چرچرکان په سيالۍ چرېدل. سلسلې د دهلېز په هندارې کې وکتل. خپلو غوښو ته يې پزه مونجه شوه. کوټې ته يې خوله ونيوله:
– مورې! دا ظفر کاکا ناوخته نه که؟
بايد يادونه وکړم چې په شپاړسم تاريخ کې هم يو پرګراف پاتې و ما په مخکيني برېښنا ليک کې درلېرلی. تراوسه سم شوی هم ندی.
په فرش شوي ميدان کې امريکايي سرتېرو د تن په تن جنګ چلونه زده کول. د قوماندان غږ داسې و لکه له لوډسپيکره چې وځي. په دويم پوړ کې يو افسر د افغانستان نقشې ته سور سر کوږ نيولی و. موبايل يې وترنګېد. له ها خوا غږ راغی:
– کارتره انډيواله سلام! يره! راووځه لږ کار مې درسره دی!
افسر له خندا شين واوښت:
له هغې خوا غږ راغی:
– مالې جنرال کاکا وايه لېونۍ!
تور لنډ کروزر د کوڅې په سر کې راښکاره شو. رابرټ له خپلې ډلې سره په ځير شاوخوا څارله. هغه وويل:
– حم، غلي او ناڅاپي ننوځو! د بې هوښۍ ګاز کاروو. ډزمز نه کوو چې الته پوليس دي!
کلسري ځوان وپوښتل:
– که راپسې راشي؟
– ای تمساح! بيا يې نه وايم. زموږ هدف د فارمولې پيدا کول دي. پو شوې؟
– پو يم. پو يم يارو. که خطر وي خو بيا د ډزو ايجازه شته کنه؟
– هو، خو چې خطر خپله جوړ نکې.
اوس يې په خړه هوا کې د شريف دوئ دروازه ليدله. يو پوليس د پوستې په بام د شګو د بوجيو له دېواله سر اېستی و. موټر، لکه مار، غلی غلی ځان ورنژدې کوه. ناڅاپه د فوټبال توپ د سرک په لنډو ددوئ مخې ته راغی. ډرېور بريک ونيو. ټول له قهره وښورېدل. يو ځوان په منډه خپل توپ واخېست. موټر ته ښه ځير شو چې د تورو ښيښو دننه څه وويني. کلسري ورباندې تومانچه ونيوله. رابرټ يې لاس ټېلوهه:
– ای! څه کوې؟
کلسری له قهره تک سور واوښت. دباندې ځوان په شاته شاته کتلو ورو ورو لار وهله. دلته يوتن په غاښچيچي وويل:
– آه خدايه! ايجازه نشته. که نه دده ولاړې سترګې به څونه ښکلې ښکارېدلې. لکه د تابلو.
ټولو وموسل. خو کلسري له ډېره خونده کټ کټ وخندل. ځوان په خپل کور ننوت. پوليس هم له بامه کېوت. رابرټ ژوره سا واخېستله. دننه سلسلې شين دستکول له طلايي ليکو سره د برنډې په کټاره وځړوه. کړکۍ ته مخامخ ودرېدله. څو ځله يې اوږد شين کميس سم راسم کړ. مګر غوښې نه پټېدلې. د طلايي مېخکو بوټونو ته يې وکتل. دوه درې قدمه لاړه. نجيبه هم راووتله. د دهلېز دروازه يې قلفه کړه. هغې هم په کړکۍ کې خپل نصوراي کميس وکوت:
– مالې دا خېټه مې پکې غټه نه ښکاري؟ بېخي يې شرمولې ده.
سلسلې له تروې څېرې سره په يوه ضربه وويل:
– خدای دې دا خياط مړ کي. زما يې ملا تنګه کړې. ته ودرې واده تېر شي زه به ورسره ګورم.
– تباه دې شي! پيسو ته خو دسې نېغ ولاړ وي. ای جلۍ! مالې راځه سرک ته ووځو!
