سهار دفتر ته لاړم، يوه ملګري مې کوژده کړې وه، نورو همکارانو شيرينې ترې غوښته، بس، سلا په دې شوه چې غرمې ته به ماهيان راباندې خورې.
همداسې مو وکړل، شپږ تنه پوره دولس بجې له دفتره ووتو. نږدې ځای د خيرخانې قلعه يې نجارا وه.
ورغلو، په يخه هوا کې د ماهيانو خوراک خوند وکړ، د چايو د سورورلو په وخت ټلېفون راغی، حيران شوم، مريم وه، دې به يواځې له ماښامه وروسته ټلېفون کاوه.
د باندې ووتم، بښنه يې وغوښته، راياده يې کړه چې د کار په وخت کې يې مزاحمت وکړ، خو وروسته يې يودم وويل:
_د موټرو غږدی.
پوه مې کړه چې د ماهيانو د خوراک له پاره قلعه يې نجارا ته راغلي يو.
په غږ کې يې بدلون راغی، په خوشالي يې وويل:
_په چهار راهي کې يې؟
_هو
_کومې خواته.
_شمال!
_خو په جنوبي برخه کې ښه ماهيان ورکوي، ته ورته وګوره، زه مې له مور سره څو ځله ورغلې يم.
ومې کتل. تر سړک ور هاخوا له لويې کړايي څخه تاوونه پورته کېدل.
ومې ويل
_اورې
_هو
غږ يې ژړغونی و. خو و روسته يې يودم وخندل.
_هی، چهار راهي ته وګوره، هغه بوډا ترافيک شته، اوږده ږيره لري.
ومې کتل، يوه ځوان ترافيک د موټرو نظم برابراوه.
مخکې تر دې چې د ( نه ) ځواب ورکړم، مريم په خوند وويل:
_موږ به هر سهار همدلته د پوهنتون يوه ملګرې را اخيسته، خو وروسته يې د درېدو ځای بدل کړ، ويل يې چې زوړ ترافيک ډېر راته ګورې. بس، خدای راکړه، ملګرې به مو ځوروله، ويل به مو چې زوم خو بيا ولاړ دی.
مريم ټوخي واخيسته، ټوخی يې اوږد شو، وروسته يې غاړه صافه کړه،ورو يې وويل:
_وبښه.
شاته مې وکتل، يوه ملګري مې ساعت ته اشاره کوله.
د مريم نيولی غږ مې واورېد.
_قلعه يې نجارا څنګه ښکارې؟
_هيڅ، لاندي دوکانونه دي، پورته منزل د ډاکټرانو لوحو نيولی دی، د ژۍ واورې د موټرو په لوګيو تورې دي، خو له سړکه دوړي پورته کيږي.
مريم سوړ اسويلی ويست:
_اه، تر هماغه دوړو ځار شم.
يوه شېبه غلې وه، وروسته يې په غريو کې و ويل:
_يوه هيله ؟
_وايه
_يوه ژوره ساه واخله.
خندا راغله
_ولي؟
_زما په خاطر
پزه مې کش کړه، د لښتي بوی له دوړو سره ګډ و، ټوخۍ راغی، ټلېفون مې ليري ونيو. خو ومې نه ټوخل.
لاس مې بېرته غوږ ته ورنږدې کړ.
مريم وويل:
_بختور يې.
ومې خندل.
مريم سوړ اسويلی ويست:
_ د وطن دوړي مې ياديږي.
غلی شوه.
د ملګري غږ مې واورېد، ويل يې چې د دفتر کارونه راته پاتې دي، بايد لاړ شو.
مريم يو دم وخندل:
_اه، اصلي خبره مې هېره شوه، سبا د روغتون دهلېز رنګوي، کمپيوټرونه بايد ليرې کړي، له سهاره راهيسي د کيسې په ثبتولو اخته يم، غواړم چې ډېرې خبرې دروليږم، رخصتي مو په څو بجو ده؟
ومې ويل:
_څلورنيمي.
_ښه، که مې ايمېل ناوخته در ورسېد، چې هير يې نه کړې.
_سمه ده.
_وبښه، اخيري خبره، که زما منې، تر سړک واوړی، هغه بلې غاړې ته ښه ماهيان پخوي.
هېڅ مې هم ونه ويل، موږ ماهيان خوړلي وو.
دفتر ته لاړو.
په رخصتۍ کې مې د مريم خبرې راواخيستې. ماخستن کمپيوټر ته کېناستم، نه چالانېده، برق کمزوری و.
د څنګ ګاونډی راپه زړه شو، برق يې نه درلود، زموږ له کوره يې لاين کش کړی و. ورغلم، سيم مې له ساکټه وايست.
راغلم، کمپيوټر چالان شو. ټلېفون وشرنګېد، همسايه و، ويل يې چې ستاسو د حويلۍ د دروازې د سر ګروپ بل دی.
ولاړ شوم، برق مې بېرته ور خوشی کړ.
راډيو مې راواخيسته، يواځې د جنګ خبرونه ول، مړه مې کړه. اوږد وغځېدم، د مريم خبرو ته مې سودا وه. اته بجې وې، د کوڅې د خلکو تر وېده کېدو مې د برق د قوي کېدو تمه نه درلوده.
پياله مې له چايو ډکه کړه، المارۍ ته ودرېدم، د خرما قوطۍ رانه ورکه وه. برق لاړ، بېرته په خپل ځای کېناستم، د لندو وړيو بوی راغی. ګوتې مې وتپولې، تودې شوې، پياله چپه وه.
