افسر له خندا شين واوښت:
– ای! زما ام درسره موهم کار دی. خو وبښه! وتی نشم. په ټيليفون کې به يې ووايم.
شريف موټر د جوسو د غرفې څنګ ته ودروه. تندی يې ګونجې و. چې دی خو به په پروفيسر پسې نه ګرځي. کارتر ډېر منتظر پرې نښود:
– د (مهربانه غرونه) کتاب يادوم. د پښتنو د مېلمه پالنې فرهنګي او تاريخي علتونه مې په کار دي.
شريف د هوسايۍ سا واخېستله:
– سمه ده، پيدا به يې کم.
– خير ويسې ګرانه. لوستونکو ته به يې د خپل فرهنګ سره مقايسه په زړه پورې وي. بس نور کتاب ختم دی.
– موبارک دې وي! يره خبره مې کوله. ستا يوه وطنداره راپسې ده.
– نوشې جان! هاهاها…
– نه مړه دا د نرانو نره ده. سېرېنا نومېږي. غبرګه جلۍ ده.
– زېړ اوږده وېښتان لري. زموږ قوماندان ته راځي. تانه څه غواړي؟
– يره په يوې فارمولې پسې ګرځي.
کارتر سورسر ټيټ کړ. يودم په پسپسکو شو:
– د حجرو د سرچپه حرکت فارموله؟ اح، سرمحقق شريف ته يې؟ وه خدايه! ما خو په تا د ليکوال ګومان کوه.
– يره زه د يو انسان په توګه د بل انسان سره انډيوالي کوم. لقب او نسب موهم ندي.
– دقيقن. دوئ وايي تاته پروفيسر ايوانوف دوا درکړې. حجرې دې سرچپه حرکت کوي.
– يره د سرچپه حرکت خبره دې صيي. زه خپله ورته حيران يم. خو دا سړی بېخي پېژنم نه.
– نه، رښتيا؟ خو اغوئ مطمين دي.
– له ځانه ګډ دي. چې زما د بدن نه څنګه خبر شوه؟
– نه پوېېږم انډيواله! دونه مې اورېدلي چې تا ته خطر دی.
– يره ته يې نشې پويولی چې دا دروغ دي؟ فارموله مارموله نشته.
– دا کار يوه شخصي کمپنۍ کوي. مشر يې مايک رابرټ پخپله راغلی. تش لاس بېرته نه ځي.
– مايک رابرټ؟ اغه په مخ چې يې زخم دی؟
له ځواب اورېدو سره د شريف سترګې راووتلې. دا هماغه و چې په پروفيسر پسې مسکو ته هم تللی و. شريف شاوخوا نظر وګرځوه. تا به ويل ګوري چې مايک رابرټ يې څنګ ته ولاړ نه وي. د باران څاڅکو د موټر په ښيښې لومړني ټکي کېښودل. هغه موبايل ته کتل خو جرئت يې نشو کولی چې پروفيسر ته زنګ ووهي. څنګه ورته ووايي چې زما له لاسه هر څه افشا شول؟ له ځانه يې کرکه کېدله. بيا يې د پخوا په څېر زړه تنګوالی احساس کړ. د موټر ښيښه يې ښکته کړه. يو لاروي د چترۍ لاندې ور وکتل. په ده اوس د انسانانو نظر بد لګېده. ښيښه يې په قهر بېرته جګه کړه. زړه يې ډک او سترګې يې ډنډ شوې. له ژور تنفس سره يې ټليفون راواخېست. شمېره يې ووهله:
– الو پروفيسر صيب! يره چټک ځان باسه! ټوله دونيا په موږ خبره ده. اين مايک رابرټ…
– ټوکې مه کوه ګرانه!
شريف نه پوهېده چې څه ووايي. د پروفيسر غريو نيولی غږ راغی:
– زه د امدغې ورځې نه وېرېدلم.
دواړه غلي وو. تر لږ ځنډ وروسته پروفيسر له هوډه ډکې روحيې سره وويل:
– ما ويلې مانه فارموله نشي اخېستی. ته څه کوې ته؟
– زه؟ هو والله! يره زه، يره مجبور بدن بېرته عادي حالت ته بوځم.
– څنګه ګرانه، څنګه يې بيايې؟
– اغه د تجزيې د چټکولو دوا نده؟ اغه منګلي ته ورکه چې راته ويې ساتي! يره چې د نورو د حجرو تجزيه چټکولی شي، زما خو به دونه وکي چې بېرته پيل شي.
– اوو، نه نه فکر نه کوم. ته چېرې يې؟ ځان باسه! په لاس ورنشې!
شريف غرهار واورېد:
– يره دا څه دي؟
– اوو ګرانه، څرخکه ده…
ټلفون بند شو. شريف هک پک ور وکتل. بيا بيا يې د تماس نيولو هڅه وکړه. رنګ يې تک زېړ واوښت. هغه لا تراوسه کور ته تللی نه و چې بېرته د کونړ په لور وخوځېد.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
سېرېنا له خپلې ډلې سره په ځنګله کې پټه وه. په دوربين کې يې د منګلي کور څاره. هلته په کابل کې عينکي ځوان په يوې آلې کې ګوتې وهلې. پخوانيو کسټ والا ټايپونو ته ورته وه. رابرټ په تلوسه کتل. عينکي په نهيلۍ سر وڅنډه:
– نه، سيمکارټ امغسې بند دی.
