د حکمت الله سروش نوى غزل

زه له خپل وجود سروشه نه راوځم
زما خپله دنیا، خپله پاچاهي ده
زړګیه که غواړی چه له حقیقته خبر شی نو له خپل وجوده راوتل په کاردی نهنګ هغه وخت د سمندر اصلی څیره لیدلای شی چه له سمندره د باندی راووځی که څه هم خلک وایی چه نهنګ بی له اوبو ژوند نه شی کولای خو تر څو چه دا قربانی ورنه کړی هیڅکله به هم په حقیقت ونه پوهیږی او تل به د سمندر په تیارو کی پاته شی. موږ که اسلام ته د مسلمان له نظره وګور،افغانستان ته د افغان له نظره وګور او خپل قوم ته د فلانکیزی له نظره وګورو نو هیڅکله هم سالم قضاوت نه شو کولای ځکه هر چاته خپل شی ښاغلی ښکاری او خپل د اوږو د منځ لیدل ګرانه خبره ده. َ