کوټه سپينې رڼا ونيوله، تېزه وه، کمپيوټر ته ورغلم، چالان شو، خو چونګا يې خته. همسايه ته مې زنګ وواهه، ورياده مې کړه چې ضروري کار لرم، که مو ابګرمي بنده کړې وي، ليرې يې کړئ.
فکر مې سم وخوت، د کمپيوټر چونګا غلې شوه.
مريم ويلي ول:
_يوې زېرزمينۍ ته ور کښته شوو، ساه پکې بنديده، د روغنی رنګ بوی يې درلود. دوه ژېړ ګروپونه راځړېدل.
کړنګ شو، ټيمي قوطۍ ورغړېده، له دېوال سره ولګېده، پر لانده سيمينټ د نخودي رنګ څاڅکي توی شول.
ورور ته مې وکتل، خپلو پښو ته يې وچې سترګې نيولې وې، د پطلانه شنه پايڅه يې په نخودي رنګ ککړه وه.
مور مې د هغه سر په خپل ټټر پورې ولګاوه، مخکې لاړل.
زيرزميني اوږده وه، د ناستې له پاره هيڅ هم نه ښکارېدل، پلار مې له سيمينټو څو ډکې بوجۍ دېوال ته پرېيستې. پر بوجيو کېناستو، شاوخوا مې وکتل، د رنګ ډک او خالي ډبي پراته ول، ځای ځای د پخو خښتو لندې ټوټې ښکارېدلې.
موټروان دروغ ويلي و، ساعت لاره نه وه، پوره دوه نيم ساعته مو پر پخو او خامو لارو مزل کړی و، سر مې ګرځېده، ملا مې د موټر د اوسپنې له لاسه ټوک ټوک وه.
پر مخامخ دېوال يو سيوری راغی، په عمر پوخ سړی پر زينو راکښته شو، ملا يې ختلې وه، له خولې يې د سګريټو تېز بوی ته.
سړي يوه نکلي کاسه پر غولي کېښوده، بېرته چوپه خوله پورته وخوت.
پلار مې پر کاسه هواره وچه ډوډۍ ورپورته کړه، لاندې سپېرې سپينې وريجې وې.
د ډوډۍ وړه ټوټه مې خولې ته واچوله، د ربړ غوندې وه، نه ژدويل کېده، د خاورو خوند پکې ګډ و.
مور ته مې وکتل، په رنګ ککړ برس ته يې وچې سترګې نيولې وې.
پوه شوم، له موټره لوېدلی ځوان يې له زړه نه ووت.
ورور مې ګروپ ته کتل….
پلار مې يو دم مخ واړاوه، ويې ټوخل، وريجې دانه دانه پر رنګ شوي دېوال ولګېدې.
بښنه يې وغوښته، بيا يې کاسې ته لاس ور ونه غځاوه. ملا يې دېوال ته ولګوله، پورته يې وکتل، له سترګو يې پوه شوم چې په راتګ پښيمانه دی.
ټول غلي وو، ورور مې د مور پر اوږه سر ايښی و، سترګې يې پټې وې. له وريجو يواځې يوه ګوله پورته شوې وه.
ښه شېبه ووته، سترګې مې درنې شوې.
سمندر و، پراخ سمندر، ډوبه شوم، لاندې تورې اوبه ښکارېدلې. لاسونو او پښو ته مې ټکان ورکړ، اوبه مې ستونې ته راغلې، ترخې وې، ساه مې نه شوای اېستلی، د لاسونو او پښو حرکات مې ډېر شول، سر ته راوختم، مور، پلار او ورور مې هم ځګنو څپو اخيستي ول.
ورور مې چيغې وهلې، مرسته يې غوښته…
د نهنګ لکۍ مې ولېده، له اوبو لويه خوله راووته، سپين تېره غاښونه يې زما د ورور سر ته سيخ شول، سپين ځګونه سرو وينو ونيول.
چيغه مې کړه، پر خولې مې ترخې اوبه راواوښتې.
مور ته مې وکتل، نه وه، لاندې لاړم، لاس او پښې مې له حرکته لوېدلي ول. پورته مې وکتل، په سپينو اوبو کې د لمر رڼا ګډه وه.
مور ته مې مخ ور واړاوه، خلاص غونچه ويښتان يې يوې بلې خواته کېدل، لاندې روانه وه، له خولې يې حبابونه ( پوکڼۍ ) راوتل.
له سمندري شنو اوږدو پاڼو يو غټ نهنګ راووت، په غاښ کې يې زما د ورور په وينو لړلی څيرې کميس بند و، د مور خواته مې ور وګرځېد، چيغه مې کړه، غږ مې نه راووت، واړه حبابونه مې تر سترګو تېر شول، حبابونه مخ پورته روان ول.
نهنګ ورغی، غټه خوله يې خلاصه کړه. سترګې مې پټې کړې، بېرته مې ورته وکتل، مور مې نه وه، د نهنګ له خولې راوتلې سرې وينې له اوبو سره ګډې وې، له تېرو غاښونو يې زما د مور اوږده ويښته راوتلي وو، اوبو يوې بلې خواته وړل.
نهنګ زما خواته راغی، خوله يې خلاصه وه، چيغې مې وهلې، پلار مې را روان و، نه شوای راتلی، اوبو بېرته شاته ووړ.
غږ مې واورېد، اوږې مې وښورېدې، سترګې مې رڼې کړې. پلار مې په غېږ کې ټينګه نيولې وم، مور مې په حيرانۍ راته کتل، ورور مې لا ويده و.
ومې ويل:
_ښه يم. خوب مې ليد.
پلار مې بېرته پر سيميټي کڅوړې کېناست. کيڼ لاس مې راپورته کړ، دوه نيمې بجې وې.
