درېيمه برخه
* * *
د تواب غوږ وتخنيد، څنګ يې بدل کړ، پزه يې کش شوه، سترګې يې رڼې کړې، جُوجُو پر بالښت ناست و.
تواب په خوبولي غږ وويل:
_نيمه شپه ده.
جو جو بسترې ته ور ټوپ کړل، لاس يې پر دېوال کېښود، کوټه سپينې رڼا ونيوله، ويې ويل:
_نن مې يو څه ولېکل، درته وبه يې لولم.
تواب کېناست.
جُوجُو وويل:
_مازېګر د غونډۍ د کلي په فصلونو کې ګرځېدم، يوه مرغی مې ولېده، د توت په ونه کې ناسته وه، نږدې ورغلم، په ستوني کې به يې سا راټوله کړه، د ټټر سرې، مړې بڼکې به يې وپړسېدې، خوندور غږ به يې له ژيړې مښوکې راووت.
ډز شو، مرغی والوته.
د ټوپک په غږ پسې ورغلم. له يوه کوره چيغې راتلې، پر دېوال ورته کېناستم، څو ښځو له يوه ځوانه ټوپک ووړ. خو ځوان زورونه وهل، بيا د يوې پيغلې له خولې وينو داره وکړه، ځوان د ټوپک پر کنداغ وهلې وه، نجلۍ ړنګه شوه، ځوان له کوره ووت، مخامخ دروازې ته يې ټوپک ونيو، ټک، ټک، ټک… د کلا دروازه سوری، سوری شوه.
هماغه کورته مې ورټوپ کړل، هلته هم همدا حال و، ښځو چيغې وهلې، يوه تنکي ځوان ټوپک پسې غوښت.
له جوماته ډله خلک راووتل، دروازې ته ولاړ ځوان يې په زور په خپل کور ننه ايست.
. له چا به مې پوښتنه کوله. بس، په باغ کې وېرېدلو چرګو ته ورغلم، يوه سره چرګه خپلو چرګوړو ته په غوسه وه، ويل يې چې له بنيادمانو څه بلا غواړئ. کيسه را مالومه شوه، چرګوړي شنو غنمو ته ور ګډ شوي ول، د پټي خاند د لوټو وارونه ورباندې کړي وو، خو په مقابل لوري ښه نه وه لګېدلې، ټوپک يې را اخيستی و. ټک، ټک، ټک.
چرګوړو ته مې وکتل، سرونه يې ځړېدلي وو، د پښو په تېرو نوکانو يې ځمکه کېندله.
جُوجُو غلی شو، تواب ته يې وکتل،ورو يې وويل:
_وړه موضوع وه، خبرې يې غوښتې. ټوپک ته حاجت نه و.
تواب وچې سترګې ورته نيولې وې…
جُوجُو وويل:
_له هغه ځايه دې خوا ته راتلم، خو په لاره کې يوې کلا ته ور وګرځېدم، د کلا د لويي دروازې تر مخ ډله ماشومانو مردکۍ کولې، ټول خېرن ول، د کميسونو غاړې يې برېښېدلې، خيرنې وې، ښويه خيرې. په چاودو ګوتو کې يې رڼې مردکۍ ښې نه ښکارېدې.
بس، بل څه په خولو نه ورتلل، ستا مور… ستا خور…د خره بچيه… غالۍ دې وکړې.
سيوري ته ناستو لويانوهېڅ هم نه ورته ويل، خو تر دوی پيشو ښه وه، زوی يې د کادانې د بام پر سر ناست و، مور يې راغله، تور پيشينګوری يې په خوله کې ونيو، ويې ويل چې له بنيادمانو به څه زده کړې.
يوه شېبه کېناستم، لويانو يوازې د نسوارو په اړه خبرې سره کولې، يوه ته د نسوارو رنګ مهم و، بل ته يې نشه، اه، څومره بېغمه خلک.
جُوجُو غلی شو.
يودم د کلا دروازه وټکېده.
جُوجُو په بيړه پر دېوال لاس تېر کړ، رڼا ورکه شوه.
تواب له کوټې ووت، دروازې ته ودرېد، ويې ويل:
_څوک يې؟
د دروازې له شا وارخطا غږ راغی:
_زه يم، لال مامد.
له يوې کوټې بل څراغ راووت.
تواب دروازه خلاصه کړه، د څراغ رڼا په وارخطا سړي ولګېده.
سړی تر توابه مخکې شو، کلا ته ننوت، په خواره خوله يې وويل:
_باتوره، د خدای روی ومنه، د زڼکو ( هلکانو) مور مې په اولاد ناروغه ده، تر ښاره يې ورسوه.
