جوړه / اجمل پسرلی
ښځې د قبر د سر خاورې کینایستلې. د لور په لاس کې یې سور جګ ګلدان و چې په منځ کې یې زیړ ګل غوړیدلی و. ښځې د ښې لاس…
تشه / اجمل پسرلی
په ټرموای کې مې له کړکۍ بهر ته کتل. د سړک غاړې ته د موټرو کتار تمځای ښکاریده. چې کوم ځای به خالي و، خوشاله به شوم. بیا به مې…
تګ / اجمل پسرلی
دوړو کاغذونه په سر سره اخیستي وو. یو سړی چټک راروان و. مول یې له خولې لرې کړ او راته ویې ویل: – جنازه تیره شوه؟ – د چا جنازه؟…
ژوند/ اجمل پسرلی
د سمندر غاړې ته په شګو کې ودریدم، له لرې یوه وړه څپه راتله، دوې شوې، درې شوې….اووه شوې. د سیګل مرغه کغ کغ شو، د څپو شمیر یې راګډوډ…
وروستی دیدن/ شفیقه خپلواک
وروستی دیدن غزلبڼ مې پرانېست، ومې لوست. لکه یوه دښته کې چې ورک شئ هیڅ ځای د څاڅکي څرک نه وي، لمر مو هم سوځوي. خو یو وار د رڼو…
داغ/ د شفیقې خپلواک شعر استاد پسرلي ته
داغ منې ؟ له زړه نه مې بڅري وځي زما د سترګو آېنې ماتې شوې اوس مې تیاره په ټول وجود خپره ده د رڼاګانو سلسلې پاتې شوې منې چې…
د پسته اور د شاعر تلین شو/ اجمل پسرلی
د پسته اور رنګونه چیرته چې ژوند کوئ یو نیم ځای مو ممکن خوښ نه شي او یو نیم ځای د هوسایي احساس وکړئ. په دغه احساس کې رنګونه لوی…
بښل/ اجمل پسرلی
د سرو واینو د ګیلاس نری بیخ یې په ګوتو کې تاواوه راتاواوه. لږ شراب ترې وڅڅیدل. ګارسونه په منډه راغله دستمال یې پر میز تیر کړ. پر سړي سر…