شريف چې کوټې ته ننوت نجيبه بيا په ټليفون کې غږېدله. د مخ تور خال يې پيکه ښکارېده. هغې وويل:
– وروره! مالې ته خو يې انډيوال. ته بايد کومک وکې!
بختيار د پوليسو د حوزې په انګړ کې قدمونه واخېستل:
– صيي شو! زه به امدا اوس د ظفر سره وغږېږم.
– خير ويسې!
نجيبې د مېړه په ليدو ژر وپوښتل:
– مالې چېرې تلی وې؟
شريف چادري ور وښودله. مېرمنې په رډو ور وکتل:
– دا د څه دپاره؟
– يره زه غواړم امغه د ځوانۍ دوا بيا ځان ته پېچکاري کم.
– ښه؟ ګټه لري؟
– يره نه پوېېږم.
– چې نه پوېېږې نو ولې يې کوې؟
شريف غلي کتل. هغې سوړ اسوېلی وکړ:
– مالې دا کار به څوک کوي؟
– زرغونه.
نجيبه تکه سره واوښتله. سترګې يې ځمکې ته ټيټې کړې. شريف وويل:
– زړګيه! بله چاره نشته. اغه پوېېږي.
ماشومانو دروازه وډبوله. نجيبه غلې وه. شريف له لاسه ونيوله:
– يره زه کوشش کوم چې پخوانۍ خوشالي بېرته راولم.
د هغې سترګې له اوښکو ډکې شوې. شريف بيا وويل:
– زړګيه! دا زما د ژوندي پاتې کېدو وروستۍ هڅه ده.
نجيبه ولړزېدله. د ټلفون زنګ راغی. بيا يې شټوهل. شريف له مټې ونيوله. هغې دټلفون ډبی غوږ ته جګ کړ. له بلې خوا بختيار په وارخطايۍ خبرې کولې:
– ورېندارې! ما د ظفر سره خبرې وکړې. اغه د سرتېرو سره درغی. ويلې شريف املته پټ دی. زه نه پوېېږم…
نجيبې ټلفون وغورځوه. هغه دانه دانه شو. شريف وپوښتل:
– ولې؟
– پوليس راروان دي. مالې وتښته وتښته!
– يره چا ويلې؟
– ما بختيار ورور ته ويلي وو چې د ظفر سره ستا دپاره وغږېږي. اغه وايي ظفر در روان شو.
– او خدايه! يره تا خو به مانه پوښتنه کړې وه.
شريف د دروازې خواته منډه کړه. خو ناڅاپه ودرېد. بېرته راغی. نجيبه يې په غېږ کې ونيوله:
– ته په ما ډېره ګرانه يې زړګيه!
د هغې اوښکې روانې وې. د پوليسو د موټرو غږونه واورېدل شول. خو شريف په آرامه د هغې مخ په لاسو کې ونيو. په ځير يې ورکتل. په تورخال يې ښکل کړه. هغې په سلګيو کې ټېلوهه:
– وه خدايه! وتښته! وتښته!
هغه په بيړه کې زوی په غېږ کې ونيو. د اينږور په سر يې لاس تېر کېښود. لمسيان يې ښکل کړل. ماشومانو هم ورپسې وژړل. نجيبه په وارخطايۍ کړکۍ ته لاړه. يو پوليس دروازې ته لغته ورکړه. ورپسې لويه ډله په انګړ ور ماته شوه. همدا شېبه شريف د شاتني دېوال له لارې د ګاونډيانو پلو ځان ښويه کړ. دلته پوليس په کوټو ننوتل، بامونو ته وختل. هر کونج او کنار يې په ځير کوت. نجيبې په کلکه وپوښتل:
– مالې بيا څه خبره ده؟
ظفر په تېرو کتلو وړاندې ورغی:
– ورېندارې! ښه به دا وي چې غلې اوسې. زموږ اسې ام اعصاب خراب دي.
– مالې موږ څه ګونا کړې؟ ارام ته مو پرېدئ کنه؟
سباوون مور له لاسه ونيوله چې غلې يې کړي. تر لږ ځنډ وروسته ټول سرتېري پرته له کومې نتيجې انګړ ته ووتل. ظفر مخ سباوون ته واړوه:
– پلار دې څه شو ګلابه؟
– موږ ندی ليدلی.
فريده له ځان سره وبنګېدله (ټوله ورځ ددوئ دپاره دروغ وايه) ظفر ورباندې غږ کړ:
– څه دې وويل لورکۍ؟
سباوون برګ شو. هغې سترګې ښکته واچولې. دا وخت يې د ګاونډي غږ راغی:
– وه سباوونه! په دا سرمحقق صيب څه شوي؟ جنګ خو دې ورسره ندی کړی؟
د ظفر څېره له غضبه ډکه شوه. سمدلاسه يې امر وکړ:
– اله چې وتښتېده!
پوليس په يوه ثانيه کې ورک شول. د کور مخې ته يوې چادري کړې ښځې ظفر ته د خيرات لپاره لاس اوږد کړ. هغه په قهر شو:
– ورکه شه!
ظفر په نورو پوليسو پسې په کوڅه ننوت. چادري کړې له خلاصې دروازې نه نجيبې ته سر وخوځوه او پښه يې تېزه کړه.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
په پارک کې ماشومانو لوبې او لويانو غورې کولې. شريف له زرغونې سره د بوټو تر شا په کانګرېټي چوکۍ شخ ناست و. لږ وړاندې په بلې چوکۍ دوه ښځې ښکارېدې. بچيان يې هم همالته تاوېدل. شريف شاوخوا نظر وګرځوه. د زنې کنده يې په ګوته وسولوله. بيا يې په ټيټ غږ وويل:
– يره سخت کار ندی. اول د بدن د ګرمولو شربت دی، اغه راکه. ټيک دوه دقيقې پس د کرختۍ دوا پېچکاري کېږي. بيا ودرېږه! چې دوه دقيقې پوره شوې د حجرو د سرچپه حرکت دوا پيچکاري که. ورپسې اغه د ګرمولو شربت مې بيا خوله کې واچوه. وختونو کې لس ثانيې ځنډ پروا نلري.
د زرغونې رنګ الوتی و. فيشن يې د پخوا په څېر تازه نه ښکارېده. په اندېښنه يې وويل:
– که پلار مې پرېدي.
