زرو د تکړه ناول او کیسه لیکوال نصیر احمد احمدي وروستی ناول دی چې سږ کال چاپ شو.
د دې ناول ۱۰ برخې به په ۱۰ ورځو کې د تاند درنو لوستونکو ته وړاندې شي.
ښاغلي احمدي ۸ ناولونه لیکلي او یو ژباړلی دی.
د ده دا ناولونه چاپ شوي:
بوډا او د لېوانو پلونه، رڼا، بړبوکۍ، خونکار، جوجو، اغزن سیم، زرو، یوه خبره درته وکم.
ښاغلی احمدي نن سبا د (نیکه) په نوم پر یوه تاریخي ناول کار کوي.
——————————–
لومړۍ برخه
له عمره ځوان سړي پر خپلو لندو وروځو خپل خړ شکېدلی لستوڼی تېر کړ؛ هسکې ونې ته يې وکتل؛ پښه يې وښوېده؛ کوږ شو؛ په غېږ کې نيولي وچ لرګي ترې ولوېدل؛ باد تېز و؛ د ږلۍ وړې دانې يې پر لمر سوځولي مخ، توره نرۍ غاړه او چاودو لاسونو تېرې لګېدې.
سړي د ونې پنډې تنې ته خپل خوار ولي ولګول، ټوخي واخيست؛ خولې ته يې لاس ونيو؛ په لاړو کې يې د وينو سره څاڅکي ښکارېدل.
ږلۍ غټه شوه؛ د ونې پاڼې ګډې ورسره راتلې؛ غولی ماتو شنو پاڼو او سپينو دا نو ونيو. د سړي ژامې وکړپېدې، خپل خوار زنګنونه يې د ټټر له راوتليو پوښتيو سره ولګول، مخامخ يې وکتل. تېز باد د ونو ګڼې ببرې څانګې پړسولې وې…کله کله به تورې ورېځې وغړمبېدې، د سړي په سترګو کې به د برېښنا سپينه ليکه تېره شوه.
له پورته د لويو تېږو تر مينځ نرۍ اوبه راماتې شوې، اوبو لوېدلې پاڼې او وچ خلي ټولول… سړي په بېړه ور مېږ کوږ کړ، د ده له غېږې لوېدلي لرګي بچ ول، اوبه په څنګ ترې تېرېدلې.
سړي غولي ته وکتل، خلی يې ور واخيست، د مېږيانو له غاره راوتلې ګردې ګردې وړې خاورې يې هسکې ودرولې.
وخت ووت؛ ږلۍ ودرېده؛ ورېځې د غره پر شنو ونو راټيټې شوې.
سړی حرکت وکړ؛ د لويو ډبرو څنډو ته لا د ږلۍ دانې پرتې وې؛ سپينو دانو له ځمکې خړ رنګ اخيستی و.
سړي وچ لرګي په غېږ کې ونيول، په لويو، وړو لندو ډبرو کې مخ پورته لاړ، لاندې، په دره کې د سيند غړمبهاری خوت.
دی ګڼو ونو ته ننوت، له شنو پاڼو راڼه څاڅکي راتويېدل… يو ځای ودرېد، سترګې يې څو ځله ټينګې کړې؛ ټيټ شو؛ ګڼ واښه يې سره واړول؛ يوه طوطي منډه واخيسته، مات، شين وزر يې له ځانه بېل نيولی و.
سړی ورغی، طوطي يې تر روغ وزر ونيو، طوطي چغهارې کړې.
سړي شاوخوا وکتل، تر يوې هسکې ونې لاندې، په لندو وښو کې ماته ځاله پرته وه.
سړی له ګڼو ونو ووت، د غره په لمن کې خلاص ځای و، د چارمغزو تر هسکې ببرې ونې لاندې له تېږو او لرګيو د جوړې جونګړې دروازه باد ښوروله….
