څلورمه برخه
* * *
تواب تر پړي لاس تاو کړ، د څاه د څرخ غنجا شوه، ډکه بوکه راوخته، جُوجُو د رڼو اوبو پر سر ناست و.
تواب په بيړه وويل:
_په څاه کې دې څه کول؟
جُوجُو ټوپ کړل، د هلک پر اوږه کېناست:
_له څونګښې مې مالومات غوښتل، ژوند يې سخت و، په تياره کې اوسېده، خو شکايت يې نه درلود، ويل يې چې ښه ده، انسانان نه وينم.
تواب ډکه بوکه په سطل کې تشه کړه، سطل يې کوچني سخوندر ته کېښود.
جُوجُو وويل:
_ښه يې نه ساتې. ورته وګوره، وربوز يې له اوبو نه پورته کېږي.
تواب په بيړه وويل:
_ پلار مې.
جُوجُو ورک شو.
باتور په چوتره کې ودرېد، په زوټه يې وويل:
د مېلمنو د کوټې کونجي (کيلي) راوړئ!!
ډنګره ښځه په بيړه له کوټې راووته. په سره سپڼسي کې پېيلې کونجي يې سړي ته ونيوله.
باتور له کلا ووت.
تواب ګړندي ګامونه واخيستل، د مېلمنو کوټه د کلا په دېوال پورې نښتې وه. هلک کوټې ته ور ننوت، نيکه د اوږدې کوټې په بر سر کې ناست و، له مېلمه سره يې خبرې کولې.
تواب سړي ته لاس ورکړ، وره ته نږدې کېناست. مېلمه ته يې وکتل، تياره وه، څېره يې ړنګه ښکارېدله. پلار يې راغی، د ګاز پر ډبې پورې تړلې جالی ته يې اورلګيت ونيو، له فشس سره پر سړي ژېړه رڼا ولوېده. مېلمه له عمره پوخ و، ول ول خيرنه لونګۍ يې تړلې وه، د تورې پزې پر پلنه څوکه يې د کالدانې داغ ښکارېده.
د تواب زړه تنګ شو، کور ته لاړ، مور يې پر نغري د بخار دېګ اېښی و، لندو بوټو خوله نه اخيسته، ښځه په لوګي کې پټه وه.
تواب د تراکتور ټيلې ته ورغی، ګېلنه يې راپورته کړه، بېرته نغري ته راغی، ګيلنه يې کږه کړه، تر بوټو شنه لمبه راتاوه شوه.
تواب خپلې مور ته وکتل، په سترګوکې يې د دېګدان لمبه ښکارېدله.
تواب يوه شېبه ودرېد، بيا يې په سر کې څړېکه شوه، نرۍ درد يې تر تندي پورې راغی، کوټې ته لاړ، اوږد پرېووت.
وخت ووت. له چوترې يې د پلار غږ راغی، د تواب پوښتنه يې کوله. تواب دالان ته ننووت، بدنۍ او چلمچي تيار ول. نېغ د مېلمنو کوټې ته لاړ، د مېلمه له لاسونو خړې اوبه تويې شوې.
پر دسترخوان د لندې ډوډۍ دوې کاسې کېښودل شوې. تواب وره ته نږدې کېناست. مېلمه ته يې وکتل، له هرې ګولې وروسته به يې د لاس يوه يوه ګوته څټله، د غوښې وار شو، د تواب تره پر يوه هوار پاستي، غوښه په څلورو برخو تقسيم کړه، مېلمه ته يې وکتل:
_ستا يې تر څو؟
مېلمه په ډکه خوله وويل:
_تر لسو.
سړي له يوه سره حساب پيل کړ، يو، دوه، درې…. ده به په هره برخه غوښه خپله ګوته اېښودله، لسمه شمېره پر يوه غوړه برخه راغله، هماغه برخه غوښه يې د مېلمه تر مخ کېښوده. پاتې برخې هم په همدې توګه تقسيم شوې. ښه شېبه ووته، ژامې خوځېدلې. تواب د خپل پلار غږ واورېد:
_درغله.
