زرو (ناول) لیکوال: نصیر احمد احمدي

لسمه او وروستۍ برخه

سړي د طوطي پټو سترګو ته ور پو کړل،  په خوند يې وويل:

_راځه، نن به په پوڅکيو پسې وګرځو.

د باندې ووت، اسمان برګ و، په ونو کې رنګارنګ مرغۍ چوڼېدې….

غره ته وخوت، په تګ کې يې د ونو بېخونو ته کتل… يو ځای کېناست، يوه توره وړه پوڅکۍ يې په خپلو ګوتو کې وسولوله، ګوتې يې پزې ته ور وړې ، ويې ويل:

 _سوړ بوی ترې ځي، پوهېږې! زرو په پوڅکيو ښه پوهېده، ويل  يې چې ځينې پوڅکۍ زهري وي.

ولاړ شو، مخکې لاړ، يوې ونې ته کېناست، په خوند يې وويل:

_دې ته وايي پوڅکۍ.

غوټه تکې سپينې پوڅکۍ يې راوشکولې، وچ لرګي يې راټول کړل، سيند ته کښته شو، کېناست،  پر لښته پېيلې پوڅکۍ يې  اور ته ونيولې. شېبه وروسته يې په ډکه خوله وويل:

_زرو به  په غوړو کې اجبې پوڅکۍ پخولې، بس، لاس يې خدايي خوند درلود، له مړښته به وتلی وم.

غلی شو، ويې ويل:

_دا هم ښې دي، خوندنه لري، خو ګېډه مړوي.

په شګو کې اوږد وغځېد، سوړ اسويلی يې وايست، ويې ويل:

_طوطي! ته ووايه!  زرو به راته ګوري؟

غلی شو.

يودم يې وخندل:

_ يا به يې نه يم په ياد.

بېرته يې تندی تريو شو:

_نه، پر هغې ګران وم، زما له پاره يې هر څه پرېښودل.

ټوخي واخيست، سا يې بنده شوه، پر اړخ را واوښت، له خولې يې وينو داره وکړه.

يوه شېبه غلی و، بيا يې سوړ اسويلی وايست، ويې ويل:

_ونې ته وختم، د زرو غاړې ته ور لوېدلې غوټه نه خلاصېده.

پښه مې وښوېده، د زرو پر جسد ورغلم، لاس مې ښاخ ته ور واچاوه، کړس شو، دواړه لاندې ولوېدو.

سترګې مې رڼې کړې، په غاړه کې مې د زرو سوړ لاس پروت و. کېناستم، د زرو سر مې په خپل ټټر پورې ونيو، چيغه مې کړه، له خولې مې سرې وينې باد شوې.

سړی غلی شو، پر خپله خوله يې لستوڼی تېر کړ، ويې ويل:

_يوه تېره ډبره مې راواخيسته، خو ډېرې خاورې مې په نوکانو وکېندلې، يو ساعت، دوه ساعته، درې ساعته…نه پوهېدم. يو وخت قبر جوړ و. سخته وه. زرو به مې څنګه تورو خاورو ته ورکوله.

سل زړونه مې سره وتړل، د زرو پر نازک بدن مې خاورې واړولې.

جونګړې ته ننوتم، نوکانو ته مې وکتل، خاورې او سرې وينې سره  ګډې وې.

ولې ژوندی وم؟ هېڅ ! ټوپک مې خپل زړه ته ونيو، خو لنډ پښيمانه شوم، دليل مې وموند. زه به مړ وم، د زرو قاتل به ژوندی ګرځېده!  نه، زړه مې کله  منله.

وخت ووت، غزني ته تګ روغ صورت غوښت، خو زما د اوږې ټپ لا نه و ښه شوی.

 ورځې تېرې شوې، د باندې نه وتم، لويه توره به مې دا وه چې د خوړو له پاره به مې څه وموندل.

درې شواروزه واوره او ورېده، تر ګز لوړه وه، د شپې به د ونو د ښاخونو کړسا خته، د يخني او درنې واورې تاب يې نه درلود.