* * *
سړي سترګې وموښلې، د اېږ لوی پوستکی يې له خپل ټټره وښوياوه، شاوخوا يې وکتل، په بېړه له جونګړې ووت، طوطي يې له لندو وښو ور واخيست، ودرېد، يودم يې وويل:
_ها! نه!
طوطي يې له لاسه ولوېد، منډه يې واخيسته، د يوه قبر تر څنګ ودرېد، درب شو، زنګنونه يې په خټو کې ننوتل، په بېړه يې د قبر پر سر ږلۍ وهلي ګلان نېغ ودرول، د لرګي ړنګه شناخته يې سمه کړه، سړه سا يې وايسته:
_اه! زما ښکلې زرو! ما وبښه!
له قبره رغړېدلې وړې سپينې تېږې يې بېرته پر خپلو ځايونو کېښودې. جونګړې ته ننوت، غلی کېناست.
د طوطي چيغې شوې، سړي په بېړه ښکاري ټوپک ور واخيست، د باندې ووت، له نارې سره د ګېدړې ببره لکۍ په ګڼو ونو کې ننوته. سړی ورغی، طوطي يې ور پورته کړ، بېرته جونګړې ته راغی.
طوطي يې د ايږ پر پوستکې پرېښود، غلی کېناست، له ليرې د سيند د اوبو شڼهاری راته.
سړي له زړې کاسې درې چهارمغز ور واخيستل، ډبره يې ورته ونيوله، سپين چارمغز يې خولې ته واچول، د باندې ووت، سهارني لمر د غره په لمن کې د ونو له پرېولو پاڼو ژېړه رڼا پورته کوله.
سړی قبر ته کېناست، د ګلانو څو مات بوټي يې ترې لېرې کړل، کړپ شو، طوطي د جونګړې له خلاصې دروازې را ووت. سړی ورغی، د طوطي مات وزر ته يې لاس ور ووړ، طوطي کرېژې کړې.
سړي وويل:
_راځه!!!
طوطي يې پر خپله اوږه کېناوه، په ګڼو ونو کې ننوت. مخکې لاړ، لوېدلې ځاله يې ور واخيسته، ونې ته وخوت، بېرته کښته شو، پر يوه تيږه کېناست، پورته يې وکتل، د طوطي شين، مات وزر د ګردې ځالې له تورو خلو راوتلی و.
سړی ولاړ شو، په ګڼو نيالګيو کې ننوت، خو بېرته لنډ راوګرځېد، ونې ته ور وخوت، ورو يې وويل:
_د نورستان دا ګڼ ځنګل، مات وزر او زما غوندې يوازېتوب، مړ دې بولم.
شېبه وروسته د قبر تر څنګ غلي ناست و. طوطي يې له اوږې ټوپ کړل، په لوېشت وښو کې روان شو، مات وزر پسې ځړېده….
سړي د قبر پر شناخته لاس کېښود، د تندي ګونځې يې ژورې شوې، ورو يې وويل:
_ زرو! ما خپله خواري وکړه، نه يې مني.
بېرته يې سر وځړېد. د پښو ترپکې يې واورېدې، مخ يې واړاوه، په ډبرو کې هوسۍ ګرځېده….
سړي خلاصې دروازې ته وکتل، ټوپک د جونګړې دېوال ته ولاړ و. بېرته يې سر وځړېد، قبر ته يې وکتل، موسک شو:
_زرو! سخت شرط دې راته اېښی!
هوسۍ ته يې وکتل، د غره په لمنه کې بې غمه روانه وه. له پرېولې پوستکي يې سره بخونه رڼا پورته کېدله.
يودم يې ورمېږ کوږ کړ، طوطي نه و. سړي منډه واخيسته، د ونې په يوه وهل شوي مونډه پورې را شنې څانګې يې سره واړولې، پرېووت، سترګو ته يې د شنو وښو تېرې څوکې ودرېدلې، د دوو لويو تېږو تر مينځ د طوطي شنه لکۍ ښکارېدله.