– يره څېړنو ته خو يې پريښې يې. دا ورسره څه فرق لري؟
يو ماشوم ددوئ شاته پټ شو. مور يې سترګې ور واړولې. د شريف په ليدو يې له ملګرې وپوښتل:
– ای! داسړی څوک دی؟ چېرې مې ليدلی.
دويمه يودم په پسپسکو شوه:
– اللللا! دا خو يې تلوېزون کې وښوده. پوليس ورپسې ګرځي. هو امدا دی.
دواړو په وارخطايۍ خپل بچې وغوښتل او ورکې شوې. شريف زرغونې ته وويل:
– يره خوشې دې نه بيايم. سمې پيسې درکوم.
د پيسو خبرې هغه علاقه منده کړه:
– څو روپۍ؟
– يو ميلون افغانۍ. بايد حرکت وکو.
هغه لا هم زړه نا زړه وه. د پوليسو دوه ډک موټر د پارک په لور راغلل. دلته شريف زياته کړه:
– يره که نتيجه يې ښه وه بيا يو ميلون نورې ام درکوم. پاڅېږه نو!
زرغونې نېغې نېغې کتلې. نه يې (هو) ويل نه (نه). پوليس له موټرو کېوتل. مشر يې له دواړو ښځو د ځای پوښتنه وکړه. هغوئ همدې خواته ګوته ونيوله. نور نو له بچيانو سره په کوڅې ننوتلې. يوه ډله پوليس مخامخ د شريف دوئ د ځای په لور روان شول. د هغوئ چوکۍ د بوټو پناه وه. دوئ هم نه غوښتل چې له لېرې وليدل شي. کله چې ښه ورنژدې شول تومانچې يې په لاسونو کې ونيولې. له درېو خواوو يې ورمنډه کړه. مګر چوکۍ تشه وه.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
د ګازو د رڼا نلکه په ډبې باندې لکه کوچه مار ولاړه وه. د سلام جان سيوری په دېوال پروت و. هغه په کټ کې ناست سورکي ته غږ کړ:
– ته ولې، پوشوې، ډوډۍ نه خورې؟
هلک وخوځېده. خو ځواب يې ورنکړ. ده سترګې تېرې کړې:
– خر خر مه کېږه! دا مې، پو شوې، د وراره خوسی و. ماته حلال دی.
ټيټکي خپل ورور ته د خبرې د منلو اشاره وکړه. خو هغه بيا هم غلی و. سلام جان خبره وغځوله:
– چې مردار شوی وی ښه و، که موږ خوړلی وی؟
سورکي په ټيټ غږ وويل:
– اغه جوړېده.
پلار يې يودم ورپسې تشه کاسه واره کړه. هغه په دېوال ولګېده بېرته دسترخوان ته راغله:
– خره! غويه! ته، پوشوې، ښه پوېېږې که زه؟ وځه ويمه، وځه!
د مېرمنې کږې سترګې يې له وارخطايۍ تاوې راتاوې شوې. ډنګرې لور يې وويل:
– خير دی ابا. بېخي دې نه خوري. څه يې کوې؟
– نه، ته دا ګړنګن ته ګوره! ماته، پوشوې، عقل ښيي.
زوی يې يودم غږ جګ کړ:
– ښه خوسی مردارېده، اغه ځمکه يې ولې خرڅوې؟ اغه ام مردارېږي؟
پلار يې چيغه کړه:
– منګلی مړ دی. په ميراث کې راپاتې ده. ای ای ته، پوشوې، امدغسې کوه! والله که ډکی رانه ووينې ډکی.
دا وخت دباندې د سپيانو غپا شوه. داسې په قهر وو لکه دښمن چې يې ليدلی وي. ټيټکي له کړکۍ سر واېست. هېڅ شی نه ښکارېده. ښځې يې لور ته اشاره وکړه چې همدا د جګړې د ختمولو ښه موقع ده. هغې ژر وويل:
– ابا! ووځئ! چې ځناور مال ونه خوري.
شريف په سپينې لونګۍ کې د کلي دپاسه غلی تېرېده. تر شا يې زرغونې چادري جګه کړې وه. لکه غرڅه په مضبوطو ګامونو ختله. سل متره لاندې منګلی له لېوه سره ورپسې و. همدوئ د سپيانو د ناارامۍ لامل شوي وو.
سلام جان خپل مالونه وکتل. هغوئ ترېدلي نه برېښېدل. خو سپيانو هماغسې قهرجن غپل. ده د کلي دپاسه په غره سترګې وګرځولې. تپه تياره وه. له بر کور څخه غږ راغی:
– څه خبره ده ای؟ ځناور مناور دی څه بلا؟
– اېڅ شی، پوشوې، نه وينم.
– دا غورغور د څه شي دی ای؟
– کومې خواته؟
– د کږې تړې څنګ ته.
– ځه نو، پوشوې، ته پوېېږې کار دې. زما کور لرې دی.
– ځه ځه ای! په بړستنه ننوځه! تانه اسې ام چا خير ندی ليدلی ای.
پاس شريف او زرغونه بندې سمڅې ته ننوتل. خو منګلی له لېوه سره د لويې دروازې مخې ته کېناست. شريف تيږه کېکاږله. په تونل کې تپه تياره وه. وارخطا شو چې دا څراغونه چا مړه کړي. سا اخېستل يې تېز شول. لاسي څراغ يې ولګوه. زرغونه يې له ډاره څنګ څنګ ته تلله. د شريف په زړه کې څه وګرځېدل. په دوربين کې يې وکتل. په حيرانتيا يې وويل:
– يره منګلی د کومه شو؟
زرغونې وپوښتل:
– څوک دی؟
– زما ګونګی اشنا. اووو ښه! موږ يې ليدلي يو. امنيت يې نيولی.
– ښه؟ ښه دی کنه.
شريف دوربين خوشې کړ:
– راځه! اول به وګورو چې لابراتوار کې څه خبره ده؟
هغوئ په کنډو کپر تونل کې حرکت وکړ. د برق سيمان د پخوا په څېر منظم تېر شوي وو. يوناڅاپه د زرغونې پښه وښوېېده. په چيغه يې شريف کلک ونيو. د هغه له لاسه څراغ ولوېد. د ماتو ټوټو کړنګس وخوت. داسې تپه تياره شوه لکه سترګې چې په توره ټوټه وتړې. شريف هغه له لاسه ونيوله. د تېرو يادونو په اټکل روان و. تر لږ ځنډ وروسته زرغونې پښه ونيوله. شريف يې هم له ځان سره ودروه. په احتياط وپسېدله:
– الته څوک شته. رڼا ښکاري.
