‎د اجمل پسرلي لیکنه، د فاروق سرور ژباړه

تګ / اجمل پسرلی

دوړو کاغذونه په سر سره اخیستي وو. یو سړی چټک راروان و. مول یې له خولې لرې کړ او راته ویې ویل:

– جنازه تیره شوه؟

– د چا جنازه؟

سړي د لونګۍ شمله په خوله کې ونیوله او د کوڅې کوز سر پسې ګړندی شو. چرت مې وواهه څیره یې اشنا وه خو نه راپه زړه کیده چې څوک دی. د کوڅې لاندې لور پسې روان شوم. د هدیرې په خوله کې کوچنیانو په یوه ازاد شوي کاغذباد پسې منډې وهلې او نارې سورې یې جوړې کړې وې، لرې یو سړی د هدیرې په منځ کې ولاړ و.

ورو ورو ورغلم. همهغه سړی و. د یوه نوي ګور له سره یې یوه لپه خاوره راخیستې وه او بیرته یې پر قبر دوړوله.

ورته ومې ویل:

– جنازې ته ونه رسیدئ

لاسونه یې وڅنډل، سر یې وخوځاوه او کوز د غونډۍ لور ته روان شو. په کاغذ باد پسې چې کومو هلکانو منډه وهله، یوه ډله یې تر ما چاپیره شوه:

– خدای دې وبښي خیرخیرات

– ما اوبه پر قبر توی کړي

– یتیم یم

اسمان ته مې وکتل. دوه کاغذبادونه په جنګ وو. یو یې ازاد شو. زما شاوخوا ولاړو هلکانو پسې منډه کړه. ما د غونډۍ لور ته وکتل. یو سړی د خړې غونډۍ نیمایي ته رسیدلی و، همهاغه سړی و که به بل سړی و، سم مې نه شوای سهي کولی دوړې وې.

پاي

د ( تګ) کیسه سیمبولیکه کیسه ده. د وړې د بدبختۍ او جهل سیبمول دی چې پر وطن راالوتې دي او کاغذ د علم نخښه ده چې په هوا کړی یې دی. خلک بیا په خپلو کې په خبرو نه سره پوهیږي، یو د جنازې پوښتنه کوي او بل پرې خبر نه دی. پر شملې خوله پټول دا مفهوم لرلی شي چې پر غم مو خولې پټې دي او وضاحت نه غواړو. کله چې بدبختي راشي نو خلک پرته له دې چې سم فکر وکړي په یوه خوا ځغلي، لکه موږ تاسو چې مهاجر شوو، خو هغه خوا د هدیرې لوری دی.

په هدیره کې بیا ماشومان چې نوی نسل دی هیلې لري د دوی هیلې هم په کاغذونو کې دي خو دا کاغذونه هم ټولو ته نه رسیږي، ښایي یو یې ترلاسه کړي یا یې په کش و ګیر کې څیرې کړي. په دې بدبختۍ کې د خلکو اسره یوازې خدای پاک دی او د هغه په نوم بیا مفته خیر غواړو. بل ماشوم بیا اوبه چې د ژوند نخښه ده پر قبر تویوي چې مرګ دی او خیر غواړي، دریم بیا بې پلاره دی بدبختۍ بې وسه کړی دی.

بل اسمان ته ګوري خو هلته هم لکه په ازل کې چې مو جګړه په نصیب وه کاغذبادونه په جنګ دي. دا هم یوه بې مفهومه جګړه ده چې خلک یې په نتیجې پسې منډې وهي او ښایي یو یې هم نتیجه ترلاسه نه کړي. زوړ نسل که له مرګه پاتې شوی دی بیا هم د غونډۍ په لور روان دی، غونډۍ هغه ځای دی چې ډيرې خاورې پرې انبار دي، وکتل شي چې د دې ډيرو خاورو سر ته به وخیږي؟ له بدبختیو به خلاص شي؟ دوړې دي نو خدای خبر،!!!!!!!!.
اجمل پسرلي

“The dust”
Pashto fiction
Written by Ajmal Pasarly
Translated by Farooq Sarwar

The dust storm was flying the papers in the sky. A man was walking in haste and he was muffled face. He asked from me.
Did you see the funeral procession?

Funeral procession of whom, the question was very amazing for me.

The man did not answer. His face was still muffled now he crossed me in the street and moved down. Though he was stranger but it was my idea that some where I met him. I followed him. Our next destination was the graveyard. Now I observed the little boys, who were running towards a cutting kite, they were trying to catch it and next to them the stranger stood in the center of the graveyard.

Now I moved again. Stranger was throwing the dust on a newly grave.

I asked from him that is he failed to follow the funeral procession.

He gazed me, a question was sparkling in his eyes, he was looking down, again moved forward and now a little mount or hill was his destination. Meanwhile, a group of boys, who were running after a cutting kite, caught me.

The soul of the dead man may lie in peace.

I threw the water on the grave.

I am an orphan and need your help.

Again I stared towards the sky. There was a new fight of two kites. Meanwhile, one was cut down. Now the boy left me I was looking towards the little hillock. Now I saw a man near it, I was unable in the dust storm to claim that he was the same muffled man or some other?
The end
===============
Note of the author.

It is a symbolic story. Dust is the present bad condition of my country. People are not in a position to understand each other. The muffled face means that we in mourning. It is tragic that commonly in unlucky days the people think about its solution but it is our bad luck that contrary to this we are running here and there in confusion. The graveyard is the symbol of the current gloomy political situation. The boys running after the kite means that our new generation wants something, but when they torn the kite, it means that they received nothing. Now people only rely on their faith, therefore they cry for charity. It means that we are powerless. There is a kite fighting in the sky. It means continuation of the war and the people desires for a result which is still unclear. The older generation is going towards the hillock; they want to cross the hillock, which means that they want the end of war, which is still uncertain.

The view of the translator.

Though there is a dust storm, really the political situation in the area is unclear but the people are desirous for the good result as the author stated. It is a remarkable symbolic short story, which thoroughly represents its confused age and uncertainty but the people are still struggling for peace.