اشتراک در انتخابات؟ و یا تکرار بحران دهه هفتاد ؟! – احمدضیا ضیا

 در کشورهای که مردم دموکراسی واقعی را تجربه کردند ، با نهایت شور و شوق جهت تعین زعیم کشور شان به پای صندوقهای رای رفته و شخص مورد نظر شانرا انتخاب مینمایند. در این کشور ها با آنکه نامزدان  از لحاظ صداقت ، شخصیت ، علمیت و تجربه کاری افراد کاملاً  شناخته شده اند اما غرض روشن ساختن بهتر اذهان مردم شان  ، به مناظره و گفتتگوها میپردازند و در جریان همین مناظره ها می کوشند  تا برنامه های علمی را با در نظرداشت منابع موجود مورد نیاز و محدوده های زمانی که قابلیت تطبیق را داشته و پاسخگو به  نیازمندیهای مردم باشد ، ارائیه میدارند. قضاوت مردم در مورد گزینش نامزد برتر  نیز دقیقاً برمبنای همین گفتگوها و مناظره ها میباشد. در افغانستان که مردم شدیداً از ظلم ،کشتار ،جنگ ، جنایت ، وفساد  به داد امده اند  ؛ میخواهند مانند سایر   کشورهای منطقه و جهان مردم سالاری را به معنی واقعی آن تجربه کنند و سرنوشت شانرا به دست خود رقم زنند . اما در اینجا  بدختانه اکثر افراد و اشخاصیکه متهم به جنایات جنگی و ناقضین حقوق بشر میباشند، خود را نامزد ریاست جمهوری نموده اند ، تا توانسته باشند جهت فرار از عدالت و ادامه جنایات بار دیگر سرنوشت این سرزمین را در دست گیرند. این آقایان  در عوض اینکه از گذشته سیاه شان نادم و پشیمان باشند و باصراحت کامل  نخست در محضر عام ایستاده  ؛نسبت به جرایم  که قبلاً مرتکب شدند ؛ عذر خواهی کنند و بعد با داشتن فرهنگ دموکراسی  بروند به میدان  دموکراسی و به اساس لیاقت و شایستگی از مردم خواهان رای در روز انتخابات شوند. مگربرعکس ، ایشان با اندکی تقاوت صفحه جنایات  دهغه هفتاد را ورق زده  و از هموطنان  زجر دیده و بلاکشیده  به گونه  نامعقول  به نام قوم  ، زبان ، سمت و مذهب رای می طلبند .اما  در جهت معقول که همانا مبارزات قانونی انتخابات میباشد، سعی می ورزند بهانه جویی کنند و در مناظره ها حضور نیابند  و احیاناً اگر حاضر به مناظره  هم شوند ، جهت اغفال کردن اذهان مردم  به خیال پردازیهای غیر علمی و دور از منطق اغاز و با عیب جویی و دراز کردن انگشت انتقاد به حریف مقابل خاتمه میدهند. جالب است که از یکسو  این جنابان ظرفیت پیشبرد درست و معقول مبارزات  انتخاباتی را ندارند و از سوی دیگر به  فرهنگ تحمل و شکست پذیری در انتخابات نیز باورمند نیستند. امر طبعی است که رفتن به میدان رقابت در نهایت شکست و مؤفقیت را در پی  دارد و طرف بازنده باید الزاماً شکستش را با جبین باز بپذیرد. مگر شنیده میشود که این محترمین  به شمول  اطرافیان بیگانه صفت شان  گاهی مسؤلین کمیسیون های انتخابات و رسیدگی به شکایات را تهدید و گاهی هم در صورت باخت ، که دور از تصور هم نیست  شعارهای  از تجزیه کشور و  تکرار جنایات دهه هفتاد یعنی جاری شدن سیل خون در کشور را سر میدهند.

