پزه يې کش کړه، د سوځېدلي ټوکر بوی ورباندې ولګېده، د کوټې دروازې ته يې مخ ورواړاوه.
ښځې په پلو د کاسې تودې څنډې نيولې وې، کوټه له لوګي ډکه شوه، ځوان په وينو سره پايڅه له ځنګانه راکش کړه.
– نن لکه چې بيا پياده راغلی يې، وينه دې له ځنګانه، تر پونډۍ رابهېدلې، بوټ دې هم سور و.
ځوان شخ شو، سترګې يې پټې کړې، غاښونه يې وځلېدل.
– و دې سوځولم.
ښځې په پلو د ټپ شاو خوا، وچه شوې وينه سولوله.
– پنځه زره افغانۍ پاتې دي. روغتون ته ورشه، د ځان يو غم وخوره، خدای ناکرده په بدو وا نه وړي.
– ته وا دا يې اخېري جنګ وو. سبا به يې بيا قيامت جوړ کړی وي. جمال دې هېر شو؟ بدبخته په شل زره د ورانه مرمۍ وايسته، لس ورځې جوړ وګرځېده، اغه بله ورځ په انتحاري کې شهيد شو.
ښځې په وينو سرې پايڅې ته کتل، ځوان په يوه ساه خبرې کولې.
– کاشکې يې هغه شل زره په ځان نه وای مصرف کړې، اوس خو به يې اولاد فقر نه کولای.