حمکتيار او د پغمان ماڼۍ/ نجيب الله آزاد

ګلبدين حکمتيار د مسعود او رباني ترڅنګ يو له هغو لومړنيو څېرو څخه دی چې د يوه ارام او سوکاله افغانستان په وړاندې يې توپک راواخيست. په دې کې هيڅ شک نسته چې د هغه مهال په مجاهدين او نن په توپکسالارانو مشهورو کسانو شمېر بېخي ډېر دی، اما د پاکستان په ځانګړي لمسون او مرستې د افغانستان په بربادۍ کې تر ټولو ستر او پراخ رول ګلبدين حکمتيار، برهان الدين رباني، احمدشاه مسعود او عبد رب الرسول سياف درلود. اوس چې ښاغلی حکمتيار د افغانستان له دولت او ولس سره سولې ته غاړه ايښې دا د نوموړي احسان نه بلکې د افغانستان د ولس احسان دی چې نوموړی هم د نورو توپکسالارانو او د افغانستان د خلکو د دوښمنانو په څېر بښي. څرنګه چې په دې هېواد کې هېڅکله انتقالي عدالت نه دی پلي شوی نو ولس پرته له دې چې د خپل هېواد، بچيانو او مشرانو قاتلين وبښي نه بل وس لري او نه هم چاره.

دا چې ښاغلي حکمتيار په تېرو پينځه لسو کالونو کې د افغانستان دولت او يا هم ولس ته هېڅ ډول تمايل نه دی ښودلی ښکاره، څرګند او واحد لامل يې نوموړي ته د بُن په ناسته کې ونډه نه ورکول و. طالبانو د نظام په وړاندې د شمالي ټلوالې او هزارګانو پر پرتله اسلامي حزب ډېر وجنګېد نو ويلی شو چې د دوی ټولو تګلاره او موخه يوه وه او هغه د طالبانو په وړاندې جګړه او د هغو نظام نسکوره ول و چې دا کار د بي ۵۲ په مرسته ترسره شو. خو د ځانغوښتنې او عقديي طبېعت د لرلو له کبله ښاغلی حکمتيار هېڅکله د شمالي ټلوالې په څېر ځېرک و نه خوت او و نه توانېد چې پر طالبانو له بريد وړاندې له ايالاتو سره ډېپلوماتيکې اړيکې ټينګې کړي او بل دا چې امريکا هم په نوموړي کې انعطاف د نه شتون له کبله نوموړی له پامه وغورځاوه چې دې کار نوموړی په افغانستان کې د اضمحلال په لور منتهی کړ.

خو څرنګه چې ټول تنظيمي مشران ورته خويونه لري نوموړی هم د همدغه خويونو او تګلارو پر بنسټ هم دننه په نظام کې او هم د نظام د وسلوال اپوزېسون په توګه خپلو فعاليتونو ته دوام ورکړ. شمالي ټلواله او هزارګان به ۷۰٪ په حکومت کې ۶۰٪ اجرايه قووا د اپوزيسيون په توګه په پارلمان کې او پاته ټول نور دباندې د هر هغې پرېکړې اپوزيسيون وو چې د دوی ګټې به نه وې پکښې خوندي او پرېکړه به هم د پښتون مشر (کرزي) له لوري سهواً شوې وه. همدا ډول د اسلامي حزب ډېری کليدي ملګري لکه عبدالجبار ثابت، فاروق وردک، ارغنديوال، جمعه خان همدرد، عبدالرووف ابراهيمي، هلال، وقاد، الماس، ګذر او لسګونه نور واليان، قومندانان، ولسوالان او د کابينې غړي په نظام کې ونډه درلوده او لا يې هم لري، او که چېرې دوی د اسلامي حزب استازيتوب نه کاوه نو نن د نوموړي د راتګ له غږ سره سم ولې دوی ځان د حزب برجسته غړي بولي او په ورته وخت کې د ښاغلي حکمتيار زوی، وياند او ځانګړی استازی حبيب الرحمان حکمتيار دوی ټول خپل بولي؟

