اندړو ته د خپل همت سزا/ اباسين بريال

خلکو غوښې په لپو کې راټولولې،‌ لاشونه لت پت پراته وو، په وينو او نکريزو سره تنکي لاسونه نه سره تفکيک کېدل، هرې بورې مور کوښښ کاوه د خپل ماشوم ټوکر ټوکر اندامونه په شمېر پوره کړي او په پلو کې يې راونغاړي. قاتل څو ګامه وړاندې د زاړه دېواله څنګ ته ولاړ و، چې د ريموټ بټنه يې وهله په لوړ غږ يې د الله اکبر نعره وکړه، خو له مقابل لوري يې تر خپل په لوړ اواز د طيبې کلمه د سلګيو له زوږ سره اورېده.

په شلګر کې له دوه کلونو راهيسې چې کوم ګُل پوش موټر په ناوې پسې تللی، د ډولۍ پرځای يې جنازه راستنه کړې ده. په دې وطن کې چې  ماشوم وخاندي مور يې په خوله لاس ورکېږدي، چې احتياط بچيه ستا خندا بد شاګوم لري. په دې وطن کې هر سړي ته د خپل ورور، تره او ترور زوی درې کونډې او شپاړس يتیمان ورچاپير دي.

دلته نجونې کال کې يوه جوړه جامې کوي، د ورور او وراره په واده کې يې اغوندي، اخر د ورور واده په داسې ویر واوړي. دلته هرې ناوې ته توربخته ويل کېږي، په دوو کلونو کې چا داسې نګور کوزه نکړه، چې تر ډولۍ مخ او شاته يې درې څلور مټور ګور ته نه وي ښکته شوي، دلته بکسونه له ځونډيو او ګاڼو ډک دي، خو چې مياشت کې يو غم لمانځې نو د پېغلتوب د ډول و سينګار ارمان به څنګه ورژېدای شي.

دلته له ډېره وخته نه للمي غنم تر حاصله رسېدلي، نه د حسيني انګورو وږي.  چې څوک کومه شپه په مړه ګېډه ويده شوي، هغه يې د ژوند شاه قدره ده، کليوال وايي، خدايه په څه ګناه دې نيولي يو؟

ددې ځای بختور هغه دی، چې تر ښاره لاړ شي ژوندی راستون شي، بختور هغه دی چې په بم الوتی، پښه يې پرې شوې، سترګه يې پوچه شوې، خو ژوندی پايېدلی دی. دلته خلک د خپلو ماشومانو لپاره د سر سيوري په توګه ژوند کوي، دلته د ځان لپاره د ژوند کولو رواج ختم شوی دی، هغه کورنۍ تر ګردو تالېمنه ده، چې له شپږو نارينه وو لا اقل يو يې ژوندی ور پاتې دی.

ددې وطن په خټه کې بې ايماني نه وه، ددې وطن هر زلمي د تعليم پیل له جومات او قرانه کړی، په اندړو کې د ديوبند په کچه ديني مدرسه وه، دا خلک پخوا تردې چې د رياضي شاګردان شي، د خلاصې، ‌تجويد  او تفسير دورې يې تکميل کړې دي. دوی ته د بې دينۍ خطاب لکه مور ته د فاحشې نسبت کولو غوندې ايسي.

ددې وطن زلميان د خپل هېواد د فکر ستنې دي، دوی له خپلې خوارۍ، فقر او مجبورۍ ډېر سنجيده درس اخستی دی، خو دوی چې د مدرسې او مکتب له ختم وروسته له کلي څادر راوڅنډي د خاپوړو ځای ته يې د ستنېدو لاره ابداً وتړل شي. دوی په لوی ښار کې خلکو ته دين ور زده کوي، خو په خپل کلي کې د تکفير په غايبانه فتوا محکوم دي.

د شلګر هديرې  په قبرونو ملي بيرغونه ولاړ دي، دلته يا د پکتيکا په رخصتۍ راغلی معلم خښ دی يا د کندهار د انجنيرۍ د پېنځم کال محصل. دلته د مخ په جيب کې قلم نشې ټومبلای، دلته به دې يخن لواړ خيرې نيولې وي، که داسې نه وي، نو په مسلمانۍ دې شک دی.

دلته به خپل قاتل ته په خپله حجره او خپل لوښي کې مئين خواړه ورکوې، ورېښمين تلتک کې به يې ويدوې، د سر ضمانت به يې کوې او چې شعار يې بدرګه نه کړې مباح الدم يې. په دې وطن کې که طالب نه يې نو د اربکي سزا به وينې، د سر په ويښتو به زانګې. دلته له دښمنه نه د مور په غيږ کې او نه د جومات په کونج کې پنا اخستلای شې، دا دواړه امن مکانونه په کشتار ګاوو بدل شوي دي.

ددې وطن فطرت په طبیعي مسلمانۍ ولاړ و، په خرمستۍ روږدي طالبان ددې وطن محصول ندي، دلته چا د خپل حريف د مرګ لپاره د بېګانه وو اشر نه راغوښت. دلته په دعا کې له خدايه امن غوښتل شوی، وروري غوښتل شوې او په مړه ګېډه ډوډ‌ۍ، چې د غليم محتاجه نشي.

شلګر اوس  وګور‌ئ!

باروت له پاکستانه راځي، واسکټ په ميرامشاه کې جوړېږي، جنګ نقشه سيندي کرنېلان چمتو کوي او د ګيرو په ټريننګ مرکزونو کې مټور پښتانه ژڼي، تورلنګيو پنجابيانو ته ناست وي د خپل ورور د مرګ چل زده کوي، د ملکي موټرو په لارو کې د بمونو دستور اخلي او له سړک څخه اختطاف کړې تورسرې پښتنه په پاکستاني غليم ساتي. دلته د  شرم سترګې پوچې راوتلې دي.