سر مې درد کاوه، ټوک ټوک وم، د نهنګ خلاصه خوله مې له ذهنه نه وته.
غږ مې واورېد، يو چا زما د پلار نوم اخيست. پلار مې په بيړه پر زينو وخوت، لنډه شېبه وروسته بېرته راغی، ويې ويل چې بايد لاړ شو.
مور مې د ورور اوږې وښورولې، هغه خوبولې سترګې خلاصې کړې، له څه ويلو پرته ولاړ شو.
د باندي راووتو، تياره وه، سپوږمۍ نه ښکارېده.
کوڅې ته راغلو، يو کوچينۍ موټر ولاړ و، پر سر يې د ټکسي لوحه ټومبلې وه.
پلار مې له موټروان سره مخکې کېناست، موږ د شا سيټ ته ورپورته شوو.
شاوخوا مې وکتل، هسکه وه، لاندې په زرګونو سپين او ژېړ څراغونه بل ول، فکر راولوېد، موږ د زاهدان د ښار په څنډه کې وو.
موټر حرکت وکړ، په يوه کوڅه کې راتاو شو، عمومي سړک ته وخوت، مخکې لاړ، سړک ته نږدې په پياده رو کې ودرېد.
موټروان په بيړه دروازه خلاصه کړه، له موږ څخه يې وغوښتل چې له موټره کښته شو، همداسې مو وکړل، سړک ته نږدې په ګڼو ونو کې کېناستو.
د سړ ک دواړو غاړو ته تېز ژېړ ګروپان بل ول، رڼا يې تر هغو څانګو رارسېده چې موږ يې تر لاندي ناست وو.
موټروان ته مې وکتل، د موټر له مخکينې ټاېره يې هوا ايسته، شېبه وروسته د موټر پر بانټ کېناست.
چوپه چوپتيا وه، کله کله به يو_ يو موټر په تېزۍ سره تېر شو.
موټروان شېبه په شېبه خپل ساعت ته کتل.
يو موټر راغی، ټيوټا وه، پر سر يې سور څراغ تاوېده، پر دروازه يې سپاه پاسداران جمهوري اسلامي ايران ليکلي و.
موټر برېک ونيو، يوعسکر له ښېښې سر راويست، موټروان د ټکسي خالي ټاېر ته ګوته نيولې وه.
وروسته يې ټلېفون ته اشاره وکړه، نه پوهېږم، خو دا مانا مې ترې واخيسته چې د بل ټاېر راوړلو ته انتظار باسم.
د پوليسوموټر حرکت وکړ، موټروان سګريټ ولګاوه، هماغسي پر بانټ ناست و.
وروسته يې ټلېفون غوږ ته ونيو، د لاس له خوځولو يې پوه شوم چې په غوسه دی.
پاو ووت، يو درې سوه درې بس ودرېد، موټروان راغږ کړل، ورغلو، بس ته ور وختو. شاتنۍ اوږده څوکۍ تشه وه. لاړو او همالته کېناستو.
بس حرکت وکړ، دواړو غاړو ته واړه زاړه ناست ول، په تورو ويښتو کې د بس د چت د څراغونو کمزورې رڼا ښکارېدله، سپين سرونه هم پاک ول، ځای ځای په تورو حجابونو پوښلې ککرۍ هم زنګېدلې. ټول غلي ول.
مخکی مې وکتل، د بس پر ماشين يو تنکی ځوان ناست و.
نيم ساعت ووت، ځوان ولاړ شو، يو پلاستيکي سطل يې ور واخيست. مخکې راغی، يو ماشوم يې له بغوره کش کړ، ويې خندل، له سطله يې يو جوس ورکړ.
ځوان دوو دريو نورو کسانوته د اوبو بوتلونه ونيول. وروستۍ څوکۍ ته راغی، سطل يې کېښود،يوې بلې خواته يې وکتل، له جېبه يې درې کارتونه راوايستل، ورو يې وويل:
_مخکی پوسته ده، پوليس راخيژي. د شا سيټ ته نه راځي، له ليرې همدا کارتونه ورته پورته کړئ.
پلار مې يو کارت ور واخيست، سر يې وځړېد، بېرته يې ځوان ته وکتل. هغه پر خپلو شونډو ګوته اېښې وه، په ټيټ غږ يې وويل : وارخطا نه شۍ، لار ورسره لرو، پيسې مو ورکړې دي.
ځوان يو دم وخندل، په لوړ غږ يې وويل:
_جوس غواړئ؟
د جوس پاکټ يې زما د ورور پر ځنګنو کېښود، مخ يې واړاوه، بېرته موټروان ته نږدې کېناست.
پلار مې کارت راکړ، کارت ته مې کتل، پورته يې شناسنامه ليکلي وه، لاندې د يوه برېتور سړي عکس ښکارېده.
پلار ته مې اشاره وکړه، په شونډو کې موسکۍ شو، خپل کارت يې راوښود، عکس يې نه درلود.
مور ته مې وکتل، کارت يې په ګوتو کې سره اړاوه، په عکس کې يوه ږيرور بوډا سپينه لونګۍ تړلې وه.
يو وړوکی بازار راغی، بس ودرېد، دوکانونه بند ول، خو د هوټل تر لويو ښيښو ور هاخوا ګڼ خلک ښکارېدل، ټولو په قاچوغو او پنجو خوراک کاوه.
بس ته يو وسله وال عسکر راوخوت، په لوړ غږ يې د اسنادو غوښتنه وکړه، لاسونه پورته شول، مور ته مې وکتل، د عکس خوا يې ځانته نيولې وه.