– دې شپه کې، دې جامو کې؟ نه نه. چې پلار مې وای… اغه دې ورځو کې بل ډول شوی دی.
– زه ام پې شکي يم. مالې ته ودرې، زه به يې خوښه شمه. ای! چې دا سباوون څه شو؟
– ويلې بچي مې اخلم درځم. ځه کيلي خو ورسره شته.
نجيبې لويه دروازه هم قلف کړه. رابرټ په تعجب ور وکتل:
– حم، دا ښځې چېرې ځي؟ لعنتي! شريف خو ورسره نشته. بس دوئ بيايو، اغه خپله پيدا کېږي!
مور او لور په اوږدو کميسانو کې په احتياط روانې وې. سلسلې وويل:
– ظفر کاکا ولې نزدې نه راځي؟ نه ويني چې موږ نشو تلی؟
رابرټ دوو تنو ته، چې د ګازو بوتلان يې په لاسونو کې وو، وويل:
– حم، ودرېږئ چې ښې نزدې شي! چټک پې ګاز وشيندئ! غږ يې ونه وځي!
يودم د کوڅې په پای کې شين لنډکروزر د څو رينجرو په بدرګه راښکاره شو. د هغوئ غږونو د فضا چوپتيا تارومار کړه. رابرټ په قهر وبنګېده. د پوستې پوليسو غوښتل مخې ته ور ووځي. مګر د ګاونډيو ښځو په ليدو په دروازه کې پاتې شول. د موټرو له رارسېدو سره ظفر کېوت. غټه اوږده پزه يې په خجالت ټېل راټېلوهله:
– ورېندارې! څه وويم؟ ټول د خديجې د لاسه.
مېرمن يې په ګرد مخ کې وړې سترګې په مصنوعي قهر نورې هم تنګې کړې:
– اخله، دروغو ته دې زه نيولې يم. خپله ناوخته رانغلې؟
نجيبې له خديجې سره د مخ مچولو په ترڅ کې په موسکا وويل:
– مالې موږ نزدې اغه موټر ته ختلي وو.
هغوئ په کټ کټ خندا په موټرو ننوتل او سمدلاسه يې حرکت وکړ. دلته رابرټ له سترګو پټولو سره چيغه کړه:
– دا کثيف شريف چېرې دی؟
د پوستې په لور يې وکتل. څوک نه ښکارېده. جګ ځوان ته يې امر وکړ:
– ځه نو!
هغه د دروازې له سره لاس تېر کړ. دننه خوا ته يې په لوړه برخه کې د مرۍ په اندازه کمره ونښلوله. بېرته موټر ته وخوت.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
شريف د ګهيځ په خړه کې د شاتني دېوال له لارې څېړنيز مرکز ته واوښت. ساتونکی په چوکۍ ويده و. ده په لابراتوار کې ټول وسايل چالان کړل. جامې يې واېستلې. تخنېدونکی ټټر يې په ورغوي وسولوه. په حجره ښود ماشين کې وغځېد. تر لږ ځنډ وروسته پاڅېد. فلم يې له سره کړ. رنګ يې پک والوت. د حجرو د تجزيې د چټکتيا دوا سرچپه تاثير کړی و. حجرې يې په څلور چنده سرعت يوځای کېدلې. پاتې نيم بوتل دوا يې په ځمکه وويشتله. ښيښې او اوبه وشيندل شوې. ساتونکي شاوخوا کتل چې دا غږ له کومه و. دی سست پست چوکۍ ته تکيه شو. وچ باړخوګان يې نېغ نېغ راوتي وو. د زنې کنده يې سم قبر ښکارېده. تندی يې په ورغوي کې ونيو. په غريو نيولي غږ يې وويل:
– دا بل موصيبت شو…
سترګې يې نمجنې شوې. پړمخې پرېوت. سلګۍ يې ووهلې. لمر ختلی و چې چوست پاڅېد. له ټولو ځايونو يې فلم پاک کړ. بېرته په شاتنۍ دېوال ښويه کوڅې ته کېوت. اته بجې يې د ظفر په دفتر کې د چای له غړپ سره په برابر غږ وويل:
– يره بچو! پرون امريکايانو نزدې تښتولی وم.