لاس يې ور وغځاوه، طوطي کرېژې کړې، د سړي لاس ته يې د خپلو پښو تېره نوکان ونيول، سړي ډک لاس را وايست، طوطي روغ وزر رپاوه.
سړي وويل:
_اه! زرو، په څه نالت ( لعنت ) شي دې مينه راغلې وه.
جونګړې ته لاړ، طوطي يې کونج ته پرېښود، غلی کېناست.
لاس ته يې وکتل، پر خړ پوستکي يې د طوطي تېرو نوکانو سرې ليکې جوړې کړې وې.
ولاړ شو، د جونګړې يواځينۍ درېڅې ته ودرېد، لمر ته د ورېځو سپينه لويه ټوټه ور روانه وه. په نور اسمان پسې يې وکتل، د غره تر څوکې پورې شين و.
کړپ شو، په بېړه يې مخ واړاوه، سترګې يې رډې راوختې، چيغه يې کړه!
_پام!
په وچو وينو سور، سپين ټکری يې له غولي را پورته کړ، ګوتې يې پرې وتپولې، څنډه يې لنده وه.
سړي ړنګې خټينې کاسې ته لاس کړ، کاسه د طوطي تر سر تېره شوه، پر دېوال ولګېده، طوطي کرېژه کړه، د کاسې ماتې ټوټې راولوېدې.
سړی دېوال ته کېناست، ټوخي واخيست، يودم يې ټکری پر ټټر پورې ټينګ ونيو، له سترګو يې راڼه څاڅکي را مات شول، پر سپېرو ډنګرو اننګو ورغړېدل، د ږېرې په ګڼو تورو وېښتو کې ورک شول.
ورو يې وويل:
_اه، زرو! وبښه، ستا ټکری مې سم نه و راځړولی.
د باندې ووت، ټکری يې پر وښو هوار کړ، د ټکري تر څنګ اوږد وغځېد. پورته يې وکتل، په هسکه طياره پسې دوې سپينې ليکې روانې وې.
د سړي سترګې سره ورغلې، يو وخت يې باڼه خلاص کړل، طوطي يې پر ټټر ناست و. سړی وښورېد، طوطي وښو ته ټوپ کړل.
سړي وويل:
_په ځينو خبرو بايد پوه شې.
ټکری يې ور واخيست، جونګړې ته ننوت. طوطي يې په درېڅه کې کېناوه، ويې ويل:
_ها کونج ته ايښی ګيلاس، دېګ، بدنۍ، اره، توره چايجوشه … بلا نه وهي، له اوسپنې جوړ دي، د ايږ پوستکی او بالښت هم نه خرابېږي، فرش هم نه شته چې چټل شي، خاورې دې، مازې جارو غواړي، خو…
غلی شو، په وچو وينو لړلی ټيکری يې د ښځينه زړو جامو تر څنګ را وځړاوه، طوطي ته يې وکتل، ويې ويل:
_خو له دې دوو جوړو جامو او ټکري ليرې ګرځه! نه به مښوکه ور وړې او نه هم تېره نوکان.
غلی شو، ويې ويل:
_هو رښتيا! ټوپک هم هېر نه کړې.
سړي ټوپک ته لاس ور وغځاوه، له کاشه يې يو يو کارتوس را وايست، لمن يې پرې تېره کړه، طوطي ته يې وکتل، ويې ويل:
_لس کارتوسه ول، خو څلور ترې وېشتل شوې دي، يوه ګولۍ د يوې هوسۍ سر ته سيخه شوه، د خولې خلاصېدو ته نه شوه پاتې، پوهېږې، دې ته جنګي کارتوس وايې، د مردکۍ غوندې يوه غټه چره لري، دوې نورې يوه اېږ وخوړې، پوستکی يې وينې، لوی و، په يوه ګولۍ يې چاره نه کېده، څلورمه د يوه انسان تر زړه وخته.
