پر مخامخ ولاړ ماشوم یې تر ډیره سترګې ګنډلې وې.
تاو را تاو شو او بیا یې شونډې په خوځیدو راغلې. په بند بند غږ یې ویل:
پښې مې هسې هم پرې شوي.کفن مې لنډ ونیسئ. دې زوی سره مې تیر اختر هم بې وعدې شوی وم. دا ځل د اختر له کالیو پاتې نشي!
جلال اباد
د زمري ۲۹مه،۱۳۹۴