پس از کنار رفتن از کرسی ریاست جمهوری بار ها شاهد واکنش های تند و تاخت و تازهای آقای حامد کرزی بالای عملکردهای حکومت وحدت ملی و همکاران بین المللی آن بوده ایم که با ظاهر کردن سر و کله خویش بازار رسانه ها را گرم و گرمتر میسازد.
این بار هم طبق معمول فرصت را غنیمت شمرده به بهانهء پرتاب مادر بم در اچین ننگرهار غوغای دادخواهی را سر داده و به نیابت از داعش دادخواهی میکند،صرف نظر از رفتن به عمق موضوع آیا در شرایط کنونی تخریب مواضع جانی ترین پدیده در تاریخ (داعش) عملی ستودنی نیست در حالی که حتا باشندگان اچین هم از پرتاب این بم ابراز خورسندی نموده اند زیرا قرار گزارش رسانه ها علاوه بر تخریب پناهگاهای دایمی بیشتر از ده ها داعشی نیز نابود گردیده است.
با بیان مطلب فوق قصد توجیح عملکرد امریکا را در قبال ولسوالی اچین ندارم و مطمئنم که رمز و رازی در کار است مگر پرسش اینجاست که آقای کرزی در صدد بدست آوردن چه چیز هایی است،با آنکه وی بیشتر از 14 سال در کشور حکمروایی داشت و بارها از طالبان مهمان نوازی کرد ، انتحاری ها را پاداش داد،قاتلان مردم افغانستان را برادر ناراضی خواند،ملیارد ها دالر کمکهای جامعه ء جهانی را حیف و میل کرد تا اندازه ای که در حضور رسانه اعلام داشت “هر چی میکنید بکنید ولی از کشور به بیرون نکشید” و این در واقع پیام روشنی بود برای دزدان حرفوی در کابینهء وی که هست و بود کمکهای جهانی را به تاراج بردند.
آقای کرزی شاید فراموش کرده است این ایالات متحده آمریکا بود که او را به ارگ راه داد، این شما بودید که دوسال تمام از سوی گاردهای ویژهء آمریکایی تأمین امنیت میشدید،این شما بودید که ملیاردها دالر کمک هایی غرب را حیف و میل کردید، این شما بودید که مدال افتخار بر سینهء بوش و فرماندهان ناتو نصب کردید،این شما بودید که پاکستان را با عملکردهای غیر منطقی بالای افغانها دلیر ساختید و…
امروز چرا شعار راندن آمریکا را سر داده اید شاید بخاطر این که مردم دوران تاریک حاکمیت شما را فراموش کنند ، شاید یکبار دیگر خمار کرسی ریاست جمهوری شده اید و شاید رفیقی قویتر از آمریکا دست و پا کرد اید؟
بنده هرچند مأمور دولت فعلی نیستم مگر نظاره گر مستقیم عملکردهای آن میباشم و صادقانه اظهار میدارم که با وجود کاهش چشمگیر کمکهای جهانی از بدو آغاز بکار حکومت وحدت ملی شاهد پیشرفت های کلان اقتصادی و سیاسی در کشور هستیم و به جراأت گفته میتوانم کارکرد دوسال حکومت فعلی معادل ده سال زمام داری آقای کرزی است که نمونه های بارز آن عقد قرار دادهای کلان بین المللی و ملی ، بهره برداری پروژهای بزرگ مانند بند دوستی افغان هند(سلما) در هرات آغاز بکار برنامه وسیع میثاق شهروندی و … را میتوان یاد آور شد مگر با این نبشته نمیخواهم دولت کنونی را عاری از هرگونه کاستی ها جلوه دهم زیرا کشوری مانند افغانستان به تلاش و کارخستگی نا پذیر نیازمند است.
در فرجام و به باور من هیچ فرد آگاه و با فهم کشور دوباره فریب مکاره گی های سیاسی آقای کرزی را نخواهد خورد زیرا بزرگان گفته اند : ( آزموده را آزمودن خطاست)!
sir you wrote very nice,i think if ;
IF HONOR ASHRAF GHANI IN ONE UNIVERSITY BE PROFESSOR OF ONE ACADEMIC OR POLITICAL CLASS TEACHER;AND HAMID KARZAI GAVE APLICATION FOR
ADMISSION AS A STUDENT IN SAME UNIVERSITY,
KARZAI WILL NOT ACCEPT FOR THAT CLASS,
BECAUSE KARZAI DONT HAVE QUALITY ,
ALL AFGHANS NEED TO SUPPORT ASHRAFGHANI FOR
BETTER ECONOMEE OF AFGHANISTAN/THANK YOU