د تواب پلار خپل کيڼ لاس د څراغ رڼا ته ورنږدې کړ، په خوبولي غږ يې وويل:
_په دې نيمه شپه به تر ښاره څنګه ځو، د موټر دوه ساعته لاره ده.
سړي خواست کاوه.
باتور د موټر په کيلي پسې لاړ.
شېبه وروسته د موټر د چالانېدو غږ واورېدل شو، پر مخامخ دېوال تېزه رڼا ولګېده، موټر له کلا ووت، لال مامد د موټر د څراغونو تر ژېړې رڼا مخکې منډې وهلې…
تواب دروازه پورې کړه، کوټې ته راغی، اوږد وغځېد، د جُوجُو درک نه و.
د هلک سترګې سره ورغلې، يو وخت يې د موټر هارنونه واورېدل، د باندې ووت، ژېړه رڼا د کلا د لرګينې دروازې له چولو څخه راوتلې وه. تواب دروازه خلاصه کړه، موټر د کلا مينځ ته راغی، تواب له پلاره د ناروغې مېرمنې پوښتنه وکړه، لنډ ځواب يې واورېد:
_په لاره کې مړه شوه.
هلک برج ته وخوت، د کلي له مينځه چيغې راتلې، په تنګو کوڅو کې بل څراغونه د لال مامد کور ته ور روان ول.
* * *
نيکه په غوسه و، سپکې سپورې يې ويلې. تواب تر کړکۍ ور وکتل، د سهار خړه وه، نيکه په ډېران کې ګرځېده. هلک د باندې ور ووت، ښځې او نجوني په چوتره کې ولاړې وې،وارخطا ښکارېدلې.
بوډا په ګوتو کې نيولی کاغذ پورته ونيو، په خشکه يې وويل:
_زما کوټه چا جارو کړه؟
د تواب مشره خور د خپلې مور تر شا ودرېده.
نيکه چيغه کړه!
_بلا، وه بلا!
ډنګره ښځه مخکې ورغله:
_څه وايې، ملک لالا!
_دا کاغذونه چا پر ډېران اچولي دي؟
ښځې چوترې ته وکتل، لور يې لړزې اخيستې وه.
ښځې په خواره خوله وويل:
_ملالۍ.
نيکه چيغه کړه!
_دا سپۍ په دې نه پوهېږي چې د ځمکې اسناد دي؟
ښځه لړزېده.
نيکه وويل:
_يوه بله پاڼه ام ورسره وه.
ښځې له چوترې راکښته شوې، ټولې په ډېران کې ګرځېدې، نيکه په غوسه کوټې ته ننوت.
د تواب اوږه درنه شوه، جُوجُو وويل:
_د غواوو پښې وګوره!
تواب ورغی، پاڼه يې له لندو خوشايو راپورته کړه، لستوڼی يې پرې تېر کړ، کوټې ته ننوت. نيکه په غوسه و، تواب پاڼه بوډا ته ونيوله. په منډه له کوټې ووت.
تواب په چوتره کې کېناست، د لمر ژېړه وړانګه د مخامخ برج د بام له سرداوه په راوتليو لرګو لګېدله.
يودم چيغې شوې، ملالۍ په منډه له دالانه راووته، ګيلاس يې تر سر تېر شو، د کوټې پر لويه شيشه ورغی، شيشه دړې وړې لاندې راولوېده.
تواب په بيړه دالان ته ورننوت، پلار يې په غوسه و، ښځو ته يې ښکنځلې کولې ويل يې چې ړندې دي، د جايداد کاغذونه هم نه پېژني.
تواب يوه شېبه په وره کې ودرېد، ښځې وارخطا وې، له تناره سرې لمبې راوتلې، په شکور کې د پرتو ذغالو پر سر تک تور مچان ناست ول.
هلک بېرته چوترې ته لاړ، د څنګ له کوټې د ملالۍ د ژړا غږ راتله، ورغی، خور يې کونج ته ناسته وه، اوښکې يې نه تم کېدې.
تواب کادانې ته لاړ، په دېوال کې ټومبلی لوی لور يې ور واخيست، له کلا ووت. کيڼ لاس ته تاو شو، شنه فصلونه ول، سهارني لمر د غنمو له شنو وږو ژېړه رڼا پورته کوله.
هلک شوتلې ته ودرېد، څو لوره يې ور واچول، غلی پر پوله کېناست.
د جُوجُو غږ يې واورېد:
_ها! تندی دې سم ونيسه، خواشينی ښه نه ښکارې.
