بې سازه، خو له سوزه ډکه نڅا

اسلام اعليکم و رحمت الله و برکاته و اما بعد!
ډېره ښايسته ليکنه ده. په افغانستان کې دې خدای هېڅوک بدرنګه، کوڼ، ړوند او له داسې نورو معيوبيتونو او معلوليتونو سره نه پيدا کوې او يا دې يې دژوند په بهېر کې نه پرې آخته کوي، ځکه د کور او کلي د پسخند او ريشخند به شي، چې په دې برخه کې د بل انسان بشري عواطفو او رواني حالت ته پآم نه نيول کېږي.
په ليکنه کې د «بوغارو خندا » څو ځايه ياده شوې ده او بل ځای بيا د «کټ کټارو خندا»، نو د ليکوالې د بوغارو خندا په انځورلو کې لږ څه پاتې راغلم، ځکه راته ستونزمنه وه، چې په څه ډول فکر وکړم، چې په يوه خوله وخاند په بله وژاړې او بيا په بله پسې بوغار ووهې. په پښتو کې چيغه، کريغه، کريکه، کوکه، بوغارې، کوکارې د ژړا لپاره دې، خو رمباړې، غپېدا، غورېدا بيا د حيواناتو د غږو لپاره کارول کېږي او چنګېدل، ستنېدل، چړونګېدل او داسې نور بيا د ژړا يآ ناخوښي بلې برخې ته ځانګړې شوي دي، نو لیکوالې د «بوغارو خندا» په ګوته کولو د يوې ډېره بېځايه خندا ابراز ته نغوته کړې! که داسې نه وي، نو موږ لوستونکي دې پوه کړي!
معه سلاموکوم الاهلول فنون
ملا ميوند آخوند

دیره مننه په زره پوري لیکنه وه
ښایسته جاني خورې زموږ ویاړ یاست زموږ ټولنه تاسي غوندی قدرونه ته سخت اړتیا لری.
تاسی نور لیکنی په هیله

شایسته جانی رشتیا چی ڈیره جالبه وه چی زمونژ دسترگو نه ورته اوشکی لاڑی
الله دی کامیابی درنصیب کڑی

شایسته جانه لکه څرنګه چی دنوم ښایسته دی ستا احساس ښایسته دی ستا حواس ښایسته دی ستا مبارزه ښایسته ده ستا صله رحمی ښایسته دی ستا وجدان ښایسته دی په داسی حال کښی چه سترګی می له اوښکوډکی دی ستا مطلب می پوره پوره ولوست .کاشکی زمونږ دخلکو وجدان اوحواس داسی ښایسته وای لکه ستاسونو بیا به ولی مونږ داسی درپه دره وای ای کاش چه مونږاحساس درلودلی زه هم پس له 25 کلو دسپیانو دجنګ میدان ته تللی وم باوروکړی چه قیامت وه ولی افسوس زمونږ ډیرپرمختللی خلک ورته ناست وه او دضعیف سپی له کوکارویی خوند اخیست نو آیا دی خلکووجدان درلود؟ ستا له خواږه احساس نه یو جهان مننه الله دی له مونږ سره باعزته وساته ګرانی خوری

شايسته خوري ديره شكلي كيسه دير خوند يي راكره ما فكروكرو سي زه هم بدي محفل كي ناست يم به كوتو د بركت شه

ښایستی خوری دیره زیاته مننه د ښایسته لیکنی څخه واقعآ چی ډیره ښایسته لیکنه وه او په رشتیا کی دیره دردونکی ده زړه می ورته اوبه اوبه سو

ماشاالله ديرفه زره فوري ‏د
ه ‏
ماشاالله

دا دیره په زره پوری کیسی وه شایسته جانی حور کشکی چی مونژ په افعانستان داسی وای ملگری حوشاحاله او حندا داک محپل مو درلودلی
ستاسو ورور حیدرحیل منگل

په رښتیا چې جالبه او په زړه پورې لیکنه وه اغلې ښایسته
د لا بریاؤ په هېله مو

ستاسو د مهربانیو او هڅونکو پیامونو څخه د زړه له تله مننه کوم. شکر چې ستاسو په شان با احساسه وروڼه خدای راکړي. بس تاسو سره د زړه خواله کوم او په همدې سره مې پر زړه دروند بار هم یو څه سپک شي.
بیا هم د سمندر صاحب، آصف افضلی صاحب، حفیظ الله صاحب ، جلالي صاحب، بلال قلندر صاحب، جواد الله شیرزی صاحب، ملیار صاحب، محمد حامد عزیزي صاحب، عبدالباري رازق زاده صاحب، خالد تکل صاحب، کریم شاه خان، نصیر احمد کوټوال صاحب، حمید الله عارف صاحب، ظفرخان صاحب، حیدرخیل صاحب، لطف الله صاحب او ایمل پاڅون صاحب، هر یوه څخه مننه!
خدای مو مه کموه او تل مو زړونه، همداسې، له نیکو ولولو ډک غواړم!!
ستاسو خور،
ښایسته سعادت لامع

کیسه می ولوسته ګرانی خوری!
دګونګی خور هم غوښتل چه دخپل ورور داسی واده ی لیدلای وای دا دده ارمان وه چه نه داسی وضیعت چه دده په ورور دی خلک خبل بندار تود کړی دوی ته هو ګونګی ښکاریده هو هغه خورته ی دهر چا بهتر او هره خور دا ارمان لری چه یو ځل دی دده ورور هم دنور نه شه داسی دکور خاوند شی
او هم داسی عزت دی ورکړ شی چه نور ی خپل ځانته غواړی
په درنښت
سیداحمد خان(پیمان
دکنړ څخه