شريف وويل:
– امدا لابراتوار دی. يره ته دلته ودرېږه! زه نزدې ورځم.
– نه نه نه، زه وېرېږم.
شريف چې د هغې کلک نيول وليدل مخالفت يې ونکړ. دواړه بې غږ او غوږه روان وو. زرغونه رېږدېدله. له لابراتواره د چا غږ نه راته. هغوئ ښه نژدې ورغلل. دلته تونل بېخي روښانه و. شريف غلی سر دننه کړ. په پسپسکو يې وويل:
– څوک نه ښکاري.
لابراتوار په خپل پخواني حال و. زرغونې له ډېره تعجبه په خوله لاس ونيو. شريف تر لږ چورت وروسته مخ ور واړوه:
– يره د تونل د څراغونو سيم به خطا شوی وي.
هغه د تړې له لاندې څخه نيم بوتل راواخېست:
– داده اغه دوا.
زرغونې داسې ورکتل تا به ويل په اوبو کې يې د ځوانۍ نښې لټوي. شريف د ښيښو کوټې ته اشاره وکړه:
– يره دا زېړ لاستی وينې؟ د حرارت د تنظيم دپاره دی. زړه دې چې څونه يې ګرموې يا يې سړوې.
زرغونې سر وښوروه. شريف يو بوتل راواخېست:
– دا د بدن دګرمولو شربت دی. او دا د کرختۍ دوا ده.
زرغونې بيا سر وښوروه. خو په سپينه نرۍ غاړه يې خولې راماتې وې. شريف وويل:
– يره زه چې دننه وم ته د سوري نه لاس ننباسه. هه! په دغه کاغذ کې ټول ترتيب شته.
هغې سترګې په ځير په کاغذ تېرې کړې. ژوره سا يې واخېستله. شريف په زړه کې د کار له نتيجې وېرېده. خو په ښکاره موسکی و. جامې يې وغورځولې. يوازې چوتی يې په ځان کې پرېښود. هغې مخ واړوه. شريف په کوټنۍ کې اوږد وغځېد. زرغونه يې د سترګو په اشاره عمل ته وبلله. هغې کار پيل کړ. کله چې يې د حجرو د سرچپه حرکت دوا پېچکاري کړه، دده د بدن تخنېدل زېات شول. وډار شو چې د پروفيسر اټکل بيا سم وخوت. د حجرو يوځای کېدل نور هم چټک شول او ډېر ژر به په نطفه بدل شي. نجيبه يې سترګو ته ودرېدله. وروسته بچي او لمسي يې په ياد شول. تر زړه تښتېدو مخکې يې د وروستي ديدن په توګه زرغونې ته سترګې واړولې.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
عينکي ځوان سېرېنا ته په اندېښنه کتل. هغې د چاړې په څوکه له مرتبان څخه د تورو مريو په څېر د ماهيانو هګۍ اېستلې. د ډوډۍ په ټوټه به يې وسولولې او په خولې کې به يې ورکې کړې. ځوان د مېوې اوبه وڅښلې. په دسمال يې خوله پاکه کړه. د وسلو له المارۍ څخه يې يوه ماشينګڼه غاړې ته واچوله:
– سبا ناری دې خلاصوه چې ځو!
– مالومه شوه؟
عينکي په خپل لاس کې د آلې سکرين ته اشاره وکړه:
– سيمکارت يې املته پړانګ غار کې ښيي.
– ويم زما خبره رښتيا شوه. الته لابراتوار شته.
– فارموله به ام وي. ای جلۍ! پيسې فيفټي فيفټي! چې بيا پکې خبرې ونه باسې!
– سمه ده سمه ده. ستا ام د رابرټ غوندې پيسو ته تبه وي. امغسې سر ونه خورې!
– ته خو د خيرات ورکولو دپاره افغانستان ته راغلې يې.
سېرېنا ژر ژر څو مړۍ په خوله ومنډلې. د مېوې اوبه يې په سر واړولې. يودم پاڅېدله:
– ويم هر څو تنه چې په يوه څرخکه کې ځاېېږي پورته يې که!
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
دوو سرتېرو سباوون له مټو نيولی و. ظفر په برنډه کې ناارامه ګرځېد. د نجيبې مخ ته ودرېد:
– ورېندارې! شريف د کونړ په کوم ځای کې دی؟
هغې هکې پکې ور وکتلې خو ځواب يې ونه وايه. ده زياته کړه:
– موږ د زور نه کار اخېستلو ته مه مجبوروه!
نجيبې ورو غږ واېست:
– مالې هر څه چې کوئ ويې کئ!
ظفر په سرتېري امر وکړ:
– سباوون او فريده زندان ته واچوئ!
ماشومانو په چيغو ژړل. فريده وسونګېدله. د سلسلې هم اوښکې روانې وې. نجيبه وارخطا شوه. ظفر سرتېرو ته وويل:
– دواړه تر اغو ووهئ چې اقرار يې نه وي کړی!
سلسله په سلګيو کې نژدې ورغله:
– ظفر کاکا! دوئ پرېده! واړه بچي يې دي. دادی ما بوځه!
فريدې په تعجب ايندرور ته وکتل. نجيبې چيغه کړه:
– مالې دوئ څه ګونا کړې ده؟ د خدای نه ووېرېږه!
– وايه شريف چېرې دی؟ که نه ددواړو مړي به در وسپارم.
– زه څه خبره يمه. ناړۍ ده که څه بلا ده. ويلې الته سمڅې دي پړانګ غار ورته وايي.
دا وخت ظفر ته مخابره راغله. د هغې خوا يو تن وارخطا خبرې کولې:
– صيب! په ښار کې مظاهره ده.
– مه يې پرېده ګلابه! موږ نه يې ايجازه نده اخېستې.
– هو، مګر خلک بې اندازه په قار دي. موټران او دوکانونه په تيږو ولي.
– څه وايي چې ولې؟
– وايي د افغانستان دولت د اسلام ضد دی.