لېوان لمنو ته راکښته شول، اجبه وه، دوه ځله مې په خپلو سترګو وليدل، خو نه يې خوړم، په تشو هډوکو به يې څه کول!  نه پوهېږم، يا به يې خوا راته بدېده…

په حوت کې مې د اوږې ټپ ښه شو، خو د زړه زخم د جوړېدو نه و.

 يو سهار مې ټوپک راواخيست، له جونګړې ووتم، شپه مې يوه کلي ته ورسوله، بل ماښام د نورستان په مرکز کې وم.

سهار مې په هوټل کې ټوپک سره خلاص کړ، د وړو په پلاستيکي بوجۍ کې مې وتاړه.

د ترور کور مې له موټره وليد، د زرو خبرې مې په ذهن کې راوګرځېدې:

” ترور او د  ترور ناوې دې په حويلۍ کې جامې مينځلې، ما کوټه جارو کوله، د ترور زوی دې راغی، غېږ يې رانه وګرځوله، پورې مې واهه، ورته ومې ويل چې له کوټې ووځه، که نه نو  چيغې وهم، ګړندي ګامونه يې واخيستل، خو په وره کې يې نوک ونيو، راياده يې کړه چې دومره ځان پاک پاک مه ښيه، که مرداره نه وای، نو له کامران سره به نه راتښتېدې.

داسې ځای نشته چې هلته انسانان نه وي؟ “

اوږه  مې وخوځېده، د څنګ بوډا له تېرو يادونو راوګرځولم، ويې ويل:

_ کومې جنازې ته ځې؟

په حيرانۍ مې ورته وکتل.

بوډا وويل:

_له ډېر وخته راهيسې مې درپام دی، له سترګو دې اوښکې څاڅي.

څه مې ونه ويل.

ماښام جلال اباد ته ورسېدم، بله غرمه په غزني کې وم.

ټوله لار چا تلاشي نه کړم، زړه مې ډاډه و، دومره پوهېدم چې په ښکاري ټوپک کار نه لري.

د ولسوالي د موټرو په اډه کې مې مول وواهه. ساعت وروسته په بازار کې وم.

له ليرې مې د پلار د نجاري دوکان ته وکتل، بند و.

د څنګ قصاب ته ورغلم، قصاب  يوه لوی ورون  ته چاړه نيولې وه. پرته له دې چې راته وګوري ويې ويل:

_ بيا راغلې؟ درته ومې ويل چې په پيسو پسې مازديګر راشه. تر اوسه مې لا پوره سودا نه ده کړې.

غلی وم.

قصاب راته وکتل، ويې خندل:

_اه! وبښه، د بل چا ګومان مې درباندې وکړ. سهار مې يو سخوندر په پور ترې واخيست، ورته ومې ويل چې مازديګر دې په پيسو پسې…

يودم غلی شو. زما سترګو ته يې په ځير ځير وکتل.

مول مې خلاص کړ، قصاب يو ګام شاته لاړ، چاړه ترې ولوېده. لاس يې پر دخل  ولګاوه.

ومې ويل:

_زه يم، کامران.

د قصاب سترګې رډې راختلې وې، کليمې يې ويلې….

تر مټ مې ونيو، يوه شېبه يې په ځېر ځېر راته وکتل، وروسته يې يودم غېږ راکړه.

قصاب تر ډېرو ژړل.  غاړه مې لنده شوه، اوښکې يې تودې وې.

بيا يودم شاته شو،پر مخ يې کلکه څپېړه راکړه. کېناست، خپل سر يې په غبرګو لاسونو کې ونيو.

ومې ويل:

_پلار مې ولې دوکان ته نه دی راغلی؟

غلی و.

مخامخ ورته کېناستم. پر اوږه مې يې لاس کېښود، ومې ويل:

_پلار مې ښه دی؟

نېغ يې راته وکتل، سترګې يې سرې وې.

يودم ولاړ شو، د دوکان دواړه پلې يې سره وروستې.

