عبدالکریم خُرم –
هر چند دعوت به هوشیاری در زمانیکه به شدت بر طبل نفرتها و انتقام ها کوبیده میشود چندان خوشآیند تمام نمیشود، اما مسوولیت انسانی و ملی ام مرا به آن وامیدارد تا مردم رنجدیده ام را به هوشیاری دعوت کنم.
حملۀ تروریستی سه شنبه گذشته در کابل تعداد زیاد هموطنان بیگناه ما را به خاک و خون کشانید و ملت ما را سوگوار ساخت. متأسفانه اینگونه وقایع همه روزه در اطراف جریان دارد و فرزندان این وطن به نامهای مختلف به کام مرگ فرو میروند.
در حقیقت مردم ما قربانی یک بازی جنایتبار و خونین گردیده و در یک دام خطرناک گیرمانده اند. اگر ما عمق این بازی را درک نکنیم یقیناً روز بروز بیشتر در آن غرق میشویم.
بعد از انفجار سه شنبه گذشته، خلاف معمول و بسیار زود، در رسانه های اجتماعی عکسها و ویدیو های عاملین آن توأم با شعارهای زننده به نشر رسید. در مقابل مردم ما بر حق عکس العمل نشان دادند. از آن جمله رحمت الله نبیل رئیس پیشین ریاست عمومی امنیت ملی نوشت که افراد سرشناس گروه حقانی که در بند قرار دارند و محکوم به اعدام شده اند در جواب این کشتار باید اعدام شوند، این حرف را بعداً مسوولین برحال دولتی نیز تکرار کردند.
درست است که آدمکشان مطابق فیصلۀ محاکم کشور اعدام شوند، اما مشکل اساسی عبارت از نوعیت جنگ حاضر و نحوۀ برخورد با آن است.
اگر جواب خشونت با خشونت به این جنگ پایان داده بتواند باید برای نجات مردم بیگناه از آن کار گرفت اما جای تأمل اینست که اینگونه نخواهد شد. آیا انجنیر صاحب نبیل به یاد ندارد که لطیف الله مسید که برای صلح آمده بود توسط امریکایی ها به زور از نزد افرادش ربوده شد و با رویکار آمدن حکومت جدید توسط همان امریکایی ها به حکومت پاکستان سپرده شد؟ اگر ما میدانیم که انفجار سه شنبه گذشته را گروه حقانی انجام داده است و این گروه از راولپندی و اسلام آباد رهبری میشود و اگر رئیس اردوی امریکا گروه حقانی را دست راست آی-اس-آی میداند پس چرا لطیف الله مسید را به نظامیان پاکستانی سپردند؟
رئیس جمهور سابق زمانی زندان بگرام را به فابریکۀ طالب سازی تشبیه کرده بود. یکی از عاملین کشتار سه شنبه بگفتۀ خودش در بگرام بوده و در آنجا شکنجه و توهین شده است. آیا اینگونه نیست که بعد از دورۀ آمادگی ذهنی و روانی انسانهای متنفر شده از مردم و نظام خود در آموزشگاه آی-اس-آی تعلیم قتل و کشتار می بینند و بعداً به افغانستان فرستاده میشوند؟ اگر چنین است پس چرا امریکا همزمان با سپردن چند بال طیارۀ سوپرتکانوی به اصطلاح حامد کرزی “بمبیرک” مانند به حکومت ما، به پاکستان طیاره های F-16 را به فروش میرساند؟
آیا در گذشته، حتی در زمان طالبان افغانستان به اندازۀ امروز در برابر پاکستان ضعیف بوده است؟ ما که با ایالات متحده قرارداد امنیتی امضاء کرده ایم چرا هر روز شاهد پیشروی های پاکستان و عبور آنها از خط دیورند میباشیم؟ کسانیکه در جریان لویه جرگۀ مشورتی کمیته به کمیته می گشتند و به نفع قرارداد امنیتی تبلیغ میکردند امروز کجا هستند؟ آیا مخالفین قرارداد امنیتی وابسته های پاکستان و ایران خوانده نمی شدند؟ آیا امروز با وجود قرارداد امنیتی، پاکستان چندین مرتبه در برابر ما جسورتر نشده است؟ آیا وضعیت اقتصادی ما بدتر نشده است و بالآخره همان نشده است که رئیس جمهور پیشین میگفت که بدون پیش شرط صلح امضای قرارداد امنیتی باعث خواهد شد تا امریکایی ها در پایگاه های خود مصوون و مامون نشسته باشند و افغانها همه روزه کشته شوند؟
حکومت باید قبل از تکرار شعار های انتقامجویانه به عمق بازی و فاجعۀ حاضر متوجه شود و راه بیرون رفت از آن را جستجو کند. راه بیرون رفت از حالت فعلی آنست که از امریکا پرسیده شود در افغانستان به سراغ چه آمده و مشغول چه چیزی میباشد؟ من شک دارم که امریکا بعد از سپری شدن انتخابات خودش مایل باشد تا حکومت فعلی افغانستان ادامه پیدا کند. سوال از قبل تهیه شده ایکه در جوابش جان کیری به تفصیل از پنجساله بودن توافق رهبران حکومت وحدت ملی سخن گفت و وجهۀ حکومت فعلی را به حداعظمی خدشه دار ساخت و داعیۀ طالبان را که حضور و مداخلۀ امریکایی ها را بهانۀ برای ادامۀ جنگ خود تراشیده اند قوی تر نمود. خشونت به اصطلاح طالبان در زمانی کسب شدت نموده است که سوالها در مورد مرگ و حیات رهبر جدید شان جدی تر از هر زمان دیگر مطرح میباشد.