– داه، لېوني دي؟
– اغه خارجي څه خبرې کړي کنه.
– نو خبرې خارجي کړي او دوئ د خپل دولت په ضد پاڅېدلي؟
– هو کنه، بل، ما ويلې خارجيانو څرخکې بيا والوزولې.
– دا څه وايې ګلابه؟ کومې خواته لاړې؟
– د مشرقي خواته. وبښه قوماندان صيب! زه ځم. په مظاهره کې ډزې وشوې.
ظفر امر وکړ چې سباوون دوئ په کور کې نظربند وساتي. خپله په منډه ووت.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
سلام جان ټوپک غاړې ته واچوه. څادر يې پې راتاو کړ، چې ښکاره نشي. کوږ سترګې ښځه يې وارخطا شوه:
– وا! ټوپک څه کوې؟ تا خو ويلې پاس پښته کې کار کومه؟
– ته غلې شه! زړه مې، پوشوې، دسې ډبېږي. سپيانو ام بېګا خوشې نه غپلې. چې منګلی نه وي.
هغه کولنګ او بېلچه په اوږه کېښودل. ښځې ته وپسېده:
– پښته کې، پو شوې، لږ کارکوم چې خلک پو نشي. بيا ځم. دا ځل تې ځان خلاصوم.
– وۍ سړيه په غم مو وانه ړی.
– چپ خربوټې! يو وار مې مال، پوشوې، بېرته ورکړی. بيا يې والله که وويني!
شېبه پس سا نيولی پړانګ غار ته راغی. د دروازې له درزه يې لېوه وليد. رنګ يې پک والوت. ژر يې دېوال ته شا ولګوله. سا اخېستل يې لا تېز شول.
سرمحقق شريف سترګې پرانېستلې. شاوخوا يې وکتل. د لابراتوار په منځ کې پروت و. ورپه ياد شول چې له زرغونې سره راغلی و. پاڅېد، جامې يې واغوستلې. په تيارو تونلونو کې ګرځېد او نارې يې وهلې:
– زرغونې! زرغونه جانې! زرغونې!…
هغې په ژړا چيغه کړه:
– دلته بنده يم، دلته بنده يم. اله اله اله…
غږ انګازې کولې. شريف نه پوهېده چې له کومه راځي. په اټکل يې يوې خواته پښه تېزه کړه. ناببره يې سر ښه کلک د چت په تيږه ولګېد. ګنګس په ځمکه پرېوت.
دباندې سلام جان د غره جګې برخې ته وخوت. انګړ سم ښکارېده. خو منګلی يې ونه ليد. هغه د تړې په سر وغځېد. لنډه زنه يې وګروله. سترګه يې د ټوپک نښې ته برابره کړه. منتظر شو چې څوک راووځي.
د منګلي سودا شريف ته وه. په بنده سمڅه کې يې هماغې تيږې ته کتل چې په کېکاږلو يې غټ ګټ بېرته کېده. څنګ ته يې لېوه داسې ورځير و لکه د خاوند په فکر چې خبر وي. منګلي لاس وغځوه چې تيږه ټېلوهي. پروفيسر ورپه ياد شو چې ويل يې (دا تيږه ايڅکله بې ايجازې کې نه کاږې). بېرته يې لاس لېرې کړ. انګړ ته راووت. لېوه يې څنګ ته تاوېده. سلام جان يې په غټ سر نښه ونيوله. د لېوه حيواني شعور د خطر احساس وکړ. غوږونه يې څک کړل. سلام جان په ماشه ګوته کېښوده. خو د څرخکې غره هار وارخطا کړ. هوا ته په کتو له ځان سره وبنګېده:
– دا وار خو يې، پوه شوې، والله که رانه ويسئ! تاسې يې بيا خوشې کوئ.
هغه ټوپک وراره ته سم کړ. همدا چې غوښتل يې په ماشه ګوته کېکاږي، يو غونډاری يې په تشي کې ولګېد. د ټوپک ډز شو. لېوه په کورنجېدو په ځمکه ولوغړېد. منګلی له چورته راووت. غوږونه يې کېکاږل. داسې برېښېده چې د لومړي ځل لپاره يې د غږ د اورېدو احساس کړی وي. ناڅاپه يې سترګې په وينو ککړ لېوه ولګېدې. له چيغې سره يې ورمنډه کړه. سلام جان په قهر شاوخوا وکتل چې غونډاری چا وار کړ. ليلما د څېړۍ شاته غلې وه.
دننه شريف بېرته بيدار شو. تپه تياره وه. خو د زرغونې دوامداره نارې راتللې. دی بيا روان شو. يو ځای ته ورسېد. د هوا رنګ بدل برېښېده. خو بيا هم څه نه ښکارېدل. ددې ځای بوئ هم له نورو ځايونو فرق کوه. پښه يې وښوېېده. درب په ځمکه ولوېد. لاس ته يې د اوسپنې په څېر ښويه تيږه راغله. بېرته په احېتاط شاته لاړ. په بل تونل روان شو.
دباندې د څرخکې غږ بېخي د سمڅې دپاسه و. سېرېنا وليدل چې د څېړۍ تر څنګ يو تن له ټوپک سره دوئ څاري. د ماشينګڼې ضربه يې وکړه. د سلام جان چيغه وختله. له اوږد غځېدو سره وشټېد. څرخکه کېناسته. وسله والو ترې ټوپ کړ. څو تنو امريکايانو په لغته دروازه ووهله. سېرېنا او ريس اول ننوتل. هغې سمدلاسه په منګلي تومانچه ونيوله:
– اوح تښتېدلی اشنا. ويم ځې ځې ځې ابازو له به راځې.
ګونګي لاسونه د تسليمۍ لپاره جګ کړل. سېرېنا په اشارو وپوښتل چې سرمحقق چېرې دی؟ منګلي د نه پوهېږم ځواب ورکړ. عينکي په خپل لاس کې الې ته په کتو وويل:
– دا شيګڼی ښيي چې امدلته نزدې دی.
سېرېنا په لوغړېدونکي لېوه تمانچه ونيوله. په چيغه يې وويل:
– ويم چېرې دی؟
منګلي په ډار کتل خو ځواب يې نه وايه. ريس مشوره ورکړه:
– ګوره! ويې وله خپله يې وايي.
– نه، سوډره! ويم چې ژوندی وي په مرګ به يې وډار شي.
