سفارش طبابت برای پرهیز از دیابت (مرض شکر)، مصداق «وقایه، بهتر از معالجه است!» اما با رعایت محتوای این پیام، می توان بر زمینه های دیگری نیز هوشیار بود. به اعتقاد من، مصداق فرهنگی این توصیه، برای وقایه در برابر مرض شکر فرهنگی (قند پارسی) بسیار اهمیت دارد. بیش از نیم سده است با گشایش دکانی به نام «شیرینی فروشی قند پارسی (فارسی)»، مرضی تولید کرده اند که با ابتلاء به آن، خاصیت غیر علاج مرض قند، دامنگیر گروه ها و افراد زیادی می شود. مبتلایان به بیماری قند پارسی، همانند مریض دیابت گرفته، آهسته آهسته بصیرت خویش را از دست می دهند و در حالی که از سایر زیان های بیماری لاعلاج، توهم دارند، دهن خویش را با اجزای فارسیسم (آرکاییسم، شوونیسم، آریایسسم و عقب مانده گی فکری) شیرین تر می کنند و با ویژه گی لاعلاج درمان مرض دیابت، ناشران اندیشه ای اند تا در متن مدعای فرهنگی، امتزاجی از چنان آلوده گی هایی شوند که بر اساس آن ها، بیماری افتخار، حتی در جغرافیای های عقب مانده گی جهان سوم انواع می شود و با تعیین مرزبندی های قومی، سمتی و زبانی، ظرفیت های مختلفی را ضایع می کنند.گفتمان ستیز قومی در افغانستان، همواره بر «توهم افتخارات میان تهی»، استوار بوده است.
با نشر این کتاب، در حالی که زحمات خودم و نویسنده گان هزاره، تاجیک، پشتون، اوزبیک و … را کلیت کرده ام تا در هرج و مرج حفره هایی که بحث ویژه گی های ما را حفره یی ساخته است، کاری در جهت منافع و تعاریف فرهنگی- سیاسی ما شده باشد و نیز برای کسانی پیام دهیم که با فرار از اولویت ها و نیاز های افغانستان، قواره نکنند.
ناشر کتاب «دری افغانی»: دانش خپرندويه ټولنه (انجمن نشر دانش)
محل پخش و فروش کتاب «دری افغانی»: کتاب فروشی دانش؛ رو به روی شرکت رحیم گردیزی، جاده ی ده افغانان- دهن باغ، کابل.
یادآوری: پس از انتشار کتاب «دری افغانی»، ضمن استقبال گسترده ی مردم، هرچند از هیاهوی مخالفان بی منطق برکنار نمی ماند، اما توضیح دوستان و بزرگان، باعث می شود آگاه شویم که در حدود 40 سال قبل، کتابی به نام «ادب دری افغانی» از سوی مهمترین ارگان نشراتی آن زمان (اداره ی دارالتالیف وزارت معارف) منتشر شده است و اصطلاح «دری افغانی» نه فقط مسجل شده بود، بل با پیش زمینه ای فکری، جلد یک کتاب مهم را دربر می گیرد. با آگاهی از این مساله و دریافت لینک دانلود کتاب «ادب دری افغانی» که سایت «کتابناک» ایرانی، از نشانی های مهم فرهنگیان ایران، آن را در اختیار همه قرار داده بود، در حالی که از مشی فرهنگی آنان در قبول منطق فرهنگی افغانان، خرسند شدم، اما باید به دشمنان افغانستان تبریک بگویم که با گسترده گی کار فرهنگی، چنان ما را در حصار آورده اند که 40 سال پس از چاپ یک کتاب مهم، شباهت های کردار فرهنگی ما در وادی سرگردانی، مختصات فرهنگی بیگانه (فارسی یا پارسی) را دستاویز می سازند و از حیث تعمیم آن ها، ناخودآگاه به تفویض امتیازاتی قایل می شویم که از تاثیر آن ها، هژمونی دشمن، فرهنگ «ارشد» وانمود می شود.
تذکر این نکته بایسته است که به خاطر رعایت حق معنوی آقای محمد حسین راضی، مقاله ای به نام «مصطلحات ملی- افغانی ما دیرینه اند» نیز نوشته ام که در روزنامه ی «سرخ» و دیگر رسانه های افغانی منتشر می شود. در این مقاله، با استقبال از یافت نسخه های کتاب «ادب دری افغانی» کوشیدم تفهیم کنم که کتاب من (دری افغانی) با چنین نامی، نمی تواند حق معنوی مولف کتاب «ادب دری افغانی» را کتمان کند، یعنی یک هموطن افغان ما، چهل سال قبل (بیشتر از عمر من) ابتکاری می کند که ضمن استقبال، توفیق نشر و تعمیم می یابد.
از طریق لینک های زیر، کتاب «ادرب دری افغانی» را رایگان دانلود کنید!
http://www.afghanpedia.com/projects/libraries/pdfs/92rvutlc.pdf
http://ketabnak.com/…/%D8%A7%D8%AF%D8%A8-%D8%AF%D8%B1%DB%8C
ضمن عرض تبریکات و تمنیات نیک حضور جناب مصطفی عمرزی ، موفقیت های بیشتر شان را در تمام عرصه های زندګي بخصوص احیا و انکشاف فرهنګ و ادب اصیل افغانی آرزو مینمایم.
تاجاییکه به مردم افغانستان مربوط است ، زبان های پښتو و دری زبان های مردم افغانستان اند ، که در جهت تقویت و انکشاف آن همه باهم یکصدا و با دل و جان آنرا قبول داریم ، البته کسانیکه واژه های بیګانه و نامانوس را در زبان های اصیل ما جابجا می کنند و بیګانه پروري را مروج میسازند ، راه های ما از هم جدا است . مردم افغانستان آنرا نخواهد پذیرفت.