یوازې توب يې نور زړه خوړلی و، نور يې نه غوښتل يوازې ژوند وکړي. هيله يې لرله نور ځان ته د ژوند ملګری پيداکړي. له خپلې خورلڼې يې د لارښوونې غوښتنه وکړه.
هغې ورته وویل:
-زه هم له همدې ستونزې سره مخ شوې يم، خو اورېدلي مې دي ډېری کسان چې کله د ګډ ژوند هيله ولري نو د واده په لټه غره ته ځي.
له همدې امله دواړو غره ته د ګډ ژوند د ملګري د پيداکولو په تکل حرکت وکړ.
تر ډېرو دښتو له تېرېدو وروسته غره ته ورسېدل. دواړه پر یوه لوړ کمره ودرېدې، داسې چې چا نه لیدلې. بيل يې په لوړه چیغه د خپل زړه حال غره ته ووايه.
دوی غره ته په لوړ غږ سره وويل:
مونږ غواړو واده وکړو.
غږ يې په غره کې ازانګه وکړه:
مونږ غواړو واده وکړو.
مونږ غواړو واده وکړو.
مونږ غواړو واده وکړو.
مونږ غواړو واده وکړو.
دا خبره څو واره دواړو وارېده، یوې بلې ته يې په موسکا وويل:
-څومره ډېر خلک زمونږ غوښتونکي دي.
یوې يې بلې ته وویل ما هیله نه لرله چې دومره خلک به مونږ وغواړي.
بلې وويل:
راځه چې ځو ودې لیدل چې خلک هم مونږ غواړي. دواړې بېرته د خپلو کورونو پر لور روانې شوې.
په لارو دواړو تصميم ونيو او ويې ويل:
مونږ نه غواړو واده وکړو مونږ غواړو درس ووایو ترڅو مو غوښتونکي په مونږ پسې کور ته په مرکه راشي.