ویدیوهای تبلیغاتی ایکه بگونۀ اعلانات تجارتی از یک مرجع نا معلوم به تلویزیونها داده میشوند و در مقابل نشر آن ماهانه پول گزاف به آنها پرداخته میشود بنوبۀ خود خشونت و انتقامجویی را تبلیغ مینمایند.
در نتیجه میتوان گفت که مذاکرات صلح فریبی بیش نیست و امریکا در افغانستان فعلاً ادامۀ جنگ و گسترش دامنۀ خشونت را میخواهد. خاک افغانستان برای امریکا درین بازی مرگبار حیثیت پایگاه و مردم آن، حیثیت چوب سوخت آتش جنگ را دارد.
بنابرین جواب خشونت با خشونت درد ما را دوا نمی کند بلکه ما را بیشتر به قعر پرتگاه فرومیبرد. هوشمندی و اتحاد ما میتواند باعث نجات ما گردد.
سخنان واقیبینانه وهوشمند هست اګر همه افغانها از هو شیاری و تفکر عمیق کار نګیرند و در مورد وحدت افغانها کار نشوند وضعیت فعلی از بد بدتر خواهد شد مثال بر جسته اش کشور سوریه عراق یمن سومالی نایجیر وامثال انها است بنا درین مورد باید از عقل وفهم عمیق کار ګرفته شود نه از احساسات که وطن عزیز مارا بدین وضعیت بدی مبتلا کرده هست
به امید صلح وارامش دوا مدار در کشور عزیز مان افغانستان
با تایید تحریری جناب عالیقدر خرم صا حب
عنوان ذیل را مطالعه نمایید میدانید که موضوع در کجا هست
http://www.taand.comکلتورد پالمیرا تاریخي محراب په لندن کې نندارې ته اېښودل شوی
بلی هوشمندی و وحدت حکام وعلما عوامل سازنده ونجات دهنده ملت مؤمن است ونباید برای اغراض و امراض شخصی و ګروهی این ملت معزز به بیراهه ، نفاق و تعصبات متعفن جاهلی کشانده شود.
افغانان سوله ، اوصلحه غواړی نه جنګ نه جګړه، افغانان سوله غواړی نه بدل اوانتقام، اوهغه پخوانی او اوسنی لوړپولی چارواکی چه دانتقام اوخشونت خبری کوی، هغوی یا سیاسی پوهه اوتجربه نلری او یا په دغه خبرو افغانانانو ته ځان سپین او پاک معرفی کوی، معنی داچه (زه د ای اس ای سرسخت ضد اودښمن یم)، مګر دغه ډول ورور او ورونه دیی په دیی ښه پوه شی چه دوی خپل شوم امتخان ورکړیدی، افغانان اوس هوښیاره دی او په دغو خبرو نه غولیږی.
که دغه اخرنۍ چاودنه دپاکستان، ایران، ځناورو داعیشیانو، طالیبانو اویا دشمالی ټلوالی دځینوخفیه سرچینو لخوا شوی وی باید
په ډیر دقت اوغور سره وڅیړل شی، که چیرته دغه کړنه کورنۍ وه، نو باید په خپل کور کی یی حل کړو،
اوکه دغه کړنه اوکړنی دپاکستان له طرفه اواړخه وی، نو وروسته باید ولسمشراودهغه دوه معاونین، اودولسی جرګی اومشرانو جرګی ریسانو سره یوځایی نیویارک ته ولاړ شی، اوهلته دیی دملګرو ملتو دفتر ته رسمی شکایت وکړی، تر هغه وخته چه ملګرو ملتو ستاسی په شکایت پریکړنده اقدام نه وی کړی، تر هغی پوری افغانستان ته مه راځی.
ځکه پاکستان نوره زما او ستا خبره نه اوری اونه یی منی، اویا داچه پاکستانی چارواکی دبل چاغلامان دی او دخپلو غلامانو څخه ډاریږی، اوبل داچه په نړی کی پاکستان دپیسو دورکړی په مقابل کی ډیر بی غیرته هیواد دی..