تواب ور وکتل، جُوجُو يې تر څنګ ناست و.
تواب وويل:
_نيکه مې سهار له جوماته راته، د کلا د مينځ په ډېران يې د ځمکي قواله موندلې وه.
جُوجُو په خبره کې ور ولوېد:
_پوهېږم.
تواب په غوسه وويل:
_خور مې غټه نجلۍ ده، خو تر اوسه لا د کار کاغذونه نه پېژني.
يوه سپينه جنت کوکۍ راغله، د جُوجُو پر رڼه ککری کېناسته، جُوجُو وخندل:
_کوټ، کوټ، کوټ… مه مې تخنوه.
جنت کوکۍ والوته، جُوجُو، هلک ته وکتل، ورو يې وويل:
_ښه، نو ته د کاغذونو په ارزښت پوهېږې؟
تواب غلی و.
جُوجُو وويل:
بيګا د لال مامد مېرمن مړه شوه، سهار دې خور د ځمکې قواله جارو کړه. ولې؟
تواب په حيرانی ورته کتل.
جُوجُو وويل:
_که تا مکتب نه وای ويلی، ډاډه يم، د ځمکې له قوالو به دې کاغذي کيشتۍ جوړولې.
تواب غلی و.
جُوجُو وويل:
_په ټوله ولسوالۍ کې يوازې يو مکتب دی، هغه هم د هلکانو له پاره، نو خوارکۍ نجونې څه ملامتې دي، هره ورځ کوټې جارو کوي، په کوم کاغذ پسې به ګرځې چې د کار دی که بېکاره. که همدې نجونو مکتب ويلی وای، نو په سيمه کې به مو ډاکټره درلودی، د لال مامد ښځه به يې ولې نيمه شپه په خامو لارو تر ښاره وړله.
تواب ولاړ شو، لور يې ور واخيست، يوه پنډه شوتله يې ورېبله. کور ته لاړ، شوتله يې په اخوره کې واچوله، په چوتره کې دسترخوان ته کېناست.
نيکه ته يې وکتل، لا يې ټنډه تروه وه. غوږ يې وتخڼېد، جُوجُو وويل:
_بوډا ته ووايه چې په سيمه کې مو ولې د نجونو مکتب نشته؟
تواب جټکه وخوړه، له چايو ډک ګيلاس کوږ شو. پلار يې په غوسه وويل:
_پام!!!
تواب وويل:
_نه شم کولای.
بوډا په حيرانۍ ورته وکتل.
تواب په منډه کوټې ته ننوت. جُوجُو پر بستره ناست و.
تواب په غوسه وويل:
_نه شم کولای. نيکه ته کاوړ (غوسه) ورځي.
جُوجُو په خبره کې ور ولوېد:
_خو زه بايد ورباندې پوه شم.
_نن جومه ده، مکتب ته نه ځم، نيکه د چيلم د څکولو په وخت کې خشکې نه کوي.
ساعت ووت، د لمر ژېړه وړانګه د کوټې د يواځينۍ دريڅې پورتنۍ برخه روښانه کړه.
تواب وويل:
_اوس يې وخت دی.
د باندې ووت، نيکه په چوتره کې يوازې ناست و، له خولې يې خړ لوګی راووت.
تواب غلی کېناست. بوډا ور ونه کتل. د هلک پر اوږه چونډۍ ولګول شوه. تواب وويل:
_ملک لالا! دلته ولې د نجونو مکتب نشته؟
بوډا يو دم وټوخل، په ټوخي کې خندا ورغله:
_خوب دې ليدلی!
_نه، يوازې يوه پوښتنه وه.
بوډا چيغه کړه!
_بلا ، وه بلا! ساده چاې دې پسې څه کړ؟
له دالانه ښځينه غږ راغی.
_تيار دی، اوس يې دروړم.
نيکه وويل:
_ګوره بچو، په داسې چټياټو دې سر مه خرابوه.
تواب په رېږديدلي غږ وويل:
_که ملالۍ مکتب ويلی وای، نو د ځمکې کاغذونه به يې پر ډېران نه اچول.
د بوډا د تندي ګونځې ژورې شوې:
_زه د هلکانو مکتب نه غواړم، ته د نجونو د مکتب کيسې راته کوې. ورک شه!!!
تواب په منډه کوټې ته ننوت.
جُوجُو وويل:
_وبخښه.
تواب پر تړلی بسترې کېناست.
جُوجُو وويل:
_مور دې بلا نومېږي؟
تواب په حيرانۍ ورته وکتل.