عسکر له لومړۍ څوکۍ راتېر شو، په دوهمه څوکۍ کې يې د يوه بوډا اوږې وخوځولې.
د بوډا تر څنګ ناستې ښځې څه ورته وويل.
. زړه مې ولړزېد، عسکر مخکې راغی ، مور ته مې وکتل، کارت يې پر ځنګانه ايښی و، له غروي يې مازې د کاغذ څنډه مالومېدله، د پلار سترګې مې رډې راختلې وې، عسکر دوو_ دريو نورو ناستو کسانو ته هم ملا کړوپه کړه. کارتونو ته يې وکتل، بښنه يې وغوښته، پورته ېې پر څو وړو بکسونو ګوتې وتپولې، يو ناست ځوان يې ولاړ کړ، د هغه جېبونه يې وکتل، زموږ مخې ته ودرېد. د کارت غوښتنه يې وکړه، پلار مې بې عکسه کارت ورته ونيو.
عسکر وخندل، پلار ته مې يې اشاره وکړه، دواړه د بس له شاتنۍ دروازې کښته شول.
مور مې ولاړه شوه، مټ ته مې يې لاس ور وغځاوه، بېرته پر خپل ځای کېناسته.
ورور مې په وېره وويل:
_ابا يې چېرته بوت؟
ورو ښځينه غږ مې واورېد:
_ډېر ښکلی دی.
ورميږ مې کوږ کړ.
تر مخې مو يوه زړه ښځه ناسته وه، په عينکو کې يې سترګې غټې ښکارېدلې، تر څنګ يې زما ورور ته کتل.
وروسته يې ماته مخ راواړاوه، ورو يې وويل:
_افغانان ياست؟
غلې وم.
ښځې وخندل:
_د ماشوم له خبرو پوه شوم چې ايرانيان نه ياست، خو پاکستانيان هم نه راته ښکارې، د هغوی رنګ مالوم دی. تک تور دی.
مور مې وويل:
_افغانان يو.
ښځې له خپل بکسه د بسکيټ قوطۍ راويسته، ورو ته مې يې ونيوله. ورور مې مور ته وکتل، هغی اوږده باڼه سره وروستل، ورور مې بسکيټ ور واخيست، ويې ويل:
_ابا ته خو به څه نه وايي؟
زړې ښځې وويل:
_څه وايي؟
مور مې سوړ اسويلی واېست:
_هيڅ ! پلار ته يې اندېښنه ده.
زړې ښځې وخندل، مخکيني غاښونه يې د زرو ول، ورو يې وويل:
_مه ويرېږئ، د لارو پوليس د څو تومنو سپي دي.
خبره يې سمه وه، پلار مې راغی، په خپل ځای کېناست، خو د تندي ګونځي يې ژورې وې. مور مې د غوسې علت وپوښت، پلار ور ياده کړه چې سل ډالره يې ورنه يووړل.
موټر حرکت وکړ، ښه شېبه ووته، زړې ښځې وويل:
_په تومنو يې بدل کړئ!
ښځه د ( ډالرو ) په ټکي پوهېدلې وه.
پلار مې د ورور په لاس کې د بيسکيټو نيولې قوطۍ ته وکتل.
مور مې وويل:
_ښځې ورکړ.
د باندې تياره وه، ځای ځای به د بس د څراغونو تېزه ژېړه رڼا پر را روانو ترافيکي لوحو لګېدله، نور هيڅ هم نه ښکارېدل.
سترګې مې درنې وې، د بس د چت سپين څراغونه ورو ورو کمرنګي کېدل، وروسته خوب وړې وم.
مريم وټوخل، ټوخی يې اوږد شو، بيا يې په کمزوري غږ وويل:
_شور او زوږ و، سترګې مې رڼې کړې، دواړو غاړو ته کتار بسونه ولاړ ول، خلک يوې بلې خواته ګرځېدل. مور ته مې وکتل، له زړې ښځې سره يې خبرې کولې.
بس تش و، دوې څوکۍ ور هاخوا يوه بوډا کتاب وايه.
پلار ته مې پام شو، د مجلو او اخبارونو غرفې ته نږدې له موټروان سره ولاړ و
ورور مې راغی، له سرو شونډو يې د ګشنيزو نری ډکی راوتلی و، برګر يې خوړ.
ولاړه شوم، مور مې راوکتل، خو څه يې ونه ويل.
د بس له شاتنۍ زينې کښته شوم، مخکې لاړم، يوه دوکان ته ودرېدم، ژاولو ته مې زړه وشو، خو ايرانۍ پيسې نه وې.
د پلار غږ مې واورېد:
_څه غواړې؟
ور ومې کتل، په لاس کې يې پلاستيکې نازکه خلطه نيولې وه. د پيپسې بوتلي او برګر پکې پراته ول.
ومې پوښتل:
_تومن دې له کومه کړل؟
کيڼ لور ته يې اشاره وکړه، صرافي وه، د غرفې پر لويه ښېښه رنګارنګ لوټونه سرېښ ول.
له دوکانه مې دوه درجنه ژاولې راواخيستې، ورغلم، پلار ته نږدې د لرګي پر اوږده څوکۍ لمر ته کېناستم. مخې ته مې وکتل، تر چمن ور هاخوا سيمټي نری سړک و، ډله خلک ګرځېدل، خو پر سړک يو کاغذ هم نه ښکارېده.
پلار مې په ډکه خوله وويل:
_تهران ته يو زرو دېرش کيلو متره لار پاتې ده، تر ماښامه به په بس کې يو.
د مخامخ دوه منزله تامير پر سر لوی ساعت ته مې وکتل، د سهار اووه نيمې وې.