ور ويې کتل، مېلمه ته يې يوه غټه ګوله نيولې وه.
مېلمه وويل:
_بس دی، نه يې شم خوړلی. خو د باتور لاس هماغسي په هوا کې پاتې و، مېلمه ګوله ور واخيسته.
د تواب تره هم په پاستي کې غوښه ونغاړله، غټه ګوله يې ترې جوړه کړه، مېلمه نه خوړله، خو د تواب تره ټينګار کاوه چې د پسه لم دی. سړی مجبور شو. ملک هم په زور سپينه غوښه ورباندې وخوړه.
د تواب اوږه درنه شوه، جُوجُو وويل:
_مېلمه يې په ډېره غوښه مړ کړ.
تواب په ټيټ غږ وويل:
_دا زموږ رواج دی، د مېلمه عزت کوو.
شېبه وروسته دسترخوان ټول شو، تواب د لاس اوبه ور واچولې، بيا په چايو پسې لاړ، کله چې بېرته راغی، مېلمه په خوند يوه کيسه را اخيستې وه:
_ياره ملکه اجب سوډر شی و، د کلاشينکوف دوه ګولۍ يې خوړلې وې، خو بيا يې هم چاړې ته ځان نه ورکاوه.
ملک په خبره کې ور ولوېد:
_څنګه دې وموند؟
سړي په خوند وويل:
_بس، چا راته وويل چې د بدي دار ورور دې ځنګله ته وتلی، ما هم کلاشينکوف را واخيست، يوه دره مې پسې وغوښته، خو پيدا مې نه کړ، بيا خدای مهربانه شو،د تبر غږ راغی، ورغلم، د يوې څېړۍ له تنې مې ور وکتل، شريف يوې وچې ونې ته تبر نيولی و. بس، همالته ورته پرېوتم، د کلاشينکوف زخه مې ورته سيخه کړه، ټک، ټک، سړی بوڅ را واوښت. منډه مې ور واخيسته، په ګېډه کې لګېدلی و، خو لا يې هم چاړې ته ځان نه ورکاوه، په ډېر زامت مې ستونی ور پرې کړ.
د تواب اوږه درنه شوه.
جُوجُو وويل:
_ولې؟
تواب په خبره کې ورولوېد:
_نه پوهېږم.
نيکه وخندل:
_ياره عبدالرحيمه ، نر کار دې کړی، زمری يې، زمری.
مېلمه په خوند وويل:
_اوس به ګلاب شاه ته مالومه شوې وي چې بدي څه ته وايي!
نيکه په خبره کې ور ولوېد:
_ګلاب شاه دې ونه موند؟
_نه په خدای، چا ويل چې ايران ته تښتېدلی. بس، په کومه ورځ چې يې زما ورور را وويشت، له هماغه ساته ورک دی. خو ښه شو، ما يې هم د ورور ستونی ور پرې کړ، خلاص په خلاص.
د نيکه خندا پورته شوه:
_ياره عبرالرحيمه ، زمری يې زمری.
جُوجُو وويل:
_زمری څه ته وايي؟
تواب وويل:
_يو حيوان دی.
_نو مېلمه ولې د دې نوم په اورېدو وپړسېد؟ حتما به کوم ښايسته حيوان وي.
_نه، زموږ د مکتب په کتاب کې يې عکس شته. ببره، بدشکله څېره لري.
جُوجُو وويل:
_ته به نه يې خبر، بوی به يې ښه وي؟
_که داسې وای، نو پر خوله او پزه به يې مچان نه راټولېدای.
_هوښيار به وي؟
_نه، يوازې په ښکار کې پياوړی دی، نور ژوندي ساري وژني.
جُوجُو وويل:
_بيا خو دې نيکه سم ورته وايي، مېلمه په رښتيا هم زمری دی.
