موږ چې په فکري لحاظ له نړۍډېر لږ ورسته پاته یو پکار وه ږغیږي چاپي او لیدونکي رسنیو تر هر څه زیاته توجه د ټولنې وفکري رغون ته کړې وای خو زموږ د نورو بدبختیو تر څنګ دلته هم لویه بدبختي را په برخه ده چې په ځانګړی توګه لیدونکي رسنۍ هغه څه نشروي چې نه یوازې فکري رغون نه شي را
وستلای بلکې په لوی لاس ټولنه د نفرت، تشدد ، لور ته وړي. خبري راپورونه یي په داسي ډول نشروي لکه د لویه سره چې ددې هیواد نه وي ، په بهرنیو سریالونو کې د کورنی او ټولنیز تشدد ، نفرت او فحشا ته د هڅوني پرته بل دا سي څه چې په لیدونکو انسانیت ، همدردي ، وطن پالنه ، انساني عاطفه ، او ملي ارزږښتونه ور وپېژني هیڅ نه تر سترګو کیږي . په دې توګه سمعي او بصري رسنیو د انساني ، ملي ، او وجدانی مسؤلیت په محوه کولو د ټولني او هیواد د پاره د درمان پر ځای ځانونه په داسي ناسور بدل کړی چې ددې هیواد هر وګړی هره ورځ درد ځني محسوسوي او ځني کړیږي.