رابرټ اسويلی وکړ. په موبايل کې يې له سېرېنا وپوښتل:
– ای قهرمانې! د هدف څرک ولګېد؟
هغې سر وڅنډه:
– ويم نوکان ژوو.
– حم، که سړی درنه تښتېدلی نه وای، هرڅه به سم وو.
د هغې سږمې وپړسېدلې:
– ما پوره کوشش کړی صيب.
رابرټ له شکېدلي مخ سره تاو راتاو شو:
– حم، کوشش به دې نه کوه احمقې، سړی به دې راوستی و.
– د اغه قطبي يږ د لاسه.
– اوهو، دا خو مه وايه! بدن مې شنه لمبه شي. ته چې د يو روسي کار نشې کولی مرګ وغواړه!
– اشتبا د هر چا نه کېږي صيب. تاسې ام مسکو کې کړې وه.
– حم، ژبه نده بياتي ده
. ټوله انرژي يې په امدې مصرفېږي. کار ته به څه پاتې شي؟ ای احمقې! زما د اشتبا تاوان تاته نه رسي. خو ستا ما ته رسي. زه بيا دا ټول حسابوم.
– وبښه صيب! ويم د سيمکارټ دلارې شريف زر پيدا کولی شو.
– اغه د ورېښمين تنګي نه پس تر اوسه بند دی. خو درځي درځي. دا ځل غلطي نه بښم!
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
لمر د غره په کنډو نوی کېوت. مرغيو شپې ته د چمتووالي په ترڅ کې بچي مړول. د توتو باغچې کې ځوانانو خوسی کوه. خو د مسجد په برنډه کې د مشرانو جدي بحث روان و. شريف پاس د څېړيو په منځ کې د پړانګ غار په لور غلی تېرېده. د کلي د يو کور له بامه سپي ورپسې وغپل. هغه د منګلي انګړ ته ننوت. چوپه چوپتيا وه. آن چرګان هم نه ښکارېدل. په بنده سمڅه کې يې تيږه کېکاږله. لوی ګټ دننه لاړ. شاته يې ترپ شو. د اوږې له سره يې وکتل. ليلما سانيولې ولاړه وه. په نکريزو سرې ګوتې يې په وازې خولې نيولې وې. هم تونل او هم په تونل کې برق ته هکه حيرانه وه. د شريف رنګ زېړ واوښت. له چټک راتاوېدو سره يې په ټکنۍ ژبه وويل:
– يره دا اسې، چې شيان څوک پټ نکي. او، او ته دلته څه کوې؟
د ليلما څېره يودم غمجنه شوه:
– ای ماما! منګلی يې بوته منګلی! الته خارجيان دي خارجيان.
شريف د دروازې له لارې مخامخ غره ته نظر واچوه. همدا مهال درې تنه نقاب پوشه وسله وال انګړ ته راکېوتل. سيمساره د تيږې لاندې پټه شوه. شريف دريڅې ته منډه کړه. خو دوه تنه له هغې خوا هم ختل. دی چټک تونل ته ننوت. ليلما يې هم بيړې ته وهڅوله. خو هغه هيښه پيښه ولاړه وه. ده له لاسه کش کړه. همدا چې ګټ ځای ته ورغی، په منډه يې ګوشي په غوږو او دوربين سترګو ته ونيو. يو تن د بندې سمڅې دروازه په لغته ووهله. د وسلې خوله يې دننه وګرځوله. دوه تنه د دريڅې له لارې ننوتل. ورسره سم سا نيولې سېرېنا هم راورسېدله. ځوان نقاب لېرې کړ:
– مېرمنې! صفايي ده.
هغې په انګړ کې ولاړو کسانو ته غږ کړ:
– ويم سانتي متر په سانتي متر وګروئ! امدلته دي.
دننه ليلما وسونګېدله:
– ماما خلاصه که! وځم. خلاصه که!
– يره که ووځې موږ دواړه وژني. دا ځای ام رسوا کېږي.
– نه نه ماما، ما پرېده!
سېرېنا داسې شاوخوا وکتل لکه څه چې يې اورېدلي وي. شريف غږ نور هم ټيټ کړ:
– ته صبر چې اغئ لاړ شي…
– نه نه خلاصه که! خلاصه که!
سېرېنا په خپلو غوږو نوره هم باوري شوه. له دريڅې نه يې سر واېست چې غږ له باندي راځي که څنګه. شريف ګوشي او دوربين خوشې کړل. ليلما يې په زوره ټېلوهله. هغه په تړه ولګېدله. د څنګلې لستوڼی يې په وينو سور شو. ده ورباندې سترګې برګې کړې:
– الته دې غږ اوري لېونۍ. خلاصه که او خلاصه که. يره بېخي په خبره نه يې.