د نيکه غږ راغی:
_وه هلکه، څنګه لکه مچ له ځان سره بنګېږې؟
تواب وارخطا شو:
_هېڅ ، هېڅ.
په منډه د باندې ووت، کلا ته ننوت، په چوتره کې غلی کېناست. چوپه چوپتيا وه، پورته په رڼو ستورو کې د طيارې سور څراغ مړ او بل کېده.
جُوجُو وويل:
_ښه نو، زمری مو د غيرت نښه ده؟
هلک غلی و.
جُوجُو وويل:
_په تاسو کې قتل څومره اسانه دی.
هلک په خبره کې ور ولوېد:
_خپل وار (بدل) يې واخيست.
جُوجُو وويل:
_قتل ګلاب شاه کړی و، ورور يې څه ګناه درلوده؟
تواب په خبره کې ور ولوېد:
_سر دې مه خرابوه، دلته سل کلنې بدۍ پاتې دي، مړی نيکه کړی وي، غچ يې له لمسيانو اخلي.
ناڅاپه ډزې شوې، دوې، درې دقيقې پرله پسې ډزې. تواب له چوترې ټوپ کړل، په منډه له کلا ووت، نيکه او د تواب پلار هم د باندې ول، د مېلمه درک نه و.
نيکه په بيړه وويل:
_توابه زويه، له مېلمه سره پاتې شه.
تواب کوټې ته ننوت، مېلمه دېوال ته غلی ناست و، وارخطا ښکارېده، وروسته يې د ګاز ډبې ته لاس ور وغځاوه، تياره شوه.
تواب وويل:
_ډزې په کلي کې دي.
د مېلمه وارخطا غږ يې واورېد:
_تا ته د بدۍ زور نه دی مالوم.
د ښځو چيغې شوې، تواب کړکۍ خلاصه کړه، د کلي له مينځه کوکې راتلې.
تواب وويل:
_مه وېرېږه، په تاپسې نه دي راغلی.
ځواب يې وانه ورېد.
تواب د باندي ووت، په کوڅو کې بل څراغونه ګرځېدل. مخکې لاړ، د کلي مينځ ته ورسېد، خلک راټول ول.
تواب اخوره ته وخوت، پر يو چا سپين څادر هوار و، د څادر يوه برخه په وينو سره وه. له څنګلوري کوره د ښځو کوکې راتلې.
* * *
د تواب اوږه په شدت وخوځېده. نيغ کېناست، سترګې يې وموښلې، جُوجُو و، تواب په بيړه وويل:
_دا دوې ورځې چېرته وې؟
جُوجُو په خبره کې ورولوېد:
_هله! تنور وګوره!
تواب په حيرانۍ ورته وکتل.
جُوجُو وويل:
_په لښتو او خوشايو کې د دهشکې مرمۍ پرته ده.
هلک ولاړ شو، دالان ته يې منډه کړه، د خپلې مور له لاسه يې اورلګېت ونيو، ټيټ شو، له تناره يې لښتې راوايستې، د دهشکې په ژېړه مرمۍ کې د بيګاني انګار سره رڼا ښکارېدله. هلک توده مرمۍ د تناره پر غاړه کېښوده. ښځو ته يې وکتل، د ټولو سترګې رډې راختلې وې.
خور يې چيغه کړه!
_دا ټول ستا له لاسه.
تواب په خبره کې ور ولوېد:
_چټياټ مه وايه!
مور يې وويل:
_ته بايد خطرناکه شيان په لښتو کې پټ نه کړې.
د تواب تندی تريو شو:
_زه نه وم خبر.
خور يې وويل:
_نو پېريانو احوال درته راووړ چې په تناره کې مرمۍ ده؟
تواب په منډه له دالانه ووت.
جُوجُو وويل:
_اه! په دې شنه سهار مې د خولې خوند در بد کړ.
هلک اوږد وغځېد.
