ولې د ښه او بد، حق او باطل، اصل او کوټه توپیر نه شو کولای؟
ځکه چې پوهه نه لرو. علمي منطق او د پوهې ذکاوت مو نه شته.
غرونه لرو، په غرونوکې قیمتي کاڼي لرو، خو موږ یې له کاڼوهم استفاده نه شو کولای.
سیندونه لرو، خو اوبه یې نورو ملکونو ته ځي. زموږ پر اوبو بندونه ټړل کېږي، استفاده ورنه کېږي، خوزموږ د برق پسې سترګې ووتې.
لويې لويې دشتې لرو، خو د استفادې نه دي.
دا ولې؟ ځکه چې پوهه نه لرو.
څو کسان کاندیدان لرو.
د یوه لاسونه دعوامو په وینو سره دي، پوهه او علم نه لري، انساني کرامت نه لري او ټول عمر یې شوکې کړي دي او بل د انسانیت او اسلامیت ټولې ښې ځانګړنې لري. خوبیا هم زموږ ډېر عوام هغه ناپوه ته رایه ورکوي.
دا ولې؟ ځکه چې پوهه نه لري.
یو شاعر وایي:
دلته چې سر وهي سردار یې بولي
دلته د سرو لاسو په نوم عبادتونه کېږي
سجده هغوته ده چې زړونه یې سینو کې نشته
زه بیګناه ګنهګاران پېژنم
څوک چې زرګونه قتلوي خلک بیعت ورکوي
هغه چې وینې پاکوي هغوی دوزخ ته درومي
د ژوند د ډېرو بدبختیو او کم بختیو لامل په خپله موږ یو.
د یو خان او ملک عزت کوو، د هغه مال او دولت، جګو جګو ماڼیو او ګړندیو موټرو ته ګورو او هر چېرې یې په دروند نامه یادوو، خو په دې نه پوهېږو، چې دغې ظالم د مظلوم وینې زبیخلي او دې مقام ته رسېدلی دی.
ولې ظالم په دروند نامه یادوو؟ ځکه چې پوهه نه لرو.
ډېر دي چې سترګې لري، خو د حق اوباطل توپیر نه شي کولای، غوږونه لري، خو د حق خبرې پرې نه شي اوریدلای، خوله لري، خو خپل حق پرې نه شي غوښتلای، زړه لري، خو احساسات، جذبه او عاطفه پکې نه ده پالل شوې، مغز او عقل لري، خو کار پرې نه دی شوی او د حق او باطل توپیر پرې نشو کولای.
دا ولې؟ داځکه چې پوهه نه لرو.
موږ اوتاسې باید علم تر لاسه کړو، چې پوه اوناپوه وپېژنو او توپیر یې وکولای شو.