– ښه و کنه ګلابه. امريکا به دې موفته ليدلې وه.
– يره ته به ام خوشاله يې چې د امنيې قوماندان يې.
– ما سره د جرم پېښې ٪۵۰ کمې شوي.
په مخابره کې د وسله والو بريدګرو د نيول کېدو خبر راغی. د ولسي جرګې په وکيل باندې په برېد کې د هغه يو ساتونکی مړ او دوه زخميان وو. ظفر وويل اوس درځم. مخ يې شريف ته واړوه:
– ودې ليده ګلابه! مجرم چې سر پورته کي بيا په زندان کې دی.
– يره امريکايانو زما يو دوست د کونړ د ناړۍ نه بيولی. نر يې دا ونيسه!
– ای کمقله! زه د کابل امنيه قوماندان يم، نه د کونړ. ای! دا امريکايانو څنګه ستا لکۍ نيولې؟ تانه څه غواړي؟ پوستکی که هډوکی؟
– د ځوانېدو راز.
ظفر پوه نشو. غټه پزه يې ټېل راټېلوهله. شريف د خپل لاس پوټکي ته په ځير کېدو وويل:
– زما بدن په شاتګ پيل کړی. خلک زړېږي، زه بېرته ځوانېږم.
– اوهوووو!! ښه ښه کيسه وکه کيسه! معراج ته به ام ختلی يې.
شريف ډوبه سا واخېستله. ظفر يې سترګه په دوو ګوتو ښه خلاصه کړه چې لېونی شوی خو نه دی. شريف ټېلوهه:
– يره ستا عقل دې خبرو ته نه رسي.
ظفر يې په سترګو کې د جديت په ليدو کټ کټ وخندل:
– يانې ته وايې ګلابه، يو وخت به ته دوه کلن يې عقل دې نوي کلن.
شريف غمجن موسکی شو:
-يره ټول خارجيان فکر کوي چې اغه روسي پروفيسر د ځوانۍ دوا راکړې. آ چې په نغلو کې ډوب شو. وايي ددې دوا فارموله يې ام درکړې ده. اغه موږ ته راکه. خو زه روسی بېخي پېژنم نه. او فارموله خو نشته چې نشته.
– نو په نشته خو زور نشته ګلابه.
– داح، تا خارجيان ندي ليدلي؟ د اغئ اوبه په بره ځي. وايي بدن دې شکوو، دوا تې راباسو.
– ته موجيزې وايې.
– يره چې وازه خېټه مړ پروت وم بيا يې منې؟
– مه پړينګېږه ګلابه! څنګ ته دې پوسته ده.
– کور کې به مې وساتي. دباندې څنګه کېږي؟
– موږ خو يو. احتياط کوه خلاص! ښه ای! که دا موجيزه شوې وي ورېنداره به څنګه شي؟
– کونډه به شي.
– د وېرې دې خښتګ لوند کړی. زه وايم ته ځوانېږي اغه زړېږي، ددروغجن خبره.
– يره زه به دونه مينه ورکم چې مخکې چا ليدلې نه وي، د رښتياجن خبره.
– چې ستا وربوز ته ګورم باور مې نشي ګلابه. ستا مينه د وښو سره ده.
– ښه ځه، کړتې پرېده! زما ملګری به خلاص کې که نه؟
– چېرې دی؟
– يره خو امريکايانو بيولی کنه. ماته يې ځای څه مالوم دی؟
– اېڅ نشم کولی ګلابه.
د شريف چورت خټه شو. ظفر تومانچه په بډه ووهله. له روانېدو سره يې وويل:
– ای! بختيار همصنفی دې په ياد دی؟ آ چې ښه فوټبال يې کوه.
– هره ورځ به چې مکتب نه تښتېده.
