در تازه ترین توید شاهد الله سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر نگاشته شده است که آیالات متحده حاضر به خروج تمامی نیرو های خود از افغانستان شده است در واکنش به این توید شاهد الله نماینده ویژه ایالات متحده امریکا آقای زلمی خلیلزاد درتوید خود نوشته کرد که هیچ توافقی بالای خروج نیرو های آمریکایی از افغانستان صورت نگرفته است . در کنار آن گفته میشود که ایالات متحده یک هزار از نیرو های خود را از افغانستان خارج خواهد نمود.حالا سوال اینجاست که دوره تازه مذاکرات صلح میان نماینده گان گروه طالبان و نمایده ویژه ایالات متحده امریکا با وجود صحبت های ضد و نقیص چی دستاورد خواهد داشت؟
بدون شک که تلاش های جهانی و به خصوص تلاش حکومت وحدت ملی یک اجماع جهانی را به منظور کشانیدن طالبان از سوی آمریکا به میز مذاکره بوجود آورد و شش دوره مذاکرات صلح در دوحه و رسیدن به توافقات ابتداییه از طرف هر دو جناح و سه نشست نماینده گان طالبان و سیاسیون در روسیه یک گام مثبت درین پروسه است. اما تا هنوز همچنان خیلی از موارد بی جواب مانده و طالبان به آن پاسخ ندارد و همین گونه برای ایالات متحده یک دستاورد شناخته نمیشود.
نماینده گان طالبان بدون هیچ قید و شرط خواهان خروج نیرو های آمریکایی از افغانستان است آنچه که نه مورد قبول ایالات متحده امریکاست نه حکومت افغانستان و نه هم شرکای غربی افغانستان . امریکا خواهان خروج نیرو های خود در یک تقسیم اوقات پنج ساله است آنچه بر خلاف دیدگاه طالبان میباشد. دیده شود که در دوره هفتم مذاکرات طالبان به خواسته ایالات متحده امریکا لبیک میگویند و یا اینکه آمریکا به این خواسته طالبان به نحوه موافقت میکند. اما آنچه میتواند این پروسه را موفق سازد دیدگاه حکومت افغانستان میباشد . توافق طالبان با حکومت آمریکا بدون به رسمیت شناختن حکومت افغانستان و نشست بین الافغانی هیچ جنبه اجراییه نخواهد داشت و ایالات متحده امریکا همچنان بدون تحقق خواسته های حکومت افغانستان به گونه یکطرفه نمی تواند که به نتیجه مثبت برسد حتی که موافقت نامه ای را همچنان به امضا برساند.
در کنار خروج نیرو های امریکایی از افغانستان طالبان حاضر به مذاکره به حکومت افغانستان نیستد انچه که معنی و مفهوم این پروسه را منتفی میکند . حکومت افغانستان حکومت رسمی دولت افغانستان در مجامع بین المللی مباشد و 18 سال کمک های مالی و سیاسی جهان به دلیل این بود که این کشور نزد دنیا مشروعیت خود را دارد و به نظر نمی رسد که دنیا تلاش های چندین ساله خود را قربانی یک پروسه کوتاه مدت کنند و بر اساس آن آرامش و امنیت خود را قربانی نمایند.به فرض اگر حکومت امریکا به توافق کلی روی خروج نیرو های خود از افغانستان شود و در نهایت به یک توافق همه جانبه با گروه طالبان برسد. جز تکلیف خود تکلیف حکومت افغانستان را نمی تواند حل کند . توافق هذا فقط میان آمریکا و طالبان خواهد بود و هیچ گونه تاثیر روی اوضاع امنیتی کشور نخواهد داشت و نه بر اساس آن توافق امارت گروه طالبان به رسمیت شناخته خواهد شد و نه دولت افغانستان به آنها تسلیم خواهد شد. زیرا دولت افغانستان یک دولت مستقل و آزاد بوده و ایالات متحده تنها متحد استراتیژی این کشور است نه بیشتر از آن. بناءً طالبان جز گزینه مذاکرات با حکومت افغانستان را ندارند و این تنها حکومت افغانستان است که تصمیم نهایی را میگیرد.
نماینده ویزه آیالات متحده آمریکا بر اساس دستور ریس جمهور این کشور مسول به نتیجه کشانیدن این پروسه است و بدون شک که امریکا به عنوان یکی از قدرت های بزرگ دنیا مسولیت و مکلفیت های جهانی دارد و خود را ملزم به اجرای آن میداند. بناءً این دور از گفتگو ها خیلی حساس خواهد بود در یک داوری میتوان گفت که ممکن زلمی خلیلزاد درین دور مذاکرات به یک سلسله توافقات دیگر دست یابد اما به نظر نمی رسد که دوره هفتم مذاکرات دور آخیری باشد بلکه ممکن توافقات کلی روی یک توافق نامه جامع بیشتر از این دوره مذاکرات را به خود اختصاص بدهد.
درین موضوع همچنان شک نیست که ایالات متحده آمریکا بدون در نظر گرفتن جایگاه حکومت افغانستان و مسایل مورد نگرانی وی هیچ تصمیم یک جانبه نخواهد گرفت . زیرا تصامیم یک جانبه گرفتن ابعاد جدید این قضیه را بر ملا کند که این طور رسیدن به یک توافق کلی میان آمریکا و نماینده گان طالبان را به کندی مواجه نموده و از جایگاه ، مسولیت و مکلفیت ایالات متحده امریکا بکاهد. این چیزیست که به هیچ وجه سیاستگذاران ایالات متحده بخصوص اداره ترامپ آنرا نمی خواهد.