ومې پوښتل:
_دا کوم ځای دی؟
_د کرمان دبسونو اډه.
يو وړوکی توپ راورغړېد، د مرسل د ګلانو په بوټو کې ننوت. کوچيني ماشوم منډه پسې راواخيسته، بوټي ته نږدې ودرېد.
ورغلم، توپ د مرسل د بوټي په ژېړو لوېدلو پاڼو کې پروت و. لاس مې ور وغځاوه، توپ مې له اغزنو بوټوراويست.
ماشوم غبرګ، ټنډ لاسونه راته ونيول، توپ يې ور واخيست ، د بس خواته يې منډه کړه.
ګلانو ته مې وکتل، اخره يې وه، مړاوي ښکارېدل.
بېرته پر اوږده څوکۍ کېناستم.
پلارمې وويل:
_مننه درنه کوي.
مخامخ مې وکتل، له ماشوم سره نږدې ولاړې ښځې لاس راته خوځاوه.
پر سړک يوه نجلۍ روانه وه، نری اندام يې درلود، له ټکري يې د ويښتانو څوکې راوتلې وې.
ومې ويل:
_ملايان څه نه ورته وايي؟
ځواب مې وانه ورېد.
پلار ته مې وکتل، رنګ يې ژېړ و، دوو راروانو عسکرو ته يې وچې سترګې نيولې وې.
په بېړه مې وويل:
_مه ورته ګوره!
سر يې وځړېد.
عسکر راغلل، د يوه په لاس کې مخابره وه، د دوهم په کمربند پورې توپانچه ځړېدله.
يوه يې وويل:
_ښاغليه، شاته دې کثافت دانۍ ده.
پلار مې موسک شو، پښو ته نږدې د پپسې خالي قوطۍ يې ور واخيسته او په سره ټوکرۍ کې يې واچاوله.
مخابره وچونګېده: وارخطا غږ ترې راووت:
_دوه افغانان رانه ورک شول، يو يې اوږده ږيره لري، له رنګه سپين دی، دېرش کلن ښکاري، د بل پر مخ د زخم چاپ مالوميږي، دواړه د ترمينال شمالي دروازې ته لاړل.
عسکرو منډه کړه.
پلار مې وويل:
_په موټر کې ناسته مو په خير ده.
روان شوو، ورور مې له مور سره ناست و. زړې ښځې کتاب وايه.
پلار ته مې مخ ور واړاوه، د پوليسو ولاړ موټر ته يې کتل:
ومې ويل:
_ويې نه پېژندلو.
پلار مې يواځي موسک شو.
پاو ووت، د سهار چايو ته تللي خلک بېرته موټر ته راوختل، د زړې ښځې لاس ته مې وکتل، ټيټه شوم، پاو کمې اته بجې وې.
موټر حرکت وکړ، له دښتو او وړو ښارونو تېر شوو، يوه بجه مو په اصفهان کې ډوډۍ وخوړه، ماښام تياره يې د عمومي سړک پر غاړه له بسه کښته کړو.
د تېلو ټانک و، ليرې رنګارنګ رڼاوې ښکارېدلې.
يو خيرن ډنګر بوډا راغی، موسک و، له څه ويلو پرته يې بکس اوږې ته واچاوه.
په هغه پسې لاړو، د تېلو د ټانک شاته وړه حويلۍ وه، پر چمن کېناستو. شاوخوا مې وکتل، د يواځينۍ کوټې سپين دېوالونه د ونو له ژېړو پاڼو ښکارېدل.
بوډا هماغه کوټې ته ننوت.
ورور مې منډه واخيسته، د هغه له تورو وېښتو ور هاخوا، له وچو بوټو د بتو ( قو ) سپينې غاړې راوتلې وې.
ورغلم، درې بتې د کوچيني حوض په رڼو اوبو کې ګرځېدې.
پلار مې راغږ کړ، ور ومې کتل، پياله يې پورته نيولې وه.
ورور ته مې وويل:
_چای تيار دی.
راويې نه کتل، بتو ته يې د بسکېټ وړې ټوټې ور اچولې.
سر مې پسې ونه ګرځاوه، د پلار تر څنګ کېناستم. مور ته مې مخ ور واړاوه، د چايو له سورولو يې خوند اخيست.
بوډا يو غاب پر چمن کېښود، څو قند خيشتي پکې پرتې وې.
پياله مې راډکه کړه.
بوډا په خواره خوله وويل:
_بل څه خو به مو نه وي په کار؟
پلار مې مننه ترې وکړه، خو بوډا لا په خپل ځای ولاړ و، د خولې د دواړو غاړو ګونځې يې ژورې وې، خندل يې.
پلار مې جېب ته لاس کړ، بوډا ته يې يو لوټ ونيو، خو بوډا لاس ور ونه غځاوه.
پلار مې بل نوټ ورسره يو ځای کړ، بوډا هماغسي خندل.
خوښ مې شو، وږی نه و. خو يو دم يې وويل:
_ډالر غواړم.
پلار ته مې غوسه ورغله، لاس يې ور ټول کړ.
بوډا کېناست، په خواره خوله يې وويل:
_ښاغليه. مه خفه کېږه، دلته يواځې هغه افغانان راوړي چې اروپا ته ځې، ډېر يې ډالر راکوي.
پلار مې وخندل، له پيسو سره يې يو بل لوټ هم يو ځای کړ، بوډا ته يې ونيو، هغه لاس ور وغځاوه، خو هماغه پخوانی خندا يې نه وه.
چمن خوند کاوه، سړه هوا لګېده، د لندو خاورو بوی ته، په ذهن کې مې د وحيد څېره راګرځېدله.