سړي بېرته کارتوس په کاش کې واچول، طوطي ته يې وکتل، ويې ويل:
_د وزر زخم دې لا تازه دی، راځه، يوه چاره به يې وکو.
ټوپک يې غاړې ته واچاوه، طوطي يې ور واخيست، د باندې ووت، ويې ويل:
_يوه بله! د زرو له قبره به هم لېرې ګرځې، د قبر پر سر ګلان په اواره کې نه موندل کېږې، غره ته پسې ختلی يم، يو يو مې له رېښو سره راکښلی دی، دا دوه کاله لومړۍ څړمنی ( پسرلی ) همداسې کوم، خو دا ګلان ډېر نازک دي، د يخنۍ تاب نه لري، د غره پر سر د لومړۍ واورې سوړ باد يې وچ کړي.
سړي ګام واخيست، طوطي يې له اوږې وښوېد، خو د پښو تېره نوکان يې د سړي د واسکټ شکېدلې جېب ته سيخ شول، روغ وزر يې ورپاوه، بېرته اوږې ته وخوت.
سړی لاندې درې ته کښته شو، د سيند اوبه د غره له پرښو سره لګېدلې، سپين ځګونه يې پر سر روان ول….
سړی د اوبو له ژۍ سره مخ پورته لاړ، لنډ راتاو شو، غره ته وخوت، د ګڼو ونو په مينځ کې ودرېد، شاوخوا يې وکتل، ټيټ شو، يو سپين ګل يې را وشکاوه، سترګو ته يې ونيو، د ګل په سپينو پاڼو کې سرې نرۍ ليکې تېرې وې.
د ګل پر پاڼه يې غاښونه ټينګ کړل، لاړې يې تو کړې، ويې ويل:
_نه پوهېږم، هېر مې دي، ډېر وخت ووت، خو زرو همداسې يو ګل را شکولی و.
له ونو ووت، په بوټو کې مخکې لاړ، اخ يې کړل، کېناست، تېره اغځی يې تر زاړه بوټ وتلی و. بوټ يې وايست، د کيڼې پښې د بټې ګوتې لاندنۍ برخه يې وينې وه.
په بوټ کې نښتی اغزی په اسانۍ وخوت، بېرته يې ګامونه واخيستل، يوه هسک بوټي ته ودرېد،د ګل وړه پاڼه يې په خپلو ګوتو کې وسولوله، ګوتې يې ژبې ته ور وړې،ويې ويل:
_دا خو هيڅ خوند نه لري.
طوطي يې له اوږې ټوپ کړل، ګڼ بوټي ته ننوت.
سړي وخندل:
_نه نو، اوس سره ملګري يو، کله دې پرېږدم.
لاس يې ور وغځاوه، طوطي يې له نريو څانګو را وايست، په خپل ځنګانه يې کېناوه، ورو يې وويل:
_ګوره! له ډېر وخته راهيسي مې انسان نه دی ليدلی، کله کله جونګړې ته نږدې د چهار مغزو ونې ته غږېږم، د زرو کيسې ورته کوم، خو ونه يې نه اورې، نه پوهېږم، يا به ماته همداسې ښکاري، خو اوس ته په ګوتو راغلی يې، نو دومره نخرې مه کوه.
ولاړ شو:
_راځه، هغه ګل بايد پيدا کړو.
د ټوپک کنداغ له لويې ډبرې سره ولګېد، له پورته وړې تېږې راورغړېدې.
سړي په بيړه د ټوپک خوله، پورته سيخه کړه، ټيټ شو، يوه وړه ډبره يې راواخيسته، ببر بوټی يې پرې وويشت، سويې ټوپ کړل.
