جست و جوی درونمایه در جغرافیای رواج زبان دری (تاجیکستان، افغانستان و ایران) در کشور تاجیکستان در حالی که با خط سیرلیک (رسم الخط روسی)، سال هاست جزیره شده است و پس از استیلای شوروی، همچنان در پی توجیه کمونیسم،که اینک آرکاییسم را برای تشدید بحران در کشوری با نود درصد مسلمان، ناآگاهانه تجربه می کند، دل مشغولی ها را به جز از تخلیقات فرهنگیان تاجیکستان، هرگز علاقمند نمی سازد تا در حوزه ی پژوهش ها در این کشور نیز تامل کرد. کشور ما پس از رقابت منفی برای ساخت عمق تاریخی که اینک جعلیات حوزه ی تخلیقات را در جای تاریخ، مشغله کرده است، با سقوط در کودتا ها و بحران ها، گونه هایی از توجیهات فرهنگیان افغان را تبارز داد که پس از کودتای هفت ثور، برای وابسته گی و علایق، بخشی از تولیدات فرهنگی ما، شعار ها و دفاعیه ها از حاکمیت های سیاه و خونین شدند. در حاکمیت پس از طالبان، تعهد بر بازار آزاد، نوعی از تجربه ی هرج و مرج در کار فرهنگی شد که در واقع نمی دانم مسیر کار فرهنگ ما به نفع کیست؟ استثنای ایران با دو مرحله ی قبل و بعد از انقلاب اسلامی، دو ویژه گی مهم دارد که با نقد بر فرآورده های فرهنگی پیش از انقلاب، در حالی که پا به پای سیاست های متضاد که حاکمیت اسلامی را با حمایت از میراث های فرهنگی سلطنت پهلوی (آریاییسم، باستانگرایی و نوعی راسیسم به نفع قوم حاکم) دچار تنش می سازد، مزیتی را به وجود می آورد که بخشی از جامعه ی آگاه و فرهنگی ایران با گشودن فصل های بزرگ نقد بپرسند و روشنگری کنند وفرت در موضع هیچ تاریخ، فرهنگ و ادبیات، غیر عادی و بنابراین جعلی ست. هرچند روشنگری بر زوایای تاریک، کسانی را نیز معرفی می کند- پیش از انقلاب اسلامی- که همانند مرحوم دکتور منوچهر «اقبال»(وزیر پیشین فرهنگ ایران) تردید هایش بر تاریخ ایران را پنهان نکرد، اما ضرورت نقد میراث های گذشته باعث شدند برای بهره جستن از خیر، با آثار کسانی آشنا شویم که امروزه با نام های دکتور عبدالله «شهبازی»، دکتور رضا مرادی «غیاث آبادی» و بالاخره استاد ناصر «پورپیرار»، تفکری را تبارز دهند تا با کنار زدن انبوه تولیدات جعلی حوزه ی زبان دری (به اصطلاح فارسی)، خودمان را در یک حوزه ی انسانی، راحتر بیابیم.
استاد ناصر «پورپیرار» را به عنوان کسی که کلیتی از مهمترین ها را در حوزه ی تاریخ، ادبیات، اسلام و فرهنگ جغرافیای زبان دری به وجود آورد، شناختم و خیلی زود متوجه شدم بخش بزرگ پاسخ هایم در آثار ایشان با صلابت وجود دارند و آشنایی با آثار این بزرگمرد مومن و بسیار آگاه، مرا متوجه کرد باید بدون ضیاع زمان، کار او را با هم میهنان شریک کنم.
کتاب «پور خرد»، گزیده ای ست که به زودی خواننده ی افغان را متوجه می کند، نیاز ها برای بازنگری تاریخ، ادبیات، فرهنگ و آن چه تا کنون با گونه ی احترام ناآگاهانه و تلقینی با آن ها برخورد می کردیم، ما را برای رسیدن به تفکر انسانی واقعی و با نفی خط کشی راسیستی کمک کند دشمن نباشیم.
با نشر کتاب «پور خرد» از تمامی هموطنان شریف خویش می خواهم- به نفع یک خیر عظیم، بازنگری بر سیاست، تاریخ، ادبیات، فرهنگ و آن چه را که در واقع عتیقه جات هستند، پس از آشنایی با استاد پورپیرار، از نو تجربه کنیم.
یادآوری:
ناشران کتاب «پور خرد»: بنگاه انتشارات میوند و مصطفی «عمرزی»
محل پخش و فروش کتاب «پورخرد»: کتابفروشی سبا؛ دفتر مرکزی بنگاه انتشارات میوند، جوار ریاست فارمسی، روبه روی لیسه ی افغان – ترک، کابل.