جُوجُو وويل:
_پوهېږم، بيځايه يې ملامت کړې، څه چې وينو، ډېر وخت رښتيا نه وي.
هلک چت ته کتل.
د جُوجُو غږ يې واورېد:
_اوس به ستا د پوښتنې ځواب درکړم، په سفينه کې يوه تخنيکي ستونزه پيدا شوې وه، يوه ورځ يې کار وغوښت، بله ورځ څو کليو ته په تحقيق پسې لاړم.
تواب هماغسې غلی و.
جُوجُو وويل:
_تندی دې سم ونيسه، خوشاله اوسه چې اور يې نه و بل کړی.
له چوترې د نيکه غږ راغی:
_بلا ، وه بلا! د اوداسه اوبه راوړه.
جُوجُو وويل:
_هو رښتيا! هغه سړی يې ولې ستاسو په کلي کې وويشت؟
_دلته يې د ترور کور دی، مېلمه راغلی و. راتلونکې جومه يې مرکه ده.
جُوجُو وويل:
پوه نه شوم؟
_له شاوخوا کليو سپين ږيرې راټولېږي، غواړي چې دا دښمنې ختمه کړي.
د جُوجُو سترګه وځلېده:
_ښه کار دی، خو دوی بايد له اوله د پېښې مخه نيولې وای، اوس به ولې مړی کېده. پټيو ته د چرګوړو د اوښتو او له ډزو را وروسته دواړې خواوې ځړېدلې شونډې ګرځېدې، خو هېچا هم سر پسې ونه ګرځاوه.
هلک ته غوسه ورغله:
_تاته هېڅ هم سم نه ښکاري.
جُوجُو وويل:
_اه! تر اوسه خو سم نه شم ورته ويلای، خو دې مرکې تمه راته پيدا کړه، ليکم يې، د دښمنيو حل ښه خبره ده.
جُوجُو غلی شو، يو دم يې پر دېوال لاس تېر کړ، ورو يې وويل:
_ځينې خبرې مې راټولې کړې دي. لومړۍ به د شيرو د کلا کيسه راواخلم. څو سپين ږيري د اخورونو پر سر ناست ول، زړې کيسې يې را اخيستې وې، توره، پټکی او شملې يې يادولې، ځانونه يې د دنيا تر ټولو خلکو غيرتي بلل.
تواب په خبره کې ور ولوېد:
_نو ته يې نه منې؟
جُوجُو وويل:
_اه ګرانه، زما خبرې لا نه دې خلاصي.
تواب بکس ته لاس ور وغځاوه، يو کتاب يې را ويست، پاڼې يې واړولې، په غوسه يې وويل:
_دا زموږ تاريخ دی، ورته وګوره، څو وارې مو هندوستان نيولی، د ايران تر اصفهانه رسېدلي يو، د افتخار خبره يې نه بولې؟
جُوجُو وويل:
_زه به د خپلو خلکو يوه کيسه درته وکړم، موږ خوراک نه لرو، بس، په کال کې يوازې يوه شنه پاڼه خورو، دې ته د فکر پاڼه وايي، که يې څوک ونه خوري، نو ماغزه يې جام پاتې کېږي او هېڅ هم نه شي کولای، خو د دې پاڼې پيداکول دومره اسانه خبره نه ده، بل ستوري ته به پسې ځې، هلته شيشې ته ورته بوټي دي چې موږ يې نه شو ليدلی، دا بوټي مو يو دم تر ځان راتاوېږې، بس! د ژوند تر پايه نه شو ترې خلاصېدی. زموږ د ستوري ځوان موجودات په دغه بوټي پسې ځې، خطر ويني، خو د نورو له پاره قرباني ورکوي، دوی بايد د ستوري وړو، زړو موجوداتو ته دا پاڼه راوړي.