ليلما په سونګېدو او له تړې سره په څخېدو شاته لاړه. په ټيټ غږ او ډک ستوني يې وويل:
– ماښام دی. کاله کې مې وهي.
شريف سوړ اسويلی وکړ:
– خير دی لورې، اغوئ ته به يوه بانه مانه جوړه کې. يره دا خو لوی لاس مرګ دی.
د لور د کلمې په اورېدو لږه آرامه شوه. بيا يې هم وويل:
– اوس به تلي وي ماما.
شريف په دوربين کې وکتل. سر يې وڅنډه. هغې ايله اوس د څنګلې درد احساس کړ. کلکه يې ونيوله. د تونل په چت کې يې څراغونو ته کتل. شريف لابراتوار ته په تګ کې غږ کړ:
– راځه چې څنګله دې وتړم!
هغه ورپسې زړه نا زړه روانه شوه. شريف په مېز باندې مرتبان ته ودرېد. پرې ليکل شوي وو (د حجرو د تجزيې چټکتيا). وړوکی بوتل يې ورڅخه ډک کړ. نيم يې په سر واړوه. پاتې يې په جېب ومنډه. په ټول بدن يې د تودوخې څپه تېره شوه. ليلما له دروازې نه په احتياط سر دننه کړ. ده له المارۍ څخه سپين ټوکر واخېست. هغې ته له نژدې کېدو سره يې په آرامه وويل:
– دا ځای ايچاته مالوم ندی. چې ته يې ونه وايي! لستوڼی جګ که!
– ماما! منګلي او بوډا ته خومالوم و، کنه؟
– هو، يره منګلی چا بوته؟
– څرخکو بوته څرخکو.
د ليلما ستونی ډک شو:
– ای ماما! اغه خلاص که! څه پې کوي؟ وهي خو يې نه؟
– نه پوېېږم. ډېرې څرخکې وې؟
– نه، دوه وې. اولې بوډا بوته. منګلی نه و. بله پسته راغله. دغه کسان يې کوز کړه، منګلی يې لېوه سره جګ که. سلام جان اکا امدې ته ناست و. دستي راغی غوايي او چرګان يې کلي ته کېستل.
په شريف سر وګرځېده. هماغه پېښه شوې وه چې دی او پروفيسر ترې ډارېدل. مګر په دې نه پوهېده چې امريکايان ولې پاتې شول؟ بېرته يې دوربين ته منډه کړه. ټوله ډله په انګړ کې وه. سېرېنا له ډېره قهره لکه مار پشېدله. يو غبرګ ځوان وويل:
– ای مېرمنې! زموږ خو پروفيسر په کار و، نه دا افغان کثافت.
سېرېنا غاښونه وچيچل:
– د روسانو څرخکه خو په نغلو کې ولمبېدله کنه. ويم پروفيسر په دوزخ کې چکرې وهي. اخ، چې سرګي ام ورسره تلی وای.
د شريف په سترګو کې اوبه وځلېدلې. دا هرڅه دده د اشتباه له امله پېښ شول. غبرګ ځوان وويل:
– خو زه ام وايم کنه. په دې افغان نو څه کوو؟
– پروفيسر حتمن فارموله ورکړې. که نه، حلالوو يې، فارموله تې باسو. دونه پيسې به وګټو چې په خيال کې دې ام نه ګرځي.
شريف له اسويلي سره شونډې کېکاږلې. سېرېنا ته د رابرټ زنګ راغی. هغې ځواب ورکړ:
– صيب! موږ په امغه سوړه کې يو. شريف مريف ندی راغلی.
– حم، دا څنګه امکان لري؟
– قسم خورم. دادی خپله وګوره!
هغې د موبايل کمره په ټول انګړ او سمڅو وګرځوله. يو تن سېرېنا ته وويل:
– ولې اغه دوه تنه؟
د هغې مخ تک سور واوښت. په غاښچيچي يې اشاره وکړه چې زه به درسره ګورم. رابرټ هم غږ کړ:
– حم، دوه تنه څوک وو؟
سېرېنا بېرته کمره خپل مخ ته واړوله. موسکۍ شوه:
– کليوال وو. ويم ښه دی چې ورسره مخامخ شوي نه يو. که نه ټول خلک به راباندې خبر شوي وو.
رابرټ د پاتې کېدو امر وکړ. سېرېنا موبايل جېب ته واچوه. هغه کس يې کلک ټېلوهه. ويې ښکنځه، د تکرار په صورت کې يې په مرګ وګواښه. په پای کې ستړې په تيږه کېناسته. شونډې يې وچيچلې. شاوخوا يې وکتل:
– ويم دلته کومه سوړه شته. ما د ښځې غږونه واورېدل.
شريف دوربين بندې سمڅې ته واړوه. کتل يې چې د دريڅې له لارې وتلی شي که نه. په پای کې يې ليلما ته مخ کړ:
– غلي وځو!
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