سړي سړه سا واخيسته، طوطي ته يې وکتل، ويې ويل:
_يو ځل مې په سيند کې کبان نيول، له ونو لوی اېږ راووت، مجبوره وم، اوبو ته مې ور ټوپ کړل، بلې غاړې ته ووتم
سړی د باران د رڼو اوبو ډنډ ته ودرېد، کېناست، په اوبو کې يې خپل مخ ته وکتل، خړې شونډې يې موسکۍ شوې:
_اه! زرو! غم دې څومره ژر وخوړم.
په اوبو کې يې پر اوږه ناست طوطي ته وکتل، ويې خندل:
_د زرو له مرګه راوروسته مې خپل مخ ته نه و کتلي، توبه، يو ځل، يواځې يو ځل، څومره وخت؟ امممم، نه پوهېږم، خو د زرو له مرګه يواځې څو مياشتې تېرې وې چې په جونګړه کې غونډل وچيچلم، تندی مې خوړين شو، آينه نه وه، د چينې په ډنډ کې مې خپل مخ وکوت، خو اوس بده بلا رانه جوړه شوېده، ککرۍ ته مې وګوره! لوڅه ده، اه! د مخ ګونځې مې سم سيوري لري، د دېرش کلن سړي نو دومره زوړ مخ وي!
سړي يودم وخندل، په اوبو کې يې ګوتې ننه ايستې، څېره يې ړنګه شوه، ويې ويل:
_ورک يې که. ښکلی يا بدرنګه، پروا يې نه لرم، زرو نشته.
ولاړ شو، طوطي ته يې تر څنګ وکتل، ويې خندل:
_دومره بدبد مه راته ګوره! د زرو تر مرګ مخکې داسې نه وم، هوار مخ او اوږدې څڼې مې درلودې، د زرو پر زنګانه به مې سر کېښود، هغې به مې په ګڼو تورو وېښتو کې نرۍ ګوتې تېرولې، د دنيا خوند پکې پروت و.
سړ ی غلی شو، يودم يې وخندل:
_يوه ورځ يې په ګوتو کې توره سپږه ورغله، خو د زرو تندی ګونځې نه شو، پوهېده، د ځنګله ژوند و، شامپو او د نريو ښاخونو ږمنځ به مو له کومه کوله! تر غرمې يې زما وېښته سره واړول، خوند يې کاوه، خو بله سپږه يې ونه مونده.
په سبا يې جونګړې ته نږدې سابه پخول، ورغلم، سر مې يې پر ځنګانه کېښود، لنډه يې راياده کړه چې وېښته دې پاک دې، بله سپږه نشته. خواست مې ورته وکړ، خو دې خندل او همدا يوه خبره يې ټينګه نيولې وه.
جونګړې ته ننوتم، د اېږ د پوستکي تېره وېښته مې سره واړول، خپلې ناولې جامې مې وکتلې، خو سپږه نه وه چې پر اوږه يې کېږدم، زرو ته ووايم چې وګوره! دا سپږه مې اوس له وېښتو را ولوېده. اه! هغه سات مې له خدايه يوه سپږه غوښته، يواځې يوه سپږه، که پاچا وای، نو هماغه وخت مې ټوله پاچاهي په يوه سپږه ورکوله.
سړی غلی شو، طوطي ته يې وکتل، ويې ويل:
_راځه! په ګل پسې راغلي يو.
روان شو، مخکې لاړ، بېرته راوګرځېد، ولاړې هسکې تورې تېږې ته يې په ځير وکتل، په بېړه يې د تېږې پر سر د مرغانو وچه چټلي پاکه کړه، کېناست، پر تېږه يې لاس تېر کړ، سترګې يې ډکې شوې:
_په ټول غره کې تر دې ښکلې تېږه نشته.
ويې ټوخل،په سوځېدلې سا يې وويل:
_دا ځای و.
تر ډبرې راوګرځېد، ويې ويل:
_د ډبرې شمال خواته درې، څلور ګامه فاصله وه.
ټوپ يې واچاوه:
_يو، دوه، درې.
