د بندې سمڅې دريڅې ته مخامخ په ځنګله کې کوم هلک ټپې کولې. د مارغانو رنګارنګو اوازونو د موسيقۍ تشه ډکوله. شريف غوږ نيولی و. پروفيسر سپينه خولۍ د ببرو وېښتانو په منځ کېښوده او د هغه څنګ ته راغی. شريف د چای له غړپ سره وويل:
– يره د ناړۍ طبعيت روح تازه کوي. څنګه، رېبارۍ ته تيار شوې؟
ناڅاپه د دروازې ګړز شو. له شريف څخه نژدې پياله لوېدلې وه. بله تيږه ولګېده. پروفيسر چټک انګړ ته ووت. تر خپلې وسې تېز روان و. پکولي سړي د لويې دروازې له درزه کتل. همدا چې دی ووت منګلی هم د وښو پڼد په شا راغی. په لاس يې شين دسمال تاو و. پکولي کس ورته په غږ او اشارو لګيا شو:
– زر واره مې، پوشوې، ويلي دا ليوه ورک که! د سړي زوی نه يې. ای! کوټې جوړومه کوټې. دېوال ووهه دېوال!
منګلی څېړۍ ته تکيه شو. تړلی لاس يې ور وښود. د سړي څېره لا تروه او لنډه زنه بېخي ورکه شوه:
– ای کمقله! زه، پوشوې، دونه پاس تاپسې راوختلمه. حق درباندې لرمه. بل خټګر چېرې ولټومه؟
پروفيسر په اشارو د قناعت ورکولو هڅه وکړه. خو هغه ټېلوهه:
– ای ګونګی بوډا! تا مې، پو شوې، وراره بې لارې کړی. که قار مې راغی دواړه ددې ځايه شړمه. دا بنګله مو ام ورانومه.
شريف هم راووت. خو ور يې خلاص پرېښود. پکولي ته د نژدې کېدو په ترڅ کې يې لاسونه داسې وپړکول لکه خاورې چې څنډي. لېوه په سړي ور ټوپ کړ. هغه له چيغې سره مخ په ځوړ وکوليد. شريف لېوه په هوا کې ونيو. نارې يې کړې:
– ای وروره ای! مه وېرېږه! يره پکول دې پاتې شو.
خو هغه د لاندې کلي په لور خوشې و. پروفيسر وويل:
– سلام جان دی. ماته ښکاري ده خپله د ورور کور سوزولی. يوازې منګلی تې ژوندی وتی. بيا ماما ګانو سره و. چې غټ شو بېرته راغی خپله ځمکه يې تې واخېستله. دا يې په زړه اېڅ نه اوارېږي.
شريف او پروفيسر هم د کلي لار ونيوله. شېبه پس د دويم منزل په دالان کې دوو تنو ته مخامخ په کټ کېناستل. ليلما په کوټه کې په نکريزو سرې ګوتې مروړلې. لاندې په انګړ کې سېرليو سرونه جنګول. شريف په آرامه وويل:
– اکرم اکا! موږ راغلي يو چې تاسې سره د خېښۍ وياړ ترلاسه کو. منګل جان ته ستا لور…
اکرم اکا لاس جګ کړ. يودم وټوخېد. سره ږيره يې ورپېدله. تندی يې تريو شو لکه ټټر چې يې برېښ کړی وي:
– بس بس! ګونګي ته؟ پړانګ غار کې؟ شيطانه په نالت شې! ما خو لور په ډېران نده پيدا کړې.
زوی يې په تروه څېره پرله پسې ککره څنډله. ليلما سوړ اسوېلی وکړ. شريف د بېرته تګ پر مهال پروفيسر ته وويل:
– دا دی خبره خلاصه شوه. اوس اغه مجبوره دی چې هېره يې کي!
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
د مسکو د شېرېمېتوا په هوايي ميدان کې شېبه په شېبه د الوتکو د تللو راتللو اعلان کېده. له مسافرينو څخه چا موبايل کې ګوتې وهلې، څوک په چوکۍ ويده و، چا د خېټې غم خوړ. دوو تنو د يوې الوتکې په لور تېز تېز ګامونه اخېستل. شمال يې د کورتۍ لمنې رپولې. خېټور وويل:
– اخ! ولې موږ پوه نه شو چې ايوانوف به الته وي؟ ای! پام کوه! امريکايي رذيلان وختي ورپسې دي.