يوه ورځ مې پلار خواشينی ناست و، علت مې وپوښت، را ياده يې کړه چې اور اخيستلو ته يې لنډ وخت پاتې دی، خو تر اوسه يې د فکر پاڼه نه ده راوړې، ومې ويل چې د نيکه مېړانه درته بس ده، نيکه د ستوري په ټولو موجوداتو کې نوم لري، ده په خپل ژوند کې زر پاڼې راوړې، زر پاڼې! تر اوسه يو موجود هم د دومره پاڼو په راوړلو نه دی توانېدلی. پلار مې لنډه را ياده کړه چې نيکه ته درناوی لرم، خو زه هم (زه) يم، ما د خپلو همجنسو له پاره هېڅ هم نه دي کړي، بس، يو مصرفي موجود يم چې تل مې د نورو پاڼو ته سترګې نيولې دي.
جُوجُو غلی شو، سترګه يې وځلېده او ويې ويل:
_ګرانه! په تېرو وياړ ښه دی، خو تاسو راتلونکو ته څه پرېښي؟ اوسني هم بايد يو څه وکړي.
تواب غلی و.
جُوجُو بکس ته وکتل، بکس له ځمکې پورته شو او د هلک سترګو ته ودرېد، جُوجُو وويل:
_ورته وګوره! د پاکستان نوم ورباندې ليکل شوی دی.
تواب په حيرانی ورته کتل.
جُوجُو وويل:
_ډاډه يم، واسکټ او جامې دې هم له پاکستانه راغلې دي، پيالې ته وګوره، د ايران ټاپه ورباندې ښکاري، د پلار، نيکه تړلي ژېړ پاجونه (هندوستانۍ پګړۍ) چې د غيرت نښې يې ګڼي، هم د نورو دي، ان ستن او تار هم نه شي جوړولای، تاسو د کلي تر ټولو شتمن ياست، خو لا اوس هم ډوډۍ په خوشايو پخوئ.
تواب غلی و.
جُوجُو وويل:
_د بشر د هوساينې له پاره مو څه کړي دي؟ هېڅ! بالعکس، تل په نورو متکي ياست. که يوه ورځ سرحد درباندې بند شي، له لوږې به مړه ياست.
هلک غلی و.
جُوجُو وويل:
_پاتې کيسه واوره، سپين ږيري لا په غيرت کې غږېدل چې يوې زړې ښځې يو نهه_ لس کلن ماشوم راووست، ماشوم ګيډې ته لاس نيولی و او له درده يې ټوپونه وهل، يوه سپين ږيري د خپلې خولې لاړې د ماشوم په خوله کې ور وڅڅولې، ماشوم بېسده پرېووت، بوډۍ دعاوې کولې، ويل يې چې له پرونه را ايسته يې داسې کرار نه و لېدلی، څو ځوانان راغلل او ماشوم يې ځنځولۍ نږدې کور ته ورساوه.
يوه بل بوډا بيا د خوب کيسه تېره کړه، ويل يې چې غم مه کوئ، بيګامې خوب ليدلی، په وطن کې به فقر، جګړې او ټولې بدبختۍ ختمې شي.
د بوډا د خوب کيسه لا نه وه خلاصه چې له نږدې کوره د ښځو کوکي راووتې، هلک مړ و.
جُوجُو غلی شو، تواب په حيرانۍ ورته کتل…
جُوجُو وويل:
_اه ګرانه! په اټکلي ژوند، غټو غټو خبرو، لاړو او خوبونو وطن نه جوړېږي.
له چوترې د نيکه غږ راغی:
_بلا! وه بلا! ړنده يې! بيا دې ساده چای راوړی.
تواب په بيړه جُوجُو ته وکتل.
جُوجُو وويل:
_ما څه نه دي کړي.
پنځمه برخه بله دوشنبه خپرېږي
خوندور ناول دی خو دا جوجو ځوانیمرګ هوښیاري حیران کړم چې پاکستان، ایران او هندوستان پیژني خو زمری نه پیژني. کیدای شي دا ټایپي تیر وتنه يي. نه پوهیږم، ولله اعلم