ودرېد، شاوخوا يې وکتل، بل ګام يې واخييست:
_څلور.
کېناست، په خوند يې وويل:
_ستړيا ارزېده.
شين بوټی يې ور وشکاوه، طوطي ته يې وکتل، پر ډبره ناست و، د ټټر مړې، شنې بڼکې يې باد پړسولې وې.
ورغې:
_ورته وګوره! غوټۍ يې لا نه دې سپړلې، خو زړه ته مې ولوېده چې زرو همدا بوټی راښودلې و.
سړي په خپلو تېرو نوکانو غوټۍ خلاصه کړه، يوه پاڼه يې خولې ته واچوله، په خوند يې وويل:
_نه يم غلط، خوږوالی لري، بس، يواځې پاڼې يې نه دې سپړلي، په دې غره کې به دې ايله د جوزا اخېر ته هډونه تاوده شي.
ټوخي واخيست، له خولې يې لاړې باد شوې.
له بوټې يې څو وړې غوټۍ ور ټولې کړې، په غروي کې يې وسولولې، ويې ويل:
_يوه ورځ مې لاس په اره ژوبل کړ، زخم يې نه سره ورته، له زرو سره همدې غره ته راوختم، هوا توده وه، ګلان مو په اسانۍ پيدا کړل. زرو د ګلانو پاڼې په خپل غروي کې وسولولې، زما پر لاس يې راکېښودې، ښه مې په ياد دې، زرو همدې ډبرې ته ولي لګولي و.
سړی غلی شو، سولولې غوټۍ يې د طوطي پر مات وزر کېښودې، طوطي کرېژه کړه.
سړي وخندل:
_خو ما درد نه احساساوه، يا به مې زخم ته پام نه و، زرو ته مې کتل او پر خپل لاس مې د هغې د تودو ګوتو له لګېدو خوند اخيست، خو ته نه يې ګرم، زما زيږ لاس او د زرو پستې ګوتې، ډېر سره ليرې دي.
غلی شو، له خپلې لمنې يې نرۍ تراډه وايسته، د طوطي وزر يې پرې وتاړه.
ويې ويل:
_د زرو د خولې خبره درته کوم، انا يې کوچۍ وه، په يوناني دواوو ښه پوهېده، دې ته يې هم د ځينو بوټو رازونه ويلي وو، نه پوهېږم، زما لاس خو ټک پتری شو، ولې به نه جوړېده، د زرو ګوتې پرې لګېدلې وې.
ټوپک يې ور واخيست، طوطي يې پر خپله اوږه کېناوه، مخ کښته روان شو. څومره چې لاندې ته، د سيند د اوبو شڼهاری تېزېده.
سړی يو ځای ودرېد، طوطي ته يې تر څنګ وکتل، ويې ويل:
_ته به وږی يې!
لاره يې چپه کړه، پر يوې لوړې وخوت، بېرته کښته شو، په نرۍ دره کې د شاتوت زړې ونې ته ودرېد، پورته يې وکتل، ويې ويل:
_لا خام دي.
په تګ کې يې وويل:
_دا ونه هم راباندې ګرانه ده، زه او زرو به کله کله ورته راتلو، زرو به د ونې لاندينۍ پاڼې په پخو توتو پسې اړولې، خو ما به د هغې په توتو ککړې سرې خولې ته کتل.
سړی سيند ته کښته شو، يو دم يې وخندل:
_اوس به دعا راته وکې!
ټوپک يې نيالګي ته ودراوه، پر ملا کړوپ شو، غټه ډبره يې واړوله، تندی يې تريو شو:
_نشته.
د سيند څنډې ته ورغی، بله ډبره يې ورغړوله، يودم يې د دواړو لاسونو غريوي سره وجنګول:
_پيدا مې کړل.
طوطي يې پر يوه هواره ډبره کېناوه، ټيټ شو، لاس يې د طوطي سترګو ته ونيو، په دوو ګوتو پسې يې سور اوږد چينجی ځړېده.