– اغه ام پوليس دی. نن شپه راځي. ډوډۍ تياره که! نورې خبرې به الته وکو.
– نه، ته اول خارجي سفارتو ته مکتوب ولېږه چې مانه لاس واخلي!
دواړه په انګړ کې تيارسۍ ولاړو سرتېرو ته ورسېدل. ظفر موټر ته د ختو په مهال وويل:
– د دونه وړې خبرې دپاره څوک مکتوب نه لېږي.
– يره تاته زما مرګ يو توت ارزښت نلري. ښه ځه، د اغوئ څرخکې چې ازاده ګرځي. خلک چې په زوره بيايي.
– ثبوت نشته ګلابه.
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
شريف په دفتر کې يوه سترۍ دوسيې د مېز څنډې ته ټېلوهلې. اينټرنېټ يې چالان کړ. يو يو اېمېل يې کوت. د خانو په نوم سړي ليکلي وو (سرمحقق صاحب! دا تصوير دې خاص تاسې ته ډالۍ وي) هلته په څلور جوړې ښځينه سترګو کې يوه جوړه د کاتېرينا وې. دده تندی ګونجې شو. همدا سترګې يې ښه رانژدې کړې. ترلاندې ليکل شوي وو ( که غواړې مينه دې له خطره بچ شي د معشوقې زړه ته له سترګو بغير لاره پيدا کړه ) هغه چورتي شو چې خانو څوک دی؟ له ما څه غواړي؟ دا تصوير يې له کومه کړ؟ دا جمله څه معنا؟ ناببره چا د دفتر دروازه لکه طوفان ټېلوهله. شريف ورېږدېد. سړی د چوکيو د قطار مخې ته تېز تېر شو. ده ته په رسېدو يې پرته له روغبړه وويل:
– ګوره! ما په تا ډېر باور کوه. مګر غلط شوی وم.
– ولې ريس صيب؟
ريس د رېبل شويو سرګړو په څېر وېښتان وڅنډل. فلش يې په مېز وغورځوه:
– ګوره! ته او خدای دونه غټه خبره څوک پټوي؟
په فلش کې د شريف د حجرو د سرچپه حرکت مکمل فلم و. دده سترګې ټېغې وختلې:
– يره دادې د کومه که؟
– دا زموږ د پېړۍ تر ټولو لوی پرمختګ دی. ګوره تا ټولې دونيا ته ښودلی، خو موږ خبر ام نه يو.
شريف لکه موږی شخ ناست و. ريس خبره وغځوله:
– ګوره! څه چې دې کړي موږ بښلی يې. خو فارموله چاته ورنکې. فکر وکه چې موږ دا دوا توليد کړه. د دونيا زاړه سرمايه داران خبر شوه. د بېرته ځوانېدو دپاره به ټوله سرمايه پې ورنکي؟ آ؟ ته بيا ګوره چې زموږ ملک نه څه جوړدېږي. دونيا کې څونه ايزت پيدا کوو. ګوره ای! زموږ خپلوان دي مکتب ته مرتب وايي. خو پيسې لري. موږ د علمي رتبو سره په نوکرۍ نه نيسي. پلار بېچاره مې ورته ډېر ځورېده. ګوره هېوادونه ام امدسې دي.
شريف په وازو سترګو او وازې خولې د کندې والا زنه وخوځوله:
– يره ما سره فارموله نشته.
ريس يودم شاته لاړ. نظر يې دده په سترګو کې خښ و. شريف زياته کړه:
– رښتيا وايم. د حجرو يوځای کېدل تصادفي کار دی. چې ماسره فارموله وای غم به څه و.
– خدای ته وګوره د ماشومانو خبرې مه کوه! پروفيسر دوا درکوله فارموله يې نه درکوله؟
– کوم پروفيسر؟
– ايوانوف. آ بله ورځ چې نغلو کې ډوب شو.
– يره نه يې پېژنم.
