ځوان د دوکان مخې ته غزونې وکړې. لمر تود لګیده. د سړک پورې غاړه د جوارو پټي بوټیدلي وو. د پټیو په برسر کې ونې ګورې ښکاریدې. د ونو شاته شګلن خوړ تیرکال د جوارو په وخت وچ شوی و.
ځوان سړک ته ځير شو. پوخ سړک نیغ غځیدلی و، بر سر یې داسې ایسیده لکه اوبه چې پرې سپرې وي.
د یوې ښځې غږ په خود کړ. هغې د ( لیدل سوپرمارکیټ) پوښتنه وکړه. ده د ګورو ونو خواته اشاره وکړه:
– په دې پټیو کې ولاړه شه د دغو شاته داسې لنډه لار وروتلې
ښځې خپل زیړ ویښته د زرغونو سترګو له سره هیسته کړل او د پاخه سړک خواته یې لاس ونیو:
-زه په مني راغلې وم دغسې مخامخ ورغلې وم خو اوس لږ شکي شومه
دوکاندار شاته مخ واړاوه:
-زه به دوکان وتړم درسره ولاړ به شم
-نه مننه خپله یې پیدا کوم
دوکاندار شونډې وریودلې. ښځې په خندا لاس وخوځاوه:
« حاجت نشته، ته ډیر مهربانه یې»
د ښځې له تګ سره سم دوکاندار د دوکان ور پورې کړ. ورو ورو ورپسې شو. زړه یې وکړ چې لاس ورواچوي، خو د جوارو پټي لکه هوار میدان ورته ښکاره شول. زړه یې دربیده، خوښ و چې ګورو ونو ته به ورشي. ښځه خوړ ته ورښکته شوه. ځوان ته ونې لغړې ښکاره شوې، شاوخوا یې وکتل. ښځه له خوړه د ډاګ لورته واوښته. دوکاندار خوله راټوله کړه چې ورنارې کړي چې لار غلطه ده خو د ښځې خبره یې په زړه کې راتیره شوه:
« ته ډير مهربانه یې»
دوکاندار راپه شا شو، تیز شو، سر یې ټيټ ونیو چې هاغه ښځه شاته ونه ګوري.
پای