ريس د سوډر په توهين ټکان وخوړ. هغې څو مرمۍ د لېوه شاوخوا وويشتلې. بيا يې په منګلي تومانچه ونيوله. د تړې له سره د ليلما غږ راغی:
– مه کوئ! دا ګونګی دی نه يې اوري.
عسکرو هغه راوستله. سېرېنا ورڅخه تاوه شوه:
– ويم د عاشقۍ بوی يې ځي. ای ليلا! شريف چېرته دی؟ که نه دا مجنون دې وژنم.
– نه پوېېږم. دا خوشې کئ! ګونګی دی.
هغه يې د لېوه څنګ ته څملوله. ماشينګڼه يې ورسمه کړه. د منګلي څېره له غضبه ډکه وه. يودم يې په سېرېنا د سوکانو بريد وکړ. هغه اوږده وغځېدله. خو په ده عسکر راتاو شول. کلک يې ونيو. سېرېنا په غاښچيچي راپاڅېدله. د لېونۍ په څېر يې ورحمله کړه. تر زړه يخولو وروسته يې په ليلما او لېوه بيا تمانچه ونيوله. په وينو ککړ منګلي ته يې وويل:
– ويم اخر ځل پوښتنه کوم. شريف چېرې دی؟
هغه په ستمېدو او ډکو سترګو ليلما ته ځير و. په همدې حال کې يې د سمڅې خواته اشاره وکړه. ټولو په تعجب يو بل ته وکتل. هغوئ سمڅه ليدلې وه. هلته هېڅوک نه و. ور روان شول. منګلي په دېوال کې تيږه کېکاږله. غټ ګټ لېرې شو. د سېرېنا په څېره موسکا وځغلېده. هلته دننه شريف سرګردانه نارې وهلې:
– زرغونه جانې چېرې يې؟
هغه د شريف د غږ په نژدې کېدو خوشحاله شوه:
– دلته يمه. اله اله دلته دلته.
تر لږ ځنډ وروسته ورسېد. هغې په سلګيو سلګيو ژړل:
– اله وۍ پښه مې! پښه مې!
هغه د دوو تيږو ترمنځ نښتې وه. شريف لاس ننوېست. له لاندې يې د هغې پښه کږه ونيوله. زرغونې هم په سونګېدو کش کړه. د څو هڅو په پايله کې ووتله. هغې په سلګيو کې وويل:
– چې پېچکاري مې وکړه ته ولړزېدلې، سوړ پرېوتلې. ما منډه کړه چې ستا انډيوال خبر کم. اغه دلته بنده شوم.زور وهه زور وهه! نه کېدله. ما ويلې لاړه او راغله. ته الته مړ شوې زه دلته.
هغې په زوره زوره ژړل. دواړه بېرته په شا راروان شول. سېرېنا هم منګلی او ليلما په تونل کې مخکې کړي وو.
دباندې په انګړ کې لېوه په وينو کې لت پت پروت و. يو امريکايي په لغته ټېلوهه. هغه لکه د غوښو ډېرۍ وخوځېد. امريکايي عسکرو ته د کور جوړښت خورا په زړه پورې ښکارېده. په خندا يې ورباندې تبصره کوله.
شريف او زرغونې اوس د لابراتوار رڼا ليده. کله چې لږ نژدې شول، سترګې يې په منګلي او ليلما ولګېدلې. شريف پښه تېزه کړه. زرغونه ورسره جوخته روانه وه. له نژدې کېدو سره يې ريس هم وليد چې د حجرو د سرچپه حرکت د دوا بوتل يې په لاس کې تاووه. شريف هم حيران هم وارخطا شو. دا مهال يې په څټ کې د ماشينګڼې د يخې خولې لګېدل احساس کړه. غږ يې واورېد:
– لاسونه جګ کئ! ننوځئ!
هلته يې سېرېنا مخې ته ودرېدله:
– ويم په خيرونه په خيرونه! ستاسې شاعر رښتيا ويلي چې غوټې پسې وهې په لاس به درشي. اوهوووو!!! ماشوقې ام ساتې. ويم نجيبه خواره خبره ده که نه؟
مګر د شريف ټول پام بوتل ته و. ريس په موسکا او ملنډو غږ کړ:
– ستړي مشئ! ستړي مشئ! ګوره! زه ستاسې د اړيکو نه نه وم خبر.
زرغونې ژر رد کړه:
– نه نه ريس صيب! زه يوازې د کومک دپاره راغلې يم. د اېڅ شي نه خبره نه يم.
– هاهاها، تا وويل ما باور وکه؟ ای ښاپېرۍ! ما ته د اوله پېژندلې وې. زه غلطېږم نه.
زرغونې غاښونه وچيچل. ريس شريف ته مخ واړوه:
– بښنه غواړم موږ دلته فارموله ونه موندله.
د شريف تندی وغړېد. داسې برېښېده چې ريس د بوتل له محتوا څخه خبر ندی. سېرېنا غږ کړ:
– ويم ته زارۍ پرېده!
ريس سره له دې هم په آرامه وويل:
– ګوره! فارموله راکه! څلورواړه ځئ په مخه مو ښه!
شريف تېرې وکتلې:
– زما د ځوانېدو خبر تا ورکړی. يره چې ته څنګه خبر شوې؟
– ګوره سرمحقق شوې خو عقل دې پيدا نکه! زما کمپيوټر د ماشين سره وصل دی.
– ماشين سره وصل دی آ؟ د څه دپاره؟ تا ما ته خاين ويل، اصل کې خپله خاين وې.
– زموږ هدف انسان ته خدمت دی. که اغه د هر هېواد نه کېږي پروا نلري.
– يره امدا اوس ام انسان ته خدمت دپاره راغلی يې؟
د سېرېنا زړه تنګ شو. د شريف په تندي يې تومانچه ونيوله:
– ويم چېرې ده فارموله؟
– نشته. ما د اوله درته ويلي. يره دروغ نه وايم.
– ای کثيفه! نشته مه وايه! ستا د لاسه موږ نه د يوارنيمو لابراتوار لاړ.
– زه پخپله خوښه ورننوتی نه وم.
هغې تومانچه په منګلي، ليلما او زرغونې ونيوله:
– ويم يوه دقيقه وخت لرې.