– ګوره الکه ای! ما مه مجبوروه چې د پوليسو په زور درنه فارموله واخلم. شرم دی. خلک به څه وايي؟
– وه خدايه! چې فارموله نشته د کومه يې کم؟ په قسم که راسره وي! نور څه ووايم چې ويې منې؟
ريس يودم خوله ورنژدې کړه:
– ګوره! که فارموله راکې په ګټه دې ده. دا ځای دې نښه وي.
ريس يې فلش له لاسه کش کړ او چټک ووت. ده سوړ اسوېلی وکېښ. د بدن ځوانېدل نه و، لوی مصيبت و. ټوله دنيا يې دښمنه شوه. په مېز پرتو دوسيو ته په کتو يې تندی تريو کړ. په غږ يې وويل:
– دروغ وايي رذيلان! پرمختګ مرمختګ ندی. هره اختراع پرمختلې زولنې دي.
دوسيې يې ټېلوهلې. له درب سره په ځمکه تيتې شوې. ژوره سا يې اخېستله. د خپلو لاسونو پوستکی يې په ځير وکوت. له تروې څېرې سره يې ککره وڅنډله. لنډه شېبه پس يې دوسيې بېرته جګې کړې. د هغوئ په تنظيم بوخت و چې دروازه بيا خلاصه شوه. هغه شټوهل. همکاران يې کيک په لاس دفتر ته ورتوی شول:
– موبارک موبارک! ځوانېدل دې موبارک!
کيک يې په مېز کېښود. سړيو غېږه ورکړه. ښځو ورڅخه کېک ټوټه کول وغوښتل. شريف ته د هغوئ دومره مينې ډېر خوند ورکړ. په خورا خوښۍ د کيک په وېشلو لګيا شو. ټول داسې ورباندې راتاو وو لکه معجزه چې ګوري. هر يو يې په څېره کې تغيرات لټول. زرغونې خپلې سرې نوکارې د هغه مخ ته ونيولې:
– پوستکی دې څنګه ښويه شوی. ډېر پی مخی ښکارې.
ټولو هرررر وخندل. يوازې کريم سترګې ټيټې کړې. هغې وپوښتل:
– سرمحقق صيب! ورېندارې ته مې سودا ده. چې اغه ام درسره ځوانېږي که نه؟
– يره ښه ده چې نه ځوانېږي.
يوې بې سينګاره نجلۍ غږ کړ:
– سر دې خلاص سو؟ چې بله ماينه وکي.
شريف يې د څېرې نازکو غړو ته په حيرانتيا وکتل. لکه دداسې خبرې توقع چې يې نلرله. ټولو بيا وخندل. نجلۍ له حيا نه تکه سره واوښتله. زرغونه مخ ته شوه:
– تهمينه مړه بلا ده. ما ويلې څه احساس لرې احساس؟
– بېخي سربداله يم.
– ځواني خو امدسې وي. رښتيا ووايه! د اينده دپاره دې څوک په نظر کې نيولې که نه؟
ټولو بيا هررر وهل. شريف وويل:
– هو، يوه ښايسته پسته ښاپېرۍ ده. په کور کې رانه خوږه خوږه تاوېږي.
کريم غږ کړ:
– بې شکه سرماکيک صيب! مينه رنګ او منګ نه پېزني.
زرغونې شونډې کېکاږلې:
– يو کال پس ګوره! سړي ځوانو ته بانې جوړوي چې بله پې وکي، دا خو…
زېبا د څنګ ښځې ته وبنګېدله (دا څه پوېېږې؟ پيسه دار پسې ړنده شوه. پيدا يې نه که) هغې پخ وهل. زرغونې شريف نه پرېښود:
– دسې وبوله چې ايزرايل دې د ښايستې پستې ښاپېرۍ ميلمه شو. او ته ام ځوان يې. بيا؟
– يره ورته به وويم چې شرمېږې نه؟ مېړه په کور کې دی او ته د ښځې نه مېلمستيا غواړې.
د ټولو له خولې د (اوووو) غږ ووت. زرغونه له ځان سره وبنګېدله:
– ګورو به!
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