همان طوریکه مردم عزیز ما در سراسر کشور ، مرد و زن پیر وجوان با وجود همه مشکلات و تهدید های امنیتی با شهامت بلند دسته دسته به پای صندوقهای رای رفتند و با یک حرکت کاملاً مدنی شان ثابت کردند که میتوانند حق را بر باطل حاکم سازند و زعیم آینده کشور را به دست خویش برگزینند. اما بدبختانه که این تلاش آنها به نسبت کثرت نامزدان، نتیجه مطلوب را در پی نداشت، به این معنی که هیچ یک از نامزد نتوانست در دور اول برگزاری انتخابات ( 50%+1 ) رای را بیاورند. و انتخابات بناچار  به دور دوم رفت بناً توقع میرود تا تمام اقوام ساکن در کشور ( پشتون ، تاجک، ازبک ، هزاره ، ترکمن ، نورستانی ، پشه یی ،  بلوچ ، ایماق ……)  یکبار دیگر آگاهانه بیندشند ، جنایات که نه چندان دور در برابر ایشان به نام این و آن  صورت گرفته به یاد آورند و منحیث افغانهای واقعی و صاحبان اصلی این مرز وبوم   نگزارند که بار دیگر دلالان و تیکه داران قومی با سرنوشت شان بازی مضحکانه را انجام دهند.

هموطنان عزیز ! جنگیدن به نام قوم ، زبان ، سمت و مذهب را تجربه کردیم ؛ دیده شد  که جز تباهی و ویرانی چیز دیگر در پی نداشت. مثلث مخرب که در دهه هفاد  باعث ویرانی و تباهی کشورشده بود  و در دهه گذشته به مافیای (سیاسی ، اقتصادی ، مواد مخدر و زمین)  مبدل گردیده اند، به هدف  حفظ منافع و ترس از محاسبه و محاکمه فردا ، این بار بمثابه یک مثلث شیطانی تشکل یافته و کمپاین های را به نام قوم ، زبان و مذهب به راه انداخته اند. میخواهند بایک  شعار کهنه: تفرقه بینداز، حکومت کن و یا به عباره دیگر آب را گل آلود بسازو ماهی بگیر، تا در آینده نیز حکومت برانند. اینکه در یک فضای بی باوری و بی اعتمادی وحدت ملی شدیداً خدشه دار میشود و کشور باری دیگر به طرف بحران میرود به ایشان هیچ مهم نیست و باکی هم ندارد. هنوز که هنوز است داغ بیوه شدن، یتم شدن ، بی فرزند شدن و درد تلخ روزگار مهاجرت از دل هیچ هموطن نرفته؛ چگونه میتوان تجارب تلخ  جنایات گذشته را در زندگی خویش بار دیگر تکرار کرد . پس خوب است که در این مقطع حساس و سرنوشت ساز به سخنان این چند تن از مجرمین جنگی  ،که وسیله برای جنگیدن و دفاع از منافع ناپاک شانرا صرف  قوم ، زبان و مذهب میدانند ؛گوش ندهیم. این یک حقیقت مسلم است که در اثر نابسامانیهای چهار دهه گذشته ، حاکمیت فعلی مجرمین و فاسدین، مداخله کشورهای همسایه و منطقه و قدرتهای بزرگ جهان؛ افغانها  تا چند دهه دیگر هم شایسته یک انتخاب بهتر در بین خوب و بد نخواهد بودند. اما در مرحله قرار داریم که میتوانیم  انتخاب  در بین بدتر و بدترین ویا بد و بدتر را داشته باشیم  تا آهسته آهسته به جای برسیم که انتخاب در بین خوب و بد را نیز تجربه کنیم . پس توقع میرود تا هموطنان عزیز ما تحت شعای شعارهای پوچ ، تفرقه انگیز و قوم گرایانه این رهبران به نام قوم را  که در ریشه دشمنان قوم اند ، نروند.

در انتخاب شان عاری از هرنوع تبعیض با در نظر داشت شخصیت ، لیاقت و شایستگی از دقت کامل کار گرفته؛ در یک پروسه ملی که همانا انتخابات دور دوم میباشد اشتراک گسترده و همگانی نمایند. به شخصی رای دهند که حد اقل سابقه بد نداشته و توان بیرون رفت از این بحران کنونی  در کشور را داشته باشد ، تا نشود بار دیگر شاهد  برگشت به  بحران دهه هفتاد و ظهور طالبان در کشور باشیم ؛ که در آنصورت مسؤلیت بعدی به دوش همه  ما افغانها  خواهد بود، نه کسی دیگری.