فرمان الله ناصری –
پوهنتون تیری _ دهلی چدید، هندوستان
چندی میشود خواب میبینم که جنگ سوم جهانی بر پا خواهد شد و جالب اینکه این بار نه بالای قدرت طلبی و پول بلکه بالای آب!
“آینده ما با آنچه حال انجام میدهیم وابستگی دارد” مهاتما گاندی
منظور مهاتما گاندیرا طوری میتوان شرح داد که بشر برای تداوم حیات روی کره زمین اصل تمرکز بالای توسعه پایدار یعنی مدنظر گرفتن صرفه جویی در منابع طبیعی را حفظ نموده وهر نسل باید کوشش نمائید تا منابع طبیعی را طوری مورد استفاده قرار دهد که هم نیاز کنونی خویش را مرفوع سازد و هم برای نسل های آینده قابل دسترس
باشد،نه اینکه در آن اصراف ورزیده و منابع موجود را بشکل سرسام آور مورد استفاده قرار داده به آن ضرر برساند.
آینده ما با آنچه حال انجام میدهیم وابستگیدارد.
بطور خلاصه میشود بیان نمود که پایداری یعنی استفاده درست امروز برای بقای فردا.
با مدنظر داشت تبصره فوق میتوانتوسعه پایدار را چنین تعریف نمود “توسعه پایدار آن نوع توسعه اي است کـه سلامت انسان و نظام های اکولوژیکی را در بلند مدت بهبود بخشد”. ویا توسعه پایدار توسعه اي است که تضمين دهد : استفاده از منابع و محيط زيست در زمان کنونی هيچ آسيبی به دورنمای استفاده ی نسل آينده وارد نمی سازد.
آب آشامیدنی یکی از جمله مهمترین منابع حیاتی برای بقای انسانها در روی زمین به شمار میرود و ضروری دانسته میشود که در مورد این ماده حیاتی اقدامات جدی و سر وقت اتخاذ گردد. طی سالهای اخیر یکی از معضلات عمده،آلودگی،کاهش سطح و مقدار آب آشامیدنی بوده و این مشکل به مرور زمان گسترده تر خواهد شد.
کابل – مساحت ، ویژه گی های جغرافیایی و ایکوسیستم های موجود در این شهر گنجایش را برای بود و باش ۵۰۰،۰۰۰ الی ۷۰۰،۰۰۰ نفر مهیا ساخته است، حال آنکه نفوس موجودی کابل اضافه تر از ۴،۰۰۰،۰۰۰ (چهار 
ملیون)میباشد. با وصف این چالش بزرگ شهری حدودآ۷۰ الی ۷۵ درصد نفوس کنونی بطور غیر پلانی شهر را اشغال نموده در آن امرار معاش مینمایند که این خود یکی از بزرگترین عامل در کاهش آب آشامیدنی در شهر کابل بوده که باعث نگرانی شهروندان کابل شده است.
بعد از روی کار آمدن حکومت موقت در افغانستان، هزاران پناهجوی افغان دوباره به کشور به خصوص به شهر کابل عودت نمودند و برای دسترسی به آب آشامیدنی شروع به حفر چاهای عمیق کردند که در اکثر نواحی تا عمق۳۰ مترآب قابل دسترس و آشامیدنی وجود داشت ولی بد بختانه در حال حاضر حتی با حفر ۶۰ متر عمق آب قابل دسترسی نمیباشد. کاهش در منابع آب های زیرزمینی کشور نمایانکر محدود شدن این ماده حیات برای اکثر مردم در شهر ها بخصوص شهر کابل شده است.
علل کاهش آب های زیر زمینی در شهر کابل بطور ذیل خلاصه شده میتواند:
کاهش در میزان بارندکی طی سال های اخیر
افزایش جمعیت بیش از حد و بلند رفتن میزان مصرف آب
افزایش حفر چاه های عمیق و غیر معیاری
افزایش تعداد موتر شویی ها و استفاده غیر ضروری آنها از آب
افزایش حوضهای آببازی، پارک‌های آبی، حمامهای سونا که اکثرا ازآبهای زیر زمینی استفاده کرده؛ که در واقع این آب ها تامین کنندۀ آب آشامیدنی در شهر کابل میباشد
همچنان آلودگی آب‌های زیرزمینی از طریق چاه‌های سپتیک و فاضلاب از جمله مشکلاتی عمده بوده که مردم به آن مواجه هستند. در اثر حفر چاه های فاضلاب به صورت غیرمعیاری یعنی نبود سیستم کانالیزاسیون و حفر چاه آب نزدیک به چاه فاضلاب، آب های زیرزمینی کابلرا آلوده ساخته و استفاده از آب چنین چاه ها سبب امراض گوناگون میشود. این در حالیست که دولت در چند سال گذشته نتوانسته زمینه استفاده از آب های سطح زمین را برای باشنده گان شهر کابل بطور کافی مهیا نماید به این دلیل مردم مجبورا دست به حفر چاه های عمیق زده اند.
پس راه حل آن چه میتواند باشد؟
این سوالیست که هزاران شهروند کابل منتظر پاسخ آن هستند. آیا قانون آب، محیط زیست و الکوی مصرفی آب وجود دارد اگر بلی پس چرا عملی نمیشود؟ تا چه زمان این قوانین روی میز های ادارات چرخش نموده ودر تاق ها نکهداری شود؟