دېوال ته ودرېد.

ومې ويل:

_پلار مې…

چيغه يې کړه!

_پلار دې زاړه ترکه شو، ستا له لاسه…

پر سترګو مې تياره راغله، قصاب غبرګ لاسونه راوغځول. لوېدو ته يې پرېنښودم.

دواړه تر ډېره غلي وو. وروسته قصاب راته وويل چې د حاجي نواب مشر  زوی خلکو ته ويلي و چې د کامران او زرو  کيسه  نوره ختمه شوه، اوس به يې مړي  د نورستان د ځنګلونو لېوانو خوړلي وي. بس، دا خبره دې تر پلاره راورسېده.  نيم ساعت وروسته د اره شويو تختو پر سر مړ پروت و.

مازديګر څلور بجې له قصاب سره د هغه کور ته لاړم. کور يې بازار ته نږدې و.

د ميلمنو په کوټه کې مې مول خلاص کړ.

ماخستن د قصاب له خبرو پوه شوم چې د زرو مشر تره  ته په کور کې ناسته چندان خوند نه ورکوي، هر سهار په خپله شخصي سره کرولا کې د ولسوالي بازار ته ځي،  په يوه او بل دوکان  ناست وي. غرمه سودا واخلي او ډوډۍ کور ته رسوي.

له قصابه مې د پلار د قبر نښه وپوښتله. لنډه يې راياده کړه چې ستا  کشر ورور  ته نږدې پروت دی.

د قصاب له کوره د سهار په خړه کې ووتم. يخني وه، هواره توره ښکارېدله، خو د ناور وچ او سپيره غر تر لمنې پورې سپين و.

له نيم ساعت مزل وروسته خامې  لارې ته نږدې په لغړو ونو کې کېناستم.

هوا توده شوه، يو تونس موټر  زانګي وانګي تېر شو. بيا تراکتور راغی، په ټېله کې يې غټه برګه غوا ولاړه وه. په لکۍ پورې يې د نظر وچ له پاره سرې ټوټې راځړېدې.

وروسته دوه کسان را ښکاره شول، په ملا کړوپ بوډا د يوه واړه ماشوم لاس نيولی و، ماشوم زورونه وهل، خو بوډا په ځان پسې کشاوه.

رانږدې شول، څلور هډوکي ډنګر ماشوم په يوه زاړه کميس کې و،  مخ  او لاسونه يې تک تور ښکارېدل. بې واره يې ژړل… په ژړا کې به يو وار ودرېد، پښې به يې پر ځمکه ووهلې، چيغه به يې کړه:

_بابا! نه ځم، حاجي مامد اکا مې په سړه کوټه کې يواځې ويدوي، د شپې  مې سر ته سپين پېريان ولاړ وي…

 بوډا به تر لاس کش کړ، په غوسه به يې وويل:

_وه د کرزي زويه، په پردۍ مزدورۍ کې پاچاهي غواړې، مور او خويندې به دې څه خوري؟ له حاجي مامد سره مې په دوو خروارو غنمو مزدور کړی يې. که بيا راوتښتېدې…

دواړه  مې تر مخ تېر شول، د ماشوم ژړا تر ډېره اورېدل کېدله…

سر مې يودم ټيټ کړ، د پوليسو يوه رينجره په تېزۍ تېره شوه، شاته د ناستو دوو عسکرو مازې سترګې مالومېدې، ځانونه يې په خړو کمپلو کې پېچلي وو.

يو نارينه ډډ غږ  راغی، ور ومې کتل، په سړي پسې يوه ښځه روانه وه، ښځې په ووړني کې تړلی ماشوم په غېږ کې نيولی و. يو ځای کېناسته، سړی ورته ونه درېد، ښځې په خواره خوله وويل:

_خير دی، نه شم تلای، يو موټر راوغواړه، له لنګونه کې درې ورځې نه دې وتلې….