سړي په خوند وويل:
_نه پوهېږم، ماهيان خو يې په شوق خوري.
چينجۍ يې د طوطي مښوکې ته نږدې پر هواره ډبره کېښود، خو طوطي ور ونه کتل.
د سړي تندی تريو شو:
_فکر نه کوم چې تر ماهيانو دې پاک خوره اووسې. زه په همدې سرو چينجيو ماهيان نيسم، بس، تر اوسه يو چنګک هم خالي نه دی راختلی.
سړي د خپل زاړه کميس غاړه خپلې پزې ته ورنږدې کړه، ويې ويل:
_دومره بوی يې نه ځي، خو اوس تيار د سيند غاړې ته راغلی يم.
کميس يې وايست، د پښتيو هډوکي يې راوتلي وو، تر ښی اوږې لاندې يې د مرمۍ د لګېدو نښه ښکارېدله.
کميس يې په اوبو کې وواهه، بېرته يې پر هواره ډبره کېښود، د کميس پر غاړه يې يو موټی لندې شګې وموښلې، اوبه يې پرې تېرې کړې، ونې ته ور وګرځېد، کميس يې لمر ته راوځړاوه، بېرته طوطي ته راغی، ويې ويل:
_خوښه دې، ته به وږی يې.
سړي وټوخل، ويې ويل:
_دومره هم نه يې راباندې ګران، خو د زرو له خاطره دې عزت کوم، پوهېږې! د جونګړې پر سر د چهارمغزو په ونه کې يوه طوطي ځاله جوړه کړې وه، چغهارې يې تېرې لګېدې، خو د زرو له لاسه مې کار نه پرې درلود. زرو ته يې خوند ورکاوه، ډېره يې ورسره جوړه وه، طوطي اموخته و، څړمونۍ ( پسرلی ) به راغی او د لومړۍ واورې تر اورېدو مخکې به يې ځاله پرېښودله، زرو به خندل، ويل به يې چې زموږ ژوندۍ جنتري ده.
يوه غرمه په جونګړه کې وېده وم، د زرو چيغې مې واورېدې، په بېړه د باندې ووتم، زرو د طوطي مات وزر په خپلو ګوتو کې ټينګ نيولی و. علت مې وپوښت، په ژړا کې يې راياده کړه، چې د طوطي چغهارې شوې، پورته مې وکتل، کوچيني باز له ځالې پورته کړی و، وړی يې نه شوای، لاندې راولوېد.
طوطي مې راواخيست، پر سترګو يې خړه پرده راغلې وه. يوه شېبه ژوندی و، بيا مړ شو.
د زرو په وينو سرې ګوتې مې په خپلو لاسونو کې ټينګې ونيولې، هغې زما پر اوږه سر کېښود، په ژړا کې يې وويل:
_ځاله خالي شوه.
سړي د طوطي د مښوکې لاندينې برخه په ګوته ووهله، ويې خندل:
_اوس پوه شوې چې ولې راباندې ګران يې؟
سوړ اسويلی يې وايست:
_اه! که دې زما زرو ليدلې وای، يوې خندا يې وزر در جوړاوه.
ولاړ شو:
_راځم.
د ډبرو خواته ورغی، شاوخوا يې وکتل، له سکرو يې يو سکور راپورته کړ، بېرته طوطي ته راغی، په خوند يې وويل:
_ښه دي کړي، ډاډه يم چې د چينجي په خوړلو به نه يې پښيمانه شوی.
سړی پر هواره ډبره پړمخې پرېووت، طوطي يې تر څنک کېناوه، سکور يې په دوو ګوتو کې ونيو، ويې ويل:
_اول به د زرو سترګې درته رسم کړم، داسې. ام، د زرو سترګې تورې وې، د سترګو کسي يې يو څه غټ ښکارېدل، هه! په دې ترتيب.