_نه
_نو نوم يې څه دی؟
د تواب تندی تريو شو:
_نه شم ويلای.
_ولې؟
تواب غولي ته کتل….
جُوجُو وويل:
_يوه ټکي ته مې پام شو، وړې نجونې نومونه لري، زرمينه، طاهره، ملالۍ…خو چې غټه شوه او واده يې وکړ، بيا يې نوم بدلېږي. تورسرې، سياسره، کډه، عاجزه، د حيوانانو مور ، بلا … .دا ولې؟
تواب په غوسه وويل:
_دا مه راته وايه چې له نيکه وپوښته.
جُوجُو وخندل:
_اه، ګرانه! سپکه مې نه در باندې لورېږي، خو که ورباندې پوه شم، بده به نه وي.
تواب فکر يووړ، يو دم يې وويل:
_راځه.
هلک د باندې ووت، د کلا دروازې ته ورغی، شنه فصلونه ولاړ ول، د دهقان کوچني زوی د پيازو له نريو ډکو څخه واښه ليرې کول.
تواب پر پوله ورته کېناست، د ځان په منګ هلک ته يې وويل:
_پلار دې څه نومېږي؟
هلک وخندل:
_نوي خو نه يو راغلي، باز مير.
_ښه نو، د مور نوم دې څه دی؟
هلک يو دم ولاړ شو، تواب يې تر ګرېوانه ونيو، دواړه له اوبو ډک لښتي ته ولوېدل.
بازمير راغی، خپل زوی يې له وليو ونيو، خو هغه زورونه وهل، په هوا کې يې تړلي سوکان تاوېدل.
تواب له اوبو پورته شو، پر خوله يې لستوڼی تېر کړ، وينې وه.
د بازمير زوی په دوه_ دوه کېده، زورونه يې وهل…
وخت ووت، جنګ سوړ شو، بازمير د شخړې علت وپوښت، زوی يې وويل چې زما د مور نوم يې غوښت.
سړي ته غوسه ورغله،تواب ته يې وکتل، په کاوړ يې وويل:
_ته بد اخلاقه يې، نيکه ته دې وايم.
تواب روان شو، نېغ کور ته لاړ، د مکتب کتابونه يې راوپلټل.
جُوجُو وويل:
_پزه دې هم وينې ده.
تواب په دېوال کې ټومبلې وړې اينې ته ودرېد، د مور ټکری يې پر پزه تېر کړ، بېرته په خپل ځای کېناست.
جُوجُو وخندل:
_نو ته بد اخلاقه يې؟
هلک په غوسه ور وکتل.
جُوجُو وويل:
_ټوکه وه.
تواب يو کتاب ور واخيست.
جُوجُو وويل:
_ښه نو، د ښځې د نوم اخيستل بد اخلاقي ده!
تواب په خبره کې ورولوېد:
_نه پوهېږم، خو دوی يې شرم ګڼي.
د کلا دروازه وټکېده، تواب ورغی، سرمعلم ولاړ و، ملک يې غوښت.
هلک د نيکه د کوټې خواته منډه کړه، نه و، دالان ته ورغی، له موره يې پوښتنه وکړه، بېرته لويې دروازې ته ور نږدې شو، سړی يې وپوهاوه چې نيکه په کور کې نشته.
سرمعلم ګام واخيست، خو تواب يې تر مخ ودرېد، سر يې وځړېد، ورو يې وويل:
_نيکه مې مور ته بلا وايي، پلار مې د سياسرې نوم ورباندې اېښی، تره مې خپله ښځه عاجزه بولي. دا ولې؟
سرمعلم وخندل:
_په اصلي نومونو يې شرمېږي.
تواب وويل:
_په رښتيا هم، شرم دی؟
سړي د تواب پر سر لاس ور تېر کړ، ورو يې وويل:
_زموږ د پيغمبر مور بي بي امنه نومېده، مېرمن يې بي بي خديجه وه، لوريې هم بي بي فاطمه. که شرم وای بيا مو په همدې نومونو نه يادولې.
سرمعلم روان شو، تواب يوه شېبه د دېوال سيوري ته کېناست، د نوې کلا پخڅه د کلي له ټولو کورونو لوړه وه، خو لا هم خټې پرې تپل کېدې، ورهاخوا د غره پر څوکه، د سپينو واورو سېکه لا نه وه ختلې.
څلورمه برخه بله دوشنبه خپرېږي
بشپړه سناریو ده، باید چې ویډیوي شي. د نن زمانې کمپیوټر ښه جوجو هم جوړولی شي 🙂 صرفه ورته نه ده په کار.