سړی وبوړېد:

_د سپي لورې،  که شپږ وارې غوا هم لنګه شوې وای، يو سخوندر خو به يې پيدا کړی وای، خو تا شپږ سره لوڼې وزېږولې…

دواړه مې تر مخ تېر شول، ښځه زانګې وانګې روانه وه…

ناڅاپه مې زړه ولړزېد، يوه سره کرولا راغله.

د موټر  مخې ته مې ځان ور واچاوه، ټوپک مې ورته ونيو.

 ښځو او ماشومانو چيغې کړې.

تنکی ځوان له موټره راووت. سترګې يې رډې راختلې وې. په زحمت  يې وويل:

_طالبه وروره، دوکاندار يم، زنانه دي، ډاکټر ته يې بيايم.

منډه مې واخيسته، تر نږدې پخڅې واوښتم. لېرې د غونډۍ په لمنه کې پر يوه هواره ډبره کېناستم.

لارې ته مې وکتل، تر نهو بجو څو موټر تېر شول، خو سره کرولا مې پکې ونه ليده.

 يوولس بجې د خپل کلي په هديره کې وم. د پلار  د قبر پر سر پرته سپينه ريتاړه لا تازه ښکارېدله.

سخته وه، پلار، مور او کوچينی ورور . ټول په يوه کتار پراته ول.

د پلار او مور د قبرونوتر مينځ اوږد وغځېدم، لمر  تود و، تر دوو بجو خوب يووړم. پاتې ورځ مې هم په هدېره کې تېره کړه.

 ماښام تياره کلي ته لاړم. کور ته لوی کولپ ور لوېدلی و. تر دېوال واښتم. د کوټې دروازه خلاصه وه. لاسي بتۍ مې بله کړه، پر فرش او توشکو خاورې پرتې وې.

د پلار بړستن مې پر سر راکش کړه، د پلار د وجود بوی ترې ته. خوږ و.

د ملا تر اذان مخکې مې کلی پرېښود، لړه وه، لمر ختو ته په ګڼو لغړو ونو کې کېناستم.

وار له واره مې سره کرولا وليده، را نږدې شوه، ژېړ پاج او ډبل برېتونه مې وپېژندل.

له ونو را ووتم، ټوپک مې ورته ونيو. موټر ودرېد، سړی راکښته شو. وېرېدلی راته ودرېد.

د ټوپک نلۍ مې د سړي مخ ته سيخه کړه، ګوته مې ولړزېده، اه!  پر مخ به مې څنګه ويشت؟ سترګې يې زرو ته شوې وې.

ټوپک مې يوه لوېشت ټيټ کړ.

سړي په خواره خوله وويل:

_څه ګناه؟ څه خطاه؟ ته څوک …

ډز شو، د باروتو سوځېدلی بوی راباندې راغی، سړی پر اړخ ولوېد، د کارتوس غټه چره يې تر زړه ختلې وه.

کېناستم، ومې ژړل، ومې ژړل، ومې ژړل…

روان شوم، هېڅوک نه و.

په بازار کې مې يوه تړلي کانتينر ته ولي ولګول، شاوخوا مې وکتل،  د نږدې کليو د  کورونو له دودکشونو تورې لوخړې پورته کېدې، د تودې ډوډۍ بوی راته.

فکر په مخه کړم، سلګونه کيلو متره لري، د نورستان په ځنګلونو کې ټوله دنيا رانه پاتې وه.

اه! زرو به مې څنګه يواځې پرېښودله….

*     *     *

نرم باران اورېده… باد د جونګړې له خلاصې دروازې ټکا ايسته…لاندې، په دره کې د سيند د اوبو شڼهاری خوت….

سړي د زرو پر قبر خپله زنه ايښې وه، سترګې يې پټې وې، د پراته مړه طوطي د ټټر په مړو ، لندو بڼکو کې يې ګوتې وهلې… د سړي خوله او خولې ته نږدې، د قبر پر سر واړه ګلان په وينو سره ول….

(پای)

١٣٩٤ ل کال، د جدي د مياشتې يوولسمه