د دواړو نجونو رنګونه پک الوتي وو. سېرېنا ساعت ته کتل. وخت په بيړه پای ته رسېده. کله چې پينځه ثانيې پاتې شوې هغې په ماشه ګوته ونيوله. شريف ژر غږ کړ:
– دوئ پرېده! زه يې وايم.
سېرېنا موسکۍ شوه:
– ويم مينه ام بد شی دی.
دباندې په هوا کې بله څرخکه راپيدا شوه. سرګي د راکټ نښې ته سترګه برابره کړه. په اول وار يې د امريکايانو الوتکه وويشتله. د هغې ټوټې داسې ورکې شوې تا به ويل دلته بېخي څه نه وو. دا غږ په تونل کې هم واورېدل شو. سېرېنا غاښونه وچيچل چې ګواکې کسانو يې شوخي پيل کړې ده. د دروازې نه يې سر واېست:
– ويم څه خبره ده؟
غږ راغی:
– نه پوېېږم.
هغې شريف ته مخ واړوه:
– ويمه زر وايه! چېرې ده فارموله؟
ناڅاپه مخابره کې غالمغال شو. ورسره سم په تونل کې ډزې شوې. د امريکايي عسکرو چيغې پيغې وختې. سېرېنا د تونل په لور خوله ونيوله. په لوړ غږ يې نارې کړې:
– ويم څوک به ووايي چې څه خبره ده؟
په مخابره کې يې واورېدل چې ورباندې حمله ده. سېرېنا په عينکي تومانچه ونيوله. په چيغه يې وويل:
– ووځه بې غيرته! ويم جنګ وکه! ووځه!
شريف خپل درېواړه ملګري د لابراتوار پای ته کش کړل. ريس هم ورسره د تړې شاته پټ شو. شريف لاس واچوه چې تش بوتل واخلي. خو څنګله يې په تړه ولګېدله. ريس په تعجب بوتل ته وکتل. هلته عينکي په ډار له دروازې سر واېست. له ډز سره شاته وار شو. په ځمکه وشټېده. همدا مهال غږ راغی:
– اوپا! ګرانې سېرېنا جانې! مقاومت بې ګټې دی. ستا يو عسکر ام ژوندی ندی. تسليمه شه!
سېرېنا له ځان سره سپکې سپورې ويلې، خو ځواب يې نه ورکوه. د لابراتوار مخې ته چاودنه وشوه. د د دروازې پرخچې هرې خواته وارې شوې. سېرېنا غوښتل شريف يرغمل کړي. خو د سرګي ماشينګڼه يې ځان ته برابره وليدله. لاسونه يې جګ کړل:
– سمه ده، سمه ده. ويم تسليم تسليم.
روسي عسکر د هغې لاسونه وتړل. سرګي تعجب وښود:
– اوپا! په دې خوسا سوړه کې داسې لابراتوار.
د سېرېنا غومبوری يې کش کړ:
– ته ګلورينه يې. که ته نه وای ما به دا بې مثاله ځای څنګه پيدا کوه.
عسکرو يې د شريف دوئ پټه شوې ډله راواېستله. سرګي د هغه په لېدو په ملنډو روسۍ سندره وويله. ورپسې يې مخ ريس ته واړوه:
– تاسې ام دلته يئ!
ريس په ارامه وپوښتل:
– ګوره! موږ او تاسې سره پېژنو؟
– نه، مګر زما د ملګري کمپيوټر ستا د کمپيوټر سره پېژني.
دباندې دوه افغاني څرخکې راپيدا شوې. ظفر په دوربين کې وکتل د سمڅو دپاسه يې تشه څرخکه ولېدله. خو دننه په انګړ کې پرته له زخمي لېوه بل هېڅ شی نه ښکارېده. يوه څرخکه يې کېنوله. سرتېري په انګړ ننوتل. ورپسې بله کېناستله. همدا چې سرتېري ترې راکېوتل روسان لکه ماران له ونو او سوړو راووتل. ټول يې مجبور کړل چې تسليم شي. ظفر يې لاس نيولی. لابراتوار ته ننوېست. سرګي له خندا شين واوښت:
– اوپا! جنرال صيب دلته څه کوي؟ لکه چې ټوله دونيا په فارمولې پسې لېونۍ شوې.
ظفر په کلکه وويل:
– تاسې د افغانستان قوانين مات کړي. تاسې به جزا ووينئ ګلابه.
– دا لابراتوار د روسي پروفيسر دی. اوس ته ووايه چې څوک قانون ماتوي؟
– دا د افغانستان خاوره ده ګلابه.
– اوپا اوپا! دا خاوره اېڅکله مکمله ستاسې نه وه.
مخ يې شريف ته واړوه:
– څه کوو؟ اوس ام په خپله خبره ولاړ يې که په اغه ښيښه يي کوټه کې دې حلال کو؟
ظفر غږ واېست:
– دا افغان دی. روسی ندی.
سرګي يوه کلکه سپېړه په مخ ورکړه:
– اوپا! ټوکې ختمې!
د ظفر په شونډه نرۍ وينه تېره شوه. دا وخت ريس په نرمه وويل:
– ګوره د ځوانۍ دوا درته څونه ارزښت لري؟
– ميلياردونه.
– ښه نو ميلياردونه راکه دوا واخله.
ريس تش بوتل له جېبه راواېست:
– ګوره! ددې په دېوالونو پرته خوله وينئ؟ امدا دوا ده.
شريف له قهره سترګې پټې کړې. سېرېنا غږ کړ:
– رذيله! ويم معاش موږ نه اخلې دوا روسانو ته ورکوې.
ريس موسکی شو:
– ګوره دا تجارت دی. څوک چې زور او زر لري امغه يې ګټي.
ظفر وويل:
– ريس صيب! په مرګ يې ورنکې. ددې خاوند بايد افغانستان وي.
ريس بيا موسکی شو:
– زه تا غوندې کمقل نه يم. زما پاليسي ده اول ځان پسې جهان.
ظفر سترګې برګې کړې. سرګي لاس اوږد کړ:
– ته راکه!
– ګوره نه نه نه، وباسه پيسې وخوره پتاسې!
سرګي په ملنډو وموسل:
– ای احمقه! دلته پيسې د کومه شي؟ اوس دې ورغستلي کوم، بوتل درنه اخلم.