نوښه خبره به دا وی چه نور خپل آواز نړیوالو ته اوباسو، ترڅوبه په چپه خوله ناست یاستو اودخپلو بچیانو، تورسرو اوورنو دوینو بهیدل هره ورځ په خپلو سترګو ګورو، دا دا معنی لری چه مونږ نه مشر لرو او نه حکومت؟
په اخر کی وایم په اوسنی نړی کی باید مونږ ډیرهوښیار اوزیرکه ووسو ځکه دسیاست تعریف هره ورځ بدلون مومی
مړه اوبرباد دی وی دنړی تور، سور، ژیړ، سپین اوپه نورو رنګونو کی بد شکله تروریستان
په احترام
زه شخصا د جناب خرم صاحب د خبرو سره موافق یم، په افغانستان کې اوس شپون هم پدې پوهیږي، چې امریکا څه لوبه روانه کړیده، پاکستان پدې لوبه کې د یو مزدور او اجیر حیثیت لري، افغانان که غواړي، چې په هېواد کې یې سوله حاکمه شي باید اول له امریکا سره خبره سپینه کړي، خو که مونږ د حکومت نه ددې حساب کتاب تمه لروو بیځایه خبره ده، پدې کې شک نشته چې کرزی صاحب د امریکا سره د اړیکو په خړپړتیا کې پر حقه وو، خو دا هم باید هیره نکړو، چې د امریکا په وړاندې د کرزي صاحب د ترخې پالیسي په وجه افغانانو ډیر زیان هم وکړ؛ لکه په نظامي او اقتصادي برخه کې افغان حکومت ته نه پاملرنه، دده په وړاندې د جنګ سالارانو ملاتړ کول او داسې نور… زه فکر کووم چې کرزی صاحب ملامته پدې نه وو، چې ولس ته دی مسوول وو او د یو ولسمشر په توګه هره ورځ د بیګناه افغانانو په فاتحو کې له ګډون څخه نور ستړی شوی وو… که چیرته د کرزي صاحب په وخت کې یو بل ملي خوځښت رامنځته شوی وای او په امریکا یې د یو ملت په توګه فشار وارد کړی وای، هم به یې وړ اغیز درلود او هم به یې د رسمي رهبري کار اسانه کړی وای، یعنې کرزی به دې ته نه مجبوره کیده، چې خپله د امریکا مقابلې ته ور ودانګي؛ بلکه د یو دریمګړي رول به یې لوباوه، امریکا ته یې هم ویلی شوی، چې په پالیسي ته دې بدلون ورکړه، ځکه زه نور نشم کولی، چې شپه ورځ د ولس په وړاندې ودریږم او د امریکا له ناسمو پالیسیو څخه دفاع وکړم، نو امریکا مجبوره وه چې خپله پالیسي یې بدله کړې وای، ځکه چې د یوې بلوا سره مخ وه؛ له بده مرغه د کرزي د حکومت په وخت کې د دې ډول ولسي رهبري تشه ددې لامل شوه، چې کرزي خپله د امریکا مقابلې ته را ودانګل… اوس هم هماغه وخت دی، یو قوي ولسي زعامت باید رامنځته شي، تر څو په امریکا باندې فشار راوړي او ددې کار لپاره له کرزي صاحب څخه وړ شخص مو نه پخوا درلود او نه یې اوس لرو او ښه خبره داده، چې د کرزي په امریکا ضد هره خبره باندې ولس باور کولی شي، ځکه چې د خپل حکومت په دوران کې یې هم د امریکا په وړاندې محافظه کاري ونکړه… او که مونږ فکر کوو، چې حکومت دې دا کار وکړي، دا ناشونې پدې ده، چې د حکومتي چارواکو په وړاندې د امریکایانو ځواب پخوا هم دا وو، چې نه دې د پوځ معاش درکوم، نه د معلم معاش درکوم او که وغواړم په شپږو میاشتو کې طالبان هم کابل ته درته راولم؛ خو د ولس په وړاندې دده پلار دا خبره نشی کولی، هیله ده چې د امریکا په وړاندې په کور دننه یو معقول، ملي ګټو ته ژمن ملي خوځښت رامنځته شي او که مونږ ددې پرځای چې د حکومت مجبوریتونه درک کړو، یوازې په حکومت فشار اچوو، هیڅ پایله به تر لاسه نکړای شو، حکومت به لا پسې کمزوری شي او د حکومت کمزورتیا ددې لامل کیدای شي، چې د خپلې بقا لپاره امریکایانو ته فناه وروړي.
زه یوه شي ته ډېر حیران یم چې دغه سړی به ولې د یوه درانه، سنګین او غیرتي ولس په ژبه چې دی او د ده په څېر ډېر نور یې په نامه او استازیتوب تر وزارتونو پورې رسېدلي ول لیکل نه کوي او ځي ځي د پردیو په ژبه لیکل کوي. دا خلک داسې فکر نه کوي چې آیا (یوازې یوه) پاړسیوان هم کله پښتو لیکل کړي دي؟ کله چې د تاند په څېر ممبر وي، نور وي نور وي او بیا یو پښتون راپورته کیږي په ژبه یې لیکل نه کوي نو سړی نه پوهېږي چې خپل سر ته سوکان ونیسي که د بل؟ زه خو په دې پاړسو نه پوهېږم نو فکر کوم چې ضروري نه ده چې زه دې په پردۍ ژبه دا یا نورې لیکنې ولولم.
I am fully agree with Mr Khoram says.
We need to know our teal enemy and use our wisdom.