در هفت دور مذاکرات میان گروه طالبان و نماینده ویژه ایالات متحده آمریکا موضعگیری های طالبان سختگیرانه بوده است به نحوه که در هفت دور مذاکرات تأکید داشتند که ما با حکومت افغانستان مذاکره نمی کنیم، زیرا طالبان به این عقیده بودند که ما برنده جنگ از ناتو هستم. اما دیده میشود که این چنین اندیشدن در حد یک اندیشه است نه واقعیت. طالبان در جریان مذاکرات با ایالات متحده گزینه های متعدد را روی میز گذاشته وتجربه نمودند از پا فشاری روی واژه امارت بر دولت افغانستان و خروج زود هنگام نیروی های خارجی تا انجام حملات انتحاری و تهاجمی در سراسر کشور. اما تدبیر امریکایی و نقشه راه صلح حکومت افغانستان بر خلاف پیشنهادات اولیه گروه طالبان جامعه عمل پوشید. گروه طالبان بار ها مذاکرات مستقیم میان دولت افغانستان را رد نمودند اما یک هفته قبل وزارت دولت در امور صلح افغانستان با انتشار خبرنامه اعلام کرد که به زودی مذاکرات مستقیم دولت با گروه طالبان در یکی از کشور های اروپایی برگذار خواهد شد. در مقابل این خبرنامه ذبیح الله مجاهد سخنگوی گروه طالبان واکنش نشان داده و بیان داشت که تنها بعداز توافق با آمریکا مذاکرات بین الافغانی آغاز خواهد شد و افزود که با کابل به عنوان یک حکومت مذاکره نمی کنیم. سخنان ذبیح الله مجاهد بیشتر به ادعا های قبلی این گروه میماند که گفته بودند ما به هیچ وجه با حکومت افغانستان مذاکره نمی کنیم حال دیده میشود که یک گام از خواسته خود عقب گذاشته و حاضرند که مذاکره کنند اما نه به عنوان حکومت. دیده میشود که گروه طالبان با این بیانیه خود باز هم خود را گول زده اند، زیرا قبلاً نشست های بین الافغانی که در آن حکومت به گونه رسمی وجود نداشت میان این گروه و سیاسیون صورت گرفت ولی نتیجه اجرایی نداشت. اما این بار تفاوت دارد هیات ۱۵ نفری که برای گفتگو های صلح معرفی شده اند از آدرس جمهوری اسلامی افغانستان و دولت افغانستان است. چنانچه وزارت دولت در امور صلح با انتشار خبرنامه ای بیان داشت که در تشکیل این هیات ۱۵ نفری تنوع سیاسی، اجتماعی و قومی افغانستان در نظر گرفته شده و این هیات به نماینده گی از جمهوری اسلامی افغانستان با در نظر داشت دستاورد های مردم افغانستان با گروه طالبان مذاکره میکنند. در این بیانه دو نکته حایز اهمیت است نخست هیات از جانب جمهوری اسلامی افغانستان است که به طبع آن در راس آن حکومت افغانستان قرار دارد و ثانیاً که این هیات مذاکره کننده با در نظر داشت دستاورد های مردم افغانستان وارد مذاکره میشوند که بدون شک حفظ دستاورد های حکومات افغانستان در ۱۸ سال حاصل تلاش این حکومات به خصوص حکومت وحدت ملی بوده است. بناءً گروه طالبان به هر میزان که به خود این روحیه را بدهند که ما با حکومت افغانستان مذاکره نمی کنیم و یا این مذاکره میان گروه طالبان و مردم افغانستان بوده و حکومت در آن ذخیل نیست، هیچ نوع منطق سیاسی این را نمی پذیرد. مشکل عمده که در میان گروه طالبان وجود دارد مطلق نگری در بیانات آنها میباشد. آنها هر موضوع را با جدیت و قطعیت بدون در نظرداشت اوضاع و شرایط حاکم بر سرنوشت شان مطرح میکنند و این باعث میشود که هر باز گول سخنان خود را بخورند. به یقین میتوان گفت که طالبان پذیرفته اند که دیگر توان مبارزه در میدان سیاسی را ندارند و مکلف اند تا قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری با ایالات متحده آمریکا به توافق برسند زیرا فرصت که امروز به دست این گروه از سوی ایالات متحده سپرده شده است با برگزاری انتخابات از دست خواهد رفت و ممکن ایالات متحده آمریکا استراتیژی دپلوماسی خود را بعد از به تعویق افتادن کلی مذاکرات صلح تغییر جهت داده و باز هم روی به سیاست پیشدستانه بی آورد. با روی کار آمدن سیاست پیشدستانه آمریکا دیگر گروه طالبان به عنوان مخل کننده صلح منطقه و دشمن اصلی ایالات متحده شناخته خواهد شد. و این به معنی نابودی کلی طالبان محسوب میشود.
در یک جمع بندی گفته میوانیم که گروه طالبان به این نکته پی برده اند که جز مذاکره و دولت افغانستان چاره دیگری ندارند زیرا دیده شد که نه ایالات متحده حاضر است امارت اسلامی طالبان را به رسمیت بشناسد، نه حکومت پاکستان در پی شناساندن امارات اسلامی طالبان به عنوان حکومت موازی است. زیرا ایالات متحده آمریکا، کشور پاکستان و تمامی کشور های جهان گروه طالبان را به عنوان یک گروه شورشی میدانند نه یک حکومت، بناءً تنها راه حل کم آوردن این گروه در مذاکرات صلح و پذیرفتن مذاکره با حکومت افغانستان. باز هم تاکید میشود که موضوع گیری های طالبان تا چند روز دیگر به کلی تغییر خواهد کرد و نقشه راه صلح حکومت افغانستان به نتیجه خواهد رسید. زیرا طالبان و حامی آنها پاکستان به هیچ وجه این فرصت طلایی را از دست نخواهند داد .