ريس په موسکا لاس د تېزابو د مرتبان دپاسه ونيو:
– ګوره! هر څوک چې نزدې راغی بوتل خوشې کوم.
سرګي ناببره د ريس په سينه د کلاشينکوف ضربه وکړه. بوتل له مرتبانه هاخوا ولوېد. دی په آرامو ګامونو ورغی راوايې خېست. دننه څاڅکو ته ځير شو:
-اوپا! امدا موږ د نړۍ شهينشاهان جوړوي؟
سېرېنا ته يې له ملنډو ډک مخ ښه نژدې او چيغه يې کړه:
– ژوندۍ دې وي روسيه مورکۍ!
دا مهال شريف په جمناستيکي سرکونډيو ځان مېز ته ورساوه. يو مرتبان يې په ځمکه وغورځوه. له تويې شوې مايع څخه غليظ تپ پورته شو. روسي عسکر د ماشينګڼې خوله ور واړوله. مګر سرګي منع کړ. شريف په چټکۍ د يو بوتل نه مايع په پخته واچوله. له بېرته راتګ سره يې لږه لږه د ملګرو په پزه ننوېسته. سرګي په قهر وړاندې ورغی. د تومانچې خوله يې د هغه په تندي خښه کړه. په غاښچيچي يې وويل:
– دادې څه وکړه سرکس ماما؟
– يره ما اوبه سکلې چې ځان ووژنم. اغه تويې شوې.
سرګي چورتي ور وکتل. بيا يې بوتل سترګو ته ورنژدې کړ:
– ولې، دا د حجرو د شاتګ دوا نده څه؟
– ده.
– نو بيا؟
– نيا دې مېښه مور دې غوا.
سرګي په غاښچيچي له ستوني ونيو:
– دا څه چټيات وايې؟
شريف په موسکا سترګو ته ورځير و. خو ظفر، زرغونه او ليلما حيران شول چې سرمحقق څه لېونتوب کوي. يودم ټول خارجيان له خندا چپه چپه واوښتل. شريف په آرامه د سرګي له لاسه بوتل واخېست. خلاص سر يې په تېزابو کې واچوه. خپلو ملګرو ته يې امر وکړ:
– يره يو يو کلاشينکوف واخلئ وځو!
په تونل کې يې په روسانو ضربه وکړه. هغوئ چيغې کړې او په تېښته شول. همداسې په ضربه ضربه روان وو. روسان بېرته انګړ ته وتښتېدل. شريف دوئ بندې سمڅې ته ووتل. لېوه په ګوډه پښه منګلي ته غاړۍ واچوله. مګر له انګړ څخه سختې ډزې کېدلې. همدا مهال نوي افغان سرتېري راورسېدل. له باندې څخه يې انګړ تر بريد لاندې ونيو. روسان محاصره شول. د هېچا پام نه و چې له تونل څخه يو زخمي روسي په دوئ ماشينګڼه ونيوله. لېوه ورټوپ کړ. د هغه چيغې وختلې. ټولو د هوسايۍ سا واخېستله. شريف لېوه لېرې کړ او زخمي روسی يې وتړه. د انګړ روسان هم تسليم شول. ظفر ور ووت. شريف دريڅې ته له جګېدو سره نورو ته مخ واړوه:
– يره زه بايد وتښتم!
زرغونې ژر وويل:
– زه ام درسره يم.
منګلي او ليلما هم ورمنډه کړه. خو شريف ځوړند و. لاسونه يې خوشې کړل. لاندې په تړه په پښو ودرېد. دوئ دواړو هم ځان واچوه. خو زرغونې وارخطا وارخطا کتل چې څنګه کېوځي. له لاندې نه غږ راغی:
– راځوړنده سه!
هغې په خوښۍ چيغه کړه:
– کريمه کريمه! ما ښکته که!
هغه له ځړېدو سره کريم په غېږ کې ونيوله. دواړه په منډو شول. شريف تر ټولو مخکې منډې وهلې. غوښتل يې ځان سرک ته ورسوي. خو يو مهال ظفر د څو تنو سرتېرو سره ناببره د هغه مخې ته راووت. دی هک حيران شو چې هغه دلته څنګه راپيدا شو؟ ظفر په آرامه وويل:
– راځه ګلابه موږ سره راځه!
– يره مانه څه غواړې؟ پرې مې ده چې ځم!
– فارموله راکه ځه په مخه دې ښه!
– يره دا څه وايې؟ فارموله نشته.
– درسره شته.
شريف برندې برندې کتلې. منګلی او ليلما د هغوئ په ليدو پښه نيولي شول. همالته د ونو پناه ودرېدل. ورپسې زرغونه او کريم يې هم څنګ ته ودرېدل. شريف تر لږ چورت وروسته د ماشينګڼې خوله جګه کړه. په شاته شاته تګ کې يې وويل:
– يره که څوک نزدې راغی ولم يې.
ظفر او ډلې يې هم وسلې ور سيخې کړې:
– که يو قدم شاته واخلې زه دې ام ولم ګلابه!
شريف پوهېده چې هغه جدي وايي. ځکه ودرېد:
– يره تا خو ويل درباندې ګران يم. امدا دې ګرانښت دی؟
– راباندې ګران يې ګلابه! په خدای چې راباندې ګران يې. خو وطن تر تا ام ډېر ګران دی.
– يره ته نه پوېېږې چې دا فارموله څونه تاواني ده. خطرناکه بيالوژيکي وسله ده.
– د ماشومانو خبرې پرېده!
دا وخت نجيبه راپيدا شوه او د مېړه مخې ته ودرېدله. شريف حيران شو. هغې جدي وويل:
– وروره! مالې اول به ما ولې بيا شريف.
ظفر غږ کړ:
– ورېندارې لرې شه! عذر کومه!
خو هغه کلکه ولاړه وه. شريف بيا شاته شاته تګ پيل کړ. ظفر په ډک ستوني نارې کړې:
– خدای ته وګوره مه ځه ګلابه! زه دې رښتيا ولم.
خو شريف د ګڼو ونو خواته په نژدې کېدو و. ده چيغه کړه:
– ويم ودرېږه! ودرېږه! خدای او قوران ته وګوره!
