د پیغمبرانو جعلي وارثان/ شهیر

الله پاک د خپلو بنده ګانو د لارښونې لپاره پیغمبران رالیږلي. هر پیغمبر د خپل زړه وینې د خپل قوم د ښیګنې لپاره وچې کړې. هر پیغمبر د الله پاک د عباد او امتیانو ته د لارښونې تر څنګ یو کسب او کمال درلود لکه:

حضرت آدم (ع) بزرګر، حضرت ادریس (ع) خیاطي، حضرت نوح (ع) ترکاڼي، کښتی جوړول، حضرت ابراهیم (ع) بزرګر او شپون توب، حضرت یعقوب (ع) شپون توب، حضرت ایوب (ع) شپون توب او بزګر، حضرت شعیب (ع) بزګر، حضرت موسی (ع) شپون توب، حضرت داود (ع) آهن ګر، حضرت (ع) سوداګري (تجارت)، حضرت صالح (ع) سوداګري، حضرت لوط (ع) بزګر، حضرت سلیمان (ع) حکومت داري، حضرت عیسی (ع) سوداګري، حضرت لقمان (ع) طب او درمل او حضرت محمد (ص) سوداګري ، شپون توب.

بې کسبه، مفته خوره، خیرات خور، ټمبل، د نورو په اوږو بار پیغمبر تیر شوی نه دی نو وارث یې څنګه داسې کیدای شي!

مونږ یو داسې پیغمبر هم نه شو موندلای چې یواځې یې عباد کړی وي، د اوداسه ګرمې اوبه ولري، په کلي کې تر ټولو ښه ډوډی دی وخوري، په کلي کې تر ټولو لوړ دی ناست وي، تر ټولو مفت خوره او ټمبل دی وي، تر ټولو ډیرې خبرې هم دی کوی او داسې نور.

پیغمبرانو مبارکو به د خپلو لاسو په تڼاکو روزي ګټله په خپل اولاد او غریبو خلکو یې خوړله. په خلکو یې احسان نه بارولو.

د خپل وقت مروجه کسب او کمال به یې زده کول او وقت یې بې ځایه نه ضایع کولو. نن ورځ تر هغه وقته ډیر کسبونه شته چې روزي پرې ګټل کیدای شي.

له بده مرغه چې زمونږ دینې عالمانو له چڼي توب څخه په مفته ډوډی مخته کیږي، د خلکو دروازې ډبوي چې ډوډی راټوله کړي، په ماشومتوب کې دغه کار ددوی په ذهن ډیره بده اغیزه لري. دا چې اولس مو غریب دی نو چڼیانو ته هم پوره خواړه نه ور رسیږي. دغه د ماشوتوب لوږه یې په ټوله راتلونکې او د اولس سره په چلند باندې پراخه اغیزه شیندي. اوس نو ملامت اولس دی که ملا؟

دا چې ملا خپله د کسب او کمال سره کینه لري نواولس به څه مینه ورسره ولري!
بې کسبه او بې کماله اولس کار او روزګار نه لري، خپله وږی وي نو چڼي ته به څه ورکړي؟

کله چې طالب شي نو بیا هم مفته ډوډی ورکول کیږي، وچه دینې زدکړه ورکول کیږي، له فلسفې او ټولنې لرې ساتل کیږي او د دینې زدکړو تر څنګ هیڅ ډول کسب او کمال نه ورښودل کیږي.

کله چې پګړی وتړي نو یوه جومات کې ملا شي. شپه او ورځ جومات کې تیروي او د کال آخر کې خپلې پیسې یا غله ، دانه اخلي. کومه دینې زدکړه یې چې کړې هیڅ کار نه ترې اخیستل کیږي. د کلیوالو ساده پوښتنې د فقهې په یوه ساده کتاب کې ټولې ��واب شوې. د جوماعت لمونځ ورکول خو باید د هر مسلمان زده وي او چې ښوونځی یې لوستی وي تر ملا یې تجوید او هم تلاوت غوره دی. نو بیا ملا څه په درد خوري؟

پکار ده چې ملان په ریښتیا سره د پیغمبرانو وارثان شي.
نو څه باید وشي؟
– چړیان، طالبان او ملان باید د هیواد د اړتیا مطابق وروزل شي، تعداد د کلیو، جوماتو او نفوس په پام کې ونیول شي په هغه کچه باندې مدرسې فعالې وې
– چړیانو ته ښه ډوډی ورکړل شي او د والدینو له مینې لرې ونه ساتل شي
– د دینې زدکړو تر څنګ هر طالب ته یو لړ ساینسې مظامین تدریس شي او دده د خوښې وړ کسب ورزده کړی شي لکه نجاري،خټګري، نل دواني، کمپیوټر، بهرنۍ ژبې، خیاطي، رنګ مالي، قالینه ګڼدل
پدې توګه به وروسته له فراغته د هر ملا له وړتیا څخه اعظمي ګټه واخیستل شي او د ټولنې فعاله برخه به جوړه کړي. د خلکو ډوډی، منت او احسان ته به اړتیا نه لري.  د هیواد په اقتصاد به ښه اغیزه ولري. اولس به په کسب کې د ملا د صداقت په وجه له دین سره لا زیاته مینه پیدا کړي. همدا کسب ددې جوګه کیږي چې ملا واده وکړي، بچیان پیدا کړي او خپل شهوت د زور له کبله د پنجابې جنت او حورو په حوص کې ځان او اولس غرک نه کړي

دا چې اسلام یو حق دین دی نو د لارښونې لپاره یې ملا ته اړتیا لرو خو سمو ملانو ته. که اصلاح ونه شي همدا ملان د اسلام ، اولس او خپل ځان د تباهی سبب ګرځې. که د انګریزانو په لمسون باندې ملانو امان الله خان نه وی پسې اخیستی نو نن به مونږ هم لږ تر لږه د ایران په کچه و. کله چې ملا کسب ولري د ټولنې سره ډیر په تماس کې کیږيو، اعتماد په خپل نفس پیدا کوي، معلومات یې ډیریږي بیا نو د انګریزانو او د هغوی د لمسیانو په لمسون خپل اولس ته اور نه ورته کوي