بې له شکه چې ژوند او مرګ د لوی ذات په لاس کې دی اما که چېرې د ژوند حقيقت او د کايناتو قانون ته وکتل شي نو ښاغلی حکمتيار اوس د ژوند هغه پړاو ته رسېدلی چې ممکن ژر يې ډېوه مړه شي. همدې حقيقت او نورو تنظيمي مشرانو او په نظام کې خپلو ملګرو ته په کتو نوموړی دې پرېکړې ته رسېدلی چې بايد خپلو اولادونو ته يو عزتمند او شمتن راتلونکی پرېږدي. که چېرې ځير شو نو اوس د دغو ټولو تنظيمي مشرانو او توپکسالارانو زامن (د رباني، فهيم، مسعود، ضياء، دوستم، همدرد، صالح، شېرزی، قدير، توخی، د پارلمان د توپکيانو او د جمعو زامن)  ځانونه د افغانستان د راتلونکي څېښتنان بولي، يو او نيم خلک په دې باور هم دي چې ځه دا نوی باسواده نسل دی فلهذا د افغانستان راتلونکی به په ځواکمنو او مخلصولاسونو کې وي حال دا چې داسې نه ده، ځکه د دغو ټولو زامنو لپاره خپل پلورونه اتلان او ايډييل دي نو طبعي خبره ده دوی به د خپلو پلرونو پر پلونو ګامونه ږدي. په هرحال اوس ښاغلی حکمتيار هم بايد نور د بايلې په تله کې و نه تلل شي او د راتلونکي سيالیو په سر کې ځان او خپل اولاد وويني.

افغان ولس د لسيزو کړاوونو او ځور وروسته د نوموړي راتګ ته ځکه هم ډېر خوښ دی چې يو خو به لږ تر لږه د يوه افغان د وينې تويدو او بل به د دا موجوده توپکيانو څه نا څه مخه ونيل شي حال دا چې يو جمع یو په هر حالت کې دوه وي.

اوس دې خدای ښاغلی حکمتيار راولي اما دا چې په تفاهمليک کې پغمان د ماڼۍ غوښتنه ور اضافه کېږي نو زما په اند د ښاغلي حکمتيار نيت له اوسه لا ملي او نه هم پر ملي ګټو ولاړ نيت دی بلکې همغه شخصي ګټې دي چې د خپلو بچو لپاره بايد يو شتمن راتلونکی پرېږدي. د پغمان ماڼۍ بيت المال دی او که څرنګه چې ښاغلي حکمتيار همدې ماڼۍ ته نيت خراب کړی دی نو دې د نورو تنظيمي مشرانو او توپکيانو په څېر غصب کړي. تر دې وړاندې هم دا نورو ته چا د تفاهمليک او يا هم قانوني تړونليک له مخې ميلياردونه ملکيتونه ورکړي خو دوی هم د خوار،غريب او بيت المال ملکيتونه چور او غصب کړل. او بل دا چې د نوموړي دغه پورته ياد شوي يارانو او استازو په ميلياردونو ډالر او ملکيتونه ترلاسه کړل اوس نو دوی ته پکار ده چې هر یو خپل امير ته د هغه د برخې ونډه ورکړي. دا به سبا طالب هم راځي سوله به کوي او ملا هيبت الله به د دارالامان ماڼۍ غواړي، او دا نور به بيا غره ته (به کوه بالا ميشيم) خېږي او بيا به د سولې په نامه نورې ودانۍ او ځانګړي امتيازات غواړي. نو ښاغلی حکمتيار دې نور له پاکستانه په عزت خپل هېواد او خلکو ته راشي، له خپلو ملګرو دې خپله ونډه واخلي او په نره دې ځان ولسي جرګې او له برياليکېدو وروسته د ولسي جرګې رياست ته ځان نوماند کړي زه ډاډمن يم چې هم به د هېواد دوهم سياسي موقف خپل کړي، هم موجوده او راتلونکې ونډه او هم د ولس د زړه يو کونج.

د سرلوړي او سوکاله افغانستان په هيله…