هغه منډه کړه. سرتېري هم ورخوشې شول. نجيبې د هغوئ مخه ونيوله. له همدې سره د ظفر د ټوپک ډز شو. شريف لاندې وکولېد. دنجيبې له خولې زړه څيرونکې کريکه ووتله. ټول ور وځغاستل. يوازې ظفر په خپل ځای ناست و او سلګۍ يې وهلې.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
د څېړنيز مرکز په لابراتوار کې شريف د ښيښې په صندق کې سوټ پوټ پروت و. له پښې څخه يې سپينه لته تاوه وه. دولتي چارواکي په چوکيو ناست وو. د هغوئ په ډله کې د استخباراتو مشر او ظفر هم د فاتحانو څېره غوره کړې وه. په لوی سکرين کې يې د حجرو خوځښت کوت. دباندې د شريف په کورنۍ سربېره د منګلي، ليلما، خديجې، زرغونې او کريم رنګ هم تښتېدلی و. دلته تهمينې سکرين ته ګوته ونيوله:
– د حجرو حرکت ګرسره نورمال دئ.
د استخباراتو د مشر نری غږ ووت:
– څه مانا؟ چې ځوانېږي که نه؟
– يه يه، لکه زموږ او ستاسې بدن. ځېنې حجرې مري او ځېنې تجزيه کېږي. وادې روېده؟ مانا چې بدن يې زړېږي.
شريف يې راواېست. ګوډ ګوډ کېده. تر جامو اغوستلو وروسته يې وويل:
– يره خدای دې وکي چې اوس مو يقين راغلی وي.
جنرال ظفر غوښتل څه ووايي خو د شريف سترګو ته په کتو يې خوله ونيوله. د استخباراتو مشر وپوښتل:
– اغه د حجرو د سرچپه حرکت فلم؟
– يره موږ ددغو دروغو د لاسه ډېر وځورېدلو. خو زه پښېمانه نه يم. ما د وطن دپاره دوه لوی کشفونه وکړه. يو مې د يورانيمو لابراتوار پيدا که. بل مې د سروزرو کان.
ټولو په وازو خولو د هغه په لاس کې زېړې ټوټې ته وکتل. نه پوهېدل چې دا خبره رښتيا ده که نه. په همدا ورځ پوليسو د يورانيمو لابراتوار ونيو. ورپسې يې د پروفيسر لابراتوار ته څېرمه په تونل کې د سروزرو کان وموند.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
بله ورځ په څېړنيز مرکز کې لوی محفل و. په چارواکو سربېره د شريف کورنۍ او دوستان يې تر ټولو معزز مېلمانه ګڼل کېدل. د قهرمانۍ د مېډال تر څنګ يې شريف د څېړنيز مرکز ريس اعلان کړ. د ډوډۍ خوړلو پر مهال هغه د منګلي په غوږ کې يوه اله کېښوده. په لوړ غږ يې وپوښتل:
– اورې؟
منګلي په موسکا سر وښوره. شريف درې د لسو ميليونو والا د بانک کارتونه راواېستل. يو يې ده ته، بل يې زرغونې او دريم يې ظفر ته ورکړ. ويې ويل چې دا زما په جايزه کې ستاسې برخه ده. شريف بې اندازه خوشحاله زرغونې ته کريم وښود:
– يره پيسې راځي بېرته ځي. خو مينه د يونيم بختور نصيب کې وي.
هغه په آرامو ګامونو روانه شوه. کريم اندېښمن شو چې بيا يې رټي که څنګه. زرغونې وپوښتل:
– ايجازه ده ګرانه چې تاسره ډوډۍ وخورم.
د هغه په ستوني کې نژدې مړۍ بنده شوې وه. ژر يې د شريف په لور وکتل. ده په موسکا سترګه ووهله. همدا چې راتاو شو ظفر يې مخ ته ودرېد. د بانک کارت يې په لاس کې نيولی و:
– ګلابه ما څه کړي؟ دا بېرته واخله!
– يره ته پې نه ارزې. خو ستا وطندوستي او ملګرتيا تر دې زيات ارزښت لري.
ظفر ترې غېږه تاوه کړه. خو منګلي تر پايه کارت ځوړند نيولی و. شريف يې له لاسه واخيست په جېب يې ور ومنډه. بيا يې په غېږ کې ونيو.
سبا په ناړۍ کې د اکرم اکا څنګ ته لاړ. سپينږيری موسکی په کټ ناست و. همدا چې ده خوله خلاصه کړه هغه وويل:
– د منګلي نه، ويم د منګل جان نه به ښه زوم چېرته پيدا شي.
ليلما د دروازې شاته له ډېرې خوښۍ د ټيکري پلو وچيچه. کله چې منګلی خبر شو لومړی يې د توت ونې ته د خوښۍ اوښکې تويې کړې. وروسته يې د شريف د لاس د مچولو په ترڅ کې په غږ وويل:
– مننه لالا.
سلسلې په خپل کمپيوټر کې لوبه کوله. د سباوون لور او زوی يوې او بلې خواته منډې وهلې. خو وړې لور يې په زانګو کې ژړل. هغه پاڅېدله ويې زنګوله. ماشومه غلې شوه. سلسلې په ناز وويل:
– زما ورېره به ژاړي زه به لوبه کوم. دا کمپيوټر دې مات شي!
فريدې کتاب په ورنو ور واچوه:
– خلک شته چې ورېره وساتي. ته دې درسونه ووايه چې د خيره اول نمره شې!
سلسله تر لنډ مصنوعي قهر وروسته له کتاب سره په موسکا سالون ته لاړه. په بلې کوټې کې شريف اينټرنېټ ته ناست و. پروفيسر ته يې د ستونزې د حل ډاډ ورکوه. نجيبې د چای ګيلاس کېښود. ويې پوښتل:
– مالې څوک دی؟
– ملګری مې.
– مالې چې بل پروفيسر نه وي.
شريف کټ کټ وخندل. بيا په ليکلو بوخت شو. نجيبه ورته مخامخ کېناسته. د زنې کندې ته ځير وه. ده وپوښتل:
– يره ولې دسې ګورې؟
– مالې زه د دونيا تر ټولو نېکبخته ښځه يم
– څه پوه شوې؟
– تا سره مينه لرم.
– يره پوښتنه دې کړې چې زه ام درسره مينه لرم که نه؟
– په اغه کار نلرم، خو زه تاسره د هرې ثانيې نه خوند اخلم.
پای