تګ / اجمل پسرلی

اسحاقزی صاحب، د ( تګ) کیسه سیمبولیکه کیسه ده. دوړې د بدبختۍ او جهل سیبمول دی چې پر وطن راالوتې دي او کاغذ د علم نخښه ده چې په هوا کړی یې دی. خلک بیا په خپلو کې په خبرو نه سره پوهیږي، یو د جنازې پوښتنه کوي او بل پرې خبر نه دی. پر شملې خوله پټول دا مفهوم لرلی شي چې پر غم مو خولې پټې دي او وضاحت نه غواړو. کله چې بدبختي راشي نو خلک پرته له دې چې سم فکر وکړي په یوه خوا ځغلي، لکه موږ تاسو چې مهاجر شوو، خو هغه خوا د هدیرې لوری دی. په هدیره کې بیا ماشومان چې نوی نسل دی هیلې لري د دوی هیلې هم په کاغذونو کې دي خو دا کاغذونه هم ټولو ته نه رسیږي، ښایي یو یې ترلاسه کړي یا یې په کش و ګیر کې څیرې کړي. په دې بدبختۍ کې د خلکو اسره یوازې خدای پاک دی او د هغه په نوم بیا مفته خیر غواړو. بل ماشوم بیا اوبه چې د ژوند نخښه ده پر قبر تویوي چې مرګ دی او خیر غواړي، دریم بیا بې پلاره دی بدبختۍ بې وسه کړی دی
بل اسمان ته ګوري خو هلته هم لکه په ازل کې چې مو جګړه په نصیب وه کاغذبادونه په جنګ دي. دا هم یوه بې مفهومه جګړه ده چې خلک یې په نتیجې پسې منډې وهي او ښایي یو یې هم نتیجه ترلاسه نه کړي. زوړ نسل که له مرګه پاتې شوی دی بیا هم د غونډۍ په لور روان دی، غونډۍ هغه ځای دی چې ډيرې خاورې پرې انبار دي، وکتل شي چې د دې ډيرو خاورو سر ته به وخیږي؟ له بدبختیو به خلاص شي؟ دوړې دي نو خدای خبر،!!!!!!!!.
اجمل پسرلی