داکتر صمیم شمسی
تغییرات چشمگیر و غیر منتظره‌ی در سیاست خارجی آمریکا در قبال افغانستان قابل لمس و مشهود است، از بدو ورود آقای مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا به افغانستان، انتظار میرفت که ایشان ختم غائله و کشمکش های سیاسی را میان دو جناح رقیب، سنگ تمام بگذارد؛ اما چنین نشد، وی با ناراحتی کابل را به مقصد دوحه ترک نمود و در آنجا با ملا برادر معاون سیاسی رهبر طالبان دیدار نمود. سال 2014 نیز جنجال‌های انتخاباتی پای جان کیری وزیر خارجه آمریکا را به افغانستان کشانید، در آن زمان مداخلات آقای کِری منجر به تشکیل حکومت وحدت ملی گردید، اینبار نیز انتظار میرفت که با آمدن آقای پمپئو به کابل، بحران سیاسی موجود حل گردیده و تداوم حکومت مبتنی بر اشتراک عموم نقش بندد؛ اما چنین نشد، پمپئو بعد از مذاکره و گفتگو با آقایان عبدالله و غنی با ابراز نا رضایتی کابل را ترک نمود.
آقای پمپئو با رسیدن به دوحه، در بحبوحه‌ی دیدار با ملا برادر، از آزادی زندانیان طالبان سخن به میان آوردند و هر دو جانب خواستار رهایی پنج هزار زندانی این گروه از زندان‌های افغانستان گردید. ملا برادر ضمن تأکید بر آزادی بی قید و شرط زندانیان افزود که این امر هرچه سریع تر باید صورت گیرد تا زمینه برای گفتگوهای تشکیل یک حکومت اسلامی فراهم گردد، لذا با توجه به برآورد از سفر این دور پمپئو، به این نتیجه میرسیم که احتمال سردی روابط میان افغانستان و آمریکا دور از انتظار نیست، اختلافات بر سر کسب قدرت باعث می‌گردد که افغانستان در روابط بین المللی اش با کشور آمریکا دچار سکتگی و انفصال گردد و تبعات آن برای کشور ما رکود اقتصادی و پیامدهای زیانبار دیگری همچون تحویل قدرت به طالبان را به همراه خواهد داشت. ایالات متحده آمریکا به عنوان یک ابرقدرت جهانی در روابط دو جانبه اش با هر کشور دارای برنامه و خطوط سرخ می‌باشد، که خط سرخ آن، حفظ منافع ایالات متحده در سراسر جهان است، چندی پیش دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا نیز در مصاحبه اش با خبرنگاران گفته بود زمانی که سربازان آمریکایی از افغانستان خارج گردد احتمال سقوط حکومت و به قدرت رسیدن طالبان قابل پیش بینی است، این اشاره‌ی تلویحی ایشان به سران حکومت بود که در صورت عدم توجه به دستورات آمریکا، گزینه‌ی بدیل که همان طالبان می‌باشد نیز روی میز این کشور قرار دارد.
عملکرد دو روزه‌ی اخیر پمپئو ثابت ساخت که آمریکا از قبل برنامه ریزی نموده است تا هر آنچه که آنان در راستای تأمین منافع ملی شان از دولت افغانستان می‌خواهند باید بدون قید و شرط اجرا گردد که یک نمونه آن آزاد شدن طالبان در توافقنامه دو جانبه شان درج گردیده است و وزیر خارجه آمریکا در طول اظهارات ترامپ به آن پا فشاری دارد، اختلافات موجود باعث می‌گردد تا این شکاف هر چه بیشتر وسیع گردد و زمینه‌ی قدرت مضاعف طالبان را بیش از قبل مهیا سازد، هر چند بیانیه ارگ ریاست جمهوری در واکنش به عملکردهای اخیر آمریکا منطقی و حساب شده به نظر میرسد، با آن هم در حال حاضر افغانستان به لحاظ اقتصادی یک کشور وابسته و فاقد زیرساخت های اقتصادی است که فعلا توان پرداخت مخارج نیروهای امنیتی نیز از توان حکومت خارج می‌باشد.