ملامت، د نزارقباني شعر/ ژباړه اجمل پسرلی
دنیا مې ګرموي، چې زه یې ګرانوم لکه ما چې، مینه اختراع ده، لکه ما چې ده خلق کړې لکه ما چې د ګلاب په اننګو کې انځور کړې لکه…
هوسا/ اجمل پسرلی
پایڅه یې بروهله. د پونډۍ پوستکی یې پر دوو ګوتو کش کړ. د دروازې کړپ شو، دې پښې وغځولې، کمپله یې پرې وغوړوله. (ایوا) وه، د دې لور. کوټې ته…
سندرې (لنډه کیسه) لیکوال/محمدخالص ادیب
د ځنګله په نریو ـ نریو لښتو یې تېز ـ تېز چاقو کشاوه، لاندې یې غورځولې، په هوا کې کشکارې وزرې مړې وغوړولې، د خرولې په لوړ خاښ کېناسته، لا…
رڼا || اجمل پسرلی
د زړې کلیسا مخې ته کوترې ګرځیدې. د کلیسا مینځ ته د پل ایښودو اجازه نه وه، ور پرانیستی و، خو د پاټک غوندې ځنځیر غځیدلی و. د دنګې کلیسا…
زوی او سپی ( لنډه کیسه) لیکوال/ محمد خالص ادیب
سپی یو دم پورته شو، د ملا شخي یې ویسته، ماته پښه یې له نظره تېره کړه، حرکت ته یې ځان چمتو کړ، و یې ویل: “زه درنه لاړم” تر…
بایلل || اجمل پسرلی
د ودکا ګیلاس یې پر سر واړاوه. ټک شو، تش ګیلاس یې کلک پرمیز کیښود. د رستورانت له خدمتګارې یې په اشارې هیله وکړه چې نور شراب راوړي. هغې ډک…
مسافر/ اجمل پسرلی
په اړخ واوښت. پښې یې وغځولې بیرته یې ټولې کړې. د پردې ژۍ یې په دوو ګوتو پورته کړه. کوڅه په تیاره کې پرتې واورې ته رڼه ښکاریده. د موبایل…
ولې؟/ اجمل پسرلی
د کور رنګ لکه کورکمن. د بهر دیوال یې ټیټ. دومره ټیټ چې د کور د کړکۍ بیخ لا ښکاري. د همدې کور مخې ته یوه ورځ له بسه کوزه…