ، نو غوښتل مې چې مور هم راوغواړم، کله چې مې مور ته په تليفون دغه خبره وکړه، نو هغې زما د تنګېدلو په پامنيوي له راتلو انکار وکړ او دا پلمه يې وکړه چې زه په انګلستان کې پرې تنګ شم، نو راته يې وويل چې زويه! ته ښه خبر يې چې زما خپل وطن خوښ دى، په پردي وطن کې وخت نشم تېرولاى او هسې هم دلته په خپل وطن کې ټولې اسانتياوې زما په واک کې دي” دا يې اووم دورغ و چې ما ته يې ويلي و.

اتم دروغ: دا چې مور مې څه زړښت او څه زما د بېلتانه غم خوړلې و او د سرطان مرګونې ناروغۍ هم رانيولې وه؛ خو کله چې زه د مور له ناروغۍ خبر شوم، نو هر څه مې پرېښودل او ځان مې ور ته راورساوه، مور مې د مرګ پر بستره پرته وه؛ خو چې پر ما يې سترګې ولګېدې، نو بې اختياره مسکۍ شوه؛ خو د کمزورۍ له امله يې سمې سترګې نه غړېدې، ما مې چې مور په دغه حال وليده، نو خپلې اوښکې مې تمې نه کړاى شوې او بې اخيتاره مې پر اننګو اښکو لار وکړه چې يوه اوښکه مې د مور پر مخ ور پرېوته، نو مور مې سترګې وغړولې او راته وويل چې “ژاړه مه زويه! زه بېخي روغه جوړه يم، هيڅ تکليف راته نشته” دا يې اتم دروغ و چې ما ته يې ويلي و.