مات لاس په غاړه بار وي.
کله ناکله مجبوریتونه دومره زورور شي چې هندو ته به ماما وايې.
په دې خو سره پوهیږو چې دا ځېنو ته د هر چا غیږ خلاصه ده او دوی هم له درنګ او فکر پرته د هر چا لمن ته ځانونه غورځوي.
په داسې نظام کې چې بهرنیانو پرې د قومي ویش لپاره پانګونه کړې، له خس یې کس جوړ کړی هلته هره نادوده د یو منل شوي حقیقت په ډول تحمیلیدای شي.
د نظام دننه سیاسي مخالفتونه، د دولت وسله والو مخالفینو فشارونه، د ګاونډیانو پټې ښکاره جګړې د نړیوالو زبرځواکونو او د سیمې د زورورو نیابتي جګړو څخه به ولسمشر هم ناخبره نه وي بلکه ښايي په دې برخه کې به یې درک له مونږ ډیر او بیخي زیات وي.
دلته نور د ملت تعریف نشته، هر لوری خپل خپل اتلان ستایي، د واحد ملت د جوړیدو ټولې پولې ړنګې شوي، نو په داسې حالت کې د خلاصون او نجات څرک څنګه پیدا کیدای شي؟
ولسمشر مه ملامتوی، نړیوالې ټولنې او په سر کې امریکا د ننني ډیموکراټیک افغانستان بنسټ په غلطه کېښود، هلته یې د شمال ټلواله په ټول افغانستان واکمنه کړه، په پردیو میزونو د افغانستان د ویش نقشه وغوړول شوه، له افغانیت انکار او ملي سرود ته سپکاوی معمول ګرځيدلی.
اوس بله لار نشته یا به یې زغمو او یا به د دغه ناسور ټپ د لاسه د خپل وجود یو غړی پرې کوو.
قضاوت تاسې وکړئ
یوه پښتو لنډۍ ده چی وایی
خلک به هر څه هر څه وایي
زه په پردي جواص کی چا لیدلی یمه
زموږ تر غټو غټه بدبختي دا ده چی د خپلو مسؤلیتونو خپلی اوږې سپکې کوو ګناه پر پاکستان، ایران، روس او امریکا وراچوو.