د ځوان په اوږد غټ مخ موسکا خوره شوه:
– اوپا! اوس به خوند وکي. ای مشره! په کابل کې د څرخکو غم وخوره!
– هر څه تيار دي. فلجوونکې وسله ام شته. خوشې خوشې يې مه استيمالوئ! بيا نه چارجېږي.
– متيازې څونه شيندلی شمه؟
– يوازې فارموله ژوندۍ راوړه!
– افغانستان زما سيمه ده مشره. مدا چې کي جي بي مزايمت ونکي.
– اغه بيا زما کار دی.
چاغ راتاوشو. ځوان يې له مټې ونيو:
– ګرانه سرګي! روسيه د بربادۍ نه وژغوره! که پروفيسر د امريکايانو لاس ته ورته…
هغه حيران شو:
– اوپا! په تا څه شوي؟ ای مشره ای! نه ته افسر يې، نه زه عسکر.
چاغ زيږې ور وکتلې:
– پويېږم. خو دا ځل يوازې خرما نده. ثواب ام دی.
هغه بيا پوښتونکی نظر ور واړوه. چاغ په شا وټپوه:
– تاته د ټولې روسيې مورکۍ سترګې دي زمريه. امريکايان درنه مخکې نشي!
د ټولې روسيې يادونې د ځوان څېره بدله کړه. سږي يې وپړسول. په پوره اطمينان يې وويل:
– د سپينې ماڼۍ نه خو يې راوباسمه.
– شابه زما اتله! خو دا ګوره مه هېروه! د اغوئ په سر کې يې ام ماغزو ته ځای جوړ کړی.
سرګي په ملنډو وموسل. غوښين ورغوی يې ور کېکاږه او ديپلومات بکس په لاس الوتکې ته وخوت.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
سلام جان د لېلما له ورور سره په ټيټه څېړۍ کې رسۍ تاووله. هره شېبه يې لارې څارلې چې څوک رانشي. هغه پکول شاته ټېلوهه او په ټيټ غږ يې وويل:
– ګوليه! اغه سر، پوشوې، په منځني شاخ پسې وتړه!
ګلي په سر اچولو غاښونه وچيچل:
– ای اکا ای! سخت قار مې راغلی و. چې کور کې مې ناست نه وای کنه…
– کېنه ټرتو! په تا به يې ام، پوشوې، زور وهلی وي.
ګلی وپشېده. له سر اچولو سره تاو راتاو شو. سلام جان رسۍ په مړې مږې پسې غوټه کړه:
– ځه غم مه کوه! يو وار، پوشوې، لېوه ورک کو. د ګونګيانو کار بيا اسانه دی.
– ای اکا ای! لېوه يې رښتيا د پړانګ د خولې نه بچ کړی؟
– هو، وړوکی کوکری و. هی چې دا ځناور مې، پوشوې، وراره وای. په نېکۍ پويېږي. څونه مې ورسره کړي، ټول يې هېر دي. ما کولی شو ځمکه يې وخورمه. نه، وبال لري. چې راغی ټوله يې، پوشوې، رانه واخېستله.
– ای اکا ای! څو غوټې ورکمه؟
– ول ورکه ساډو! چې لېوه، پوشوې، مږه کش کي رسۍ خلاصه شي.
کار خلاص شو. له سره يې نظر ورباندې وګرځوه. د رسۍ بل سر په غټې تېږي راتاو و، چې د پاڼو په منځ کې پټه ځړېدله. سلام جان پکول شاته ټېلوهه. لنډه زنه يې په ورغوي وسولوله:
– ګوليه! تلک دې خوښ شو؟ چې لېوه مږه کش کي دپاسه تيږه غربا، په دا سر.
دواړه له پخ پخ خندا سره روان شول.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
منګلی د غنمو په زينه ډوله پټيو کې په لو بوخت و. شريف تېز راغی هغه يې په اشارو په ځان پسې تګ ته وباله:
– اله اله راځه چې د غوږ د دوا وخت دی!