بوډا د کوټې تر مخ ولاړ و، پر پايپ يې ځمکه آبپاشي کوله.
نيم سات ووت، بوډا راغی، په لاس کې يې مبايل و، په غوسه يې وويل چې په ماپسې راځئ.
پلار مې بکس ور واخيست، د تېلو د ټانک تر مخ ولاړ ټکسي ته ور وختو.
موټر حرکت وکړ، مخکې لوحه راغله، ليکلي يې و، تهران، لس کيلومتره.
خو موټر لنډ راتاو شو، خامه وه، کله کله به د موټر ژېړه رڼا د ونو په سپېرو څانګو ولګېده.
پاو ووت، د ېوې ټيټې غونډۍ سر ته وختو، لاندي زرګونه رنګارنګ ګروپونه بل وو.
پلار مې موټروان ته تر څنګ وکتل، ورو يې وويل:
_تهران دی؟
ځواب مو وانه ورېد.
پاخه ته ور وختو، موټر په نورو سلګونو موټرو کې ګډ شو. وروسته ودرېد، مخې ته مې وکتل، ترافيکي اشاره شنه وه.
شاوخوا مې سترګې واړولې، د مغازو له لويو ښېښو سپينې رڼاوې راوتلې وې. په پياده رو کې واړه زاړه روان ول، ټول پاک او پرېوللې ښکارېدل، د نجونو له نريو ټکريو او تنګو پطلونونو پوه شوم چې اخوندانو ازادي ورکړې ده.
آينې ته مې پام شو، د موټروان پړسېدلې سترګې ښکارېدلې، زما مور ته يې کتل.
موټر حرکت وکړ، زړه مې ډاډه شو، آينه د موټر وان د ککری سپينو ويښتو نيولې وه.
غټ ښار و، سړکونه پاک ښکارېدل، د سړک دواړو غاړو ته غځېدلي ګلدانونه لا شنه وو. ځای ځای به هسک تاميرونه په مخه راغلل، عمومي سړکونو ته پخې کوڅې راپرې وې، په هر څه کې نظم ليدل کېده.
هماغسې مخکې تلو، هسک تاميرونه کم شول، زراعتی ځمکې راغلې، خو لا هم ځای ځای ښکلي کورونه ولاړ ول.
موټر له عمومي سړکه ووت، تر ټيټ دېوال تېر شوو، مخکې لاړو، يوې لويې دروازې ته ودرېدو، پر غټه لوحه د برګو غواوو عکسونه ښکارېدل.
دروازه خلاصه شوه، موټر حرکت وکړ، د خوشايو بوی ورو ورو ډېرېده.
موټر ودرېد، کښته شوو، د ونو په مينځ کې نرۍ لار پورته ختلې وه.
مخکې لاړو، موټروان په يوه وړه دروازه ننوت، دوه منزله تامير و، له يوې کوټې د خندا غږ راته.
دوهم منزل ته وختو.
د مريم خبرې مې ودرولې، د خرما قوطۍ مې راواخيسته او له ډکې پيالې چای سره بېرته کمپيوټر ته کېناستم.
مريم ويلي وو:
_ورور مې وار له واره کټ ته ور ټوپ کړل، ما په کوټه کې دوهمه دروازه خلاصه کړه، نل ته مې لاس ور وغځاوه، لاندې په سره سطل کې د اوبو د تويېدو غږ غلی شو.
آينې ته ودرېدم، مخ مې پاک و.
له تشنابه ووتم. مور مې سرتور سر ناسته وه، پلار مې د تلوېزيون د ريموټ بيطرۍ را ايستلې وې.
ورغلم، د مور پر ځنګانه مې سر کېښود.
شاوخوا مې سترګې ورغړولې، کوټه لويه وه، شيرچايي رنګ يې درلود، پر زړه غالۍ د لرګي درې اوسپنيز کټونه ولاړ ول.
د مور غږ مې واورېد:
_مه يې څښه!
ورور ته مې وکتل، د کوچيني مېز له سره يې جګ ورپورته کړې و.
پلار مې د اوبو جګ ور واخيست، پزې ته يې ور نږدې کړ، ودرېد، ګروپ ته يې ونيو او له کوټې ووت.
تلويزيون ته ورغلم، سويچ مې کړ، په ګوته مې څو چاينلونه واړول، ملايان غږېدل.
کړکۍ ته ورنږدې شوم، پله مې خلاصه کړه، د چرسو بوی راغی، لاندې مې وکتل، دوه تنه پر پلاستيکي څوکيو ناست ول، د مېز پر سر په سګريټ دانۍ کې سور سوکی ښکارېده.
پله مې وتړله، بلې کړکۍ ته ورغلم، پرده مې چوله کړه، ليرې زرګونه ګروپونه بل ول.
د دروازې کړپ شو، پلار مې تشناب ته ننوت.
مور ته مې وکتل، پر کټ اوږده پرته وه.
ورغلم، د هغې پر ورانه مې سر ولګاوه، ګوتې يې زما پر ويښتو کې تېرې کړې.
چوپه چوپتيا وه، کله کله به د څنګ له کوټې د خندا دپ اواز راغی.
دروازه وټکېده، ورور مې ورغی، د لسو، يوولسو کالو په عمر وچه کلکه نجلۍ کوټې ته راننوته، لوی پتنوس ورسره و، د پيالو د رېږدېدو غږ راته.
ور ولاړه شوم، پتنوس مې يې له لاسونو ونيو.
نجلۍ غلې له کوټې ووته.
