د شهزادګۍ له واده، د بسوګۍ تر ورا

سيدشاه سقيم

د سويډن د شهزادګۍ د واده په اړه مې څه وخت مخکې يو راپور لوست.

په راپور کې ويل شوي وو، چې د سويډن د شهزادګۍ اغلې ميډلين د واده مراسم خورا په جوش او خروش روان دي، د سټاکهولم ښار سرو او شنو څراغونو او رڼاګانو پر سر اخيستی دی، د سويډن ټولو رسنيو د خپلو خپرونو زياته برخه د شهزادګۍ واده ته ځانګړې کړې ده، د نړۍ له بېلابېلو هېوادونو څخه لوړ رتبه چارواکي، فلمي ستوري، لوبغاړي او نورې وتلې څېرې سويډن ته روان دي، چې د شهزادګۍ د واده په مراسمو کې برخه واخلي او په دې سربېره د سټاکهولم ښار له هره کوره د موسيقي درب او دروز ولاړېږي. څوک نڅاوې کوي، څوک خاندي، څوک د مېلمنو هر کلي ته ولاړ دي. نيم اخته دي ناوې سينګاروي، نيم بيا پر سړکونو غالۍ هواروي. هره څه سم روان دي. خوشحالۍ يو تر بل ډېرېږي. غم له ښاره تېښته کړې ده.

ښه خبر وو، په لوستلو ارزېده. يوه شېبه به ورباندې د چا غم غلط شوی وي، خو پوهېږې! هرې جملې يې ماته بېلې بېلې نوکارې را لګولې.

ما مې د وطن په يوه لېرې پرته سيمه کې د يوې بېهوښه پېغلې وچې شونډې لېدې. ما د يوې وشنده پېغلې څېره ليده چې وارخطا دروازې ته ګوري. ما يوه غېږ زلفې ليدې، چې جړ جړ پر يو زاړه بالښته کوده کوده پرتې دي. ما يو پښتنه ناوې ليده، چې له ناچارۍ ولاړېږې او د دښمن ډولۍ ته خېږي.

د ميډلين د واده په راپور کې ما د هغې افغانې ناوې ورا ولېده، چې په بدو کې يې ورکړې ده. درياوې ماتې وې، د کلي ملا د ښځو په سندرو قدغن لګولی وو، ځوانانو يوازې ډزې کولې، څو ماشومو نجونو د غوړيو ژېړه ډبه ټکوله، خو سبا يا بله ورځ به په همدغه ډبه کې باروت الوچول کېږي او د يو چا ځواني به ور باندې الوزول کېږي.

هلته د يوې پېغلې واده ته د دونيا شناخته او ناشناخته ور روان دي. چا چې هسې د واده اوازه اورېدلې بس په نڅا يې پيل کړی دی. د ناوې خوله له خوشحالۍ نه سره ورټولېږي، وطن ټول خنداګانو پر سر اخيستی دی.

خو دلته هماغسې يوې پېغلې نن څلورمه ده چې په ډوډۍ څکه نه ده کړې. د پلار بدن يې بې سېکه دی. مور يې بېهوښه پرته ده، ورور يې له ټوپک سره له کلي تښتېدلی، زوم د خپل شهيد ورور جسد ته ناست دی. کلی په غم لړلی، ناوې ته ځانوژنه او د خاوند کره تلل يوه مانا لري.

هلته د واده د رنګينو مراسمو په عکسونو او خبرونو د دونيا رسنۍ ډکې دي. خو دلته د يوې اسيرې، بدمرغې او بې وسه پېغلې کوکې، د هغې تر کوره هم نه شي راوتلای.

هلته ناوې تر ګاڼو او ورېښمينو جامو لاندې نه شي ولاړېدای، خو دلته غمونو د بسوګۍ پښې شلې کړې دي.

غيرتي پښتونه! ودې ليد د خپل غيرت زور! ودې لېدې د خپلې خور اوښکې! خپلې مور ته دې تر شا راوکتل چې سپين سر په رڼه ميدان په خاورو کې بېهوښه پرته ده؟ د پلار ول ول پټکی دې وليد، چې په خاورو کې پسې څکېده؟

غيرتي پښتونه! ته چې په تېښته له کلي وتې، له خپلو څپلکو ولاړې شوې مړې دوړې ته دې سترګې ور واړولې؟

تاغيرت وکړ، تا جنګ وکړ، تا ډزې وکړې، تا سړی مړ کړ، خو، د دښمن مخې ته دې بيا پېغله خور تش لاس پرېښوده. خور دې د همدې لپاره ته لالا بللې او خپلو ملګرو نجونو ته به يې ستا د مېړانې کيسې کولې؟ دې په تا ځان خوندي باله او تا د وږي ليوه خولې ته وغورځوله.

غيرتي پښتونه! خو، نه له خدايه ډارېږې، نه يې له مخلوقه شرمېږې، نه په پيغور يې، نه په سپکه يې، نه د بې عزتۍ پروا لرې، نه په خپله ژوند تېروي او نه نور ارام ژوند ته پرېږدي.

پردی ټوپک دې لکه د لړم تور نېښ په اوږه اړولی، خلک چيچې، مسلمانان ازاروې او ته چې هم چا ته په لاس ورغلی يې د هماغه لړم په څېر يې وژلی يې.

ولې لالا! تر کومه به دغه د غم غيرت ستا په مغزو ننوتی وي، تر څه وخته به دغسې جاهل او د خدای له لارې ناخبره ګرځې. تر څو پورې به دې په خپل وطن کې د ټېکې ځای نه وي. تر کومه وخته به ته ورور د ګاونډي لپاره وژنې. خور به په بدو کې ورکوې، پلار به دې پر دښمن سپکوې، مور به دې په ځان پسې ژړوې.

ته چې جنګ کوې دښمن دې غيرتي بولي، ته چې سړي وژنې دښمن دې مېړنی بولي، ته چې دې خور او مور ژړوې دښمن دې باتور بولي. ته چې خپل وطن ورانوې دښمن دې ښاغلی بولي. ته چې چټلې جامې، مردار مخ او سپېره مېره ګرځې دښمن دې د جنتو سردار بولي.

خو پوهېږې لالا، ته چې مړ شې دښمن دې څه بولي؟

بې غيرته، جاهل، سر ټمبه، کم عقل او بې دينه