منګلی موسکی شو. لور يې وغوځوه. له جېبه يې بوتل واېست. په پوله پرېوت. ده څو څاڅکي په هر غوږ کې وڅڅول:
– يره دوا مه قضا کوه! انشاالله د اورېدو امکانات شته.
ځوان خوږه موسکا وکړه. له جګېدو سره يې پاس خوړ ته ګوته ونيوله ( عاعاعا ). د توت د ونې په لور وخوځېد. دا يې پلار کېنولې وه. غم او خوښي يې دلته راوړله. شريف هم ورپسې شو. هغه غټې څانګې ته ټوپونه ووهل. خو ونه رسېد. شريف په يو خېز په څانګه نېغ کېناست. ځوان هک حيران ودرېد. ده په اشارو او غږ وويل:
– يره خوله بنده که چې مرغۍ پکې ورانی ونکي.
موسکی منګلی د ونې د تنې له لارې وخوت. دواړه د توتو په خوړلو لګيا شول. شريف په اوږه کې چوخ کړ:
– يره اکرم لور نه درکوي. هېره يې که!
د هغه رنګ سور واوښت. اوږده شېبه غلی و. ورو يې څنګ ته په شاخ سر کېښود. د پلار په ياد يې سلګۍ ووهلې. شريف په خپله خبره سخت پښېمانه و. په غېږ کې يې ونيو:
– يره وبه شي! لږ صبر وکه!
د هغه سلګۍ نه درېدلې. له ونې يې ټوپ کړ. د پټي په لور روان شو. شريف خوځنده شاخ کلک ونيو چې ونه لوېږي. منګلی پناه شو. خو دده لا ورته زړه ځورېده. نجيبه ورياده شوه. د موبايل په سيټ کې يې سيمکارت واچوه. زنګ يې ووهه:
– الو! زړګيه! څنګه يې؟
هغې د واده د عکسونو کتل ودرول. لاس يې د تور خال په غومبري کش کړ:
– اخله! مالې په ياده دې شوم؟
– يره شکر چې خوږ غږ دې اورم.
– بس بس مکاري پرېده!
دی موسکی شو:
– سباوون ته ووايه چې د مارکېټ ماليه تاويله کي! رښتيا، فريده خو درسره نه نښلي؟
– تا پورې څه؟ مالې ته خپلې مزې کوه!
– ای ظالمې! مسافر يم. وينم دې نه. اغه خبرې خو خوږې که!
– ځه ځه، ما وپېژندلې.
– يره دونه ناوخته؟
– مالې مينه دې راغلې وه.
– استغفرالله.
– ډېره کېناستله. اخېر نااوميده لاړه. مالې ځه اغه بيا خپله درځي.
– يره زه خو سندرغاړی ام نه يم. دا څوک په نا اشنايۍ کې راباندې مينه ده.
– سېرېنا. په ياده دې شوه؟
– اوهو، خارجۍ ښکاري.
نجيبه وبنګېدله. ناڅاپه د شريف سودا شوه. نژدې له شاخه لوېدلی و:
– آ، سېرېنا؟ خارجۍ زموږ کره څه کول؟
– راشه نو، په هوټلو کې دې ورسره شپې کړي.
– يره ته پرېده! دا څوک ده؟ د څه دپاره راغلې وه؟
هغې ټلفون بند کړ. شريف ژوره سا اخېستله. موبايل ته يې داسې کتل لکه بم چې يې په لاس کې وي. بېرته يې نومره ووهله. د هغې خوا يې د زوی غږ واورېد:
– الو! پلاره! سلام عليک…
– خارجۍ راغلې وه؟ څه يې غوښتل؟
– ته يې ليدلې.
– يره چې زه نه ومه خو امغه دروازې نه به تله کنه.
– داه، اغه داسې ګرځېدله لکه خپل کور چې يې وي. ستا کمپيوټر کې يې موږ ته عکسونه وښودله.
– اوهووو، ولې مو پرېښودله؟ اغه کې خو زما مواد دي.
– ښه؟ په موادو څه کېږي؟
شريف ځواب ونه وايه.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