يودم کېناست، رسم کړې سترګې ته يې وکتل، تندی يې تريو شو:
_دا سترګه غټه راغله، خو د زرو سترګې وړې وې، دومره اوږده باڼه يې نه لرل، ښکلې نه ده، له زرو سره غټې سترګې ښې نه ښکارېدې.
واسکټ ته يې لاس ور وغځاوه، پر انځور کړې سترګه يې تېر کړ.
ويې ويل:
_له سره به يې جوړ کم… ام، په دې ترتيب، وړې او يو څه اوږدې، کرارې سترګې… داسې.
اوس د بلې سترګې وار دی. د زرو د دواړو سترګو تر مينځ فاصله لږ ډېره وه، هه! دا يې هم بله سترګه.
نېغ کېناست، ډبرې ته يې وکتل، په خوند يې وويل:
_دې ته وايي د زرو سترګې.
بېرته پر ډبره ور ټيټ شو:
_اوس يې د پزې وار دی.
شېبه وروسته يې سکور يوې خواته کېښود، د لاس څنګله يې ډبرې ته سيخه کړه، لاس يې تر زنې لاندې کړ، ډبرې ته يې وکتل، يودم يې واسکټ تر کونج ونيو، ويې ويل:
_د زرو پزه دومره هسکه نه وه.
د واسکټ ژۍ يې په خپله ژبه لنده کړه، د رسم کړې پزې لاندينۍ برخې ته يې ونيوله، طوطي ته يې وکتل، ويې ويل:
_دومره بد بد مه راته ګوره، دوولس کاله مې مکتب ويلی، د رسم نومرې مې تر ټولو ډېرې وې.
ډبرې ته يې وکتل:
_زرو يو څه لنډه پزه درلوده، په دې ترتيب…پزه يې د سترګو له مينځه نرۍ را جلا شوې وه، خو وروسته لږ پلنوالی پکې راغلی و…داسې.
سړي سر پورته کړ، بېرته پر ډبره ور ټيټ شو:
_اوس يې د خولې وار دی، لاندينۍ شونډه يو څه ډکه ليکم ، خو پورتنۍ شونډه يې نرۍ راغلې وه.
سړی کېناست، خړې شونډې يې موسکۍ شوې:
_دې ته وايي د زرو خوله، هماغسې سره راټوله ده، خو سور رنګ نشته، د هغې شونډو سرخي لرله.
اه! تر غومبرو لاندې ژور ځايونه مې څنګه هېرېدل!
ټيټ شو، خو بېرته نيغ کېناست:
_نه، زرو په دې رسم کې نه دې خندلي، دا وړې ژورې يې يواځې په خندا کې راتلې، اه! د هغې په خندا پسې خپه يم. هو رښتيا، زرو پراخ سپين تندی درلود، د وېښتو رسمول به يې تندی ښکاره کړي.
پر ډبره پرېووت:
_ام، وېښته يې تور ول، کټ مټ لکه دا سکور، خو دومره سپېره نه ښکارېدل، بس! خدايي ځلا يې درلوده.
يودم يې تندی تريو شو، مات سکور يې اوبو ته واچاوه، ويې ويل:
_نه پوهېږم، ترباران يوه ورځ مخکې دلته ولمبېدم، يخني مې وشوه، اور مې بل کړ، خو فکر کوم وروستي باران له سکور سېکه ايستلې ده.
سړی ستوني ستغ پرېووت، لمر ته يې وکتل: سترګې يې پټې کړې:
_طوطي! لمر تر تا بختور دی، زرو يې لېدلې وه.
غلی شو، ويې ويل:
_زرو له ونې ټيټه وه، خو نرۍ ښکارېدله، په تګ کې به يې تور وېښته له ملا بېل ورسره تلل.
سړي سوړ اسويلی وايست،سترګې يې پټې کړې، ويې ويل:
_ طوطي! کاشکې دې زما وړه پاچاهي ليدلې وای.