مېز ته ور نږدې شوم، دواړه دېګ برغولی مې ليرې کړ، مستې وې.
د پلار غږ مې واورېد:
_اوبه يې رانه وړې؟
مستو ته يې وکتل، په خوند يې وويل:
_هلی نو، لاسونه پرېمنځئ.
مور مې تشناب ته ننوته، خو ورور مې لا په خپل ځای ناست و. ويل يې چې زړه ته يې نه کيږي.
د ډوډۍ له خوړلو وروسته مې د چايو پياله راډکه کړه، ريموټ مې تلويزيون ته ونيو، خو کار يې نه کاوه.
مور مې په قبله پسې ګرځېده، يوه ته هم نه وه مالومه.
ټول ستړي وو، ورور مې له مور سره پرېووت، پلار او ماته بېل بېل کټ راورسېد.
چوپه چوپتياوه، په سطل کې د څاڅکو د تويېدو غږ راته، وروسته مې سترګې درنې شوې.
يو وخت مې اوږو ټکان وخوړ، ور ومې کتل، مور مې وه، ويل يې چې په لمانځه کې لټه شوې يې.
سترګې مې وموښلې، د پردې پورتنۍ برخه د لمر رڼا ژېړه کړې وه. کړکۍ ته ور نږدې شوم. پرده مې چوله کړه، لېرې، تر هسکو تاميرونو تېر اسمان ژېړ ښکارېده.
د تشناب وره ته مې لاس ور وغځاوه، اودس مې وکړ، په لمانځه کې مې د پلار خرهاری اورېده.
ختلی لمر، دروازه وټکېده، بېګانی نجلۍ وه، د اوبو وړی جګ يې راپه زړه کړ. غوسه راغله، پتناسه ته ور ولاړه نه شوم.
مور مې پتنوس ور نه واخيست، نجلۍ په وېره وويل:
_اوبه مې هېرې شوې.
پلار مې وخندل:
_پروا نه کوي.
نجلۍ هماغسې په وېره وويل:
_خير دی، علی رضا ته مه واياست.
د پلار خندا مې زور ونيو:
_علی رضا څوک دی؟
غلې شوه.
لهجه يې ايرانۍ فارسي ته نه وه ورته.
ومې ويل:
_د کوم ځای يې؟
غټې مړې سترګې يې راواړولې، چوپه خوله د باندې ووته.
د چايو د سورولو په وخت يودم زوږ شو. ټول کړکۍ ته ودرېدو، لاندې ډله کسان ګرځېدل، ډېر يې په کميس او پرتوګ کې ول.
پلار مې وويل:
_يواځې نه يو.
پلار، مور او ورور مې بېرته خپلو ډکو پيالو ته ور وګرځېدل، خو زه له کړکۍ سره ودرېدم. د حويلۍ د دروازې تر څنګ مې يوه پطلون کړي ځوان ته پام شو، پاک او سوتره و، په لاس کې يې کېبل ښکارېده.
نورو کسانو ته مې وکتل، ځينې ګرځېدل، نور دېوال ته ناست وو، ستړې ښکارېدل، زياتره يې خيرن او په دوړو سپېره ول.
د پلار غږ مې واورېد:
_چای سړيږي.
ورغلم.
مور مې وويل:
_تر کومه به دلته يو؟
پلار مې ور وکتل:
_نه پوهېږم.
مور مې سوړ اسويلی ويست، پياله يې ور واخيسته او پر کټ کېناسته.
ريموټ مې راواخيست، بيطرۍ مې ترې ويستې، لاړم او د کړکۍ تر لاندې مې لمر ته کېښودې.
حويلۍ ته مې وکتل، هيڅوک هم نه ول.
بلې کړکۍ ته ور وګرځېدم، لاندې پټي ول، د مخملو ( لمرمخو) وچ بوټې پکې ولاړ وو، ور هاخوا دوه اوږده سالونونه ښکارېدل، مخې ته يې لويې تکې سپينې ډبرې پرتې وې، د کاشيو د جوړولو کارخانه راته واېسېده.
ليرې مې وکتل، تر هسکو تاميرونو کمرنګه لوګی را تاو وو.
د پلار خوشاله غږ مې واورېد:
_په تشناب کې تودې اوبه راځي.
ور ومې کتل، مخ يې لوند و.
ټول خوشاله شوو، ځانونه مو په کابل کې وللي ول.
لس بجې ماته وار راورسېد، اوبه تومړي وې، خو بدې نه لګېدې. کله چې له تشنابه راووتم، پلار مې ږيرې ته چاړه نيولې وه.
موږ ټوله ورځ په کوټه کې وو، له وړې نجلۍ پرته مو بل هيڅوک هم ونه ليدل، نجلۍ هم د ډوډۍ د راوړلو له پاره راغله او چوپه خوله بېرته له کوټې ووته.
بل سهار مې د ورور خلق تنګ و، ويل يې چې په کوټه کې خپه شوی يم، پوره يو سات خبرې مې ورسره وکړې، راتلونکی ژوند او د لندن کيسې د زحمت په تېرولو ارزېدې، خو په درېيم سهار د ټولو زړونه تنګ ول، پلار مې حويلۍ ته کښته شو، کله چې بېرته راغی، ډونګېده، ويل يې چې يواځې د غواوو په فارم کې د ګرځېدو اجازه لرو.
يوولس بجې ټول له کوټې ووتو، په حويلۍ کې مې شاته وکتل، لاندې منزل د زندان غوندې جوړ و، کړکيو پنجرې درلودې، ورهاخوا ډله ولاړو کسانو وچې سترګې راته نيولې وې.
