دوه درې ورځې مخکې په مخه راغله .
خدای شته له نورو ورځو ډیره تازه ، ښکلې، او مینه ناکه ښکاریده .
ویې خندل ، لارې ته یې اشاره وکړه اوویې ویل :
ښایي څو ورځې وروسته په دې لاره لاړه شم.
نن یې دلیدو چپه راغله .
صبرمې ونه شو ، او راښولې لار مې ونیوه.
دپښو پل یې تازه و.
نری نری باد لګیده ، خدای خدای مې کاوه چې تیزنه شي او داپلونه وران نه کړی.
پل مې نه پریښوده چې ګمراه نه شم .
پلونو د ښارله شورو زوږ او ګڼې ګوڼې وایستم ، یوکلي ته یی ورسولم ، له هغې یې هم ورواړولم او پریوې سپېرې او ازغنې لاریې سم کړم.
دنابلدې لارې حیرانتیا مې د پښو تیږې کیدلې خو د جانان د لید و پرتلوسه یې زور، نه رسیده .
په همدې تګ تګ کې مې په وروستي پل هم پل کیښود ، خو د راتلونکي پل پرځای یې یو تازه قبر جوړشوی و.
خاوره یې لا لمده وه ، او په زیړو ګلونو پټ و.
په کوکو سر شوم ، کری ورځ مې په سلګو تیره کړه .
شاته مې وکتل ګورم چې باران دی او زموږ د دواړو د پښو جوړه پلونه یې وران کړي دي.
1.10.2013