له سرو گلو ډكه دښته
ليكوال: پايلو كويليو
يو زوړ چيني حكيم له واورې ډكې دښتې نه تېرېده، يوه ښځه يې وليده چې ژړل يې. حكيم وپوښتل:
– تاسې ولې ژاړى؟
– ځكه د ژوند په اړه مې فكر كوم؛ ځواني مې، هغه ښكلې څېره چې به مې هېنداره كې ليده او هغه سړى چې پرې ميينه وم. دا د خداى له رحمته لېرې ده چې ماته يې د تېر وخت رايادېدو توان راكړى، ځكه هغه پوهېده چې ماته مې د ژوند تېر پسرلي رايادېږي او ورته ژاړم.
حكيم په هغه له واورو ډكه دښته كې ودرېد، يوه ځاى ته ځېر شو او فكر يووړ. د ښځې ژړا بنده شوه. پوښتنه يې وكړه:
– تاسې هلته څه وينى؟
– له سرو گلو ډكه دښته. دا پر ما د خداى لطف دى، چې ماته يې د بېرته را يادېدو توان راكړى، ځكه هغه پوهېده چې په ژمي كې كولى شم پسرلى را ياد كړم او خوشاله شم.
ژباړه