د باندې لاړو، د ونو په مينځ کې نرۍ لار کښته شوې وه، څومره چې مخکې تلو، د خوشايو بوی ډېرېده.
پراخه ميداني راغله، په عمومي دروازه کې دوه تنه ولاړ ول. کيڼ لور ته اوږد سالون ښکارېده، د بام اهن چادر يې سترګې برېښولې.
د غوا رمباړه راغله، ورور مې هماغه لور ته منډه ور واخيسته، ورغلو، په سالون کې دواړو غاړو ته په پنجرو کې نيول شوې لسګونه برګې غواوې ولاړې وې.
مخکې لاړو، ورور ته مې وکتل، د يوه تور کوچيني سخوندر تر غاړې يې لاسونه تاو کړي وو.
غولي ته مې پام شو، سپينې پرېوللې کاشۍ وې، خو لا هم د خوشايو بوی خوت.
د مور غږ مې واورېد:
_غواوې يې په اسرات کې دي.
ور ومې کتل، په پلاستيکي اخورونو کې د جوارو ميده شوې ژيړې پاڼې پرتې وې.
په سپينه چپنه کې يو دنګ سړی راغی، د څو غواوو غولانځو ته يې پايپونه ور واغوستل، دېوال ته يې لاس ور وغځاوه، سويچ يې وواهه، په رڼو پايپونو کې سپينې شېدې روانې شوې.
څو نور کسان راغلل، د غواوو ورنونو ته يې برسونه ونيول.
پلار مې د تلو راته وويل، خو د ورور مې پام غلط و، له سخوندره نه ليرې کېده.
پلار مې زه او مور د کوټې تر وره راورسولو، دی بېرته فارم ته لاړ.
دروازه مې خلاصه کړه، وړې نجلۍ زړې غالۍ ته جارو نيولې وه.
مور مې پر کټ کېناسته، بکس ته يې کتل. وروسته تشناب ته ننوته.
په کړکۍ کې اېښو بيطريو ته مې وکتل، سيوری پرې راغلی و. راوامې خيستې، شېبه وروسته مې تلويزون ته ريموټ ونيو، کار يې نه کاوه.
نجلۍ ته مې مخ ور واړاوه:
_نوم دې څه ده؟
را ويې کتل، په خواره خوله يې وويل:
_زېبا.
ومې ويل:
_نوې بيطرۍ نشته؟
_علي رضا ته به ووايم.
غلی شوه.
ومې ويل:
_د کوم ځای يې؟
يوه شېبه غلې وه، بيا يې نرۍ شونډې وخوځېدې:
_د بدخشان.
حيرانه شوم.
_نو دلته څه کوې؟
د نجلۍ په سترګو کې اوښکې راټولې شوې.
هغې ته مې ژاوله ونيوله. راويې کتل، غومبرې يې سره ول.
ورو مې وويل:
_دلته څه کوې؟
ځواب يې رانه کړ.
تر لاس مې ونيوله، پر کټ کېناسته، سر يې وځړېد، جارو ته يې وکتل، ورور يې وويل:
_کوټه پاتې ده.
ومې ويل:
_پروا نه کوي.
_علي رضا ته غوسه ورځې، وايي چې ډالري کوټه سمه پاکوه!
خندا راغله:
_ډالري کوټه؟
نيغ يې راته وکتل، په سترګو کې يې وېره ښکارېدله.
ومې ويل:
_مه ډارېږه.
سر يې وځړېد:
_دې کوټې ته ډالري کوټه وايي، ډېر پام ورباندې کوي، دلته يواځې هغه کسان اوسي چې اروپا ته ځې.
د مور غږ مې واورېد، ناولې جامې يې غوښتې.
ولاړه شوم، د تشناب ور مې خلاص کړ، دستشويي له ځګه ډکه وه.
بېرته کټ ته ور وګرځېدم.
ومې ويل:
_ښه، زېبا! دلته دې څوک شته؟
سوړ اسويلی يې وايست.
_نه.
نجلۍ جارو ور واخيسته، تر مټ مې ونيوله، بېرته مې په خپل ځای کېنوله.
تندی يې تريو شو:
_علي رضا مې وهي.
ومې ويل:
_هيڅ هم نه درته وايي.
غريو واخيسته:
_نه، پرون يې هم موټ موټ وېښته رانه وشکول.
زېبا خپل سر ته لاس ورووړ، ټکری يې وښوياوه، غوږ يې وينې و.
په ژړغونې غږ يې وويل:
_سهار يې خوله پرې ولګوله
زړه مې ولړځېد.
نجلۍ يودم وژړل:
_ډالرې کوټه مې نه وه پاکه کړې.
د نجلۍ مټ مې پرېښود. جارو يې ور واخيسته.
ومې ويل:
_دا سپی څوک دی؟
ځواب يې رانه کړ.
پر کټ اوږده وغځېدم، چت ته مې وکتل، د جارو له کرښنده غږونو سره ژړا هم ګډه وه.
د مريم يوه برخه خبرې خلاصې شوې، دوهمه برخه پاتې وې، خو ناوخته و، کمپيوټر می مړ کړ، غبرګې درنې کمپلې مې پر ځان راکش کړې.
غوښتنه می داده چی دغه ناول باید ددانولود لپاره هم اماده شی ترڅو ټولو کاپی او موږ یی ولولو
ډېر ښه، له ما نه ان له ۶ مې برخې نه پاتې وه، که یو لطف بل وکړئ چې د ۶ برخې په سلسله ۷، ۸….. همداسې ور واچوئ. هدف مې دا دی چې د یوې برخې په اخر کې نورې راتلونکې برخې وښیئ. پخوا به مو همداسې کول.