طالب د ترحم وړ دی!/سید ګلاب بیدار

زموږ په ټولنه کې تر ټولو کمزوري او زیانمېدونکي قشرونه ښځې، ماشومان او بوډاګان دي، چې هره ورځ د طالبانو او تروریستانو له خوا د مرګ له ګواښ سره مخ دي، د بیوزلۍ، محرومیت او رنګارنګ ظلمونو سره مخ دي. خو تر دوی هم کمزوری او د زړه خوږی وړ او زیات زیانمنېدونکی مخلوق خپله طالبان دي. که ښځې، ماشومان اوبوډاګان د جنګ اصلي قربانیان وګڼو، دوی ته لږ تر لږه دغه بدبخته ژوند او حالت د منلو نه دی او هڅه کوي چې د ژوندي پاتې کېدو لپاره خواري وکړي او په فکري لحاظ خو یې خپله د چا په دام کې ځان نه دی بند کړی. خو طالب او نور ځکه د ترحم وړ دي، چې دوی لکه د روبوټ په څیر داسې پروګرام شوي دي، چې انساني عاطفه ورنه اخيستل شوې ده او لکه یو بې روحه ماشین له لري نه کنټرولیږي او د یوې وسلې په توګه ورنه د خپل خلکو په ضد کار اخیستل کېږي. طالب ځکه د ترحم وړ دی، چې نه پوهیږي د چا لپاره او د کوم مقصد لپاره جنګېږي، طالب ځکه د ترحم وړ دی چې د ځان سره نورو ته هم زیان رسوي، بل دوی ځکه د ترحم وړ دي چې نه د خپلې کورنۍ او نه د وطن او نه هم د دین په درد وخوړل شول.

ما چې کله هغه ویډیو ولیدله چې طالبان په بادغیس کې یو سپین ږیري ته شکنجه ورکوي او ورنه غواړي چې د سپي په څیر دې وغاپي او بیا یې په بې رحمۍ وژني، نو تر دغه سپین ږیرې مې زیاته په طالب خوا بده شوه، په انسان مې خوا بده شو، په هغه مور مې خوا په بده شوه چې دغه ډول زوی یې زیږولی. په دې مې خوا بده شوه چې اخر انسان څنګه او ولي دومره وحشي شي، څنګه ټول انساني او دیني ارزښتونه ورنه کډه کوي او دومره بې عاطفې جسم ورنه جوړ شي چې حتا په یو سپین ږیري رحم نه کوي. ستونزه چیرته ده، ولي انسان دومره بدرنګ شي؟ بله خوا پرون شمشاد تلویزون کې داسې رپوټ خپور شو چې د ملي اردو یو سرتیری یو داسې ماشوم ته وینه ورکوي چې پلار یې عملا طالب دی او ددغه سرتیرو په ضد جنګېږي. دا سرتیری یو ناروغ ماشوم ته د انسانیت په خاطر وینه ورکوي، هغه دې ته نه ګوري چې دا د چا زوی دی، هغه پوهیده چې ددې ماشوم پلار پروګرام شوی دی او زموږ په ضد جنګېږي، په دې کې نو ددې ماشوم څه ګناه ده؟

چا ګل ته وینې ورکړې چا سپرلو نه وینې وڅښي

انسان څومره بدرنګه دی انسان څومره ښایسته دی

افغانان دومره کمزوري نه دي، د هر غلیم په وړاندې په نره دریدلي دي، په هر ډول شرایطو کې يې د ژوندي پاتې کېدو هڅې کړي دي، د تاریخ په اوږدو کې له ډېرو جنګونو او قربانیو وروسته بیا هم د یو حیثیت او وقار خاوندان پاتې شوي دي او چا له دوی نه خپل هویت، شناخت او د ژوند ښيرازه وانه خیستلی شوای، خو له بده مرغه کوم فکر او اسلام ضد مفکوره چې د اسلام نه د دفاع په نوم ددوی مغزو کې پیچکارۍ شوې ده او دوی یې په ربوټانو بدل کړي دي او جنګ یې ددوی کور ته راوستی دی او د همدغه مفکورې او ایډیالوژۍ په اساس حتا د خپل ورور او پلار مرګ روا بولي ددې ویره شته چې که دا جنګ همداسې دوام وکړي، بیا به افغانان بیرته ددې مجال پیدا نه کړي چې خپل حیثیت او وقار وساتي. ځکه افراطیت او هغه هم په داسې خطرناکې بڼې چې هره ورځ په هر کور او کلي کې په خپریدو دی دی، دا چانس کموي چې بیا دې دا خلک بیرته متحد او ژوند ته راوګرځي.

د سیمې هېوادونه او امریکا څومره بې رحمه سیاستونه او زرګري جنګونه دلته روان کړي دي، چې زموږ ملت یې له تدریجي زوال سره مخ کړی دی. دوی خپل جنګونه زموږ هېواد ته راوړي دي او د دغه جنګونو لپاره په بېلابېلو ډولونو افغانان لکه د اور خاشاک استعمالوي، هغوی خو پردي دي، خپلې سیالۍ یې افغانستان کې روانې کړي دي، اوس نو موږ ولي دومره جرات نلرو چې ددغو ناخوالو مقابله وکړو، یا یې غندنه وکړو.

له عامو خلکو ګیله نه ده په کار، دوی هسې هم د دغې لوبې قربانیان دي، خو بدبختي دلته داده چې زموږ سیاسي مشران، نخبه ګان او تاثیر ګذاره شخصیتونه هغه که د طالب په خوا کې دي او که د دولت سره دي، ولي دومره بې رحمه شي چې دا هر څه ګوري بیا هم د نورو ډول ته ګډیږي او دا هره ورځ وژني او تباهۍ ورته هیڅ هم نه ښکاري.

طالب مشران او زموږ اکثریت سیاسیون دواړه پوهیږي چې دوی څنګه د خپلو ګټو لپاره خلک استعمال کړي، خو طالب مشران بیا دا کار په ډېر شرمیدلي ډول کوي، دوی نه یوازې زموږ ځوانان د خپلو شخصي ګټو لپاره د پردیو د لویو اهدافو لپاره استعمالوي، بلکې تر ټولو بده داده چې حتا خپل ملي او اسلامي ارزښتونه یې هم لیلام ته ايښي دي. دوی د خپل سیاسي تجارت د دوام لپاره تر دې وحشي انسانانو ته اړتیا لري او هره ورځ هڅه کوي تر بلې ورځې نوي نوي وحشتونه نندارې ته وړاندې کړي، هر څومره چې د طالب وحشت زیاتېږي، هغومره یې د مشرانو رزق او دانه زیاتېږي، هغومره ورته په قطر او پاکستان کې د اهمیت په نظر کتل کېږي، نو دوی هیڅ ضرورت نه لري چې په خپلو خلکو رحم وکړي، یا د مدرسو په طالبانو رحم وکړي، دوی ته جنګ نوم ورکړی حیثیت او بین المللي اعتبار ورکړی دی، دوی هیڅکله هم په اسانۍ دغه کاروبار نه پریږدي.

کله چې دغه روان ناورین او جنګ ته ګورم، تر بل هر چا راته طالبان د ترحم وړ ښکاره شي، ځکه دوی د وطن ځوانې مټې دي، میندو او پلرونو یې په زیږولو او لویولو خواري کړې ده، خو خپلو خلکو او بوډاګانو باندې د سپیو غاړي کوي او بیا خپله هم په جنګونو کې د سپي په مرګ مړه کېږي، افسوس صد افسوس د طالب په حال.